ตอนที่7

“ครับคุณภาค”

ธีรดลได้รับคำยืนยันจากผู้เป็นเจ้านายหนุ่มของเขาเรียบร้อยแล้วเขาเองจึงจำใจต้องจัดการตามที่ชายหนุ่มสั่งทุกอย่างแต่อย่างแรกที่เขาจะต้องทำคือรายงานนายใหญ่ของบ้านให้รับรู้เสียก่อนเพื่อป้องกันปัญหาที่จะตามมาของสองพ่อลูกนั่นเอง

ตู้มมม

ตอนนี้ภควัตรดำผุดดำว่ายอยู่ที่น้ำตกอย่างสบายอารมณ์เขาชอบการว่ายน้ำเล่นเป็นชีวิตจิตใจทุกครั้งที่เขาเหนื่อยกับงานหรือเครียดกับอะไรสักอย่างน้ำตกที่นี่แหละจะเป็นพื้นที่ที่เยียวยาเขาได้ดีอย่างมากเป็นเหมือนยาดีที่รักษาให้เขาหายจากอาการอย่างเฉียบพลัน

“น่าทานทั้งนั้นเลยค่ะคุณพิม...ป้าไม่คิดว่าคุณพิมจะทำอาหารได้หลากหลายขนาดนี้เลยนะคะ”

สายบัวเอ่ยปากชมหญิงสาวอย่างไม่หยุดปากเพราะวันนี้หญิงสาวโชว์ฝีมือการทำอาหารเองคนเดียวตั้งหลายอย่างแถมทำได้อย่างคล่องแคล่วอีกด้วยแบบนี้ค่อยสมกับการเป็นแม่เลี้ยงของไร่นี้ที่สุด

“ก็มีป้าบัวช่วยด้วยแหละค่ะ”

พิมริสาพูดอย่างถ่อมตัวเพราะที่ทำเสร็จเร็วก็เพราะมีสายบัวเป็นลูกมือคอยช่วยเธอหยิบโน่นหยิบนี่จากที่เธอกะว่าจะเข้าไปช่วยสายบัวแต่กลับเป็นสายบัวที่ทำหน้าที่เป็นลูกมือให้เธอเอง

“คุยอะไรกันอยู่หรอครับ”

ภควัตรเข้ามาอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียงอันที่จริงเขากะว่าจะเข้ามาที่ตั้งแต่ทีแรกที่เข้ามาถึงแต่เมื่อได้ยินทั้งสองกำลังคุยกันเรื่องอาหารเขาจึงทำตัวเสียมารยาทแอบฟังทั้งสองคุยกันจนรู้ว่าอาหารบนโต๊ะเป็นฝีมือของหญิงสาวนั่นเองแบบนี้เขามีเรื่องสนุกๆให้ทำแล้วล่ะสิ

“คุณภาคมาพอดีเลยค่ะงั้นเดี๋ยวป้าจัดโต๊ะอาหารเลยนะคะ”

สายบัวเห็นเจ้านายหนุ่มนั่งรถเข็นเข้มาพอดีกับเวลาของอาหารเย็นเธอจึงรีบจัดแจงโต๊ะอาหารของทั้งสองให้เรียบร้อยแล้วจึงกลับออกไปพักเพราะวันนี้หมดหน้าที่ของเธอแล้ว

“หืมม...ทำไมไข่เจียวมันเค็มขนาดนี้ล่ะป้าบัวทำยังไงนะ”

ภควัตรตักไข่เจียวที่ฟูน่าทานมาเข้าปากได้เขาก็รีบคายออกทันทีพร้อมบ่นว่ามันเค็มด้วยสีหน้าเหยเกเพราะต้องการที่จะแกล้งหญิงสาวนั่นเองอันที่จริงไข่เจียวที่เขาพึ่งทานเข้าไปรสชาติและความกรอบนุ่มมันกำลังดีเลยด้วยซ้ำแถมยังแกล้งบ่นว่าเป็นฝีมือของสายบัวอีก

“เอ่อ...พิมเป็นคนทำเองค่ะมันเค็มขนาดนั้นเลยหรอคะ”

พิมริสาถึงกับหน้าเสียพร้อมบอกว่าที่ชายหนุ่มคิดว่าสายบัวทำมันไม่ใช่เธอเป็นคนทำเองต่างหากหญิงสาวไม่คิดว่าไข่เจียวที่เธอทำมันจะทำให้ชายหนุ่มทานเข้าไปแล้วรู้สึกเค็มขนาดนั้นเพราะเธอใส่ซอสปรุงรสไปแค่นิดเดียวเอง

“อืมม..มันเค็มมากเลยคุณ”

ภควัตรหันไปพูดกับหญิงสาวพร้อมยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเป็นการล้างปากเพื่อให้หญิงสาวได้เห็นว่าเขารู้สึกว่าไข่เจียวจานนี้มันมีรสชาติที่ไม่น่าอร่อยเท่าไรนัก

“แต่พิมว่ามันก็ไม่ได้เค็มขนาดนั้นนี่คะ”

พิมริสาลองตักไข่เจียวในจานนั้นขึ้นาชิมดูเธอรู้สึกว่ามันก็เป็นรสชาติที่กำลังดีเธอเองไม่เห็นว่ามันจะเค็มตรงไหนเลย

“แต่มันเค็มสำหรับผม”

ภควัตรก็ยังยืนยันคำเดิมว่าเขาคงทานไข่เจียวที่เค็มแบบนี้ไม่ได้

“งั้นคุณเปลี่ยนเป็นทานแกงส้มกับปลาสามรสนี่ดูนะคะ”

พิมริสาคิดในแง่ดีว่าชายหนุ่มอาจจะเป็นคนที่ไม่ชอบทานเค็มหรือป่าวเธอจึงองบอกให้ชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นลองทานเมนูอื่นดูที่เธออุตส่าห์ทำเมนูที่ป้าบัวบอกว่าชายหนุ่มชอบทานทั้งนั้นเลย

“หืมม....แกงส้มนี่ก็จืดเกินไป...”

“.....”

ภควัตรตักแกงส้มชะอมทอดเข้าปากอย่างมีสีหน้าที่เรียบเฉยพร้อมบอกกับหญิงสาวว่าแกงส้มถ้วยนี้มันจืดจนเกินไปอีกด้วยทำให้ตอนนี้หญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่หมดคำที่จะพูดเพราะเธอเริ่มไม่มั่นใจในฝีมือของตัวเองเสียแล้วในใจเธอตอนนี้เหมือนโดนใครเอามือมาตบหน้าหลายร้อยทีเพราะเธอรักในการทำอาหารเป็นที่สุดใครที่ชิมฝีมือของเธอล้วนแต่ต้องเอ่ยปากชมกันทั้งนั้นแต่ตอนนี้ชายหนุ่มกลับไม่ถูกใจในรสชาติที่เธอตั้งใจทำมันออกมาเสียเลย

“ปลานี่ก็กรอบนุ่มโอเคนะแต่รู้สึกว่ามันเผ็ดไปหน่อยผมว่าผมคงทานไม่ได้สักอย่างงั้นในครัวพอจะมีปลากระป๋องให้ผมมั้ยผมทานข้าวกับปลากระป๋องดีกว่า”

ภควัตรเห็นหญิงสาวตรงหน้าเริ่มมีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักเขาจึงนึกขำเธออยู่ในใจพร้อมทั้งยื่นช้อนส้อมไปตักปลาสามรสขึ้นมาใส่ปากแล้วก็ยังจะแกล้งเธอเหมือนเดิมด้วยการติเรื่องรสชาติอาหารพร้อมทั้งยังบอกว่าทานปลากระป๋องกับข้าวยังจะดีกว่า

“อืมมม..ได้ค่ะเดี๋ยวพิมไปหยิบปลากระป๋องให้นะคะ”

ตอนนี้พิมริสารู้สึกนอยกับคำพูดชายหนุ่มจนน้ำตาแทบจะไหลออกมาเพราะเธอเริ่มรู้แล้วว่าชายหนุ่มคงจะไม่ใช่ทานไม่ได้แต่เขาคงจะไม่อยากทานฝีมือของเธอมากกว่าเธอคิดว่าเขาคงจะได้ยินที่เธอพูดคุยกับสายบัวก่อนที่เขาจะเข้ามาเป็นแน่เธอคิดว่าถ้าเขาบอกกับเธอว่าไม่อยากทานฝีมือของเธอยังจะดีเสียกว่าดีกว่ามาว่าอาหารของเธอที่เธอทำมันด้วยใจอย่างนี้

“ปลากระป๋องค่ะคุณภาค”

พิมริสาเดินถือจานปลากระป๋องพร้อมยื่นให้ชายหนุ่มพร้อมนั่งที่เก้าอี้ของตัวเองตักกับข้าวมาใส่จานแล้วทานตามปกติอย่างไม่สนใจชายหนุ่ม

“อืมม”

ภควัตรรับจานที่หญิงสาวแกะปลากระป๋องใส่มาให้เขาพร้อมวางมันลงที่ตรงหน้าจานข้าวของเขาเอง

“หืมม..ทำไมมันเค็มแบบนี้ล่ะ”

เมื่อภควัตรตักปลากระป๋องที่อยู่ในจานพร้อมข้าวเข้าปากเคี้ยวได้อยู่สองสามครั้งก็จำต้องหยุดแล้วคายทิ้งเพราะเขารู้สึกเหมือนทานเกลือป่นกับข้าวอย่างไงอย่างงั้น

“เค็มหรอคะคุณภาค...นี่รสชาติของปลากระป๋องเลยนะคะ”

พิมริสาอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นอาการของชายหนุ่มก็จะไม่ให้เป็นอย่างนั้นได้อย่างไรเพราะเธอโรยเกลือป่นแทบจนทั่วจานเสียขนาดนั้นเป็นเพราะชายหนุ่มแกล้งทำเป็นต่อมรับรสพังเสียขนาดนั้นเธอก็เลยอยากให้มันพังไปเสียจริงๆนั่นเองตัวของเธอเองนั้นเป็นคนที่ไม่ได้ชอบเอาคืนใครสักเท่าไรแต่ถ้าเธอทนให้ชายหนุ่มแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวมันคงเป็นไปไม่ได้

ตัวหญิงสาวเองก็ยังทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแถมยังยืนยันกับเขาอีกว่ามันเป็นรสชาติของปลากระป๋องชายหนุ่มยังจะทานไม่ได้อีกหรอในเมื่อเรียกร้องหามันเอง

“นี่คุณแกล้งผมหรอ”

ภควัตรรู้ว่านี่คงเป็นฝีมือของหญิงสาวเป็นแน่เขาจึงทำหน้ายักษ์ใส่เธอพร้อมถามด้วยเสียงที่แข็งกร้าว

“ก็คุณภาคมาว่าอาหารของพิมก่อนทำไมล่ะคะ”

พิมริสาตอบชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยและยังคงทานข้าวต่ออย่างสบายอารมณ์เพราะอาหารที่เธอทำมันช่างอร่อยถูกใจเธอจริงๆ