ตอนที่ 2 อย่ามองอย่างเดียว

เสียงฝนตกอย่างหนัก อีกทั้งยังมีเสียงฟ้าร้องหลายต่อหลายครั้ง ทำให้แอนน์ลืมตาขึ้นช้าๆ เธอกลับรู้สึกแปลกใจอย่างมากเมื่อมองไปยังห้องกว้างที่ตบแต่สไตล์โมร็อคคัน เธอรีบนั่งลงโดยทันที มองสำรวจเสื้อผ้าตัวเองอยู่ครบถ้วน และไม่มีอะไรบุบสลายแต่อย่างใด เธอมองสำรวจรอบห้องแห่งนี้ด้วยความสงสัยว่าเหตุใดเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ เธอจึงทบทวนเรื่องราวของเมื่อวาน ว่าหลังจากออกจากงาน รถของเธอนั้นเสีย จึงติดรถของซาริมให้เขามาส่งบ้าน และหลังจากเธอกินเบอร์เกอร์เสร็จเธอกลับหลับสนิทจนถึงเมื่อครู่

“ตื่นแล้วหรือครับ”

เสียงของชายหนุ่มดังจากประตูห้อง เธอมองไปยังต้นเสียงโดยทันที เธอกลับเห็นว่าเจ้าของเสียงนี้คือซาริม เขาเผยรอยยิ้มก้าวเดินเข้ามาในห้องโดยสวมกางเกงวอร์มสีดำเอวต่ำหมิ่นเหม่จนแทบเห็นหัวหน่าว ทำให้เธอใบหน้าร้อนผ่าวอย่างไม่รู้ตัว

“ค่ะ” แอนน์เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขารินน้ำใส่แก้วคริสทัล และส่งเธอ เธอจึงรับแก้วจากมือเขาไว้

“เมื่อวานผมเห็นคุณหลับผมเลยไม่ปลุก” ซาริมเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แล้วเดินไขว่ห้างที่โซฟากว้าง

“ขอบคุณมากค่ะที่...เอ่อ...”

“ที่ไม่ลวนลามคุณใช่ไหม เพราะผมไม่เอาคนหลับหรอก นอกจากจำเป็น” ซาริมเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงชวนให้ลุ่มหลง และเน้นคำสุดท้าย ทำให้เธอหน้าเหวอไปเลย

“คุณนอนที่ไหนคะ” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย เขาหันหน้าไปที่โซฟามีหมอนกับผ้าห่มพับอย่างเรียบร้อย

“นี่ชุดของคุณ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อน” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ลำคอแห้งผ่าวอย่างยิ่ง เธออดไม่ได้ซิกแพคเป็นลอนสวยบนหน้าท้องแกร่ง เขาเผยรอยยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอที่กำลังมองเขาราวกับอยากจะกลืนกินเขาเช่นนั้น

หลังจากที่เขาก้าวเดินเข้าห้องน้ำ แอนน์ลุกขึ้นก้าวเดินไปที่โต๊ะหินอ่อนสีดำ มีแซนด์วิชอยู่สองชิ้นวางบนจานสีขาวสะอาดตา ข้างๆ จานมีกระดาษสีขาว ในกระดาษนั้นมีใจข้อความว่า

กินชะ อย่ามองอย่างเดียว

เธออ่านข้อความจบ ทำให้เธอถึงกับหน้าแดงด้วยความเขินอายอย่างยิ่ง แต่เหนือสิ่งอื่นใดเขาเอาใจใส่เธอมาก ถือว่ามากเกินไปสำหรับคนที่รู้จักกันแค่คืนเดียว

1 หัวใจ และ 1 คอมเมนท์

เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยเด้อ