บทที่ 1 เพียงพราว 

​ 

ภายในร้านอาหารหรูในเครือตระกูลดังมีหญิงสาวใบหน้าจิ้มลิ้มดวงตากลมโตผูกผมเป็นหางม้าประดับด้วยโบว์เล็กสีขาวน่ารักเข้ากับชุดพนักงานสีเดียวกันกำลังเก็บกวาดโต๊ะอาหารจัดเก็บจานและแก้วน้ำใส่รถเข็นอย่างช่ำชอง วันนี้เธอทำมันอย่างรวดเร็วจนเพื่อนร่วมงานตะลึง เพราะภายในไม่กี่นาทีเธอก็สามารถจัดการโซนที่รับผิดชอบจนเสร็จเรียบร้อย 

"เสร็จสักที" หญิงสาวบอกกับตัวเองพลางมองนาฬิกาข้อมือ พอเห็นว่าใกล้เวลาเลิกงานแล้วก็รีบเข้ามาเคลียร์ของที่หลังร้านต่อ แน่นอนว่าเธอจัดการ 

มันภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที จนพี่คนสนิทในครัวเอ่ยแซว 

"จะรีบอะไรขนานนั้นเพียงพราว ทำอย่างกับมีนัดออกเดทอย่างนั้นแหละ" 

หญิงสาวได้แต่ยิ้มแทนคำตอบ 

"หนูไปก่อนนะคะ วันจันทร์เจอกันค่ะพี่ สวัสดีค่ะ" 

เพียงพราว สาวสวยวัยยี่สิบสองยกมือไหว้แม่ครัวสาวคนสนิทที่ทำงานด้วยกันมาหลายปีอย่างอ่อนน้อม และไม่ลืมไหว้อีกหลายๆ คนที่อยู่ในนั้นด้วย 

 ทุกสายตามองเธอด้วยความเอ็นดูและภาวนาให้เธอได้เจอคนที่ดีๆ อย่าให้คนไม่ดีเข้ามาในชีวิตอีกเลย 

เพียงพราว เด็กสาวกำพร้า แม่เสียชีวิตด้วยโรคร้ายตอนเธอกำลังจะขึ้นมอปลาย ส่วนพ่อแท้ๆ นั้นเสียชีวิตตั้งแต่เพียงพราวอายุไม่ถึงสามขวบ พ่อที่ตามติดชีวิตเธอเป็นปลิงอยู่ในตอนนี้คือพ่อเลี้ยง 

แต่ในความโชคร้ายยังมีความดี ที่เพียงพราวได้เจอคนที่ดีกับเธออย่างคาร่า เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอ คาร่าคือลูกสาวคนเล็กของตระกูลดัง ตระกูลที่ร่ำรวยติดอันดับของประเทศ ครอบครัวของคาร่ามีธุระกิจมากมาย ทั้งธุรกิจสีขาวและธุรกิจสีเทา หรือที่ทุกรู้จักกันในนามมาเฟีย 

เพียงพราวสนิทกับคาร่าตอนมอต้น ในตอนนั้นเพียงพราวได้ทุนเรียนฟรีที่โรงเรียนหญิงล้วนที่ครอบครัวคาร่าเป็นเจ้าของ ด้วยความที่เป็นเด็กทุนเพียงพราวจึงไม่มีเพื่อนคบ ถึงเธอจะนิสัยดีจริงใจและเอาใจใส่กับคนรอบข้าง แต่ความจนก็ทำลายภาพลักษณ์พวกนั้น 

 ทุกคนมองเธอแค่ภายนอก ต่างจากคาร่าที่ยอมคุยกับเพียงพราว คาร่าบอกตามตรงว่าเธอไม่ชอบคนตอแหลอย่างพวกนั้น เลยคบกับเพียงพราว ทั้งสองคนมีอะไรหลายๆ อย่างที่เข้ากันได้ ถึงนิสัยจะต่างกันสุดขั้วแต่ก็คบกันอย่างจริงใจ อาจจะเป็นเพราะเพียงพรางไม่เคยต้องการอะไรจากคาร่าเลย นอกจากมิตรภาพที่ดี ทำให้ทั้งสองคนคบกันยาวนานจนถึงปัจจุบัน 

การได้พบเจอคาร่าทำให้ชีวิตของเพียงพราวเปลี่ยนไปมากๆ ราวกับได้ชีวิตใหม่ เธอได้งานที่ดีทำ ได้ที่พักอาศัยที่ปลอดภัยไม่ต้องคอยระแวงพ่อเลี้ยงจอมหื่น แล้วยังได้สังคมที่ดีขึ้น เพราะแบบนี้ไง เธอถึงรักเพื่อนคนนี้มาก 

ครืดดๆๆๆ 

Kara 

(ออกมาได้แล้ว ถ้าไปขึ้นเรือไม่ทะ...) 

"โอเคๆ ออกไปเดี๋ยวนี้เลย" 

เพียงพราวตอบคนในสายพร้อมกับวิ่งออกมาจากหลังร้าน มาถึงก็เจอรถคันหรูจอดอยู่ และมักจะมารอแบบนี้อยู่บ่อยๆ ราวกับเป็นรถส่วนตัว 

"ทำไมต้องตรงเวลาขนาดนี้ด้วย ฉันบอกให้หยุดก็ไม่หยุดถ้าขึ้นเรือไม่ทันละก็..." 

"ทันอยู่แล้ว ออกรถได้เลยค่ะพี่" 

เพียงพราวเอ่ยแทรกเพื่อนสนิททันที เมื่อคาร่าเริ่มวีนตามนิสัยเอาแต่ใจของเธอ 

ขณะการเดินทางคาร่าก็ยื่นกระเป๋าให้เธอทันที ก่อนจะเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ 

" เปลี่ยนชุดซะเรือจะออกแล้ว" 

คาร่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เมื่อวันนี้เป็นวันเกิดของพี่ชายเธอ ที่ชวนแต่คนสนิท ไม่แม้แต่ชวนน้องสาวอย่างคาร่า เพราะไม่อยากปวดหัวกับน้องสาวที่คลั่งเพื่อนสนิทเขาเอามากๆ แต่ไม่มีอะไรเกินความสามารถของคาร่าเพราะเธอสามารถเข้าไปในงานนี้ได้อย่างที่ไม่มีใครรู้ 

เพียงพราว ใจเต้นแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อนึกถึงเจ้าของงานวันเกิด และของขัวญในกระเป๋าที่เธอเตรียมไว้ให้ผู้ชายที่เธอแอบรักตั้งแต่ปีหนึ่งตอนนี้ก็สามปีแล้วสินะที่เธอแอบรักพี่ชายเพื่อนสนิทอย่าง มาเวลล์ 

เมื่อมาถึงสถานที่นัดรวมตัวของเพื่อนพี่ชายคนสนิทของคาร่า เพียงพราวทำได้เพียงยืนมองเพื่อนสนิทเธอกำลังทะเลาะกับการ์ดหน้างาน เพราะเขานั้นไม่ยอมให้พวกเธอเข้าไป คาร่าวีนจนทำให้การ์ดแถวนั้นหน้าเสียกันเป็นแถว ถึงจะเป็นคนของพ่อเธอ ทว่าคนพวกนี้ได้รับคำสั่งจากเจ้าของวันเกิดอย่างมาเวลล์ ว่าไม่ให้น้องสาวตัวดี ขึ้นมาบนเรือเด็ดขาดไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เพราะเธอนั้นคือตัวปัญหาบ้าผู้ชายจนทำให้พี่ชายอย่างเขาปวดหัว 

ทว่าความเจ้าเล่ห์ของคาร่านั้นมีมากโขไม่ต่างจากมิราคนเป็นแม่ เธอใช้ไม้เด็ดโดยแสร้งโทรหาคนเป็นพ่อ และรีบวิ่งเข้าไปบนเรือในตอนที่การ์ดเผลอ ก่อนจะแอบในห้องๆ หนึ่ง เป็นเวลาพอดีกับที่เรือออกจากท่า คาร่าบีบแก้มเพื่อนสาวอย่างเพียงพราวด้วยความดีใจ ทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมกัน เมื่อเห็นสภาพตัวเองต้องมาหลบอยู่ใต้โต๊ะ ทั้งสองคนสนิทกันมาก เพราะมีกันแค่สองคน คาร่าค่อนข้างหยิ่งและไม่คบใครง่ายๆ ส่วนเพียงพราวก็ไม่มีใครยอมคบเพราะเธอเป็นคนจนที่มากจากป่าจากดอย 

-ด้านมาเวลล์- 

ที่กำลังเทกยาเสพติดชนิดใหม่ตัวหนึ่งอย่างหนักกับเพื่อน ๆ จริง ๆ เขานั้นก็ไม่เสพติดยาชนิดไหน ทว่าวันนี้มันเป็นวันพิเศษเขาจึงจัดหนักจัดเต็มทั้งเหล้าและยา มาเวลล์ในตอนนี้ กำลังลิ้มรสในความสุขอย่างเต็มที่กลิ่นฟิโรโมนคละคลุ้งไปทั่วบริเวณห้อง ก่อนที่ลูกน้องคนสนิทจะเดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน 

" คุณคาร่ากับเพื่อนของเธอแอบขึ้นมาบนเรือครับ" 

มาเวลล์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปเอ่ยบอกเพื่อนสนิทตัวเองด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย 

" ช่วยไม่ได้ มึงเตรียมปวดหัวได้เลยไอ้พายุ" 

​