ตอนที่5

พลอยฟ้าเริ่มสังเกตเห็นความเปลี่ยนไปของนที ที่พักหลังมานี้มักจะสนใจโทรศัพท์มากขึ้น เสียงแจ้งเตือนดังไม่ถึงเสี้ยววินาทีเขาก็รีบหยิบขึ้นมาดูพร้อมกับรอยยิ้มดีใจ

“เดี๋ยวพี่ขอไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ” ชายหนุ่มขอตัวลุกขึ้นไปคุยโทรศัพท์ เธอจึงทำได้แค่พยักหน้ารับรู้

ทุกการกระทำของเขาอยู่ในสายตาของพลอยฟ้าทั้งหมด เธอทำได้แค่นั่งมองเขาที่กำลังมีความสุขกับคนในสายซึ่งเธอไม่รู้ว่าเป็นใคร เธอไม่กล้าถามเพราะกลัวเขาจะคิดว่าเธอสอดรู้มากเกินไป

“พลอย พี่ขอโทษนะวันนี้พี่อาจจะกลับเร็วหน่อย” นทีเดินกลับมาพร้อมสีหน้ารู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรค่ะ ฝนจะตกแล้วด้วยพลอยก็ต้องกลับห้องพอดี” หญิงสาวตอบพลางส่งยิ้มกว้างให้กับเขาพยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติมากที่สุด ไม่ให้เขารู้ว่าเธอกำลังปวดหนึบในใจ

“โทษทีนะ พรุ่งนี้เจอกัน” นทีรีบเก็บของแล้ววิ่งหายไปทันที ทิ้งให้คนตัวเล็กนั่งมองตาละห้อย

พลอยฟ้าเริ่มรู้ตัวว่าตอนนี้นทีคงจะมีคนที่กำลังคุยๆ กันอยู่ และอีกไม่นานพวกเขาก็คงจะเปิดตัวว่าคบกัน ส่วนเธอก็ยังเป็นรุ่นน้องที่เขารู้จักเท่านั้น เขามักจะใจดีกับทุกคนเสมอ ไม่ใช่แค่กับเธอคนเดียว

วันเวลาดำเนินต่อไป ความสนิทสนมของเขากับเธอก็ค่อยๆ เลือนรางลงทุกวัน เขามักจะรีบกลับก่อนทุกวัน บางวันก็ผิดนัดไม่ยอมมาหาเหมือนทุกครั้ง อย่างเช่นวันนี้ที่เธอกำลังนั่งคอยเขาอยู่ที่เดิม แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา

ติ๊ง! เสียงการแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นทำให้เจ้าของเครื่องรีบเปิดขึ้นดูทันที

[วันนี้กลับก่อนได้เลยนะ พี่มีธุระ]

ข้อความจากนทีส่งมาให้เธอหลังจากที่เขาผิดนัดไปเกือบชั่วโมง พลอยฟ้าจึงส่งเพียงแค่สติกเกอร์กลับไปเท่านั้น เธอรู้อยู่แล้วว่าวันนี้เขาก็คงไม่มาอีกเช่นเคย

สิ่งที่เปลี่ยนไปของคนรอบตัวอีกคนก็คือพี่สาวของเธอเอง แพรไหมมักจะถ่ายรูปมือของตนเองและมือของผู้ชายอีกคนลงโซเชียลบ่อยๆ แต่ลักษณะมือของผู้ชายที่พี่สาวกำลังจับอยู่นั้นช่างคล้ายกับมือของคนที่อยู่ในใจเธอเหลือเกิน

“บ้าน่า! ไม่ใช่หรอก พี่แพรกับพี่เหนือจะไปรู้จักกันได้ไง อยู่คนละคณะกันเลย” เธอได้แต่มองโลกในแง่ดีปลอบใจตัวเอง ทั้งคู่ไม่น่าที่จะรู้จักกันได้เพราะแพรไหมก็ดูไม่ได้สนใจกับนทีมาก่อน

ในใจเริ่มหวาดหวั่นกับสิ่งที่เผลอคิดขึ้นมา มือที่พี่สาวถ่ายรูปลงบ่อยๆ อาจจะแค่บังเอิญคล้ายกับมือของนทีเท่านั้น ฝ่ามือของผู้ชายคงจะเหมือนๆ กัน พลอยฟ้าพยายายามปลอบใจตัวเองแม้ลึกๆ แล้วเธอกำลังกังวลอยู่ไม่น้อย

ในวันเกิดของพลอยฟ้าที่ตรงกับวันหยุดพอดิบพอดี พ่อและแม่จึงโทรเรียกให้เธอกลับบ้านไปกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา แพรไหมเองก็จะมาด้วยเช่นกัน ถึงแม้ทุกปีพี่สาวจะไม่เคยกินข้าวพร้อมกับเธอเลยก็ตาม

“มาแล้วเหรอลูกพลอย” ผู้เป็นแม่เห็นลูกสาวคนเล็กเดินเข้าบ้านก็รีบเข้ามากอดด้วยความคิดถึง

“ค่ะแม่ แล้วพี่แพรล่ะคะ” เจ้าของวันเกิดเอ่ยถามถึงพี่สาวทันที

“กำลังมาจ้ะ ลูกเข้าไปรอก่อนนะ”

“ค่ะ” เสียงหวานตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะก้าวเท้าเข้าบ้านหลังไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไป แต่เป็นที่ที่เธอโตมาพร้อมกับความรักและความอบอุ่นที่พ่อและแม่มอบให้

พลอยฟ้าช่วยผู้เป็นแม่อยู่ในครัว คอยหยิบจับสิ่งที่ทำได้ เพราะเธอทำอาหารไม่ค่อยเก่งแม้จะถูกแม่สอนมาตั้งแต่เด็ก แต่เธอก็ไม่ยังทำออกมารสชาติสู้ฝีมือแม่ไม่ได้อยู่ดี

ทุกปีในวันเกิดพลอยฟ้าไม่เคยร้องขอของขวัญจากพ่อแม่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว แค่ได้ร่วมโต๊ะอาหารร่วมกับทุกคนเธอก็ดีใจมากแล้ว ไม่ต้องมีเค้กหรือของขวัญเธอก็มีความสุขได้

“แพรมาแล้วเหรอลูก” ผู้เป็นพ่อเอ่ยชื่อลูกสาวคนโตที่มาพร้อมกับชายอีกคนที่ตนไม่รู้จักมาก่อน

“สวัสดีค่ะพ่อ นี่แฟนหนูเองค่ะ” แพรไหมแนะนำแฟนของตนเองกับผู้เป็นพ่อที่ยังยืนเกาหัวแกรกๆ ด้วยความมึนงง

“สวัสดีครับ ผม...” ชายหนุ่มกำลังจะแนะนำชื่อตนเองให้พ่อของคนรักรู้ แต่จู่ๆ ก็มีเสียงหวานของใครบางคนดังแทรกขึ้นมาก่อน

“พี่เหนือ!” พลอยฟ้าที่ออกมาจากครัวพอดีก็เจอเข้ากับพี่สาวและผู้ชายตัวสูงแสนคุ้นหน้ายืนอยู่ข้างพี่ที่กำลังยกมือไหว้พ่อของเธอ

“อ้าว! พลอย” นทีหันไปเห็นรุ่นน้องที่รู้จักอยู่ในบ้านของคนรักก็เริ่มเอะใจ

“แพรไม่ได้บอกเหนือเหรอว่าพ่อแม่แพรรับอุปการะพลอยฟ้ามาเลี้ยง” แพรไหมพูดพลางส่งสายตาอย่างผู้ชนะมองไปทางน้องสาวที่ยืนนิ่งค้างอยู่

“เหนือไม่เห็นรู้มาก่อนเลย บังเอิญจังเลยนะ” ชายหนุ่มส่งยิ้มกว้างให้รุ่นน้องในคณะของตน พลอยฟ้ามองพี่สาวกับชายหนุ่มที่แอบชอบสลับกันก่อนจะเข้าใจทุกอย่างภายในเวลาอันรวดเร็ว

“มากันครบพอดีเลย เหนือนี่พ่อ แม่ของแพร ส่วนนี่พลอยฟ้า เหนือคงรู้จักอยู่แล้ว” แพรไหมเริ่มแนะนำทุกครั้งใหม่อีกครั้ง นทีก็พยักหน้ารับฟังเป็นอย่างดี

“สวัสดีครับ ผมเหนือนะครับ เป็นแฟนของแพรไหม”

ชายหนุ่มเอ่ยพลางหันไปมองหน้ากับคนรักอย่างยิ้มๆ พ่อและแม่ก็พลอยดีใจที่ลูกสาวพาแฟนมาให้รู้จัก แต่หญิงสาวอีกคนได้แต่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แกล้งฝืนยิ้มแสดงความยินดีกับพี่สาวไป

ราวกับเกิดฟ้าผ่ากลางใจเมื่อได้ยินคนตรงหน้าแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเต็มสองหู พลอยฟ้าปวดหนึบจนแทบกลั้นน้ำตาไม่ได้ วันเกิดปีนี้ช่างเป็นวันเกิดที่แสนเจ็บปวดเหลือเกิน

มื้ออาหารที่พลอยฟ้าควรจะได้มีความสุขเพราะเป็นเจ้าของวันเกิด แต่ทว่าเธอกลับรู้สึกบอบช้ำจนกินอะไรไม่ลงแม้อาหารจะอร่อยมากก็ตาม เธอไม่คิดว่าคนที่เธอรักทั้งสองคนจะกลายมาเป็นคนรักของกันและกัน ผิดกับเธอที่ไม่กล้าบอกความในใจกับเขา

พลอยฟ้าไม่ได้โกรธที่พี่สาวคบกับคนที่เธอรัก แต่โกรธตัวเองที่ไม่มีความกล้าให้มากกว่านี้ ถึงอย่างไรพวกเขาก็ดูเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก คนหนึ่งหล่อ รวย เพอร์เฟกต์ ส่วนอีกคนก็สวย เก่ง ไร้ที่ติ

“ทำไมไม่บอกล่ะว่าแพรกับพลอยเป็นพี่น้องกัน แถมวันนี้ยังเป็นวันเกิดพลอยอีก เหนือไม่ได้เตรียมของขวัญให้เลย” เมื่อได้อยู่ด้วยกันสองคน นทีจึงได้เอ่ยถามคนรักของตนเองที่ไม่ยอมบอกเรื่องสำคัญเช่นนี้

“แค่น้องสาวไม่แท้น่ะค่ะ แพรเห็นว่าไม่ได้สำคัญอะไรเลยยังไม่ได้บอก ขอโทษนะเหนือ” แพรไหมทำหน้าอ้อนๆ ใส่แฟนหนุ่มให้เขาหายงอน ซึ่งก็ได้ผลทุกที

“ทีหลังมีอะไรต้องบอกเหนือนะ พลอยก็เป็นรุ่นน้องในคณะที่เหนือรู้จัก เหนือไม่อยากทำให้พลอยรู้สึกอึดอัดน่ะ”

“ขอโทษนะ คราวหน้าแพรจะบอกเหนือทุกอย่างเลย” คู่รักปรับความเข้าใจกันใหม่ ไม่มีการงอนข้ามคืนหรือโกรธในเรื่องไร้สาระ

พลอยฟ้ามองพี่สาวกับคนรักที่กำลังหยอกล้อเล่นกัน เสียงหัวเราะดังคิกคัก ใบหน้ายิ้มแย้มของเขาบ่งบอกได้ถึงความสุข พอได้เห็นแบบนี้เธอก็โล่งใจที่เขากับพี่สาวของดูรักกันดี และวันเกิดปีนี้ก็เป็นวันที่เธอจะจำได้ไม่ลืม

สำหรับเธอแล้วแค่ได้เห็นคนที่เธอรักทั้งสองคนมีความสุขก็เพียงพอแล้ว คนหนึ่งก็พี่สาวที่โตมาด้วยกัน อีกคนก็เป็นรักแรกของเธอ พลอยฟ้าจึงเริ่มพยายามตัดใจจากเขาด้วยการลบรูปของเขาออกจากโทรศัพท์ทั้งหมด อีกเหตุผลคือกลัวคนอื่นมาเห็นจะทำให้เข้าใจผิดได้