ไม่ชอบพอตั้งแต่ครั้งแรก

รถม้าคันงามนำขบวนเกวียนนับสิบได้เดินทางถึงเมืองหลวง ก่อนที่รถม้าจะหยุดลงที่หน้าจวนสกุลเฉินพร้อมกับการปรากฏตัวของจินซูซิน บุตรสาวคนโตของใต้เท้าจินฮุ่ยหมิ่นแห่งเมืองหนานจิง

“ฮูหยินให้บ่าวมารับท่านเข้าจวนขอรับ” เสียงพ่อบ้านหลีเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าสตรีตรงหน้าเป็นใคร

“ท่านคือพ่อบ้านหลีใช่หรือไม่”

“ใช่ขอรับ”

“ข้าเคยได้ยินเรื่องราวของท่านมาบ้าง”

“เรื่องของบ่าวน่ะหรือจะคู่ควรให้แม่นางจินนำมาใส่ใจ” ชายวัยชราตอบอย่างนอบน้อม

“ท่านเป็นถึงพ่อบ้านของสกุลเฉิน อีกไม่นานข้าก็จะกลายเป็นฮูหยินน้อยแล้ว ข้าล้วนต้องใส่ใจ” ซูซินตอบกลับเสียงเรียบ

คำพูดทุกคำของหญิงสาวดังเข้าหูเฉินเฟยฉีทุกประโยค ยังก้าวเท้าเข้าจวนได้ไม่ทันไรก็คิดฝันอยากแต่งเป็นฮูหยินของเขาแล้วอย่างนั้นหรือ ช่างอวดดีเสียจริง ครั้นจ้องมองชุดที่นางสวมใส่อยู่ทุกอย่างล้วนมีราคาแพงลิบลิ่วชนิดที่ฮูหยินขุนนางบางคนยังไม่กล้าซื้อใส่เสียด้วยซ้ำ แล้วนางเป็นใครกันถึงได้ถือดีคิดว่าตัวเองสูงส่งกว่าผู้อื่น เขามองตามหลังร่างเล็กไปจนลับสายตาพร้อมกับคิดในใจว่าสตรีแซ่จินไม่เหมาะที่จะมาเป็นภรรยาของตัวเอง นางต่างจากสตรีทุกคนที่เขาเคยพบ พวกนางเหล่านั้นต่างอ่อนโยนและอ่อนหวานทั้งยังมารยาทงาม

“งดงามสมคำล่ำลือนะขอรับ” บ่าวรับใช้คนสนิทเอ่ยขึ้น

“หึ อย่างนางคงมีดีแค่นี้กระมัง ในเมืองหลวงมีหญิงงามมากมาย หากข้าต้องเลือกใครสักคนมาเป็นฮูหยิน คนผู้นั้นย่อมไม่ใช่นาง”

“ทำไมถึงคิดเช่นนั้นล่ะขอรับ แม่นางจินอุตส่าห์เดินทางไกลเพื่อเข้าเมืองหลวงมาหาท่านเชียวนะขอรับ”

“นางมาหาข้าเสียที่ไหนกัน ที่นางต้องถ่อมาถึงที่นี่เป็นเพราะท่านแม่ต่างหาก” ท้ายประโยคเขากล่าวถึงมารดา ที่บัดนี้มีอำนาจเหนือทุกคนในจวน แม้แต่เขาที่เป็นถึงแม่ทัพยังต้องฟังคำสั่ง

เรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับนางเขาล้วนรู้อยู่ก่อนแล้ว นอกจากใบหน้างดงามชวนให้บุรุษลุ่มหลงแล้วอย่างอื่นล้วนธรรมดาทั้งสิ้น ไหนจะเรื่องฉาวโฉ่ของนางที่เมืองหนานจิงนั่นอีก เมื่อหลายปีก่อนเป็นเพราะความไม่พอใจที่บิดาแต่งงานใหม่นางถึงกับกล้าแผงฤทธิ์ต่อหน้าผู้คนในงาน แม้มิพอใจก็มิควรกระทำตัวเช่นนั้น ยิ่งได้ฟังเรื่องของนางเขายิ่งไม่อยากเข้าใกล้มากขึ้นเท่านั้น อย่าได้คิดได้ฝันว่าเขาจะยอมแต่งนางมาเป็นฮูหยิน!

ตกเย็นฮูหยินเฉินได้เชิญทุกคนมาร่วมกินข้าวเย็นพร้อมหน้ากัน ลูกชายเพียงคนเดียวของนางปฏิเสธทันควัน ทว่าบัดนี้กลับได้มานั่งอยู่เบื้องหน้าด้วยสีหน้าถมึงทึง

“แม่นางจิน กินเยอะ ๆ เจ้าเพิ่งมาเมืองหลวงเป็นครั้งแรกยังมีเรื่องที่ต้องปรับตัวอีกมาก” ว่าพลางตักอาหารให้นางด้วยความเอ็นดู นับตั้งแต่ได้เห็นหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่วันแรกที่นางลืมตาดูโลก นางก็ตัดสินใจทันทีว่าจะให้จินซูซินมาเป็นลูกสะใภ้ของนาง

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ฮูหยิน”

“ฮูหยินอะไรกัน เรียกข้าว่าท่านแม่เถิด อีกไม่นานเจ้าก็จะแต่งเข้าตระกูลเฉินของเราแล้ว” สิ้นคำของสตรีวัยย่างวัยชรา นางถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะหันไปมองหน้าชายหนุ่มเพื่อถามความเห็น แต่เขากลับเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

“ว่ายังไง หรือว่าเจ้ารังเกียจที่จะเรียกข้าเช่นนี้”

“มะ...ไม่ใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นลองเรียกข้าว่าท่านแม่ได้หรือไม่ ข้ามีบุตรชายคนเดียวคงดีไม่น้อยถ้าได้มีบุตรสาวเพิ่มมาอีกคน”

“เจ้าค่ะ ท่านแม่” สุดท้ายนางก็ยอมเรียกตามคำขอ

“ข้าอิ่มแล้วขอรับ” เอ่ยจบก็ลุกขึ้นยืน แต่ถูกผู้เป็นมารดาขัดขึ้นเสียก่อน

“จะรีบไปที่ใดกัน”

“ข้ายังมีงานมากมายที่ต้องสะสางขอรับ”

“แต่เจ้าไม่ควรเสียมารยาทเช่นนี้ ไม่เห็นหรือว่าแม่นางจินก็อยู่ด้วย”