บทที่ 5 ร่องรอย 

 หลังจากที่ชายหนุ่มเดินออกไป เพียงพราวก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มาเวลล์ตอนโกรธเขาน่ากลัวกว่าอะไรทั้งสิ้น มีเพียงแค่คาร่าเท่านั้น ที่ไม่กลัว เพราะเธอรู้ว่ายังไง พี่ชายของเธอก็จะกลับมาง้อเธออยู่ดี 

"เห้อ น่ากลัวมาก" 

เพียงพราวเอ่ยขึ้น ก่อนจะผ่อนคลายออกมาหลังจากเกร็งอยู่หลายนาทีเพราะความกลัว ทว่าอยู่ๆ คาร่ากลับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีเล่ห์นัยเมื่อเธอรับรู้ว่าจะทำยังไงถึงได้เข้าไปด้านในนั้น 

" ไปกันเถอะ" 

" ไปไหน" 

"ไปหาพี่พายุสุดที่รักของฉันยังไงล่ะ ไปเปลี่ยนชุดกัน ฉันจะยอมไปขอโทษยัยผีบ้านั่น ถ้ามันทำให้ฉันได้เข้าไปในนั้น" 

คาร่าพาหญิงสาวเพื่อนสนิทขึ้นไปเปลี่ยนชุดบนห้องนอนทันที ก่อนจะยื่นชุดบิกินี่ทูพีทให้กับเธอ 

"ทำไมต้องเปลี่ยนชุดด้วยล่ะคาร่า" 

เพียงพราวเอ่ยถามขึ้นก่อนจะก้มมองชุดที่คาร่ายื่นให้ด้วยท่าทีมึนงง 

คาร่ายิ้มแบบมีเล่ห์นัยส์ก่อนจะบอกเธอออกไปตามตรง 

"พาไปโชว์ความสวยไง ไม่แน่เธออาจจะได้ผู้ชายรวยๆ สักคนก็ได้นะ เพื่อนพี่ชายฉัน รวยทุกคนสนใจคนไหนบอกนะ จะช่วยจีบ" 

เพียงพราวได้แต่ตอบข้างในใจว่าเธอน่ะไม่สนใจใครหรอก เพราะเธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว 

"ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้เพียงพราว ก่อนที่ฉันจะอารมณ์ไม่ดี แค่คิดว่าจะต้องขอโทษยัยผีบ้านั่น ก็หงุดหงิดจะแย่ล่ะ" 

" คาร่า ทำไมเธอเรียกพี่เขาแบบนั้นล่ะ ยังไงเขาก็เป็นรุ่นพี่เรานะ" 

" แล้วไงใครแคร์ ไม่ต้องมาบ่นเลยนะ ไปเปลี่ยนชุด" 

คาร่ายังคงบังคับให้เธอรีบไปเปลี่ยนชุดด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ เพียงพราวที่ไม่เคยขัดใจเพื่อนก็รีบวิ่งไปเปลี่ยนทันที 

ทันที่หญิงสาวเปลี่ยนเสร็จและเดินออกมา คาร่ากลับเห็นร่องรอยแปลกๆ บริเวณหน้าอกของเพื่อนสนิทที่โผล่พ้นบิกินี่ตัวบางออกมา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง 

"เพียงพราว เธอแพ้อาหารทะเลเหรอ หรือแพ้อากาศ ทำไมมีรอยแดงๆ ตรงหน้าอก" 

ด้วยความที่เธอเป็นคนผิวขาวตามฉบับสาวเหนือ ทำให้เห็นรองแดงจั้มนั้นจาง ๆ ก่อนจะรีบยกมือขึ้นมาปิดทันที 

"รอยยุงหน่ะ รีบไปเถอะ เดี๋ยวก็มีคนมายุ่งกับพี่พายุหรอก" 

คาร่าที่ได้ยินแบบนั้นรีบออกไปทันที แน่นอนว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้คาร่าลืมเรื่องราวตรงหน้า ไม่ว่าจะสำคัญแค่ไหน 

ในขณะที่มาเวลล์นั้นกำลังนั่งดื่มกับเพื่อนๆ โดย ข้างๆ มีสาวสวยนัวเนียอยู่ไม่ห่าง หนุ่ม ๆ เพื่อนของเขานั้น จ้างเด็กมาเอ็นมาเอาใจเจ้าของงานอย่างมาเวลล์และ คัดเฉพาะเด็กสาวมหาลัย ในขณะที่เพื่อน ๆ ของเขานั้นกำลังฟินๆ อยู่กับเด็กเอ็นที่จ้างมาเอาใจ แต่กลับต้องตกตลึงเมื่อสองสาวเพียงพราวและคาร่าเดินย่างกรายเข้ามาในงานด้วยท่าทีมั่นใจ ก่อนที่หนุ่มๆ เพื่อนสนิทของเจ้าของวันเกิดจะเอ่ยพูดขึ้นมาพร้อมกัน 

"น้องคาร่าแม่งอย่างสวย หุ่นอย่างเอ็กเลยวะ" 

ก่อนจะโดนพี่ชายของเธอถีบเข้าที่หน้าขาทันทีที่พูดจบประโยค 

"ไอ้สัตว์นี่แม่งก็ห่วงน้องจัง!" 

เซนต์เอ่ยขึ้นก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นจับจ้องหญิงสาวที่เดินตามเข้า 

"คนที่มาด้วยใครวะ น่ารักชิบหาย" 

มาเวลล์ยังคงเงียบและจ้องมองคนร่างเล็กที่อยู่ในชุดทูพีชจนเผลอจินตนาการไปถึงเหตุการณ์บทรักอันเร่าร้อนเมื่อคืน ทว่าอยู่ๆ แก่นกายใหญ่กลับแข็งชูชั่นขึ้นมา เด็กสาวที่กำลังนัวอยู่ยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะคิดในใจบิ้วอารมณ์อยู่ตั้งนานเพิ่งจะมาแข็งเอาตอนนี้ ก่อนกระซิบถามข้าง ๆ ใบหูอย่างแผ่วเบา 

"ขึ้นห้องเลยไหมคะ?" 

ทว่าชายหนุ่มกลับตอบออกไปนิ่ง ๆ ด้วยน้ำเสียงปนดุดัน 

"ออกไป" 

มาเวลล์จัดการไล่เธอออกไปทันที ไม่ใช่ว่าเขานั้นแคร์เพียงพราว แต่เป็นเพราะคาร่า ไม่ชอบเห็นพี่ชายตัวเองนัวเนียกับผู้หญิงหิวเงินพวกนี้ หญิงสาวข้างกายมึนงงเล็กน้อย แต่ก็ยอมถอยออกไปเพราะถ้าหากทำให้เขาไม่พอใจ คงไม่เกิดผลดีกับเธอแน่ ๆ 

มาเวลล์ตวัดสายตาจ้องมองสองสาวที่เข้ามาใหม่ เมื่อทั้งสองเดินมาหยุดที่โต๊ะ ก่อนจะเป็นคาร่าที่เอ่ยขอโทษ เพื่อนสนิทพี่ชาย ด้วยประโยคสั้น ๆ 

พายุไม่มองร่างคาร่าแม้แต่น้อย ก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่ม โดยที่ไม่สนใจเธอ แม้ว่าเธอจะแต่งตัวมายั่วยวนเขาแค่ไหน 

ก่อนที่มาเวลล์จะเอ่ยถามน้องเพื่อทำลายบรรยากาศที่กำลังจะอึดอัด เพราะพายุและคาร่ากำลังทำหน้าไม่สบอารมณ์ 

"ร้านไหนขายชุดนี้" 

" สวยหล่ะสิ" 

คาร่าเอ่ยตอบพี่ชายตัวเองด้วยท่าทีหยอกล้อ 

"จะสั่งคนไปเผาร้าน" 

มาเวลล์เอ่ยตอบนิ่งๆ พร้อมกับเอ่ยคำสั่งให้น้องสาวตัวดีขอโทษเพื่อนตัวเอง 

" ขอโทษพี่บีน่าด้วยนะคะ แต่ช่วยไม่ได้อยากมายุ่งกับผู้ชายของหนูเอง" 

คาร่าจึงยอมขอโทษตามความต้องการของพี่ชาย ก่อนที่บีน่าเพื่อนสนิทของพี่ชายเธอจะเอ่ยตอบ 

"ไม่เป็นไร คราวหลังก็คิดดีๆ ก่อนจะทำอะไร" 

คำตอบของบีน่า ทำเอาคาร่าเดือดดาลขึ้นมาอีกครั้งและกำลังจะเข้าไปกระชากร่างหญิงสาว ทว่าเพียงพราวรั้งแขนเอาไว้ได้ทัน 

"นั่งด้วยกันสิ 

เสียงมาเวลล์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ปนห้ามปรามคาร่ามองพี่ชายด้วยท่าทีมึงงง เขานี่นะจะให้เธอนั่งด้วยจริงๆ เหรอ ปกติชอบไล่เธอตลอด แต่นั่นก็เป็นผลดีต่อเธอที่จะได้อยู่ใกล้ ๆ พายุ คาร่าตวัดสายตามองบีน่าทันที ก่อนหญิงสาว จะลุกขึ้นและเดินย่างกายออกไปในทันที ทว่าอีกคนกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เพราะไม่รู้จะนั่งลงตรงไหน ก่อนที่เซนต์จะเอ่ยเรียกเธอ 

" นั่งข้าง ๆ พี่ก็ได้นะ" 

เพียงพราวยัดกายนั่งลงอย่างไม่มีทางเลือก เรือนร่างเกร็งแข็งกร้าวราวกับท่อนไม้ท่ามกลางสายตาของหนุ่มๆ เซนต์ยังคงถามโน่นนี่และพยายามชวนเธอคุย เพียงพราวก็ตอบเป็นมารยาทไป แก้วเหล้าราคายังคงถูกชงและยื่นให้เธอไม่หยุดให้ไม่หยุด จนตอนนี้สติสตังของเธอเริ่มเลือนลางและมึน ๆ อยู่บ้างคงเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป คาร่าเองก็เมาไม่น้อย นั่งพูดคุยกับพวกเพื่อน ๆ พี่ชายด้วยท่าทีสนิทสนม เพราะทุกคนที่นี่รู้จักคาร่าตั้งแต่ม.ปลาย ในขณะที่ทุกคนกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่ๆ ชายหนุ่มเจ้าของวันเกิดอย่างมาเวลล์ก็เอ่ยบอกให้เพียงพราวเข้าไปหยิบเหล้ามาเพิ่ม 

​ 

​