บทที่ 2 ปฐมบท

ประเทศไทย

มีการถือกำเนิดดวงใจราชัน ผู้ที่มีบทบาทหน้าที่ในการช่วยรักษาโลกนี้ ให้กลับมาเป็นโลกที่น่าอยู่ ในหมู่บ้านที่แสนไกล เพื่อกันสิ่งที่จะมาทำร้ายเด็กสาวที่จะคลอดมา นางช่างน่ารักน่าชั่งจริงๆ ลูกสาวคนสุดท้องของมานากับบรรดาเจ้าชายที่เป็นพระสวามี ลูกสาวคนที่สำคัญที่สุด เพราะเธอคือจุดเปลี่ยนของโลกนี้ การเกิดมาพร้อมภาระที่หนักอึ่งช่างน่าสงสารเหลือเกินลูกแม่ แต่นี้คือสิ่งที่ต้องทำ ดีที่มีเหล่าทูตสวรรค์ทั้งเจ็ดมาคอยปกป้องลูกรักแทนพ่อแม่กับพี่ๆที่ไม่อาจดูแลเจ้าได้ทุกเวลา เป็นอะไรที่เจ็บปวดที่สุด สำหรับคนเป็นแม่ที่ต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ อยากทำแทนลูกการพลัดพรากจากลูก และคนรักมันเป็นอะไรที่มานาต้องพบเจอตลอดเวลา จนไม่อาจบรรยายได้ เพราะต้องการปกป้องดวงใจ และไม่ต้องการให้ศัตรูรู้ว่า ตนเองมีกุญแจสำคัญที่พระบิดามอบให้ ด้วยในยุคสุดท้ายของโลก เป็นอะไรที่น่ากลัวหากลูกสาวต้องพบเจอ โดยที่ไร้ซึ่งพลังคงต้องแพ้ทางศัตรู และทำให้โลกถึงจุดจบแน่นอน เพื่อไม่ให้เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น มานากับทูตสวรรค์ทั้งเจ็ดองค์ จึงต้องกลับยังบ้านเกิดของมานาอีกครั้ง ทำให้มานาต้องจากบรรดาลูกๆกับบรรดาสามี เพื่อมาคลอดลูกสาวที่นี้อีกครั้งเหมือนที่เคยเป็นที่พักหัวใจ ตอนที่บรรดาสามีทำให้มานาต้องเสียใจ กลับมาที่นี่แต่ครั้งนี้ตั้งใจมาเพื่อทำหน้าที่ช่วยโลก ด้วยการใช่หัวใจของตัวเองในการช่วยโลก นั้นคือดวงใจน้อยๆของเธอที่กำลังจะเกิดมา

" ในที่สุดเราก็ได้กลับมาอยู่ที่บ้านอีกเนอะ ว่าไหมคะพี่มิคาเอลทุกคนด้วย คิดถึงจังบ้านเรา"

"ใช่แต่คงไม่มีบรรดาสามีของเรา มาตามเช่นครั้งก่อนแล้ว คงเปลี่ยนลูกๆแทนที่จะแอบหนีพ่อ มาหาแม่กับน้องสาวมั่งพี่ว่านะ"

"รู้ดีจริงพี่การบรีเอลก็ว่าไป พวกเขาเป็นหนุ่มแล้ว คงไม่ติดแม่กับพวกพี่ๆแล้ว คงติดสาวๆมากกว่านี่่มานาก็ห่วงเรื่องลูกสะใภ้นี้แหละ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะหาสาวแบบไหน มาเป็นแม่ของลูกพวกเขานะว่าไหม น่าห่วงมาก เพราะโลกนี้มันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิดแล้ว การที่จะหาคนที่มีความเชื่อแบบพวกเราไม่ง่ายเลย เพราะส่วนมากโดนฆ่าทำลายหมด มีแค่ส่วนน้อย สงครามแบบนี้มานาไม่อยากเกิดขึ้นกับทุกคนในโลกเลย"

"แต่เราเลี่ยงไม่ได้นี่ เพราะพวกมันรับรู้การมีตัวตนของมานาและลูกๆ ที่จะเป็นคนที่จะมาช่วยโลกนี้ไว้ มันย่อมต้องทำทุกวิถีทางเพื่อขัดขวางพวกเรา เพราะพวกมันรู้ว่าไม่สามารถชนะพวกเราได้ มันเลยใช้คนที่ไม่รู้เรื่องมาทำให้พวกเราใจอ่อนไง ถึงต้องกลับมาที่นี้ และปิดกันการการรับรู้ทุกทางไม่ให้พวกมันรู้ วันนี่แล้วสินะ ที่วันที่พวกเราคอเจ้าสาวได้สิ้นสุดสักที่นะว่าไหมเจ้าชาย"

"พวกนายนี่ไม่เปลี่ยนเลย อยากให้เราลงโทษพวกเจ้าหรือไงกัน "

"ก็มันจริงมิใช่หรือไง ที่พวกเราต้องมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อ ปกป้องดวงใจของเจ้าชายกับดวงใจของพวกมันด้วยนี้ ใครจะไปคิดว่าเจ้าสาวคนนี้ดันมีว่าที่เจ้าบ่าว ตั้งสองคนแน่ะ แถมทั้งสองเคยเป็นเพื่อนรักกัน แต่ต้องมาฆ่ากันเพราะ ความต้องการอำนาจของพระบิดาไปเป็นของตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางชนะเจ้าชายของเราได้ ยังจะดื้อด้านกันจริงๆ ว่าไหม"

"พอๆเลยพวกนายเงียบเลย มานายิ่งเป็นห่วงลูกของนางมากขึ้นกว่าเดิม ไม่ดีต่อแม่ที่ใกล้จะคลอดแบบนี้นะ"

"ไม่เป็นไรคะชินกับมันแล้วคะ ในเมื่อมันเป็นหน้าที่ของมานากับลูก ก็จะทำให้ดีที่สุดคะ"

"งั้นไปพักกันเถอะ ทุกคนที่บ้านคงอยากเจอมานากันแล้ว แวะไปทักทายพวกเขาก่อนเข้าบ้านเรากันดีกว่า "

"ได้คะ หวังว่าพวกเขาคงไม่ตกใจ ที่มานาแบบนี้อีกแล้วทุกคนคงไม่บ่นว่า พวกเขาอีกหรอกมั่ง"

"ไม่หรอกพวกเราคิดว่า พวกเขาคงดีใจมาก และคงถามหาลูกๆกับสามีว่าสบายดีไหมมากกว่า"

"พวกเขา เข้าใจทุกคนแล้วนี้ เหลือแค่คงสงสัยว่าทำไมไม่คลอดที่นั้น เดินทางมาช่วงจะคลอดแบบนี้มันอันตรายมากกว่านะพี่ว่า"

"คงจะจริง แต่เรามาแบบที่พวกเขาไม่มีทางเดาได้เลย "

"เพราะเราไม่มีเวลา และเราต้องการให้คนรู้น้อยที่สุด เกี่ยวกับเรื่องนี้นะ เพราะเราไม่รู้ว่าพวกมันจะปลอมตัวมาเป็นใคร หรือใช้ใครมาเพื่อตามหาพวกเราไหม"

"พูดอีกก็ถูกอีกเอาเป็นว่า อย่าคิดดีกว่าปล่อยให้เป็นไปตามที่พระบิดาต้องการดีกว่า"

"มานาคิดถึงทุกคนที่สุด อยากเจอพวกเขามากๆ นานมากแล้วที่มานาไม่ได้กลับบ้าน ลูกๆก็โตกันแล้ว แต่ดันมามีลูกอีกตอนที่ไม่ใช่สาวๆแล้วน่าอายมากกว่า"

"ใครว่าน้องมานา ยังเหมือนเดิมไม่โตยังเหมือนเด็กตลอดเวลา ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นราชินีของเจ้าชายทั้งสิบสามประเทศ เรื่องนี่มันไม่น่าเป็นไปได้มากกว่าท้องเสียอีก"

"พี่ราฟาเอลไม่ตลกนะ เพราะมันคือหน้าทีนี้คะ รู้ทั้งรู้ว่ามานาเป็นราชินีของใครจริงๆกันแน่"

"ก็เรามันน่าแกล้งนี้นะ คนอะไรตัวเท่าเดิมไม่โตเลย ยังหน้าตาเหมือนเดิมไม่แก่ด้วย ถือว่าผ่านนะนี้เรื่องการดูแลตัวเองให้สวยตลอด เพราะกลัวบรรดาสามีมีเมียน้อยใช่ไหมหละ"

"พี่กูรีเอลก็เอากับเขาด้วยง้อนแล้ว ไม่คุยแล้วไปหาแม่ดีกว่า คิดถึงทุกคนจัง ยายจะเป็นยังไงบ้างนะ"

หลังจากนั้นพวกเราก็ไปที่บ้านยาย และไปหาทุกคนทำให้พวกเขาตกใจ เพราะพวกเขาไม่รู้ว่ามากันตอนไหน ไม่เห็นรถมาเลย ไม่มีอะไรที่ทำให้พวกเขารู้ได้เลย ปกติมากันขนาดนี้ต้องมีรถ แต่นี้ไม่มีทำให้พวกเขางง แต่พวกเขาก็ดีใจที่ได้เห็นหน้าทุกคนอีกครั้ง ถึงจะไม่ทุกคน แต่ก็ดีใจอยู่ดี

.แม่คะ มานามาแล้วคิดถึงจังเลย ยายกับทุกคนสบายดีนะ"

"เอ้ามากันยังไงนี้ ไม่โทรมาบอกแม่กับทุกคนก่อน จะได้เตรียมตัวต้อนรับทำอาหารไว้รอเยอะๆ"

"เอ้านี้ลูกมีหลานให้แม่อีกคนเหรอ ไม่เห็นบอกแม่เลยทั้งที่คุยกัยตลอดแท้ๆ"