บทที่ 2 สัญญาการอยู่ร่วมกัน

เสี่ยวเอ๋อตัวสั่นนั่งมองดูหลินเฟิ่งดื่มเหล้าด้วยความกลัว เธอไม่เคยเห็นหลินเฟิ่งมีอารมณ์แบบนี้มาก่อน เขาเป็นบุรุษที่แสนดีคอยเอาอกเอาใจพี่หญิงมาตลอด แต่ทว่าบัดนี้คุณชายท่านนี้ได้เปลี่ยนไปจนนางแทบไม่เคยรู้จักมาก่อน หลินเฟิ่งเริ่มเมาเขาเดินมาใกล้ๆตัวของเสี่ยวเอ๋อที่ถอยหลังหนีด้วยความสั่นกลัว เขาจับใบหน้าของนางให้สบตากับเขา

“ข้าเกลียดเจ้า ตระกูลของเจ้าต้องได้รับหายะนะที่ปิดบังเรื่องนี้กับข้า เจ้าอย่าหวังเลยว่าจะได้อยู่ในจวนของข้าอย่างมีความสุข ถึงแม้ใบหน้าของเจ้าจะเหมือนเสี่ยวหลินสักเพียงใดก็อย่าหวังที่จะได้หัวใจของข้าไปเลย “ 

เสี่ยวเอ๋อนางรู้ว่านางเองไม่มีทางที่จะแทนพี่หญิงได้ นางทำใจมาแล้วแต่ทว่ามันก็เกิดความรู้สึกที่นางจะเก็บความเสียใจเอาไว้ได้ นางได้หลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ข้าไม่คิดว่าจะมาแทนพี่เสี่ยวหลิน ข้ารู้ว่าท่านไม่เคยมีข้าอยู่ในสายตาแต่ข้าต้องทำเพื่อตระกูล”

“ฮึ !! เจ้าอ้างแต่ตระกูลของเจ้าแล้วตระกูลของข้าเล่าที่ถูกหลอกลวงเจ้าจะรับผิดชอบการกระทำนี้เยี่ยงไร”

เสี่ยวเอ๋อไม่มีคำแก้ตัวใดๆทำได้เพียงก้มหน้ารับชะตากรรมก่อนที่นางจะนึกได้ว่าในเมื่อการแต่งงานของนางกับคุณชายหลินเฟิ่งมิได้เกินจากความรักนางจะขอจากตระกูลของเขาไปเอง

“ข้าจะรับผิดชอบต่อทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเมื่อข้าเป็นตัวแทนของพี่หญิงไม่ได้ เมื่อฤดูหนาวมาถึงข้าจะไปจากท่านเอง” 

“ความคิดของเจ้าก็ดีเช่นกัน ข้าจะยอมไม่เอาความกับตระกูลของเจ้าเพราะทั้งสองตระกูลยังต้องพึ่งพาอาศัยกันอยู่ข้าจะปล่อยเจ้าไป ต่อจากนี้เจ้าก็อยู่ในจวนทำหน้าที่ของตัวเจ้าให้ดีเมื่อวันนั้นมาถึงข้าจะปล่อยเจ้าไปตามที่เจ้าต้องการ” เสี่ยวเอ๋อแม้จะรู้สึกเสียใจที่นางไม่สามารถแทนที่พี่เสี่ยวหลินได้เลยในใจของคุณชายหลินเฟิ่งมีเพียงแค่ท่านพี่เท่านั้น นางเพียงแค่หวังว่าก่อนจะถึงฤดูหนาวความดีของนางจะเปลี่ยนใจคุณชายได้บ้าง

หลินเฟิ่งปล่อยให้นางเข้านอนส่วนตัวของเขาได้นั่งดื่มสุราและพร่ำคิดถึงเสี่ยวหลิน เขามองออกตั้งแต่แรกว่าคนที่แต่งเข้ามาที่จวนไม่ใช่เสี่ยวหลินที่เขารู้จัก นางมิได้มีความรู้สึกอายเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา แต่กับเสี่ยวเอ๋อเพียงแค่เห็นหน้าเขานางก็สั่นด้วยความอายเขาไม่ค่อยได้เจอกับนางมากนักในตอนที่เขาไปหาเสี่ยวหลินที่จวน มีเพียงเสี่ยวหลินที่เล่าให้เขาฟังว่านางมีน้องสาวฝาแฝดที่นิสัยแตกต่างกันมากอยู่ด้วย แต่นางขี้อายไม่ค่อยออกมาพบคนนอกจวนสักเท่าไหร่ ส่วนมากนางชอบที่จะอ่านตำราอยู่ภายในห้องของตัวเอง

   หลังจากที่หลินเฟิ่งดื่มเหล้าจนรู้สึกเมาเขาก็ได้ออกไปจากห้องที่เสี่ยวเอ๋อหลับอยู่ เมื่อเขาเห็นสาวใช้ของเสี่ยวเอ๋อเขาได้กำชับให้นางปลุกเสี่ยวเอ๋อแต่รุ่งสางเพราะต้องไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ที่วังหลวงตามพระบัญชา หยางหยางนางก้มคำนับคำสั่งก่อนที่หลินเฟิ่งจะเดินออกไป 

รุ่งสางเสี่ยวเอ๋อตื่นขึ้นมาและไม่รู้ตัวว่านางนั้นหลับไปตอนไหนและคุณชายออกไปเมื่อไหร่ หยางหยางรีบเดินเข้ามาพร้อมนำเสื้อผ้าอาภรณ์มาให้กับนางได้เปลี่ยน เสี่ยวเอ๋อมองดูอาภรณ์สีสวยงามเหล่านั้นก่อนถามสาวใช้ด้วยความสงสัย

"หยางหยางเจ้าเอาอาภรณ์สีสวยเหล่านั้นมาทำไมกันรึ" หยางหยางเดินเข้ามาประคองคุณหนูของนางอย่างทะนุถนอมนางเข้าใจว่าเมื่อคืนคุณหนูของนางได้มอบความบริสุทธิ์ให้คุณชายหลินเฟิ่งไปแล้ว

"คุณชายให้คุณหนูเปลี่ยนใส่อาภรณ์เหล่านี้เพื่อเข้าเฝ้าฮ่องเต้ที่วังหลวงเจ้าค่ะ" เสี่ยวเอ๋อนางก็เข้าใจในทันทีเพราะงานแต่งครั้งนี้เป็นงานแต่งที่ฮ่องเต้พระราชทานให้ทั้งสองตระกูลหมั้นหมายกันตั้งแต่ตอนที่เขายังเด็กๆ เสี่ยวเอ๋อจึงลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยมีสาวใช้ช่วยนางเปลี่ยนจนเสร็จก่อนจะแต่งเติมประทินลงบนใบหน้าอย่างบางเบา เมื่อนางแต่งกายเสร็จแล้วก็พบกับเสี่ยวเฟิ่งที่ยืนรอนางอยู่ที่หน้าจวนแล้ว ทั้งสองจึงขึ้นรถม้าและมุ่งตรงไปที่วังหลวง ภายในรถม้ามีเพียงความเงียบน่าอึดอัดของทั้งคู่เพียงไม่กี่ชั่วยามรถม้าก็ได้มาถึงหน้าวังในที่สุด หลินเฟิ่งเดินลงจากรถม้าเขาก็ไม่ลืมที่จะแสดงให้ทุกคนเห็นว่าเขาและนางรักกัน หลินเฟิ่งยื่นมือให้เสี่ยวเอ๋อจับเพื่อลงจากรถม้า 

นางก็ได้พบกับบิดาของตนเองที่กำลังยืนอยู่กับกลุ่มเสนาบดีร่วมทั้งบิดาของหลินเฟิ่งอีกด้วย บิดาของเสี่ยวเอ๋อเป็นเสนาบดีฝ่ายขวาที่จงรักภักดีต่อราชวงศ์และฮ่องเต้องค์นี้ยิ่งนัก รู้มาว่าเสนาบดีฝั่งฝ้ายซ้ายกำลังวางแผนให้บุตรสาวของเสนาบดีชั้นสูงสุดของฝ่ายนั่นเข้าร่วมพิธีคัดเลือกพระชายาให้แก่องค์รัชทายาท เพื่อตนเองจะได้มีอำนาจถ้าบุตรสาวของเขาไปขึ้นเป็นพระชายาและมีบุตรชายให้องค์รัชทายาทได้นั้นก็ถือว่าเขาได้ครอบครองบัลลังก์แห่งนี้แล้ว