Chapter 2 คิดว่ากำลังนอนอยู่บ้านหรือไง

แต่เมื่อเห็นชายหนุ่มยังจ้องหน้ายิ้มทะเล้น เธอก็หันหน้าไปอีกด้านและปิดตาลงนอนอย่างหงุดหงิด ชายหนุ่มหัวเราะขำออกมาในลำคอ ทิ้งศีรษะลงบนพนักพิงและปิดเปลือกตาหลับลงตามหญิงสาวไป

เครื่องบินตกหลุมอากาศทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง ความรู้สึกหนักอึ้งทำให้ชายหนุ่มต้องรีบขยับตัวเบี่ยงออก ตอนนี้หัวไหล่ของเขากลายเป็นที่พักพิงของใครบางคน เขาถือโอกาสสำรวจคนที่เอนตัวมาหาและเกยใบหน้าบนหัวไหล่ของตัวเอง

พอปิดตาลงนอนเธอก็เหมือนเด็กมัธยม ปากที่ปิดเงียบสนิทในเวลานี้ทำให้ชายหนุ่มนึกเอ็นดู จนเผลอยิ้มออกมาที่มุมปากน้อยๆ

เธอเป็นเจ้าของใบหน้ากลมรีที่ผิวหน้ากระจ่างใสไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มหนาเตอะ จมูกเล็กแหลมและเชิดรั้นขึ้นบ่งบอกถึงความดื้อรั้นเอาแต่ใจไม่ยอมคน ริมฝีปากเป็นกระจับได้รูปรับกับจมูกเล็ก ผิวเนียนละเอียดขาวเหลืองจนเกือบซีด เปลือกตาของเธอปิดสนิทหลงเหลือไว้เพียงแนวขนตางอนเป็นแพ บนเปลือกตาเคลือบสีมุกวาวของเธอ

ขาของเธอยื่นออกไปกินพื้นที่ของทางเดินเล็กน้อย ยังดีที่มีช่องว่างให้ผู้โดยสารคนอื่นได้เดิน เมื่อจะต้องผ่านไปห้องน้ำ

‘คิดว่ากำลังนอนอยู่บ้านหรือไงนะ สบายเชียวสาวน้อย’

ชายหนุ่มอมยิ้มบางๆ ให้คนหลับอีกครั้ง ในยามที่เธอหลับน่าเอ็นดูกว่าตอนตื่นเป็นไหนๆ หากแต่เขาก็ไม่ปลุกให้เธอตื่น เพียงขยับตัวเล็กน้อยเพื่อยกที่กั้นขึ้น และขยับตัวเธอเข้ามาไม่ให้เกยพื้นที่ส่วนสาธารณะมากนัก ปล่อยให้เธอใช้บริการร่างกายของเขาจนพอใจ ถึงอย่างนั้นคนหลับก็ยังไม่ตื่น

ที่นั่งติดหน้าต่างในแถวเดียวของเขาคงจะเป็นคู่รัก เพราะทั้งคู่นอนอิงแอบแนบซบกันบนพื้นที่ส่วนตัว แทบไม่สนใจโลกภายนอกตั้งแต่เครื่องเทคออฟขึ้นจากสนามบิน

ช่วงเวลายาวนานที่เครื่องบินอยู่บนอากาศ เหมือนว่าเพลินวานจะหลับสบายอย่างเป็นสุขกับกล้ามเนื้อแน่นที่เธอใช้แทนหมอนใบนุ่ม ดูเหมือนว่าแม่แมวน้อยขี้เซายังไม่รู้ตัวว่าแขนเรียวของเธอยังโหยหาความอบอุ่นจากแผงอกกว้างของเขา อีกทั้งยังยิ่งซุกหน้าหาไออุ่น

จากที่แค่นอนพิงหัวไหล่กลายเป็นค่อยๆ เลื่อนศีรษะลงบนตักของชายหนุ่มที่มีกระเป๋าเป้ของเขารองอยู่ก่อน กระเป๋าใบนั้นกลายเป็นหมอนของเธอได้อย่างดี ทำให้หลับได้นาน นั่นทำให้หมอนจำเป็นอย่างเขาแทบขยับตัวไม่ได้ เพราะตะคริวได้พากันจับจองร่างแกร่งของเขาไปทั้งตัวแล้ว เขาจึงทำได้เพียงนั่งมองคนหลับนิ่ง

กัปตันลดเพดานการบินเพื่อนำเครื่องลง อาการโคลงเคลงเล็กน้อยของเครื่องทำให้เพลินวานรู้สึกตัว หญิงสาวกะพริบตาถี่ๆ ปรับสายตาให้เข้ากับแสงอย่างงัวเงีย ครั้งนี้เป็นการเดินทางในไม่กี่ครั้งที่เธอได้นอนหลับอย่างสบาย

ทว่าทันทีที่สายตาปรับโฟกัสชัดเจน มองเห็นเต็มตาว่ากำลังสบประสานกับสายตาคมของอีกคนที่ห่างกันไม่ถึง 10 เซนติเมตร เธอก็ตกใจร้องลั่น

“กรี๊ดด! ไอ้บ้ากาม! นี่จะลวนลามฉันหรือไง ไอ้ลามก ไอ้โรคจิต ไอ้วิตถาร ไอ้เห็บหมา ไอ้หน้าตัวเมีย”

เพลินวานผลักอกชายหนุ่มที่เธอใช้เป็นหมอนหนุนนอนอยู่นาน โวยวายเสียงดังลั่น ต่อว่าเขาเป็นชุด เพราะลืมไปสนิทว่าตอนนี้เธอเองอยู่บนเครื่องบิน และเธอก็เป็นคนนอนก่ายอยู่บนตักของเขา ในที่นั่งที่เป็นพื้นที่ของเขาด้วยเช่นกัน

ชายหนุ่มเอียงหน้าและก้มลงกระซิบข้างหูเพลินวานเสียงเรียบหน้านิ่งให้ได้ยินกันสองคน

“นี่คุณ! ที่บ้านให้กินลำโพงแทนข้าวหรือไง จะแหกปากร้องทำไมเนี่ย ดูสิคนมองทั้งลำแล้ว ไม่อายคนบางหรือไง คุณไม่อาย แต่ผมอาย… มากด้วย!”

หญิงสาวหันไปมองลูกเรือที่โดยสารมาด้วยกัน พอได้เห็นอย่างที่ชายหนุ่มบอก ก็ยิ้มเก้ออย่างอายๆ ยังดีที่คนนั่งอีกข้างเป็นชาวต่างชาติ คงจะไม่เข้าใจที่เธอพูด แต่เสียงของเธอก็ชัดเจนได้ยินไปหลายแถวนั่งของเครื่องบินโดยสาร และสายตาหลายคู่ก็กำลังมองมาที่เธอและเขา

ชายหนุ่มโค้งศีรษะพร้อมพูดขอโทษขอโพยผู้โดยสารที่นั่งมาด้วยกันเป็นภาษาอังกฤษ

“ต้องขอโทษด้วยนะครับทุกท่าน พอดีว่าภรรยาผมเธอนอนละเมอนะครับ เธอเป็นอย่างนี้ทุกทีนั่งเครื่องนะครับ บางทีก็โวยวายว่ามีคนปล้ำบนเครื่อง หรือไม่บางทีก็คิดว่าผมนอกใจก็มีนะครับ”

ชายหนุ่มบอกผู้โดยสารที่หันมามองอย่างสนใจ แต่ก็ยังทิ้งประโยคให้หญิงสาวได้โมโหมากขึ้นกว่าเดิม เธอหันไปมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง

“นี่คุณ! ฉันไปเป็นภรรยาของคุณตอนไหนกัน” หญิงสาวถามลอดไรฟันออกมาอย่างหงุดหงิด เธอพยายามปรับระดับน้ำเสียงให้เบาลง แต่อีกคนกลับยิ้มหน้าระรื่นหันมายักคิ้วยั่วหญิงสาว บอกประโยคต่อมาอย่างจงใจจะให้คนอื่นได้ยินด้วย มือหนาจับบนหัวไหล่ของเธออย่างปลอบประโลม

“คุณดีขึ้นหรือยังครับที่รัก ผมอยู่ตรงนี้ไม่มีทางนอกใจคุณแน่นอน” ชายหนุ่มแกล้งพูดยั่วอารมณ์เธอเหมือนยังสนุก ประโยคต่อมาเขาก้มลงกระซิบข้างหูของเธอเสียงเบาเชิงตำหนิ

“นี่ผมช่วยคุณนะ อยากให้คนอื่นรู้เรื่องด้วยเหรอว่าเป็นผู้หญิงเพี้ยน คิดอยากยิ้มคนเดียวก็ยิ้ม คิดอยากร้องโหวกเหวกโวยวายก็ร้องออกมา ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน”

หญิงสาวกัดฟันกรอด ทั้งที่อายจนแทบไม่กล้าเงยหน้าสบตาใคร แต่ความโกรธของเธอมีมากกว่า เพลินวานเงยหน้าขึ้นจ้องตาชายหนุ่มจนตาของเธอแทบจะถลนออกมานอกเบ้า หญิงสาวกัดฟันกระซิบตอบกลับไปทันที

“ถ้าถูกลวนลามแบบไร้มารยาทอย่างนี้ เป็นใครก็ต้องร้องอย่างฉันกันทั้งนั้นแหละ”

ชายหนุ่มพยักพเยิดให้หญิงสาวมองที่นั่งของเธอที่ล้นมาทางเขา แทบเกยทับตัว “ช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจหน่อย ผมลวนลามคุณยังไง”

หญิงสาวยักไหล่อย่างไม่ยอมรับรู้เหมือนคนต้องการอยากเอาชนะมากกว่า

ชายหนุ่มส่ายหน้าหันไปมองหญิงสาวอีกครั้ง บอกต่อด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดปนรำคาญ “ช่วยเปิดตามองให้ชัดๆ ว่าใครจะลวนลามใคร ผมก็เห็นคุณนอนหลับสบายก็เลยไม่อยากปลุกทั้งที่คุณนอนทับผมจนเป็นตะคริวทั้งตัว อย่าว่าแต่ลวนลามเลย ตอนนี้แค่จะขยับตัวก็ทำไม่ได้เลย”