ep2

เขายื่นมือมาจับเธอไว้อีกครั้ง ก่อนจะรวบเอวเธอยกขึ้นเรือแบบสบายๆ และช่วยไม่ได้หากว่าเธอจะเกาะบ่าเขาไว้จนแทบจะอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงนั่น

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

เขามองเธออยู่ชั่วครู่ แล้วหันหลังกลับไปติดเครื่องยนต์ จากนั้นเรือประมงลำเล็กก็เคลื่อนตัวออกจากฝั่งช้าๆ โดยที่คนหนึ่งนั่งอยู่อยู่หัวเรือ ส่วนอีกคนอยู่ท้ายเรือ

ปรียานั่งสบายๆ มองทิวทัศน์รอบข้างแล้วสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด กลิ่นอายทะเลกรุ่นอยู่รอบตัว เธอหันไปมองอีกด้านหนึ่งของฝั่งทะเล เห็นว่าพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน แสงเงาที่สะท้อนสีส้มสลับกับริ้วเมฆสีหมอกและสีฟ้า ราวกับจิตรกรสะบัดพู่กันบนผืนผ้าใบ หญิงสาวคว้ากล้องมือถือถ่ายรูปไว้หลายภาพ ก่อนจะเซลฟี่ตัวเอง และยังเผื่อแผ่ไปถึงคนขับเรือที่นั่งเงียบมาตลอดทาง

“ใกล้ถึงฝั่งแล้ว จะให้ผมไปส่งที่ไหน?”

ปรียาหันไปมองเขาแล้วยิ้มแห้งๆ

“แล้วบ้านคุณอยู่ที่ไหนละคะ แถวนั้นมีที่พักหรือเปล่า?”

“อะไรนะ?”

“ก็เรือคุณจอดที่ไหน ฉันก็ลงที่นั่นล่ะค่ะ”

ชายหนุ่มปล่อยพวงมาลัยเรือแล้วเดินมาหาเธอใกล้ๆ จ้องเธอเหมือนจะขย้ำเธอให้จมเขี้ยว

“คือ....ฉันยังไม่ได้จองที่พัก ก็เลยกะว่าจะมาหาเอาดาบหน้าน่ะค่ะ คุณไม่ห็นจะต้องโกรธขนาดนี้เลย”

ปรียาพยายามยิ้มหวาน มองเขาสายตาละห้อย รู้ว่าเขาโกรธมาก เพราะใบหน้าเขาบึ้งตึง สายตาก็ดุเหมือนเสือ

“คุณรู้ไหม ว่าเกาะพยามตอนนี้นักท่องเที่ยวแห่มาเที่ยวมากแค่ไหน แล้ววันหยุดยาวแบบนี้ คุณคิดดูสิว่ามันจะเหลือที่พักให้คุณไหม?”

“คุณอย่ามาขู่ฉันหน่อยเลย รีสอร์ตตั้งเยอะมันก็ต้องมีเหลือบ้างแหละ”

“ใช่! มันก็คงเหลือสักที่ แต่ตอนนี้มืดค่ำแล้ว คุณจะไปเดินท่อมๆ หาที่พักไปเรื่อยๆ อย่างงั้นเหรอ? ห๊ะ!”

เขาดุเธออย่างเกรี้ยวกราด นึกหงุดหงิดว่าไม่น่าจะพาเธอมาเลย เป็นภาระของเขาแท้ๆ

“ถ้าคุณจะกรุณา ส่งฉันที่ท่าเรือตรงไหนก็ได้ค่ะ ฉันไปหาเอง ไม่ต้องห่วงฉันหรอก”

“จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง แต่งตัวแบบนี้ ที่พักก็ยังไม่มี คืนนี้จะเจอที่พักว่างหรือเปล่าก็ไม่รู้”

ชายหนุ่มสวนกลับทันควัน ก่อนจะอึ้งๆ ไป เพราะรู้สึกตัวว่า เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ทำไมต้องห่วง!

ปรียาเมื่อถูกดุแล้วเปลี่ยนมาเป็นถูกเตือน จากที่เริ่มโกรธเพราะเขาเกรี้ยวกราดดุเธอ ก็เริ่มรู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้

“ถ้าอย่างนั้น ฉันขอไปนอนกับคุณก่อนสักคืนได้ไหมคะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะรีบไปหาที่พัก”

ชายหนุ่มมองหญิงสาวเซ็งๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่ท้ายเรือแล้วขับเรือไปยังจุดหมายของเขา โดยไม่พูดกับหญิงสาวอีกเลย

*******

บุหงา สาวชาวเกาะเรือนร่างอวบอัดกำลังนอนอ่านนิตยสารที่ชานเรือนหน้าบ้านที่ปลูกสร้างแบบง่ายๆ ติดริมทะเลอย่างสบายอารมณ์ เธอสวมเสื้อยืดรัดรูปกับผ้าถุงลายดอก ซึ่งอวดโน้มเนื้อครัดเคร่งอวบอัดที่เธอภูมิใจ ผิวคมเข้มเนียนละเอียด ดวงตาโตดำขลับ จมูกโด่งสวยและริมฝีปากเย้ายวน ทำให้เธอเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มหลายคนบนเกาะนี้ ทว่า...พี่ชายของเธอ ดุยังกับเสือ แล้ววันนี้เธอก็นัดกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่เธอหมายตาเอาไว้ด้วย แต่พี่ชายของเธอยังไม่มาสักที ทั้งที่จริงๆ เขาควรจะกลับบ้านได้แล้ว

หญิงสาววางหนังสือลงบนโต๊ะ ดวงตาเรียวสวยหรี่ปรือด้วยความง่วงงุน แต่แล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆ ริมฝีปากเย้ายวนแอบเผยรอยยิ้มเล็ก ๆ

“พี่ขามกลับมาแล้ว”

บุหงาวิ่งไปหลบอยู่ที่มุมมืดของประตูบ้าน เพื่อเตรียมเซอร์ไพร์สพี่ชายเพื่อเอาใจ และทันทีที่ประตูเปิดออก เธอก็โผตัวเข้าไปกอดชายหนุ่มเหมือนเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ

“จ๊ะเอ๋ พี่ขาม”

“อ้าว บุหงา นี่ยังไม่นอนหรือ”

ชายหนุ่มตกใจเล็กๆ ใจอยากจะดุหญิงสาวที่ยังทำตัวเป็นเด็กๆ ทั้งๆที่ตัวเองก็เข้าสู่วัยสาวแล้ว แต่เพราะเขาพาใครคนหนึ่งมาด้วย ทำให้เขาไม่อยากดุเธอออกไป

“นั่นพี่ขามพาใครมา”

ทันทีที่บุหงาถูกผลักออก สายตาของเธอก็เหลือบเห็นสาวสวย หุ่นดี แต่งตัวเหมือนฝรั่งริมหาด กางเกงสั้นเต่อ เสื้อเอวลอย นี่ถ้าผมสีทอง เธอคงคิดว่าเป็นฝรั่งที่ขามหิ้วมา