บทที่ 7 ข้าวไข่เจียว

"จะหนีออกไปได้ยังไงนะ หากเขาคนนั้นกลับมาเราไม่ต้องเสียตัวให้กับเขาอย่างนั้นเหรอ นี่เรากำลังหนีเสือปะจระเข้ใช่มั้ยเนี่ยคุณหนูเก็จฟ้าไม่น่าทำกับเราได้เลย ทำไมคุณหนูถึงเกลียดมุกมากขนาดนี้"

สาวน้อยกล่าวพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะนึกถึงสิ่งที่ลูกสาวของผู้มีพระคุณได้ทำกับเธอด้วยความเศร้าเสียใจจนน้ำตาหลั่งไหลออกมาด้วยความสะเทือนใจกับสิ่งที่เธอต้องเผชิญ

โครก คราก

เสียงท้องร้องของสาวน้อยทำให้สาวน้อยต้องตัดสินใจยกหูโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่ข้างโซฟานั้นกดเบอร์ตามที่คนเฝ้านอกห้องบอกให้เธอโทรลงไปก่อนที่ทางปลายสายจะตอบรับ

"คุณคาร์เตอร์ต้องการรับอะไรดีครับ"

"เอ่อ… คือ… ฉันไม่ใช่คุณคาร์เตอร์หรอกค่ะ ฉันเป็นเพื่อนของเขา คือฉันต้องการอาหารสักจานได้มั้ยคะ"

"ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงอยากจะทานอะไรล่ะครับผมจะได้สั่งให้เชฟทำขึ้นไปส่งให้"

มุกนาราได้แต่อำอึ้งเพราะเธอเองก็ไม่รู้จะสั่งอาหารอะไรเพราะตั้งแต่เธอได้สติและหนีออกมาจากห้องนั้นได้เพราะคนที่เธอเห็นล้วนเป็นคนต่างชาติทั้งนั้นเรือลำนี้ทุกสิ่งทุกอย่างออกจะเลิศหรูแถมยังมีขนาดใหญ่โต

“ว่าไงล่ะครับคุณผู้หญิงหากคุณผู้หญิงไม่ยอมบอกผมผมเองก็คงจะแจ้งให้เชฟไม่ได้ว่าคุณผู้หญิงอยากจะทานอะไร”

“เออ…งั้นฉันขอเป็นข้าวไข่เจียวก็แล้วกันค่ะ”

เพราะกลัวว่าชายหนุ่มที่รับสายจะวางสายไปก่อนจนทำให้เธออดได้อาหารมากินจึงรีบตอบกลับไปในเมนูที่ง่ายๆที่เธอมักได้กินประจำตั้งแต่เล็กจนโตคำตอบของมุกนาราสร้างความแปลกใจให้กับชายหนุ่มที่รับสายเมื่อจดรายการอาหารถึงกับมึนงง

“แค่นี้ใช่ไหมครับคุณผู้หญิงงั้นผมขอวางสายแล้วนะครับ”

“ค่ะฉันต้องการแค่นี้ล่ะค่ะรีบๆหน่อยนะคะคือฉันหิวมากขอน้ำเปล่าสักขวดด้วยนะคะส่วนเงินค่าอาหารคุณเก็บกับเจ้าของห้องนี้ก็แล้วกัน”

มุกนารารีบกล่าวตอบออกไปก่อนที่เธอจะวางสาย ภายในห้องครัวของเรือสำราญลำใหญ่

“น่าแปลกมากเลย พวกนายว่าไหมผู้หญิงของคุณคาร์เตอร์สั่งอาหารข้าวไข่เจียวเพียงจานเดียวพร้อมกับน้ำเปล่าหนึ่งขวดเพิ่งเคยได้ยิน” เชฟหนุ่มที่รับสายของมุกนารากล่าวออกมาเล่าให้เพื่อนฟังพร้อมเกาศีรษะอย่างงง

“แต่เมื่อกี้ฉันได้ยินบอดี้การ์ดส่วนตัวของคุณคาร์เตอร์บอกว่าคุณคาร์เตอร์มางวดนี้ต้องการมาพักผ่อนเงียบ ๆ ไม่ได้ต้องการผู้หญิงคนไหนไปอยู่ที่ห้องปรนนิบัติรับใช้หรือพาผู้หญิงคนไหนมาด้วยนี่นา”

เพื่อนชายของชายหนุ่มผู้รับสายของมุกนารากล่าวเสริมออกมาในสิ่งที่เขาแอบได้รับรู้จากบอดี้การ์ดส่วนตัวของคาร์เตอร์

“แต่ผู้หญิงคนนั้นโทรมาจากห้องของคุณคาร์เตอร์จริง ๆ นะเพื่อน ช่างเถอะ เธอจะกินข้าวไข่เจียวก็รีบไปทำเถอะเมนูอาหารง่ายแค่นี้ไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า สงสัยถ้านายอยากรู้นายคงต้องเป็นคนนำอาหารชุดนี้ขึ้นไปเสิร์ฟให้เธอบนห้องของคุณคาเตอร์ด้วยตัวเองแล้วล่ะ นายจะได้หายสงสัยสักทีว่าผู้หญิงของคุณคาร์เตอร์เป็นคนแบบไหน เธอสวยหรือเปล่า ทำไมถึงกินง่ายไม่เรื่องมากขนาดนี้ เมนูอาหารจานนี้ราคายังไม่ถึงสี่สิบบาทเลย หากเป็นผู้หญิงคนอื่นที่ผ่านมาเรียกได้ว่าจานละราคาเป็นหมื่นกันทั้งนั้น”

“ฉันก็คิดว่างั้น สงสัยฉันคงต้องเป็นคนนำไปเสิร์ฟให้เธอเสียแล้ว หากคุณคาเตอร์ไม่ได้คิดจริงจังกับเธอ ฉันเองก็ยังไม่มีแฟนบางทีฉันอาจจะขอจีบเธอก็ได้ ในเมื่อเธอกินอาหารเรียบง่ายขนาดนี้ฉันเลี้ยงได้อยู่แล้ว”

เชฟหนุ่มที่รับสายโทรศัพท์ของมุกนารากล่าวออกมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มยิ้ม ราวกับเขากำลังกล่าวล้อเล่นกับเพื่อนหนุ่มของเขาอย่างไม่จริงจังสักเท่าไหร่นัก เพียงเวลาไม่นานด้านหน้าห้องของคาร์เตอร์ ปรากฏร่างเชฟหนุ่มผู้รับสายโทรศัพท์ผู้มีตำแหน่งหน้าที่รับออเดอร์รายการอาหารภายในห้องครัวนำอาหารมาเสิร์ฟ แต่เขาก็ต้องตกใจที่เห็นบอดี้การ์ผู้ดูแลความเรียบร้อยบนเรือแห่งนี้นั่งเก้าอี้เฝ้าอยู่ที่หน้าห้อง

“ผมเอาอาหารมาส่งครับคุณจอห์น”

ชายหนุ่มกล่าวกับบดดี้การ์ดหน้าดุผู้นั่งอยู่ที่หน้าห้อง

"เอาเข้าไปส่งด้านในห้องรีบเข้าไปแล้วรีบออกมาด้วยล่ะ"

"ครับ ๆ คุณจอน"

ชายหนุ่มรีบเดินเข้าไปในห้อง เมื่อจอนยอมเปิดประตูให้เขาถือถาดอาหารเข้าไปเสิร์ฟด้วยตนเอง

"ผมนำอาหารมาเสิร์ฟแล้วครับคุณผู้หญิง"

ชายหนุ่มนำถาดอาหารวางบนโต๊ะด้านหน้าของมุกนาราก่อนที่เขาจะเหลือบสายตาแอบมองสำรวจหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเขาด้วยความสงสัยว่าผู้หญิงตรงหน้านี้เธอเป็นใครกัน เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ถึงดูมอซอเหมือนเสื้อผ้ามือสองของตลาดนัดที่ค่อนข้างเก่า หน้าซีด ผมปล่อยขยายใบหน้าขาวนวลแต่ก็ไร้การแต่งแต้มสีสันของเครื่องสำอาง แถมรองเท้าของเธอก็เป็นเพียงแค่รองเท้าอีแตะสามแยกเหมือนคนที่มีฐานะยากจนมากเพียงแต่รูปร่างหน้าตาของเธอหากแต่งตัวออกมาแล้วคงสวยงามไม่เบา เมื่อพนักงานเสิร์ฟอาหารเดินออกไปจากห้องแล้วพร้อมกับปิดประตูให้อย่างเบา ๆ มุกนาราก็รีบหยิบจานอาหารมานั่งกินอย่างหิวโหยเพราะเธอขาดอาหารมาหนึ่งวันเต็ม ๆ ก่อนที่เธอจะยกน้ำเปล่าขึ้นดื่มด้วยความกระหาย ความรีบทานอาหารของเธอทำให้อาหารแทบติดคอจนเธอถึงกับต้องรีบยกน้ำดื่มตาม

"แคก แคก"

มุกนาราไอสำลักออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นตบหน้าอกของตัวเองเบา ๆ หน้าดำหน้าแดงจนแก้มนวลทั้งสองถึงกับแดงก่ำแต่ด้วยฤทธิ์ยาสลบกับพิษไข้ที่หลงเหลืออยู่ เมื่อเธอกินอิ่มหนังตาก็หย่อน ทำให้เพียงเวลาไม่นานก็ควบคุมความง่วงเหนื่อยล้าไม่อยู่จนเผลอหลับไป

ทางด้านของคุณหนูอลิซที่ตอนนี้ถึงกับนอนไม่หลับกระวนกระวายพลิกตัวไปมาบนที่นอนนุ่มราคาอันแสนแพงด้วยความอยากจะบินไปหาคู่หมั้นที่เธอแอบหลงรักมานาน ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นจากบนเตียงหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กแต่ราคาแสนแพง โทรออกไปหาบิดาของคาร์เตอร์

"สวัสดีค่ะคุณลุง"

"ว่าไงหนูอลิซเจ้าคาร์เตอร์หนีเราอีกแล้วล่ะสิ”

"ใช่ค่ะคุณลุงคุณคาร์เตอร์เมื่อไหร่จะเลิกเกลียดหนูสักทีทั้งที่เราสองคนก็ใกล้จะแต่งงานกันเต็มทีแล้ว”