9

บทที่ 9

ผู้ชายหน้าตาดี มีฐานะ จะหวังอะไรจากคนแก่ไร้น้ำยาอย่างเขากันล่ะ ถ้าไม่ได้หวังจากตัวหลานสาวที่กำลังเติบโตเป็นสาว และความสวยเริ่มเบ่งบานออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน

“ถ้ามันเกี่ยวกับหลานสาวของผม ไม่ว่าจะเรื่องอะไรผมก็ไม่รับทั้งนั้น”

“ผมยอมรับครับว่าเกี่ยวกับหนูหยิน แต่ผมก็อยากให้ปู่รับฟังข้อเสนอของผมก่อน แล้วค่อยเอาไปคิดตรึกตรองดูอีกทีก็ได้ มันไม่มีอะไรเสียหายสำหรับปู่และหนูหยินเลยนะครับ ถ้าปู่ตกลงก็แค่ไปอยู่กับผม แต่ถ้าปู่ไม่ตกลงผมก็ไม่ว่าอะไร” ชายหนุ่มหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลส่งให้อีกฝ่าย รอให้ชายชราเปิดซอง หยิบโฉนดออกมาดู “ที่ดินของภรรยาปู่ไงครับ.. ถ้าปู่ยอมรับข้อเสนอของคุณฟิลลิป ที่ดินแปลงนี้จะถูกโอนเป็นของปู่ทันทีอย่างไม่มีเงื่อนไขใด ๆ ทั้งสิ้น”

อุดมตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่ได้ยิน บุรุษคนนั้นนอกจากออกค่ารักษาให้เขาตั้งหลายแสนแล้ว ตอนนี้เขายังเอาที่ดินโดยชอบธรรมของภรรยามาคืนให้แก่เขาอีก ทั้งหมดที่เขาทำไปนั้น ถ้าเขาไม่หวังผลแล้วเขาจะทำไปทำไม

“คุณเอาคืนไปเถอะ” ถึงแม้จะเสียดายเพียงใด แต่เขาก็ต้องตัดใจส่งคืน

“คุณปู่ครับ”

“ผมจะพยายามหาเงินไปใช้หนี้เจ้านายคุณให้เร็วที่สุด ฝากบอกเขาด้วยนะ”

ไซม่อนเข้าใจความรู้สึกของชายชราเป็นอย่างดี แต่สำหรับเขาแล้วคำสั่งของฟิลลิป หยาง หรือหยางอี้สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด เขาจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้

“ตกลงครับ ผมจะบอกกับเจ้านายผมตามนี้” เขารับซองสีน้ำตาลคืนมา แล้วหยิบนามบัตรส่งให้แทน “นี่เป็นนามบัตรของเจ้านายผม ถ้าปู่เปลี่ยนใจเมื่อไหร่ ก็เอานามบัตรใบนี้ไปขอพบเจ้าของบ้านหลังนั้น แล้วผมจะรีบติดต่อกลับมาทันที” ไซม่อนชี้ไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของทะเลสาบกลางสวนสาธารณะแห่งนี้

ชายชราอยากจะปฏิเสธ แต่เพราะความมีน้ำใจของพวกเขาก่อนหน้านี้ จึงต้องเอื้อมมือไปรับเอาไว้

“เจ้านายของผมให้ความสนใจหนูหยินมากก็จริง แต่เธอยังเด็กมาก และท่านก็ไม่ได้คิดเกินเลยอย่างที่ปู่เข้าใจนะครับ ท่านก็แค่ต้องการให้ปู่ไปทำงานด้วย ปู่จะได้มีสวัสดิการและส่งเธอเรียนได้อย่างเต็มที่ก็เท่านั้น” พูดตรง ๆ มันยากนักก็ต้องมีลูกล่อลูกชนกันบ้าง สำเร็จแล้วค่อยมาคุยกันใหม่อีกที “ปู่คงไม่อยากให้หลานสาวเพียงคนเดียว ต้องลำบากตั้งแต่อายุเพียงเท่านี้หรอกนะครับ ยังไงก็ลองเอาไปคิดดูก่อนนะครับ” เขากล่าวทิ้งทายก่อนจะเดินจากไป

สองอาทิตย์ผ่านไป

หลังเลิกงานอุดมก็เดินออกไปตามถนนของหมู่บ้าน รอรถเมล์ฟรีที่ป้ายรถประจำทางสักพักใหญ่รถก็มาถึง แต่สภาพที่เบียดเสียดกันแน่นของคนบนรถ ทำให้เขาต้องถอดใจที่จะขึ้นไปร่วมชะตากรรม ความมืดที่เริ่มโรยตัวลงมาแทนที่ความสว่าง ทำให้เขาตัดสินใจที่จะเดินเท้าไปเรื่อย ๆ เพราะบ้านพักก็ไม่ได้ไกลจากที่นี่มากนัก แค่สี่ป้ายรถเมล์ก็ถึงแล้ว

แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะไม่เดินกลับเด็ดขาด เพราะระยะทางสั้น ๆ นี้เต็มไปด้วยร้านอาหารที่มีพวกเด็กสาว ๆ แต่งตัวล่อแหลมมานั่งจับกลุ่มกันอยู่หน้าร้านเต็มไปหมด เขาไม่ต้องการให้หลานสาวของเขาได้เจอะเจอกับคนพวกนี้ โดยเฉพาะเวลาที่พวกเธอยั่วยวนหรือเรียกแขกหนุ่ม ๆ เข้าร้าน

เขาเดินไปเรื่อย ๆ ผ่านป้ายรถเมล์ที่หนึ่ง ที่สอง และที่สาม เหลืออีกเพียงป้ายรถเมล์เดียวก็จะถึงซอยเข้าบ้านแล้ว แต่เขาเหนื่อยเหลือเกิน จึงนั่งลงตรงที่ว่างใกล้ ๆ กับวินรถมอเตอร์ไซค์

“ลุงขอนั่งพักเหนื่อยหน่อยนะ” เขาบอกกับคนขับรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ที่จอดรอผู้โดยสารอยู่สี่ห้าคัน

“นั่งนี่ก็ได้ลุง” วินมอเตอร์ไซค์คนหนึ่งยื่นเก้าอี้พลาสติกเก่า ๆ มาให้ เพราะมีผู้โดยสารมาเรียกใช้บริการพอดี

“ขอบใจนะพ่อหนุ่ม” อุดมนั่งลงพักเหนื่อย มองรถเมล์ฟรีที่ขับผ่านหน้าไป นึกสงสัยว่าทำไมวันนี้คนถึงเยอะนัก หรือว่าเป็นเพราะรถขาดระยะนานเกินไป

“เมื่อตอนบ่ายกูไปกินข้าวที่ร้านผู้ใหญ่ลีมาว่ะ มีเด็กเสิร์ฟมาใหม่ อย่างนี้เลยมึง”

“อะไรของมึงวะอย่างนี้ สวยหรือว่าอวบอึ๋มวะ”

“น่ารักโว้ย แต่ยังเด็กอยู่เลยว่ะ น่าจะเพิ่งสิบห้าสิบหกเท่านั้น แต่หน้าตาสวยน่ารักมาก ถ้าโตเต็มตัวน่าจะสวยมาก ๆ”

“แล้วไง มึงก็เลยจีบน้องเขาสิ”

“จีบอะไรล่ะ กูถามว่าชื่ออะไรยังไม่ยอมบอกกูเลย กูอุตส่าห์ถามดี ๆ เลยนะ”

“ก็มึงมันไม่หล่อ เด็กมันเลยไม่เล่นด้วยน่ะสิ”

“ใครว่าล่ะ กูแอบถามจากผู้จัดการร้านแล้วนะโว้ย เขาบอกว่าตอนนี้เจ้าของร้านเขาเล็ง ๆ อยู่เหมือนกัน มันคงรู้ก็เลยทำเป็นเล่นตัว”

“จะเสร็จพ่อหรือเสร็จลูกกันแน่วะ กูได้ยินมาว่าพ่อกับลูกสันดานเดียวกันเลยนี่ เคยแย่งเด็กในร้านกันด้วยไม่ใช่เหรอวะ”

“คนอื่นกูไม่รู้ แต่ถ้าเป็นน้องหยินกูก็แย่งวะ แม่งโคตรน่ารัก”

การสนทนาของคนขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้าง ไม่ได้สร้างความอยากรู้ให้แก่อุดม แต่ก็ฟังไปเรื่อย ๆ เพราะนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยพอดี จนกระทั่งได้ยินชื่อของเด็กเสิร์ฟคนนั้น ทำไมชื่อถึงได้เหมือนหลานสาวของเขาล่ะ อายุอานามก็ยังใกล้เคียงกันอีก แต่หลานสาวของเขาทำงานที่ร้านขายข้าวแกงแถวโรงเรียนเก่าของเธอนี่..

ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้เขาลุกไปหาชายหนุ่มที่ขับวินคนนั้น เขาพยายามที่จะยิ้มออกไป

“พ่อหนุ่ม ร้านที่พ่อหนุ่มพูดถึงมันอยู่ตรงไหนเหรอ”

“สนใจเด็กเอ๊าะ ๆ ด้วยเหรอลุง” หนุ่มมอเตอร์ไซค์รับจ้างถามยิ้ม ๆ

“อือ พาลุงไปหน่อยสิ ลุงอยากเห็น” อุดมยอมควักธนบัตรสีแดงออกมาจากซองเงินเดือนเพื่อจ่ายเป็นค่ารถ เพราะใจร้อนอยากจะไปให้เห็นกับตาให้เร็วที่สุด “ลุงให้เอ็งหมดนี่เลย”

“ได้เลยลุง” ชายหนุ่มเห็นเฒ่าหัวงูใจป้ำก็รีบสตาร์ตรถพาไปทันที เพราะระยะทางจากตรงนี้ถึงร้านอาหารผู้ใหญ่ลีก็แค่สิบห้าบาทเท่านั้น

อุดมบอกให้รถวินส่งเขาแค่ปากทางเข้าร้าน และยืนหลบมุมคอยสังเกตไปที่ทางเข้าออกของร้านอาหารด้วยใจจดจ่อ ถ้าหลานสาวของเขาทำงานอยู่ที่นี่จริง ๆ อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงเธอน่าจะเลิกงาน เพราะเธอจะกลับถึงบ้านราว ๆ สองทุ่มเป็นประจำ และยังมีกับข้าวสองสามถุงติดมือกลับไปด้วยเสมอ