ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

เช้าวันต่อมา

ม่านฟ้ารีบตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินไปที่ซอยข้าง ๆ ก่อนจะไปมหาวิทยาลัย ตอนที่อยู่บ้านเธอมีแม่บ้านทำอาหารเช้าเอาไว้ให้ แต่พอมาอยู่คนเดียว เธอก็ปรับตัวด้วยการตื่นไวกว่าปกตินิดหน่อย แล้วมาหาอะไรรองท้องก่อนไปเรียน ในซอยมีร้านอาหารเช้าจำนวนมาก จึงไม่มีปัญหาในเรื่องนี้

“เป็นไงบ้างจ๊ะ ได้ใช้ชีวิตแบบอิสระหนึ่งวันเต็ม ๆ” เตยหอมเอ่ยถามม่านฟ้าทันที เธอมาถึงมหาวิทยาลัยก่อนใคร

“ก็ดีนะ” ม่านฟ้ายักไหล่ตอบอย่างสบายๆ วันแรกยังไม่รู้หรอกเพราะยังตื่นเต้นกับชีวิตอิสระนี้ แต่เธอก็คิดว่าหลังจากนี้ไปก็คงไม่มีอะไร เพราะถ้าขาดเหลือตรงไหน พ่อแม่ก็ต้องให้มาอยู่แล้ว

หนึ่งเดือนผ่านไป

ม่านฟ้าได้ใช้ชีวิตในแบบที่ตนเองต้องการมากว่าหนึ่ง เดือนแล้ว กิจวัตรประจำวันไม่ได้มีอะไรที่แตกต่างไปจากเดิม วันจันทร์ถึงศุกร์ก็มีเรียน เสาร์อาทิตย์มีเข้ากลุ่มรับน้องบ้าง ส่วนใหญ่เป็นการแนะนำการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยและการละลายพฤติกรรมเท่านั้น หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอยังไม่ได้กลับบ้านเลยสักครั้ง เพราะทั้งเรียนหนักและกิจกรรมเยอะ พ่อแม่ก็เข้าใจและไม่ว่าอะไรเพราะเธอโทรกลับไปที่บ้านบ่อยๆ

“ยัยเตย อาจารย์มองแกแล้วนะ” ม่านฟ้าเอ่ยออกมาด้วยระดับเสียงที่แผ่วเบา พร้อมกับใช้มือเล็กสะกิดแขนเพื่อนที่กำลังฟุบหน้าลงที่โต๊ะ

เตยหอมก็ยังเป็นเหมือนเดิม เธอชอบแอบหลับในเวลาเรียน โดยเฉพาะวิชาที่อาจารย์ชอบพูดบรรยายยืดยาว หญิงสาวถูกปลุกก็รีบมองไปที่อาจารย์ หญิงวัยกลางคนจับขาแว่นตาและเขม่นใส่เตยหอมแล้วบรรยายต่อเหมือนจะอยากให้คำพูดไหลเข้าหัวนักศึกษา

“ง่วงว่ะ อาจารย์พูดยาวจังวะ” เตยหอมเอียงหน้ามาบ่นอุบอิบเบาๆ กับม่านฟ้าและมะปราง

“ตั้งใจเรียนหน่อยสิ” มะปรางเอ่ยดุออกมาเบาๆ

เตยหอมถูกรุมดุจึงไม่เอ่ยอะไรอีกแล้ว เธอหยิบมือถือมาเลื่อนหาของกินสำหรับมื้อกลางวัน จนเลิกคลาส เตยหอมก็ได้ร้านที่อยู่ไม่ไกลจากคณะของตน

“วันนี้กินอะไรกันดี” ม่านฟ้าเอ่ยถามขึ้นมา เธอกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บกระเป๋าและรู้ว่าเตยหอมคงหาร้านไว้แล้ว

“เบื่อข้าวมันไก่แล้ว ว่าจะกินก๋วยเตี๋ยว” มะปรางตอบกลับมา

“เหมือนกันเลย ฉันก็ว่าจะกินก๋วยเตี๋ยว” ม่านฟ้าเก็บของเสร็จก็ลุกขึ้นเพื่อที่จะรอเดินออกจากห้องเรียน

“ก๋วยเตี๋ยวคณะเราอร่อยซะที่ไหนล่ะ” เตยหอมเอ่ยออกมาพร้อมกับหันหน้าจอโทรศัพท์ให้เพื่อนดู

“ร้านนี้สิอร่อย เราไปกินที่คณะวิศวะกันดีกว่า ดูสิ เขารีวิวกันว่าก๋วยเตี๋ยวที่นี่เด็ดมากนะ” เตยหอมพูดต่อเพื่อชักชวนเพื่อนไปร้านที่ตัวเองหมายตาไว้

“ไม่เอาอะ ไม่ชอบคนที่นั่นเลย” ม่านฟ้าบอกออกไปทันทีเธอยังจำวันแรกที่ไปเดินทัวร์รอบมหาวิทยาลัยได้ แค่เดินไปตึกวิศวะ ก็ถูกแซวตั้งแต่หน้าตึกจนถึงโรงอาหาร เธอเลยไม่อยากเข้าใกล้คณะนี้อีก

“แต่ร้านอร่อย ๆ อยู่ที่นั่นนะแก แกดูคอมเมนต์สิ มีแต่คนคอนเฟิร์มว่าอร่อยจริง ๆ” เตยหอมโน้มน้าวให้เพื่อนเปลี่ยนใจเพราะเธอเบื่อข้าวที่โรงอาหารของคณะเต็มที อยากเปลี่ยนที่กินบ้าง และที่นี่ก็น่าสนใจมาก

“ฉันว่าแค่ไปกินก๋วยเตี๋ยวเอง ไม่เป็นไรหรอกน่าเจ้าขา” มะปรางก็เห็นด้วยกับเตยหอม ก๋วยเตี๋ยวหน้าตาน่าลองชิม จนเธอก็อดใจไม่ไหว

“สองเสียงชนะ ไปกัน เดี๋ยวถ้าใครแซวแก ฉันจะจัดการเอง” เตยหอมพูดขึ้นมาอย่างผู้ชนะ เธอกอดแขนม่านฟ้าแล้วดึงให้เดินออกจากห้องไปด้วยกัน

ม่านฟ้าต้องยอมไปที่ตึกวิศวะอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะเธอแพ้โหวต ขณะที่เดินเข้าไป เธอก็พยายามที่จะไม่สนใจสายตาของใครทั้งนั้น พอเข้ามาถึงหน้าโรงอาหารของคณะวิศวะ หญิงสาวก็ถอนหายใจออกมา เพราะกว่าจะฟันฝ่าไม่สนใจใครมาถึงตรงนี้ได้ เธอเกร็งแทบแย่ เพราะในโรงอาหารก็มีคนอยู่ไม่น้อย“เห้อ...น่าเบื่อ” ม่านฟ้าถอนหายใจออกมาเพราะยังหาโต๊ะจะนั่งยังไม่ได้ คนเยอะสุดๆ

นักศึกษาสาวที่ยืนถอนหายใจราวกับมีเรื่องหนักอก ดึงสายตาของอาทิตย์เอาไว้ ชายหนุ่มในชุดช้อปมองเธอด้วยความสนใจ ใบหน้าของสาวรุ่นน้องสวยน่ารักจนไม่อยากละสายตาไป

อาทิตย์มองตามเฟรชชีสาวต่างคณะ จนเธอไปหาที่นั่ง แล้วเขาก็ยังเลื่อนสายตาไปทางอื่น ทุกท่าทางของเธอที่เป็นธรรมชาติดึงดูดสายตามากทีเดียว

“มึงมองอะไรวะไฟ”

อาทิตย์สะดุ้งแล้วดึงสายตากลับมาที่แชมป์ เพื่อนในแก๊งของเขาที่ถามขึ้นมา พวกเขามักจะมานั่งเล่นกันที่โรงอาหารในเวลาว่าง เพราะชอบมามองสาว ๆ สวย ๆ เป็นอาหารตา บางครั้งก็แซวสาว ๆ ที่หลงมากันอย่างสนุกปาก

“มองไปเรื่อย” อาทิตย์ตอบกลับเสียงเรียบเหมือนเขาไม่ได้โฟกัสที่ไหนเป็นพิเศษ

“แน่ใจเหรอวะ” แบงค์จับไหล่อาทิตย์ให้หันมาสบสายตาแล้วเอ่ยถามอย่างจับผิด น้ำเสียงทะเล้นของเขาทำให้อาทิตย์มองด้วยสายตาขุ่น

“แน่” อาทิตย์ตอบแล้วดันมือเพื่อนรักลงจากไหล่

“กูเห็นนะว่ามึงมองน้องปีหนึ่งคนนั้นจนเหลียวหลัง” แชมป์เอ่ยออกมา เขามองตามเพื่อนตั้งแต่แรก ถึงรู้ทันว่าอาทิตย์กำลังมองรุ่นน้องด้วยความตะลึง

“ใช่ กูก็เห็น มึงมองน้องจนน้ำลายหก แล้วยังจะมาปฏิเสธอีก” แบงค์แกล้งเช็ดน้ำลายที่กรอบปากของอาทิตย์ ชายหนุ่มถูกเพื่อนรุมแซว เขาจึงต้องหงุดหงิดเพื่อกลบเกลื่อน

“พวกมึงอย่ากวนตีน น้องสวยอะใช่ แต่ไม่ได้สวยจนตกกูได้ขนาดนั้น สวยกว่านี้กูก็เคยคบมาแล้ว” อาทิตย์พูดขึ้นมาอย่างถือดี

แบงค์และแชมป์หรี่ตามองหน้าเพื่อนสนิท อาทิตย์เก็บอาการได้เก่ง เขาไม่ได้แสดงพิรุธออกมาทางสีหน้าอีก แบงค์และแชมป์ก็เลยไม่ได้แซวต่อ

อาทิตย์ลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ อาศัยจังหวะที่เพื่อนกำลังแซวสาว ๆ หันไปมองรุ่นน้องปี 1 ที่กำลังกินก๋วยเตี๋ยวแล้วคุยเล่นกับเพื่อน รอยยิ้มของน้องทำให้เขาเผลอยิ้มตามโดยที่ไม่รู้ตัว