ตอนที่ 10 จำผิดคน 2

“ ว่าไงจะตอบผมได้หรือยังว่าหนีผมทำไม “

“ อะ เอ่อคุณหมอจำคนผิดแล้วคะ รติพึ่งเคยเจอคุณครั้งแรก “

ทางเลือกที่ดีที่สุดคือการที่ปฏิเสธออกไปและร่างบางก็ทำอย่างนั้นจริงๆ เธอไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดไหนๆ เรื่องมันก็จบไปแล้วสู้ไม่ต้องขุดและพูดถึงอีกจะดีกว่า ให้ลืมๆ มันไปซะตัวเขาเองก็ควรจะลืมผู้หญิงใจง่ายคนนั้น ส่วนเธอเองก็ควรจะลืมค่ำคืนรักอันเร่าร้อนนั้นเหมือนกัน เพราะปัจจุบันเป็นสิ่งที่สำคัญกว่า เธอปฏิญาณกับตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะไม่ดื่มน้ำเมาพวกนั้นทำตัวให้อับอายเหมือนอย่างที่เคยทำอีก

“ หึ ใช่เหรอ “

“ คะ ใช่คะ คุณหมอคงจำผิดคนแล้ว “

“ Ok งั้นผมขอโทษด้วยก็แล้วกัน ผมคงจำผิดเอง ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ค่อยสวยสักเท่าไหร่ออกจะขี้เหร่ด้วยซ้ำ คงจะไม่ใช่คุณหนูลูกสาวตระกูลรคนทีที่เป็นเจ้าของโรงพยาบาลหรอก ผมคงจำผิดไปจริงๆ “

ในเมื่อร่างบางไม่ยอมรับคุณหมอหนุ่มก็ไม่คิดจะพูดอะไรต่อหนำซ้ำยังหลอกด่าคนตรงหน้าอีกด้วย ในเมื่อเธอไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นเธอก็คงจะไม่เดือดร้อนอะไรที่เขาว่าเธอขี้เหร่ แต่เมื่อรติได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกโมโห เธอออกจะสวยเลิศเลอเพอร์เฟคแถมยังแซ่บซะขนาดนี้มาบอกว่าเธอขี้เหร่ได้ยังไง

แต่ก็นะต้องเก็บอาการเอาไว้ในใจไม่แสดงออกไปให้คนตรงหน้ารู้ เพราะถ้าเธอทำสีหน้าไม่พอใจหรือเหวี่ยงใส่เขาก็จะจับผิดได้ในทันที เธอคิดว่ารอบนี้ถือซะว่าให้เขาพูดไปตามอำเภอใจก่อน แต่รอบหน้ามีอีกเมื่อไหร่เธอใส่ไม่ยั้งแน่และคอยดูเธอจะหาช่องโหว่ในการเอาคืนเขาอย่างแน่นอน โทษฐานที่มาหาว่าเธอไม่สวย

หึ ไอ้หมอปากปีจอหน้าตาก็ดีแต่ตาต่ำมากมาหาว่าฉันไม่สวยคืนนั้นฉันออกจะแซ่บเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก ดันมาบอกว่าฉันขี้ริ้วขี้เหร่ใช้ตาหรือใช้ตาตุ่มมองกันแน่ คอยดูเถอะเผลอเมื่อไหร่ฉันเอาคืนแน่รอให้ผ่านไปสักพักนึงก่อน รูปหล่อซะเปล่าแต่ปากร้ายชะมัด

และสาวน้อยก็ทำอะไรไม่ได้เก็บอารมณ์หงุดหงิดไว้ภายในใจอย่างดีที่สุด ก่อนที่หมอหนุ่มสุดหล่อจะแสยะยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจและกลับไปนั่งทำงานของตนต่อ เขารู้ดีว่าร่างบางหงุดหงิดที่เขาพูดจาใส่เธอแบบนั้น ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะรู้สึกดีเวลาที่ถูกผู้ชายตำหนิว่าตัวเองไม่สวย

เขารู้ดีทุกอย่างแต่แค่อยากแกล้งให้คนตัวเล็กโมโหเล่นก็เท่านั้นเอง เพื่อที่เธอจะได้แสดงอาการไม่พอใจออกมา แต่ก็ถือว่าผิดคลาดเพราะเธอเก็บอารมณ์โกรธได้เป็นอย่างดี ไม่ใช่ว่าเขาจำเธอไม่ได้ภาพหญิงสาวสุดเซ็กซี่คนนั้นมันยังติดตาต้องใจเขาอยู่เลยไม่มีวันลืม เขาคิดว่าไม่เป็นไรยังมีเวลาให้เธอได้เผยตนออกมาอีกเยอะ และเขานี่แหละจะทำให้เธอยอมรับความจริงออกมาจากปากของเธอเองให้ได้

หลังจากเมื่อวานที่ร่างบางปฏิเสธออกไปทุกอย่างก็ปกติดี มันทำให้เธอเชื่อสนิทใจว่าคนตัวโตคงเชื่อในสิ่งที่เธอพูดว่าเขานั้นจำผิดจริงๆ และตัวเธอก็รู้สึกสบายใจที่จะได้ไม่ต้องเกร็งเวลาทำงานร่วมกันกับเขา มันทำให้การทำงานในวันนี้รู้สึกดีร่างกายกระปรี้กระเป่ากระชุ่มกระชวย มันให้ความรู้สึกดีกว่าการเริ่มงานเมื่อวานอีกเป็นไหนๆ

ก่อนที่สองขาเรียวจะทำการก้าวเข้ามายังโต๊ะทำงานที่เธอนั้นประจำการอยู่ แต่ก็ต้องชะงักเพราะอยู่ๆทั้งโต๊ะและเก้าอี้ของเธอดันหายไปจากเดิม ก็ไม่รู้ว่ามันไปไหนแต่ที่แน่ๆมันไม่อยู่ตรงนี้แล้วร่างบางรู้สึกงงงวยเป็นอย่างมาก ก่อนที่จะมีเสียงซุบซิบนินทากันมากมายของเหล่าพยาบาลรุ่นพี่ ซึ่งตอนนี้ทุกสายตากำลังจับจ้องมองมาที่ตัวเธอคนเดียว 

“ อะ เอ่อ พี่ลูกหมีคะโต๊ะทำงานของรติไปไหนแล้วคะ “ 

เมื่ออยากรู้ว่าโต๊ะทำงานของตัวเองไปไหนบวกกับทำอะไรไม่ถูกเพราะสายตามากมายที่กำลังมองมา มันทำให้ร่างบางพูดออกไปแบบตะกุกตะกักทั้งที่บรรยากาศเช้านี้กำลังจะดีแล้วแท้ๆ กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เธอรู้สึกอึดอัดยังไงก็ไม่รู้

“ โต๊ะของน้องถูกคุณหมอฐาณัฐสั่งให้รปภ.ย้ายไปไว้หน้าห้องทำงานของเขาเรียบร้อยแล้วล่ะ “ 

“ อะ อ้าวทำไมละคะ อยู่รวมกันแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วนี่ “