ตอนที่หนึ่ง หญิงสาวนอกด่าน (NC)

ตอนที่หนึ่ง

หญิงสาวนอกด่าน

“เร่เข้ามาจ้า เร่เข้ามา ถังหูลู่หวานกรอบรสอร่อยจ้า”

“แวะดูรองเท้าสานกันก่อน ข้าเพิ่งสานเสร็จทั้งแข็งแรงทนทานใช้ได้นานจ้า”

เสียงพ่อค้าแม่ขายตะโกนเรียกเชิญชวนให้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแวะเลือกซื้อข้าวของกันอย่างคึกคัก

ตวนมู่เจียวบังคับเกวียนซึ่งลากจูงด้วยลาแก่ทั้งบรรทุกไหสุราจนเต็มอย่างระมัดระวังพลางมองบรรยากาศสองข้างทางด้วยความคุ้นชิน

แม้นางเป็นหญิงสาวจากเผ่านอกด่านแต่ด้วยความที่เผ่าของนางอยู่ติดกับเมืองซือซาน ผู้คนจึงทำมาค้าขายระหว่างกันมาตั้งแต่โบราณกาล จะมีเว้นบ้างก็ช่วงที่การศึกรุมเร้าจนต้องปิดด่าน

ตวนมู่เจียวติดตามมารดาเดินทางเข้าออกด่านของเมืองชายแดนแห่งนี้มาตั้งแต่จำความได้

แม้บัดนี้มารดาจะลาจากไปแล้วแต่นางยังต้องกินต้องใช้ จึงหมักสุรารสเลิศตามคำสั่งสอนที่สืบทอดมาและบรรทุกมาขายที่ตลาดแห่งนี้ตามคำสั่งซื้อที่มีเข้ามาไม่ขาด

สาวน้อยวัย18กระชับผ้ากันลมเพื่อปิดหน้าปิดตาไม่ให้มองได้อย่างถนัดก่อนจะบังคับลาไปทางด้านหลังของหอนางโลมซึ่งเป็นลูกค้ารายใหญ่

เมื่อขนไหสุราจำนวนมากลงไปส่งเรียบร้อยแล้วจึงเดินตรงไปยังห้องของแม่เล้าเพื่อรับเงินค่าสินค้า

“อ้า...นายท่านเถิง โอ้ว...ช้าหน่อยเจ้าค่ะ”

ตับ ตับ ตับ

“จะช้าไยเล่า โอ้.. น้องลี่ปี้คนงาม ข้าคิดถึงเจ้ามาหลายวัน อ่า...ร่องของเจ้าช่างตอดดีเสียจริง”

“ถูกนายท่านกระแทกหนักเช่นนี้เกรงจะระบมไปทั้งคืน เห็นใจลี่ปี้เถิดนะเจ้าคะ ซี้ดดด” เสียงออดอ้อนดังออกมาพร้อมเสียงครางซ่านกระเส่า

ตวนมู่เจียวไม่อยากสอดเรื่องของผู้อื่นจึงเร่งฝีเท้าเดินเพื่อให้พ้นจากสวนด้านข้างซึ่งสองหนุ่มสาวกำลังโยกโยนเสพสังวาสซาบซ่านกันอย่างไม่เกรงฟ้าดิน

ห้องหับมีดีดีไม่ไปกระแทกสอดใส่กัน กลับมารวมร่างกลางแจ้งให้ผู้คนแอบมอง เห็นทีพวกเขาคงชื่นชอบการอวดเรือนร่างแสดงลีลากระมัง

ตวนมู่เจียวเดินหลบไปตามต้นไม้ก่อนจะหยุดยืนหอบพักเหนื่อย สายตาเจ้ากรรมไม่วายมองไปยังร่างขาวโพลนของคณิกาสาวซึ่งยืนหันหน้าตรงมาแต่กลับถูกมือใหญ่ขยำขยี้จนมองแทบไม่เห็นทรวงอวบอิ่ม

ขณะที่ร่างหนาคล้ำแดดด้านหลังจ้วงโจนกระแทกกระทั้นแท่งกายมุดเข้าออกยังร่องน้ำของหญิงด้านหน้าไม่ยั้งแรงจนก้นขาวสั่นสะเทือนได้ยินเพียงเสียง ป๊าบ ป๊าบ ป๊าบ

“หากเป็นแม่ทัพโยวเจ้าคงไม่เอ่ยขอเช่นนี้ใช่หรือไม่ ลี่ปี้คนงาม” เสียงของชายหนุ่มซึ่งยังคงกระแทกไม่เบาแรงเอ่ยอย่างไม่ใคร่พอใจพลางส่งแรงตอกทิ่มหนักหน่วง

“อย่าได้กล่าวหาลี่ปี้เลยเจ้าค่ะ แม่ทัพโยวไม่เคยชายตาแลพวกเรา มีหรือที่ข้าจะมีวาสนานั้น” ร่างน้อยโยกไหวส่ายคลอนพลางตอบโต้เสียงเศร้า

“แน่นอน อาคังชื่นชอบแต่การรบ ไม่สนใจหญิงสาวเช่นพวกเจ้า อย่าได้คิดเพ้อเจ้อไป”

“ลี่ปี้ไม่เคยคิดอาจเอื้อม ขอเพียงนายท่านเถิงเมตตาข้าก็เพียงพอแล้ว อ้า...” หญิงสาวหลับหูหลับตาร้องครางดังยาวเมื่อชายหนุ่มด้านบนส่งแรงตอกกระหน่ำอย่างพึงพอใจ

ตวนมู่เจียวยืนหาจังหวะหลบหลีกเพื่อไม่ให้พวกเขาทั้งสองแลเห็นขณะคิดถึงตัวตนของชายหญิงซึ่งกำลังเริงร่าท้าสายลมแสงแดด