ปฐมบท ภาค 1 : หินแห่งอนาคต

นานมาแล้วดินแดนทั้งสามเคยรวมกันเป็นผืนเดียว ทุกคนต่างอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขตลอดมา ทว่าอำนาจนั้นช่างหอมหวาน ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามันไม่ยั่งยืน แต่บุรุษคนหนึ่งก็ได้ลุกขึ้นมากวาดล้างเพื่อให้ทุกเผ่าพันธุ์อยู่ใต้การปกครองของเขา เพื่อให้ได้มาซึ่งความยิ่งใหญ่…ความยิ่งใหญ่ที่เรียกว่าอำนาจ

เขามีพลังยิ่งกว่าใครและกองทัพของเขาก็ช่างยิ่งใหญ่ กองทัพวิญญาณที่เขาปลุกขึ้นมาจากคนตายต่างไล่เข็ญฆ่าทุกคน เวทย์ที่ปลุกวิญญาณร้ายขึ้นมาเป็นเวทย์ต้องห้ามซึ่งต้องแลกมาด้วยการสังเวยชีวิตผู้บริสุทธิ์มากมาย แต่เขาก็ยังลักลอบใช้มันและกว่าที่ใครจะรู้มันก็สายเกินไปเสียแล้ว

ทุกคนยังจำได้ ปฐพีนั้นลุกเป็นไฟไปทุกหย่อมหญ้า และสิ่งที่ดับเปลวเพลิงนั้นไม่ใช่น้ำ แต่มันคือเลือด...เลือดที่อาบแผ่นดิน ภัยพิบัติครั้งนั้นมีผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมากราวกับใบไม้ร่วง

ใช่...บุรุษคนนั้นเกือบจะได้ขึ้นเป็นใหญ่อย่างที่ใครก็ต้องหวาดกลัว ทว่าเขากลับทำไม่สำเร็จ เขาพ่ายแพ้ให้กับผู้กล้าที่ปลุกระดมประชาชนให้ลุกขึ้นสู้ และสิ่งที่ตอบแทนความทะเยอทะยานของเขาก็คือการถูกจองจำอยู่ในผนึกแห่งเวลา

ทุกคนยังจำได้ดีถึงข้อความสุดท้ายที่เขาฝากเอาไว้ก่อนร่างของเขาจะถูกจองจำ มันฝังใจไม่เคยลืมเลือน มันทำให้ทุกคนหวาดกลัวและกังวล ยิ่งผู้กล้าของเราบอกว่าผนึกไม่มีวันกักขังเขาไว้ได้ตลอดไปพวกเรายิ่งกังวล...กังวลกับข้อความนั้น ทั้งกังวลและหวาดกลัว...หวาดกลัวคำทิ้งท้ายของเขาว่ามันจะเป็นจริงขึ้นมาสักวัน

เมื่อใดลำนำขับขานเรียกหา

ดวงดาราดับแสงทุกถิ่นฐาน

ขอท้องฟ้าสีนิลจงเป็นพยาน

ทุกวิญญาณจะดับดิ้นสิ้นชีวี

เราขอสาบานต่อฟากฟ้า

ทั่วนภา ธาราและปฐพี

เราจะออกล่าทุกชีวี

ทั้งปีศาจ มนุษย์และภูตพราย

ท่านผู้กล้าได้บอกกับเราว่าท่านไม่สามารถทำลายเขาได้เพราะท่านยังไม่ได้ครอบครองดาบแห่งความหวัง ‘โฮพ’

โฮพ คือดาบที่ถูกตีขึ้นจากเหล็กที่แข็งแกร่งที่สุดในผืนพิภพ ถูกตีด้วยช่างตีดาบหลายเผ่าพันธุ์ร้อยกว่าคน ถูกถ่ายพลังด้วยจอมเวทย์ที่แข็งกล้านับพัน พวกเขาสร้างดาบนี้ท่ามกลางกลียุคแห่งสงครามเพื่อหวังให้ผู้กล้าใช้มันในการทำลายเขา

โฮพ จึงถูกเรียกขานว่าดาบแห่งความหวัง เพราะมันถูกบรรจุด้วยความหวังของผู้คนมากมาย เป็นความหวังท่ามกลางเวลาที่เลวร้ายถึงขีดสุด ทว่าโฮพกลับมีจิตวิญญาณที่แข็งแกร่งเป็นของตัวเอง นั่นแปลว่าโฮพจะเป็นฝ่ายเลือกผู้ถือครอง ทว่าที่น่าตลกที่สุดคือเจ้านายของมันกลับไม่ใช่ท่านผู้กล้า

ในวันที่ทุกคนต่างรู้ว่าดาบที่เคยตีด้วยความหวังมากมายกลับกลายเป็นสิ่งไร้ค่า ในวันที่ความเชื่อมั่นในดาบแห่งความหวังพังทลาย โฮพกลับหายสาบสูญตลอดกาล ไม่มีใครพบเห็น ไม่มีใครได้ยินข่าวคราวของมันอีก

ท่านผู้กล้าพูดถึงดาบแห่งความหวังที่เขาไม่มีวันได้ครอบครอง หลังจากนั้นท่านก็ได้ให้คำทำนายแก่เรา...คำทำนายที่พวกเราไม่มีวันลืมและเราต่างภาวนาขอให้เป็นไปตามคำทำนายนั้น พวกเราจะไม่ยอมเสียดินแดนที่รักไปอีกแล้ว

คำทำนายของท่านผู้กล้าทำให้เราออกตามหาเด็กคนหนึ่งมาตลอด เด็กที่เกิดมาเพื่อครอบครองดาบแห่งความหวัง เด็กที่จะปรากฏตัวอีกครั้งพร้อมกับโฮพที่หายสาบสูญ พวกเราต่างเฝ้ารอเวลานั้นอย่างอดทน แต่ก็ไม่มีใครลืมเลือนเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้ ไม่มีวันลืมทั้งความน่ากลัวของผู้แสวงหาอำนาจ ความทะเยอทะยานของเขาและคำทิ้งท้ายของชายผู้ถูกกักขังอยู่ในผนึกแห่งการเวลา สุดท้ายเราไม่มีวันลืมคำทำนายของท่านผู้กล้าของเรา

เมื่อใดความตายมาเยือน

เมื่อใดโลหิตเราหลั่งริน

เมื่อใดเลือดเราแตะแผ่นดิน

เมื่อนั้น...

ความมืดจะหวนคืน

ปฐพีจะลุกเป็นไฟ

ไม่มีใครต้านทาน

ไม่มีใครอาจฝืน

แต่ผู้มีเชื้อสายแห่งเราจะหวนคืน

นักรบอันเกียงไกร...

ผู้จะกวักแกว่งดาบแห่งความหวัง

สยบเหล่ามาร

ชำระล้างดินแดน

และโบกธงแห่งชัยชนะ

เพื่อประกาศว่า...

เรา...

จะอยู่เหนือความมืดตลอดกาล...

จากนั้นมาดินแดนของเราถูกแบ่งออกเป็นสามส่วนโดยมีน้ำขวางกั้นทั้งสามดินแดน ที่ต้องทำเช่นนั้นเพื่อไม่ให้อำนาจตกอยู่ที่คนๆเดียวได้อีกโดยแบ่งออกเป็นตามเผ่าพันธุ์

ดินแดนแห่งเหล่ามนุษย์ผู้ใช้เวทมนตร์คือ ‘ไลท์’ ดินแดนที่ควบคุมทางตะวันออกทั้งหมด

ส่วนดินแดนตะวันตกถูกแยกออกเป็นเหนือและใต้ เผ่าพันธุ์ที่ยึดแถบเหนือทั้งหมดคือเผ่าพันธุ์ภูตพราย ‘ดิมอน’

เผ่าพันธุ์ที่ยึดแถบใต้ทั้งหมดคือดินแดนแห่งเหล่าปีศาจ ดินแดนแห่งนี้คือ ‘เดวิล’

และที่ปลายสุดของดินแดนปีศาจทางตอนใต้นั้นคือเกาะที่ถูกแยกออกไป มันคือเกาะที่บุรุษคนนั้นถูกจองจำอยู่ในผนึกแห่งกาลเวลา และมันคือเกาะที่ไม่มีใครอยากจะเฉียดเข้าใกล้

•.★*... ...*★.•

หลายปีผ่านมา

เสียงกรีดร้องที่ดังก้องไปทั่วพระราชวังนำความกังวลมาสู่ทุกคน บุรุษผู้ครองประเทศลาเพียเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องแทบคลั่งเมื่อได้ยินเสียงของคู่ชีวิตตนที่กรีดร้องอยู่ภายในห้อง ไม่นานเสียงกรีดร้องที่นานที่สุดและยาวที่สุดก็ดังลั่นวังก่อนจะเงียบหายไปพร้อมแสงอาทิตย์ที่ขึ้นพ้นขอบฟ้าพอดี มันสาดส่องพร้อมกับเสียงร้องครั้งแรกของทารก

แอด... เสียงประตูห้องบรรทมถูกเปิดออกพร้อมร่างของหมอหญิงที่เดินออกมาจากห้อง

“ยินดีด้วย ท่านได้องค์ชายน้อย แต่...” หมอหญิงหยุดพูดไปทำให้องค์ราชาแทบคลั่ง แต่อะไรเล่า...

“ท่านควรไปดูให้เห็นกับตา” ราวกับเป็นคำอนุญาตกษัตริย์แห่งลาเพียรีบเปิดประตูห้องเข้าไปทันที บนเตียงใหญ่กลางห้องเขาพบราชินีของตนนอนอยู่อย่างหมดแรง ข้างๆคือทารกเพศชายผู้เป็นเจ้าของผมสีน้ำเงินเข้มเกือบดำ แต่ดวงตาของกษัตริย์แห่งลาเพียก็ต้องเบิกกว้างเมื่อข้างๆของทารกกลับมีแสงสว่างสีขาวที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นมาเป็นรูปดาบ และเมื่อแสงสว่างนั้นหายไปดวงตาทุกคู่ในห้องก็ต้องเบิกขึ้นอย่างตกตะลึง สิ่งที่อยู่ใกล้ทารกน้อยคือดาบ...ดาบในตำนาน... ศาตราแห่งความหวัง...โฮพ!!!

“ทหาร… แจ้งทุกดินแดนเราพบบุรุษในคำทำนายแล้ว!!!” ดวงตาสีฟ้าขององค์กษัตริย์มองลูกน้อยของตนเองที่นอนอยู่ข้างๆมารดา ทุกดินแดนจะต้องปกป้องทารกคนนี้สุดชีวิต

เพราะลูกคือความหวัง...