บทที่ 4 คาร่า 

 เพียงพราวตื่นมาในช่วงเช้าของวันด้วยสภาพร้าวระบมไปทั่วร่าง กลีบกุหลาบบวมช้ำเป็นสิ่งแรกที่เธอสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวด เมื่อพลันนึกขึ้นได้จึงรีบลุก เข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำทันที พร้อมกับหยิบเครื่องสำอางราคาแพงขึ้นมาปิดร่องรอยที่ชายหนุ่มฝากไว้เมื่อคืนด้วยท่าทีเร่งรีบ เพราะกลัวว่าคาร่าจะตื่นขึ้นมาเห็น และถามถึงร่องรอยพวกนี้ พร้อมกับแต่งตัวด้วยความเร่งรีบ ทว่าในขณะที่เธอกำลังแต่งตัวอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ซึ่งภายในใจเธอคิดว่าต้องเป็นมาเวลล์แน่ ๆ เพราะเขาบอกว่าจะเอายามาให้เธอ เพียงพราวรีบวิ่งไปเปิดประตูด้วยความเร่งรีบจนลืมความเจ็บปวดใจกลางสาวไปชั่วขณะ แต่ก็ต้องร้องเสียงหลงออกมาด้วยความเจ็บหน่วง ๆ 

"อ๊ะ!" 

เธอเผลอร้องเสียงหลงออกก่อนจะเปลี่ยนเป็นท่าทีปกติในทันที ทว่าเปิดประตูออกไป กลับไม่ใช่ร่างของชายหนุ่มที่เธอรอคอย แต่กลับเป็นลูกน้องคนสนิทของเขา เพียงพราวจับจ้องใบหน้าชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความมึนงงเล็กน้อยก่อนที่จะชายหนุ่มจะยื่นถุงยาให้เธอ 

" ยาคุมฉุกเฉินครับ เม็ดแรกทานทันที เม็ดที่สองทานหลังจากสิบสองชั่วโมง" 

เพียงพราวมีใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อลูกน้องคนสนิทของชายหนุ่มบอกวิธีกินให้กับเธอ ก่อนจะรีบหยิบยาพร้อมกับขอบคุณและปิดประตูทันที 

เป็นจังหวะเดียวกันที่คาร่าตื่นขึ้นมาพอดี 

" ใครมาอะ เสียดังเชียว" 

คาร่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงียในขณะที่ตายังคงปิดอยู่ เพียงพราวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทของเธอตื่นแล้ว ก่อนจะเลือกที่จะโกหกเพื่อนสนิทออกไป 

" ไม่รู้เคาะห้องผิด" 

" เหรอ แล้วนั่นถุงอะไร" 

" ถุงขยะ กำลังจะหาที่ทิ้ง" 

คาร่าจ้องใบหน้าหญิงสาวสลับกับถังขยะตรงหน้าเธอพอดี ด้วยความสงสัย เพียงพราวจะหาขยะทำไมในเมื่อมันอยู่ตรงหน้าเธอ 

" แล้วนั่นถังแก๊สหรอ" 

เพียงพราวยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีแก้เก้อ 

" อ่อ อยู่ตรงนี้นี่เอง" 

พึ่บ! ถุงยาถูกโยนลงถังขยะทันทีที่เอ่ยจบก่อนที่คาร่าจะเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก 

" ทำตัวแปลก ๆ นะ แต่เธอก็แปลกอยู่แล้วหนิเนอะ" 

ว่าจบคาร่าก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันที เพียงพราวรีบค้นขยะ และหยิบยาขึ้นมากินตามที่ชายหนุ่มเมื่อครู่บอก พอดีกับคาร่าเอ่ยบอกให้เธอหยิบชุดคลุมให้ เพียงพราวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อคาร่าไม่ได้ถามถึงสิ่งที่อยู่ในถุงนั้น 

เมื่อทั้งสองแต่ตัวเรียบร้อยก็พากันออกเดินเล่นริมชายหาด ส่วนมาเวลล์และเพื่อน ๆ ของเขาก็ยังคงปาร์ตี้กันถึงโต้รุ่งและยังคงร่ายล้อมไปด้วยสาว ๆ ไม่ต่างจากเดิม พร้อมกับสั่งห้ามไม่ให้น้องสาวตัวดีอย่างคาร่าเข้าไปยุ่งวุ่นวายในงานอีกด้วยเพราะเมื่อคืนเธอได้ไปสร้างวีรกรรมเอาไว้ 

แต่มีเหรอคนอย่างคาร่าจะยอม เธอนั่งวางแผนกับเพียงพราวอยู่ครู่หนึ่งเพื่อจะหาทางเข้าไปในนั้นให้ได้ 

" มันจะดีเหรอคาร่า" 

" ดีสิ! ฉันจะไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับพี่พายุของฉันเด็ดขาด แม้แต่ยัยพี่บีน่า" 

"แต่นั่นมันเพื่อนสนิทเขานะ" 

" แล้วยังไง อยากมายุ่งกับผู้ชายของฉันเอง" 

เพียงพราวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ให้กับความเอาแต่ใจของคาร่า ตามฉบับลูกคุณเอาแต่ใจ คาร่าถูกเลี้ยงมาด้วยความเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก เพราะเธอเป็นลูกคนเล็ก หลายคนในมหาลัยมักจะให้ฉายาเธอว่า นางร้ายไฮโซ เพราะเธอนั้นร้ายมาก ๆ ในหมู่ผู้หญิงของพายุ เธอตามจัดการเรียบ ต่างจากมาเวลล์ที่มักจะถูกบังคับให้เป็นไปอย่างที่คนเป็นพ่อต้องการ 

เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนคาร่าไปสร้างวีรกรรมอะไรมาบ้างระหว่างที่เธอไม่อยู่ เพราะเธอเองก็เผลอไปสร้างมาเหมือนกัน เธอได้มอบความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายที่ตัวเองแอบชอบมาตลอดสามปีเต็มในคืนวันเกิดของเขา มันชั่งเป็นคืนที่มีความสุขสำหรับเธอมาก ในขณะที่เพียงพราวกำลังนั่งนึกถึงถาพบรรยายกาศบทรักอันเร่าร้อนเมื่อคืน ทว่า อยู่ ๆ เขาคนนั้นก็เดินมาจากทางด้านหลังของเธอด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ 

"คาร่า!" 

" อะไรคะ" 

" ไปขอโทษบีน่าเดี๋ยวนี้!" 

" ไม่ขอ เฮียอยากขอก็ไปขอเองสิ" 

"คาร่า! หนูไปตบเพื่อนเฮียนะ" 

"แล้วไงคะ!" 

ทั้งสองต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใครเพียงพราวที่นั่งอยู่ จึงรีบเอ่ยห้ามทันที เพราะทุกอย่างจะแย่ไปมากกว่านี้ 

" เอ่อ ใจเย็นกันก่อนนะ" 

" ไม่รู้ล่ะ หนูไม่ขอโทษใครทั้งนั้น มันอยากมายุ่งกับว่าที่สามีน้องเอง" 

" คาร่า!" 

มาเวลล์ตวัดสายมองน้องสาวพร้อมกับเอ่ยเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงดุดัน ทำเอาคนได้ยินไปด้วยอย่างเพียงพราวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ 

" ไปขอโทษบีน่า ไม่งั้นเฮียจะให้คนพาหนูขึ้นฝั่ง" 

" เฮียเวลล์ใจร้าย เห็นคนอื่นดีกว่าหนู" 

คาร่าเอ่ยขึ้นก่อนจะแสดงท่าทีบูดบึ้ง บ่งบอกถึงความฉุนเฉี่ยวของอารมณ์ได้เป็นอย่างดี 

"อย่ามาทำตัวงี่เง่า ที่นี่ไม่ใช่คฤหาสน์คาร์น อย่ามาทำตามใจตัวเองที่นี่" 

" หนูจะฟ้องแด๊ดดี้!" 

"เฮียก็จะฟ้องมี้ ว่าหนูทำร้ายคนอื่นเพราะไอ้พายุ แด๊ดกับมี้จะได้เกลียดมันไปเลย" 

" เฮียเวลล์!" 

" ถ้าจะขอโทษก็ตามมา" 

พูดจบก็เดินกลับเข้าไป โดยไม่สนใจที่จะพูดอะไรกับเพียงพราวเลยแม้แต่น้อย