บทที่ 1 แต่งเข้าบ้านตระกูลหลิน

"คุณหนูเจ้าคะใกล้จะถึงจวนคุณชายหลินเฟิ่งแล้ว คุณหนูตื่นเต้นหรือไหมเจ้าคะ" หยางหยางสาวใช้ข้างกายของเสี่ยวเอ๋อถามขึ้นด้วยความตื่นเต้นที่นายหญิงของตนเองจะได้เป็นภรรยาของคุณชายหลินเฟิ่งผู้โด่งดังเรื่องหน้าตาและวรยุทธ์มิมีผู้ใดกล้าเทียบเทียม

"หยางหยางเจ้าพูดอันใดกันเจ้าก็รู้รึใช่รึว่าข้าเป็นเพียงตัวของของพี่เสี่ยวหลินเท่านั้น" เสี่ยวเอ๋อสตรีงามที่อยู่ในชุดแต่งงานเธอเองก็ตื่นเต้นไม่น้อยถึงหลินเฟิ่งจะเป็นคนรักของพี่สาว แต่ทว่าเสี่ยวเอ๋อนั้นก็แอบรักหลินเฟิ่งมาตั้งแต่น้อยเช่นกัน เธอทำได้เพียงแอบดูเวลาที่หลินเฟิ่งไปหาเสี่ยวหลินที่จวน

“แต่ตอนนี้คุณหนูกำลังจะเป็นภรรยาของคุณชายเหตุใดต้องพูดแบบนั้นด้วยเจ้าค่ะในเมื่อคุณหนูเสี่ยวหลินไม่อยู่คุณหนูของหยางหยางใยต้องคิดมากด้วยเจ้าค่ะ” หยางหยางสงสารคุณหนูของเธอจับใจเธอรู้ว่าในใจของคุณหนูมีหลินเฟิ่งเต็มหัวใจ

เมื่อรถม้าของเสี่ยวเอ๋อมาถึงจวนของหลินเฟิ่งก็มีสาวใช้ในจวนออกมาต้อนรับอย่างสมฐานะ

หยางหยางจับมือของเสี่ยวเอ๋อเดินลงมากรถม้า ทันใดนั้นเองหลินเฟิ่งก็ปรากฎตัวขึ้นมารับภรรยาของเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เขาไม่รู้เลยว่าหญิงที่อยู่ภายใต้ผ้าคุมหน้านี้มิใช่หญิงที่เขารัก หลินเฟิ่งยื้อมือมาให้เสี่ยวเอ๋อจับเพื่อพาไปทำพิธีการให้เสร็จสมบูรณ์ เมื่อถึงเวลาเข้าห้องหอหลินเฟิ่งได้เปิดผ้าคุมหน้าออกเผยให้เห็นใบหน้าของเสี่ยวเอ๋อที่ลุ้นใจจดใจจ่อว่าเขาจะจับได้หรือไม่ว่าเธอมิใช่เสี่ยวหลิน

“เสี่ยวหลินข้ารอวันนี้มาเนินนาน เจ้าเองก็รอวันนี้เช่นกันใช่หรือไม่” หลินเฟิ่งจับและลูบใบหน้าของเสี่ยวเอ๋อนางก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย หลินเฟิ่งก้มมาใกล้ๆ ใบหน้าของนางก่อนจะเอ่ยบอกนางด้วยความโกรธและบีบใบหน้าของนางให้นางเอ่ยความจริงออกมา

" เจ้ามันไม่ใช่เสี่ยวหลินของข้า บอกข้ามาเดี๋ยวนี้เสี่ยวหลินไปไหนทำไมต้องส่งเจ้ามาแทนนาง" สายตาโกรธแค้นของหลินเฟิ่งที่มองเสี่ยวเอ๋ออย่างดุดันจนเธอสั่นเทาด้วยความกลัวเมื่อถูกหลินเฟิ่งจับได้

"คุณชายหลินเฟิ่งท่านได้โปรดฟังข้าอธิบายก่อน" เสี่ยวเอ่อคุกเข้าลงทันทีน้ำตาแห่งความกลัวได้ไหลรินออกมาเต็มสองแก้มนวลของเธอ แต่ทว่าหลินเฟิ่งไม่ยอมฟังนางแถมยังหันหลังจะเดินออกไปนอกจวน เสี่ยวเอ่อจึงตัดสินใจกอดขาทั้งสองข้างของเขาไว้และอ้อนวอนให้เขาฟังเธออธิายเสียก่อน

"กระกูลของเจ้าไม่ไว้หน้าตระกูลข้ามิหนำซ้ำยังเปลี่ยนตัวเจ้าสาวหรือว่าตระกูลเจ้ามีแผนอันใดกันที่คิดจะหักหลักตระกูลของข้า"

เสี่ยวเอ๋อที่สะอื้นไห้รีบบอกความจริงหลินเฟิ่งเพราะไม่อยากให้เกิดศึกของสองตระกูลที่พึ่งเกี่ยวดองกัน

"ท่านฟังเสี่ยงเอ๋ออธิบายก่อน พี่ข้าเสี่ยวหลินนั้นได้เสียชีวิตด้วยอาการป่วยของนางเมื่อห้าวันก่อน ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้ามิกล้าบอกความจริงกับท่านกลัวท่านจะเสียใจและการแต่งงานครั้งนี้ท่านเองก็รู้ว่าจะทั้งให้ทั้งสองตระกูลของเราไม่มีผู้ใดมาทำร้ายได้ ท่านอย่าโทษท่านพ่อท่านแม่ของข้าเลย หากท่านจะโทษก็โทษที่ตัวข้าเองที่มาเป็นตัวแทนของพี่เสี่ยวหลิน" หลินเฟิ่งหันหน้ากลับมาหาเสี่ยวเอ๋อก่อนจะจับร่างบางของเธอโยนออกจากร่างกายของเขา

"ข้าจะเชื่อได้อย่างไรว่าเรื่องทั้งหมดนี่ไม่ใช่แผนของเจ้าที่อยากมาเป็นฟูเหรินของข้า เลยจับตัวเสี่ยวหลินไปขังไว้เจ้าบอกข้ามาเดี๋ยวนี้ว่าเสี่ยวหลินตอนนี้อยู่ที่ไหนข้าจะไปหานาง"

"ข้าไม่ทำเช่นนั้นกับพี่เสี่ยวหลินแน่นอน ท่านพี่จากไปแล้วจริงๆ ไม่เชื่อท่านก็ดูสิ่งนี้ได้ ท่านพี่ฝากมาให้ท่าน" เสี่ยวเอ๋อรีบล่วงเอาปิ่นหยกปักผมที่หลินเฟิ่งไว้ให้ไว้กับเสี่ยวหลินและมีกระดาษใบเล็กเมื่อหลินเฟิ่งได้อ่านจดหายนั้นเขาถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

"ท่านพี่หลินเฟิ่งข้าขอโทษที่ปิดบังอาการป่วยของข้ามาตลอด ข้าคิดเสมอว่าอาจจะมีวาสนาได้เคียงคู่ชมจันทร์กับท่าน ได้เป็นฟูเหรินที่ใครๆ ต่างอิจฉาและเป็นฟูเหรินที่ดีให้กับท่าน แต่มาถึงวันนี้ข้าได้รู้ตัวเองดีกว่าข้ามิอาจจะเป็นฟูเหรินให้ท่านได้ แต่ข้าก็มิอาจบอกว่าข้าต้องไปจากท่านได้เช่นกัน ข้ารู้ว่าท่านเจ็บปวดที่ข้าต้องจากไปทั้งๆ ที่ไม่ได้ล่ำลา ข้าขอฝากเสี่ยวเอ๋อน้องสาวที่ข้ารักให้เป็นตัวแทนของข้า หากท่านคิดถึงข้าวันใดก็ให้มองใบหน้าของนาง นางก็รักท่านไม่แพ้ข้าเช่นกัน ข้ารักท่านหลินเฟิ่ง" หลินเฟิ่งอ่านจบเขารีบขยำกระดาษใบนั้นโยนทิ้งไปและรับความเจ็บปวดนี้ไม่ได้

"เหลวไหลสิ้นดี!!ข้าไม่เชื่อ เสี่ยวหลินยังอยู่ข้าจะไปหานาง" ตอนนี้หลินเฟิ่งเองก็ขาดสติจนเสี่ยวเอ๋อรีบลุกขึ้นไปขว้าตัวเขาไว้

"ท่านอย่าออกไปเลยนะเจ้าคะ คืนนี้เป็นคืนของการเข้าหอหากท่านก้าวเท้าออกจากจวนไปเรื่องต้องถึงหูท่านพ่อกับท่านแม่ของท่านนะเจ้าคะ"

"ปล่อยข้า เจ้าคิดว่าเจ้ามีหน้าตาเหมือนเสี่ยวหลินของข้าแล้วข้าจะรักเจ้านั้นรึ ไม่มีทางเจ้าไม่มีวันมาแทนนางได้" หลินเฟิ่งสะบัดเสี่ยวเอ๋อออกจากแขนของเขา ก่อนที่เขาจะไปนั่งบนโต๊ะพร้อมยกเหล้าเข้าปากจนหมดไหภายในพริบตา....