ตอนที่1

[มหาวิทยาลัย]

“น้องนักศึกษาปีหนึ่งทุกคนมารวมตัวที่ลานกว้างตรงนี้นะคะ” เสียงรุ่นพี่ปีสองของคณะบริหารตะโกนเรียกรุ่นน้องปีหนึ่งให้มารวมตัวทำกิจกรรมรับน้องที่ลานกลางตึกคณะ

หนึ่งในกลุ่มนักศึกษาน้องใหม่อย่าง ‘พลอยฟ้า’ ที่ไม่อาจปฏิเสธคำสั่งของรุ่นพี่ได้จึงก้มหน้าก้มตาเดินตามเพื่อนร่วมรุ่นไปทำกิจกรรมของคณะ

ตุบ! จังหวะที่เธอมัวแต่เดินก้มหน้าทำให้ชนเข้ากับรุ่นพี่คนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ คนตัวเล็กยกมือจับหน้าผากที่ชนอย่างจังเข้ากับแผงอกของเขา

“เป็นอะไรไหม” เสียงทุ้มกังวานเอ่ยถามรุ่นน้องตัวสูงเพียงแค่ระดับอกที่เผลอเดินชนจนเกือบเซ

“ไม่เป็นระ...ไร” พลอยฟ้าเงยหน้าขึ้นมองคนที่ถามก่อนที่เสียงจะค่อยๆ แผ่วลงเมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อคมคาย แววตาแฝงไปด้วยความดุดัน แต่ทว่าน้ำเสียงและท่าทีที่ดูเป็นห่วงเธอตรงกันข้ามกับบุคลิกที่ดูน่ากลัวของเขาอย่างสิ้นเชิง

“เจ็บหรือเปล่า ชนแรงด้วยนะ” รุ่นพี่หนุ่มสุดหล่อจับหน้าผากมนของเธอด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ ขอโทษที่ชนพี่นะคะ” หญิงสาวก้มหัวขอโทษอย่างรู้สึกผิด เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะชนเขาแต่เธอแค่มัวแต่ก้มหน้าเดินตามเพื่อนที่อยู่ข้างหน้า

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไปเข้าแถวกับเพื่อนๆ เถอะหรือจะให้พี่ไปส่งไหม”

“มะ...ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวไปเองค่ะ” พลอยฟ้าโบกมือปฏิเสธพัลวันก่อนจะรีบวิ่งเยาะๆ ไปหาเพื่อนที่อยู่สาขาเดียวกัน

กิจกรรมของคณะเป็นการรวมน้องปีหนึ่งให้มารับน้องพร้อมกันทุกสาขาเพื่อให้ทุกคนได้คุ้นชินกับบรรยากาศและความเป็นอยู่ของมหาวิทยาลัย พลอยฟ้าที่เป็นน้องใหม่ก็ต้องทำกิจกรรมไปพร้อมกับเพื่อนทุกคน และยังมีโอกาสได้คุยกับรุ่นพี่ที่เธอบังเอิญชนเขาเมื่อตอนเช้าอีกด้วย

“หายเจ็บแล้วใช่ไหมเรา” เสียงที่คุ้นหูของรุ่นพี่สุดหล่อเอ่ยถามรุ่นน้องตัวเล็กที่แสนซุ่มซ่าม

“ค่ะ ไม่เจ็บแล้วค่ะ” พลอยฟ้าตอบกลับไป ถึงจะไม่รู้จักชื่อของรุ่นพี่คนนี้ แต่เธอมั่นใจว่าเขาต้องเป็นคนใจดีมากแน่ๆ

“เธอรู้จักพี่เหนือด้วยเหรอ” เมื่อรุ่นพี่สุดหล่อเดินผ่านไป เพื่อนสาวที่เพิ่งรู้จักกันวันนี้ก็รีบสะกิดยิกๆ ถามด้วยความสงสัย

“ใครเหรอ”

“เธอคุยกับเขา แต่ไม่รู้จักชื่อเขาเนี่ยนะ?” เพื่อนสาวถึงกับยกมือกุมขมับ ไม่คิดว่าพลอยฟ้าจะซื่อบื้อได้ขนาดนี้

“นั่นพี่เหนือ บ้านเขาทำธุรกิจส่งออกเครื่องใช้ไฟฟ้า เห็นว่าถ้าเขาเรียนจบคงได้รับตำแหน่งต่อจากพ่อที่เป็นประธานด้วยนะ”

“เขารวยมากเลยเหรอ” พลอยฟ้าทำหน้าดูไม่เชื่อสิ่งที่เพื่อนพูด

“นี่เธอไม่เคยเล่นโซเชียลเลยหรือไง” มิราหรือมิ้นเพื่อนที่เพิ่งทำความรู้จักกันอดไม่ได้ที่จะค่อนแคะคนตรงหน้าที่ไม่ค่อยจะทันโลกเสียเท่าไร

“สมัยนี้คนรวยๆ มีเยอะจะตาย ฉันจะไปรู้จักทุกคนได้ยังไงล่ะ” พลอยฟ้าหน้ามุ่ยที่โดนเพื่อนว่า แต่เธอไม่ได้โกรธจริงจัง

“เอาเถอะๆ ฉันคงต้องแนะนำอะไรเธออีกเยอะ” มิราโอบไหล่เพื่อนสาวที่รู้สึกถูกชะตาตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน พลอยฟ้าไม่เหมือนกันคนอื่นๆ ที่พยายามจะทำตัวเป็นที่น่าสนใจของคนอื่น

“พลอย ทำไมเธอถึงไม่เป็นดาวสาขาล่ะ รุ่นพี่เขาอุตส่าห์เลือกเลยนะ” มิราเอ่ยถามเพื่อนที่ปฏิเสธการคัดเลือกเป็นดาวสาขาเพื่อไปประกวดดาวคณะและอาจจะมีโอกาสได้เป็นดาวมหา’ ลัยต่ออีก

“ไม่เอา ฉันไม่เหมาะกับเรื่องพวกนี้หรอก ให้คนที่เขาอยากเป็นจริงๆ เป็นเถอะ” พลอยฟ้าไม่ค่อยสนใจกิจกรรมเหล่านี้เสียเท่าไร เธอแค่อยากมาเรียนและกลับหอพักไปนอน คุยเล่นกับเพื่อนบ้าง แต่ไม่ได้อยากเป็นที่สนใจของใคร

“เธอนี่ก็แปลก หน้าตาก็จะสวยแต่ไม่อยากเป็นดาวกับเขา”

“แค่เรียนก็ยุ่งแล้ว ให้ไปประกวดนู่นนี่อีกฉันไม่เอาหรอก” หญิงสาวปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด เธอไม่ได้มีเรื่องพวกนี้อยู่ในหัวเลย

“เอาเถอะๆ ก็พอจะเดาได้อยู่แล้วแหละว่าเธอเป็นคนยังไง” มิรามองรูปลักษณ์ของเพื่อนก็พอจะเดาออกว่าพลอยฟ้าเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เท่าที่สังเกตมามีแค่เธอคนเดียวที่คุยกับพลอยฟ้าได้อย่างถูกคอ

“นี่ เธอว่าพี่เหนือเขาจะมีแฟนหรือเปล่า” จู่ๆ คนตัวเล็กที่ดูไม่ใส่ใครกลับถามถึงรุ่นพี่สุดหล่อที่เป็นเหมือนขุมทรัพย์ล้ำค่าของคณะนี้