บทที่1

สองเราร้าวรัก01

"ฟอดด"

"อุ๊ย! วัฒน์!"

ร่างบางที่นั่งเช็ดผมที่หน้ากระจกถึงกับสะดุ้งตกใจที่อยู่ๆก็โดนสามีขโมยหอมเสียฟอดใหญ่

"ครับผม"

ศิวัฒน์ยังยิ้มทะเล้นและกระชับกอดภรรยาสาวแน่นขึ้นกว่าเดิม

"ทำไมเพิ่งกลับคะ แอบไปหาสาวที่ไหนก่อนกลับหรือเปล่า"

"จะแวะไปหาสาวที่ไหนล่ะ นอกจากสาวสวยที่บ้าน"

ศิวัฒน์พูดพรางซุกไซร้ซอกคอขาวของภรรยา

"อื้อ...อย่าค่ะ...กลับมาเหนื่อยๆไปอาบน้ำอาบท่าก่อนนะ แล้วค่อยลงไปกินข้าว วันนี้พิณทำแกงเขียวหวานไก่ของโปรดวัฒน์ด้วยนะ"

"ผมอยากกินพิณมากกว่า"

คนกำลังงอนพูดพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

"ทะลึ่ง! ไปเลยค่ะไปอาบน้ำเลย"

พิณนาราอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะดันตัวออกจากอ้อมแขนของสามี

"ผมตัวเหม็นหรือไง ไล่ผมไปอาบน้ำอยู่ได้"

"เหม็นมากเลยค่ะ ไปเลย"

"จริงเหรอ ถ้างั้นต้องพิสูจน์"

พูดจบก็ระดมจูบตามตัวภรรยาสาวอีกรอบจนเจ้าหล่อนประท้วงให้เขาหยุด

"พอได้แล้วค่ะวัฒน์ ถ้ายังไม่หยุดพิณโกรธจริงๆนะ"

พอได้ยินดังนั้นศิวัฒน์หยุดเอาเปรียบภรรยาสาวทันที

"ไม่รู้ตัวหรือไงคะว่าตัวเหม็น แหวะ! พิณจะอ้วก"

สาวเจ้าทำทีเอามือปิดจมูกแล้วทำหน้ายู่ใส่สามี

"หืมม จะอ้วกเพราะแพ้ท้องหรือเปล่าน้า"

"ท้องลมน่ะสิคะ"

สาวเจ้าหัวเราะกับคำตอบของตัวเองแต่ลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองนั้นพูดเรื่องที่ควรเลี่ยงเข้าเสียแล้ว

"ใครจะไปรู้ล่ะ ในท้องพิณอาจจะมีลูกเราอยู่ในนี้แล้วก็ได้"

ศิวัฒน์ว่าพร้อมกับลูบหน้าท้องแบนเรียบของภรรยาเบาๆ

"จะท้องได้ยัง พิณยังกิน…"

พิณนาราชะงักนิ่ง เพราะตอนนี้เจ้าหล่อนพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไปเสียแล้ว

"หมายความว่ายังไงพิณ พิณยังกินยานั่นอยู่หรอ"

"คือ...พิณ..."

"พิณไม่ไว้ใจหรือไม่เชื่อใจอะไรผมอยู่อีกหรอพิณ เราแต่งงานกันมาสามปีจะสี่ปีแล้วนะ ระยะเวลานานขนาดนี้มันไม่ทำให้พิณเชื่อใจผมได้อีกหรอ หรือผมมันไม่ดีพอ"

"ไม่ใช่อย่างงั้นนะคะวัฒน์"

จากที่สาวเจ้าเป็นฝ่ายผลักสามีออกแต่คราวนี้กลับเป็นฝ่ายเข้าไปกอดเขาไว้แน่น

"ปล่อยผม"

เขาเอ่ยบอกภรรยาเสียงเรียบ และแขนเรียวเล็กที่กอดเอวสอบไว้แน่นก็ค่อยๆคลายกอด

หล่อนรู้ว่าเวลาเขาโกรธพูดอะไรไปคงไร้ประโยชน์ สู้พูดคุยกันตอนเขาอารมณ์เย็นลงกว่านี้ดีกว่า หลังจากศิวัฒน์อาบน้ำเสร็จก็ล้มตัวลงนอนเลยโดยไม่สนใจภรรยาสาวที่ชวนเขาคุย

"คุณยังโกรธพิณอยู่เหรอคะ พิณขอโทษนะคะวัฒน์ พิณยังไม่พร้อมจริงๆ"

หญิงสาวเอ่ยขอโทษพร้อมกับขยับกายเข้าหาสามี เเขนเรียวก็เข้าไปสวมกอดเอวสอบไว้แน่น ถึงศิวัฒน์จะยังไม่หายโกรธภรรยาเเต่ก็ไมได้ปัดแขนสาวเจ้าออกแต่อย่างใด

"ยังไม่พร้อมของคุณคืออะไรพิณ ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆคุณพูดแบบนี้มาตั้งแต่ปีแรกที่เราแต่งงานกันจนถึงวันนี้"

ใช่! มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง หล่อนไม่ใช่ไม่พร้อม หล่อนกลัว กลัวการมีลูก กลัวการถูกทอดทิ้งเหมือนกับที่มารดาหล่อนโดนบิดาทิ้งตอนที่ท่านตั้งท้องหล่อน ผู้หญิงเวลาตั้งท้องอะไรก็ดูไม่ดีไม่สวยไปหมด ก็ไม่แปลกที่สามีจะหมดรักและไปมีผู้หญิงคนใหม่ที่สวยกว่า หล่อนยอมรับว่าหล่อนเห็นแก่ตัว ลำพังหล่อนก็ไม่เท่าไหร่แต่ลูกล่ะ ที่ต้องโดนเพื่อนๆล้อว่าเป็นเด็กไม่มีพ่ออย่างที่หล่อนเคยเจอมา หล่อนไม่อยากให้ลูกที่เกิดมาต้องตกอยู่ในสถานการณ์แสนเลวร้ายแบบนั้น