ep1

ปรียา สาวสวยที่เพิ่งเลิกรากับแฟนหนุ่มเพราะเวลาไม่ลงตัว นั่งอยู่เพียงลำพังในห้องอย่างเหงาๆ พลางคิดแก้วิธีเหงาอย่างว้าวุ่น ว่าแล้วก็กดปลายนิ้วบนโทรศัพท์มือถือเล่นไลน์กับเพื่อนในกลุ่มไลน์ “สาวแซ่บหน้าใส” ด้วยความหวัง ทว่าแต่ละข้อความที่ส่งกลับมาหาเธอนั้น กลับทำให้เธอเหงาขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

“ไม่ว่างวะแก วันหยุดยาวแบบนี้ ฉันก็ต้องกลับไปหาผัวฉันปะวะ”

“ขออภัย งานนี้กูอยู่กะผัวว่ะมึ้ง”

“พ่อแม่ฉันจองตัวว่ะ จะให้ไปดูตัวว่าที่เจ้าบ่าว คริ คริ”

ปรียาปาโทรศัพท์ในมือทิ้งอย่างหงุดหงิด นี่ถ้าเธอไม่เลิกกับแฟนหนุ่ม ป่านนี้เธอก็คงไปได้ไปเที่ยวลั้นลากับเขาในวันหยุดยาวแบบนี้ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อแฟนของเธอมันงี่เง่า เอาแต่งานกับเพื่อนฝูง แต่ไม่เอาเธอสักที มันทำให้เธอเบื่อและไม่มีชีวิตชีวาในชีวิตคู่เอาเสียเลย แล้วจู่ๆ ก็มาขอเลิกเธอเสียอย่างนั้น จนเธออดคิดไม่ได้ว่า แฟนคนล่าสุดของเธอเป็นเกย์หรือเปล่า

“ไปเที่ยวคนเดียวก็ได้วะ”

หญิงสาวบอกตัวเองอย่างมุ่งมั่นแล้วลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าอย่างรีบร้อน วันหยุดยาวแบบนี้ใครจะอยากอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมคนเดียว พ่อกับแม่ก็เสียหมดแล้ว ชีวิตเธออิสระเสียยิ่งกว่าอิสระ ดังนั้นการออกไปเที่ยวคือการเยียวยาทุกสิ่ง

******

รถเที่ยวสุดท้ายจอดที่ท่าเรือที่เงียบสงบ นักท่องเที่ยวดูบางตา น้อยกว่าที่เธอคิดไว้ ทุกคนแอ็คท่าถ่ายรูปแบบไม่สนโลก ไม่สนเธอ เรือเฟอรี่จอดนิ่งอยู่หลายลำ ปรียาเดินฉับๆ ไปที่เรือลำหนึ่งที่มีชายหนุ่มกล้ามแน่นกำลังจัดเก็บข้าวของอยู่บนเรือ

“คุณคะ? ฉันจะไปเกาะพยาม ซื้อตั๋วที่ไหนคะ”

ชายหนุ่มกล้ามแน่น เงยหน้าขึ้นมองตามเสียง ปรียาอึ้งไปครู่ เมื่อเห็นสายตาระยิบระยับของเขากับใบหน้าอันหล่อเข้มเร้าใจ เธอเคอะๆ เขินๆ เมื่อเขามองเธอนิ่งอยู่อย่างนั้น แถมยังไม่ตอบคำถามเธออีก

“ฉันจะไปเกาะพยามค่ะ”

“เรือหมดแล้ว รอพรุ่งนี้”

ชายหนุ่มตอบแล้ว ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ ปรียาสะอึกอึ้งไปทันที อันที่จริงเธอก็ออกจะเป็นคนสวย และไม่เคยเจอชายหนุ่มเมินเธออย่างนี้มาก่อน แล้ววันนี้เธอแต่งชุดมาทะเลแบบที่ใครต่อใครต้องมองอย่างเหลียวหลัง ทั้งเสื้อเอวลอย กางเกงขาสั้นกุด อวดเนื้อหนังมังสาสัดส่วนยวนตา ขนาด 34-24-36 เขายังเมินเธอได้อีก เกย์หรือเปล่า?

“คุณคะ พอดีฉันจองที่พักไว้แล้ว ไม่อยากพลาดโอกาส คุณพอจะช่วยฉันหน่อยได้ไหม?”

“ผมไม่ใช่เจ้าของเรือ?”

“อ้าว แล้วคุณมาทำอะไรที่เรือนี่ล่ะ”

ชายหนุ่มเดินขึ้นมาจากเรือ แล้วยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาว รูปร่างของเขาสูงใหญ่จนแทบจะข่มเธอให้เหลือนิดเดียว

“ผมมาเอาของ แล้วโน่นเรือผม ถ้าจะไปก็ไปด้วยกัน ผมกำลังจะกลับ”

ชายหนุ่มเดินเร็วๆ ไปยังเรือประมงเล็กลำหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากท่าเรือเฟอรี่ เราเดินเร็วอย่างไม่รอ ทำให้หญิงสาวต้องแบกเป้วิ่งตามเพราะกลัวไม่ทัน

“เดี๋ยวๆ คุณอยู่เกาะพยามหรือ? ฉันไปด้วย รอฉันก่อน”

ทันใดนั้น จู่ๆ ชายหนุ่มก็หยุดกะทันหันแล้วหันกลับมาหาเธอ ทำให้หญิงสาวที่วิ่งตามมาชนโครมเข้าที่ร่างสูงใหญ่พอดี

“โอ๊ย”

ร่างอวบอัดเซถลาเกือบร่วงพื้น หากว่าชายหนุ่มไม่รีบประคองไว้ พร้อมดึงเธอขึ้นแนบลำอกกว้างจนเต้าอวบๆ บดบี้อยู่กับร่างบึกบึนแข็งแรง หญิงสาวได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงตึกตักๆ

“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณเสียงสั่น

“มาคนเดียวเหรอ?”

เขาถามเสียงนิ่ง สายตาจับจ้องมองเรือนร่างของเธอ แถมมือก็ยังไม่ปล่อยจากเอวของเธออีก

“แล้วเห็นกี่คนเล่า”

หญิงสาวยืนตั้งหลักได้ พยายามสะบัดตัวออก เขาปล่อยแต่โดยดีแล้วมองหน้าเธอยิ้มๆ

“งั้นก็ขึ้นเรือเถอะ กว่าจะถึงคงมืด ที่พักมีแล้วใช่ไหม? ......จะให้ไปส่งที่ไหน”

เขาเดินลงเรือแล้ว ตะโกนถามเธอที่กำลังก้าวเท้าลงเรืออย่างระวัง แต่ประโยคหลังทำให้เธอถึงกับชะงักเกือบเสียหลัก

“ระวังหน่อยสิคุณ”