บทที่ 3 เรื่องราวชีวิต

"ก็อยากทำให้ทุกคนตื่นเต้นนี้คะ อีกอย่างมันน่าอายนี้หนูไม่ใช่สาวๆแล้ว แต่ยังท้องอีกใครเขาจะว่าเอาเลยไม่ได้บอกใคร เพราะยังไงก็ต้องมาคลอดที่บ้านเราอยู่แล้ว ให้ทุกคนรู้วันคลอดดีกว่านะ"

"แม่ว่าไกล้คลอดแล้วนะ ไม่น่าจะเกินวันสองวันนี้ มาแบบนี้มันอันตรายรู้ไหม เดินทางกันมาแบบนี้ ถ้าคลอดกลางทางมาทำไง อย่าทำให้ยายกับแม่และทุกคนหัวใจวายสิ ลูกคนนี้ไม่เปลี่ยนเลยดื้อจริงๆเลย"

"ไม่ต้องเป็นห่วงครับแม่ พวกเราไม่ปล่อยให้น้องสาวคนเดียวของพวกเรา เป็นอะไรไปหรอกครับ"

"จ้าแม่รู้จะ แต่อย่าตามใจกันแบบนี่สิ แล้วหลานๆแม่กับลูกเขยไม่มากันเหรอ มากันครั้งนี่พวกเขารู้ใช่ไหม ไม่ได้งอนกันอีกใช่ไหมลูก"

"คะไม่มา ไม่ได้งอนด้วยพวกเขารู้คะ แต่พวกเขามาไม่ได้งานยุ่งนะ แม่ก็รู้นี้คะว่าพวกเขางานเยอะ ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างพวกเรา เขาไม่ว่างมาหรอก ส่วนลูกๆก็ต้องตั้งใจทำงาน เพื่อรับช่วงต่อจากพ่อของพวกเขาคะ

ถึงจะยังไม่ถึงเวลา แต่พวกเขาต้องเรียนรู้เยอะๆ"

"ส่วนหนูก็ไม่ได้ทำอะไรมาก เพราะพวกเขาไม่ให้ไปไหนเลย วันๆก็วุ้นๆกับพวกพี่ๆนีัแหละคะ"

"พวกเขาถึงไม่กังวลว่าหนูจะไปทำอะไร ที่ทำให้พวกเขาต้องเหนื่อยหนูคงเป้นตัวปัญหาของสามีกับลูกๆมัง"

"ชอบคิดแทนหนูทุกเรื่องเลย อยากมาคลอดที่บ้านเราเหมือนที่คลอดพวกเขา และสอนเขาเหมือนที่สอนพวกพี่ๆเขานะ ทำให้พวกเขาเห็นด้วย เลยมาแบบกระทันหันไม่ได้บอกใครคะ"

"จ้า คลอดที่บ้านเราก็ดี แม่กับยายจะได้เห็นหน้าแหลน จะได้ช่วยเลี้ยงคราวนี่กี่คนหลานแม่ของนะ"

"คนเดี่ยวคะ หลานสาวด้วย พวกเขาเลยห่วงมากๆ ชนิดที่ยังไม่คลอดเลย แต่วางแผนไว้ให้น้องสาวกับลูกสาวหมดทุกอย่างชนิดที่หนูยังเหนื่อยแทนลูกสาวที่จะเกิดมาเลยคะ"

"เอ้อดีแล้วหละจะได้ไม่ต้องปวดหัวเวลากินนม เหมือนไอ้หลานชาย ทำเอาทั้งหมูบ้านเหนื่อยไปตามๆกัน เข้าบ้านกันไปหายาย ยายเห็นแก่อีกครั้งคงนอนตายตาหลับ เห็นบ่นว่าฝันเห็นลูกด้วยนะ"

"คะหนูก็คิดถึงยายมากเหมือนกัน ยายยังแข็งแรงเหมือนเดิมไหมคะ หมอที่ดูแลยายดีใช่ไหมคะ"

"ดีมากพวกเขาดูแลพวกเราทุกคนดีมาก ตอนนี่พวกเขาก็มาอยู่ที่บ้านเลย จะได้ไม่ต้องเปลื้องค่ารถหรือค่ากินนะ ยายอยากให้พวกเขาช่วยเยื่อชีวิตยาย รอจนกว่าจะได้พบลูกอีกครั้งนะ "

"คะหนูรู้ยายท่านแก่มากแล้วด้วยแหลนๆก็เป็นหนุ่มกันแล้ว หนูก็ไม่ใช่สาวๆแล้วด้วย ขอแค่ยายได้เห็นแหลนสาวคนนี้คลอด และให้ยายช่วยตั้งชื่อเล่นให้แหลนสาวด้วย"

"จ้าพวกแม่กับทุกคนจะช่วยเลี้ยงหลานด้วยอีกแรงนะ"

"พี่โอ๋ ใครมาเสียงดังกันจัง ยายกำลังกินข้าวกินยาแล้วจะนอนผัก เอ้ามานาหลานมาได้ไง ไม่โทรมาก่อนหละน้า ลุงป้าจะได้ทำของกินไว้รอ แล้วนี้มีหลานอีกแล้วเหร่อนี่ เรานี่ขยันกันจริงเลย"

"สวัสดีคะ น้าดัดยายเป็นไงบ้าง มานาขอเข้าไปไหว้ยายก่อนนะ แล้วค่อยมาตอบคำถามน้าคะ อยากกอดยายมาก อยากหอมให้หายคิดถึงนะ"

"เอ้อดีแล้วยายแก่บ่นหาเราตลอดเลยช่วงนี้ สงสัยคิดถึงเรามากเหมือนกัน"

"คะ งั้นพวกพี่เข้าไปด้วยกันนะ"

"ได้ พวกเราอยากเจอท่านยายด้วยเหมือนกัน อยากคุยกับท่านเหมือนกัน"

"ยายจ๋ามานากลับมาแล้ว พวกพี่ๆที่เคยมากันครั้งก่อนก็มานะ คิดถึงยายที่สุดขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยคะ"

"เอ้อ เอ็งมาแล้วเหร่อ ยายนึกว่าจะไม่เห็นหน้าเอ็งอีกแล้ว ยายฝันถึงเอ็งยายเป็นห่วงเอ็งมากเลย

เอ้าเอ็งท้องโต นี้เอ็งมีแหลนอีกคนเหร่อ คราวนี่กี่คนหละ"

"คราวนี่คนเดียวคะ ยายช่วยตั้งชื่อเล่นให้แหลนสาวในท้องหนูด้วยนะ คิดว่าไกล้จะคลอดแล้วหละ เลยอยากมาคลอดที่บ้านยาย จะได้เห็นหน้าแหลนสาวคนนี่ เหมือนที่เห็นหน้าพี่ๆของเขานะ"

"เอ้อ ยายดีใจที่ยายจะได้เห็นหน้าแหลนอีกคน ก่อนที่ยายจะเป็นอะไรไป ยายแก่มากแล้วด้วยไม่ค่อยมีแรงเหมือนแต่ก่อน เอ็งก็เห็นว่าตอนนี้ยายไม่ไหวแล้ว รอแต่จะพบหน้าเอ็งก่อนตาย"

"ยายจ๋า ยายอย่าพูดแบบนั้น ยายยังอยู่ได้อีกจนแหลนสาวโตแน่คะ ยายอยู่มาได้ขนาดนี้แล้ว แหลนชายของยายทุกคนคิดถึงยายนะ แต่พวกเขาต้องเรียนรู้การปกครองบ้านเมืองเลยไม่ได้มาด้วย ยายอย่าคิดมากนะ หนูมาหายายแล้ว พวกพี่ๆก็มาด้วย ยายพักผ่อนนะเดี่ยวให้พวกพี่ๆดูอาการยายนะ พวกเขาอยากดูแลยาย"

"เอ้อแล้วแต่เอ็งเลย ยายกินยาไปแล้วยายก็ง่วง อยากตรวจก็ตามใจหลานๆเถอะ"

"ฝากด้วยนะพี่ราฟาเอล ช่วยรักษายายทีนะ"

"ได้พี่จะดูให้นะ งั้นขอให้พวกพี่ๆอยู่กับยายเป็นการส่วนตัวนะ "

พวกพี่ๆทุกคน เดี่ยวให้พี่ราฟาเอลเฝ้ายายคนเดียว ส่วนพวกเราไปรอข้างนอกกันดีกว่าคะ มานามีเรื่องอยากจะถามพวกพี่ๆเกี่ยวกับอาการยาย และทุกคนได้ใช่ไหมคะ"

"ครับราชินี"

"เฮ้อ ยังไม่เลิกเรียกแบบนี้กันอีกหรือคะ บอกทุกคนแล้วไงคะว่าเป็นพี่น้องกัน"

"แต่เจ้าชายบอกว่า"

"ไม่มีแต่เชื่อมานานะ"