Chapter 1 หวงเด็ก

ณ สนามแข่งรถ

ผู้คนในท้องสนามแข่ง ต่างส่งเสียงเชียร์อย่างฮือฮา ด้วยความระทึกกับการแข่งรถอย่างดุเดือดด้วยความเร็วปานแสง บนสนามแข่งที่มีพื้นที่กว่าหนึ่งพันห้าร้อยไร่ ซึ่งต่างจากเจ้าของนัยน์ตาคมกริบ ที่มีใบหน้าหล่อเหลากระชากใจสาวๆ ที่ดูการแข่งรถด้วยสายตาเรียบนิ่งอยู่บนโซนวีไอพี และเมื่อการแข่งรถจบลง ใบหน้าหล่อเหลากลับต้องขมวดคิ้วยุ่งอย่างหงุดหงิดใจ เมื่อเห็นหญิงสาวใบหน้าสะสวย สวมชุดรัดรูปเกาะอกสีขาวกระโปรงสั้นรัดรูป ยืนส่งยิ้มให้ผู้ชายคนอื่น อยู่บริเวณจุดที่พักของนักแข่งรถ

“ไอ้โย”

“ไอ้วาโย”

“ไอ้วาโย!” รัชตะเอ่ยเรียกวาโยเสียงดัง เมื่อเขาเอ่ยเรียกเพื่อนของเขาตั้งนานแต่ไม่มีการขานรับ

“มีอะไรไอ้โรม เรียกกูซะเสียงดังอยู่ใกล้กันแค่เนี้ย” วาโยสะดุ้งตกใจ ก่อนที่จะหันไปมองหน้ารัชตะนิ่งๆ และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ ก่อนที่เขาจะหันไปมองสิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดใจอีกครั้ง

“กูเรียกมึงตั้งนาน มึงมัวแต่มองอะไรอยู่ฮะ! ถึงไม่ได้ยินที่กูเรียก” รัชตะเอ่ยถามวาโย ก่อนที่เขาจะหันไปมองตามเพื่อนของเขา

“มองอะไรก็เรื่องของกู มึงเรียกกูทำไมวะไอ้โรม" วาโยเอ่ยถามรัชตะ แต่สายตาของเขาไม่ได้หันไปมองหน้ารัชตะแม้แต่น้อย เพราะชายหนุ่มมัวแต่จ้องมองเรซควีนสุดฮอตไม่วางตา

“หึ! กูกลับละ เชิญมึงมองเด็กของมึงตามสบายเถอะ” รัชตะเค้นหัวเราะในลำคอ และส่ายหัวให้วาโยอย่างเอือมระอา ให้กับอาการหึงหวงของวาโย ก่อนที่รัชตะจะหยัดตัวลุกขึ้นและเดินออกไป

PART PLOYSAI

"เฮ้อ…วันนี้ร้อนชะมัดเลย" หญิงสาวยืนบ่นพึมพำข้างๆ เพื่อนสนิทของเธอ พร้อมกับเอามือบางพัดไปมาที่ใบหน้าที่ถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางบางเบา เพื่อบรรเทาอาการคลายร้อน

"ร้อนใจหรือไงยะ เมื่อกี้ฉันเห็นนะว่าหล่อนอ่อยผู้ชายน่ะ" เปาเปาเพื่อนสนิทของพลอยใสเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงจีบปากจีบคอ หยอกล้อพลอยใสด้วยท่าทางสะดีดสะดิ้ง

"ระวังไว้เถอะคนแถวนี้จะหึงเอา" บิวตี้เพื่อนสนิทอีกคนของพลอยใสเอ่ยออกมายิ้มๆ ก่อนจะปรายตามองพลอยใสเมื่อนึกถึงใครบางคน

"เขาจะมาหึงอะไรฉันล่ะ และอีกอย่างฉันไม่ได้อ่อยผู้ชายคนไหนด้วย พี่ธีร์เขายิ้มให้ฉันก่อน ฉันก็แค่ยิ้มตอบพี่เขากลับก็แค่นั้นเอง" พลอยใสอธิบายให้เพื่อนทั้งสองของเธอฟัง ก่อนที่เธอจะยักไหล่เบาๆ

"แหมๆ รู้จักชื่อพี่เขาด้วย" เปาเปาเอ่ยแซวพลอยใสไม่หยุด

"มึงก็อย่าไปแซวมันมากอีเปา ปะๆ กลับกัน หมดชั่วโมงทำงานแล้ว" บิวตี้เอ่ยชวนเพื่อนสาวทั้งสองของเธอ ก่อนที่ทั้งสามจะเข้าไปเปลี่ยนชุดที่ห้องแต่งตัว จากนั้นพลอยใสก็ขับรถกลับคอนโดของเธอทันที และเมื่อหญิงสาวขับรถมาถึงคอนโด เธอก็รีบเดินขึ้นลิฟต์ โดยที่ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างแม้แต่น้อยว่าจะมีใครเดินตามเธอมาหรือไม่ เพราะเธอมัวแต่กดเลื่อนดูไอจีในมือถือของเธอ

ติ๊งงงง...

เมื่อลิฟต์เปิดออก หญิงสาวก็ก้าวขาเรียวยาวออกจากลิฟต์ จากนั้นหญิงสาวก็เดินตรงไปที่ห้องทันที ก่อนที่จะเสียบคีย์การ์ดและเปิดประตูเข้าห้อง แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะปิดประตูห้องก็มีร่างแกร่งของใครบางคนแทรกตัวเข้ามาซะก่อน ก่อนที่เขาจะปิดประตูห้องเสียงดังสนั่น

“พี่โย...” หญิงสาวเอ่ยเรียกชายหนุ่มเสียงดังตกใจ เมื่อเห็นคนที่แทรกตัวเข้ามาในห้องของเธอ โดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว

“ไง...วันนี้ดูทำงานมีความสุขดีนะ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ก่อนที่เขาจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ

“คะ?” หญิงสาวทำหน้าฉงนปนสงสัย เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มนั้นพูด

“ให้ไปทำงาน ไม่ได้ให้ไปแรด!” ชายหนุ่มเอ่ยตะคอกเสียงดังลั่น ก่อนที่เขาจะขบกรามแน่นด้วยความโมโห

“พี่โย พูดเรื่องอะไรคะ? พลอยไม่เข้าใจ” หญิงสาวเอ่ยถามเขาเสียงสั่น เมื่อได้ยินเขาพ่นคำหยาบคายต่อว่าเธอ

“หึ ถ้าอยากแรดมากก็มาแรดกับฉันนี่ อย่าไปแรดใส่ผู้ชายคนอื่น”