9 ลากเพื่อนกลับห้อง

“น้ำน่านจะกลับบ้านเมื่อไหร่ล่ะ” ปันปันถามขึ้น เพราะพรุ่งนี้เรียนวันสุดท้ายก็ปิดเทอมแล้ว

“ไปพรุ่งนี้ตอนบ่าย ๆ จ้ะ”

“พรุ่งนี้พ่อปันปันมารับจะกลับพร้อมกันเลยก็ได้นะ”

“พรุ่งนี้แม่ชั้นก็มารับเหมือนกัน พอดีแม่มีแฟนใหม่น่ะ เขาจะพามาแนะนำให้ปันปันรู้จักด้วย”

“อ่าวเหรอ!!.. เป็นใครเหรอน้ำน่าน” ปันปันถามเพื่อนด้วยความดีใจ เพราะปันปันก็ไปมาหาสู่ที่บ้านน้ำน่านอยู่บ่อย ๆ ต้องยอมรับว่าแม่น้ำน่านยังสาวและยังสวยอายุแค่สี่สิบต้น ๆ

“ปันปันอยากไปกับน้ำน่านบ้างจังเลย อยากเห็นหน้าชายในฝันของป้าพิมตัวเป็นๆ จัง คงจะหล่อน่าดูเนาะ” ปันปันแอบแซวเพื่อนที่จะมีพ่อใหม่

“ไม่ขนาดนั้นหรอกมั่ง” น้ำน่านขัดขึ้น

“น้ำน่านเสียใจหรือเปล่าที่แม่มีแฟนใหม่” ปันปันเอ่ยถามเพื่อนสาวขึ้น

“แม่มีแฟนก็ดีแล้วจะได้ไม่เหงา เพราะตั้งแต่น้ำน่านมาเรียนที่นี่แม่ก็อยู่คนเดียวตลอด ”คนที่พูดกระดกแก้วไวน์ดื่มรวดเดียวหมดแก้ว เหมือนคนกลุ้มใจยังไงยังงั้น

“เห็นว่าเป็นพ่อเลี้ยงทางเหนือ เราก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดนักหรอก”

“โห! เยี่ยมไปเลย อยากมีพ่อเลี้ยงรวยๆ แบบน้ำน่านบ้างจัง” พ่อกับแม่ของปันปันแยกกันอยู่ แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่มีใครใหม่ ปันปันจะอยู่กับบิดา แต่ว่าก็จะไปหามารดาเธออยู่บ่อย ๆ

“นี่! องศา แกกินให้มันน้อยๆ หน่อยได้มั้ย เดี๋ยวก็เมาหัวทิ่ม ฉันไม่แบกแกไปส่งบ้านนะ” อันดาออกโรงเตือนเพื่อนเมื่อเห็นองศาดื่มสุราราวกับเป็นน้ำ องศารีบยื่นคีย์การ์ดให้อันดา

“นี่คีย์การ์ดห้องฉัน ถ้าฉันเมาจนขับรถไม่ได้แกก็ไปส่งฉันด้วยละกัน” องศาล้วงหยิบคีย์การ์ดห้องที่ห้องของเขามาให้อันดา แล้วจึงกระดกดื่มสุราที่เพิ่งรินผสมใหม่จนหมดแก้วเหมือนเดิม

“เฮ่ย! ฉันอยากไปต่อว่ะ ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ โรงแรมที่ฉันพักมีผับด้วยนะ”

“ไม่เอาล่ะ พรุ่งนี้ฉันต้องเดินทางแม่จะมารับแต่เช้า” น้ำน่านรีบพูดขึ้น

“แต่ถ้าชั้นเมาอยู่หออันดา แล้วใครจะพาฉันกลับโรงแรมว่ะ” องศารีบพูดขึ้น เพราะอยากให้น้ำน่านและปันปันไปด้วย

“งั้นเอางี้ เดี๋ยวพวกเราไปกันหมดเนี่ยแหละ เดี๋ยวถึงโรงแรมฉันจะเลี้ยงพวกแก ถ้าอยู่ต่อ โอเคมั้ย” องศาพูดขึ้น

จากนั้นทั้งสี่คนก็ไปยังโรงแรมที่องศาพักอยู่ ครอบครัวขององศาเป็นคนมีฐานะให้ลูกพักโรงแรมอย่างดี

“ไอ้คุณองศานี่รอบคอบจริง ๆ แสดงว่าแกเตรียมตัวเมาเต็มที่เลยใช่มั้ย”

“ใช่ ไปเต้นกันดีกว่า น้ำน่าน ปันปัน แกด้วยยัยอัดา แล้วค่อยมาดริงค์กันต่อ ไปเร็ว”

องศาฉุดแขนเพื่อนสนิททั้งสองให้ออกไปยังฟลอร์ที่มีกลุ่มคนมากมายทั้งชายและหญิงวาดลวดลายออกสเต็ปเท้ากันอย่างสนุกสนาน ระหว่างที่ทั้งสี่คนเต้นรำอยู่นั้น ก็มีสาวคนหนึ่งยื่นแก้วน้ำดื่มมึนเมาให้องศาตลอดเวลา ซึ่งเจ้าภาพก็เต็มใจรับแก้วเหล้าของสาวคนนั้นมาดื่มจนหมด พอเริ่มตึง ๆ ได้ที่ก็เดินขึ้นไปบนเวที สั่งให้นักดนตรีหยุดเล่น ทำให้เพื่อน ๆ ที่กำลังเต้นรำอยู่หยุดตามไปด้วย เขาชูแก้วเหล้าขึ้นสูงเหนือศีรษะ จดจ่อปากตรงไมโครโฟน

“เพื่อนๆ ทั้งหลาย โปรดฟังองศาสุดหล่อสักนิดนะครับ วันนี้ผมกับเพื่อน ๆ มาฉลองปิดเทอม เพราะฉะนั้น ไม่เมาไม่เลิก”

“เฮ่ย ๆ มันเริ่มเพี้ยนแล้ว แกไปดึงมันมาสิอันดา” ปันปันรีบบอกเพื่อน

“องศา พอแล้ว จะกินอะไรนักหนาวะ เดี๋ยวตับแข็งก็ถามหาหรอก” น้ำน่านออกโรงเตือนเพื่อนบ้าง หลังจากที่มองเพื่อนชายรับแก้วเหล้าจากสาวนิรนาม ไม่หยุด

“แกหึงฉันเหรอ น้ำน่าน แค่นี้ชั้นไม่เมาหรอก เอิ๊ก” คำพูดทีเล่นทีจริง เสียงอ้อแอ้ขององศาพูดโต้กลับมาเรอเป็นการส่งท้าย น้ำน่านไม่ได้คิดอะไรกับองศา แต่องศาคิดกับน้ำน่านเกินเพื่อนไปแล้ว น้ำน่านรู้ว่าอันดาเหมือนจะมีใจให้องศา

“เนี่ยนะไม่เมา จะเหมือนหมาเข้าไปทุกทีแล้ว”

“ม่ายเมา ม่ายเมา ดูสิยังกินได้อีกหลายแก้ว”

องศากระดกดื่มแก้วที่บรรจุแอลกอฮอล์ที่ไม่ผสมโซดาและน้ำแข็งไปจนหมดแก้ว ทำตาหยีเมื่อได้ลิ้มรสความเฝื่อนของสุราที่บาดคอเหลือหลาย

“น้ำน่าน พาองศากลับห้องเถอะ ท่าทางจะเมาแล้วนะ” ปันปันรีบบอกเพราะดูท่าแล้วองศาไม่น่าจะรอด เหมือนสาวนิรนามคนนั้นตั้งใจมามอมเหล้าเสียมากกว่า

“คุณคะ หยุดส่งแก้วเถอะค่ะ เพื่อนฉันเมามากแล้ว” อันดารีบเตือนผู้หญิงคนนั้น

อันดาเอ่ยบอกสาวนิรนามคนนั้นไม่นาน องศาก็เมาฟุ๊บกับโต๊ะไปเลย

“ดูมันนะน้ำน่าน ปากก็บอกว่าไม่เมา ตอนนี้ดูสิเมาเหมือนหมาไม่มีผิด”

“เราสองคนช่วยกันแบกองศาไปบนห้องดีกว่านะ จะได้นอนหลับสบายๆ” อันดาออกความคิดเห็น

“น้ำน่านกับปันปันจะกลับหรือยังล่ะ ถ้าจะกลับไปก่อนก็ได้นะ ทางนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง กลับดึกอันตราย”

น้ำน่านก้มมองดูนาฬิกาของตัวเอง ก็พบว่าเวลานี้เกือบตีหนึ่งแล้ว หากเพื่อนสาวขับรถกลับบ้านดึกกว่านี้จะอันตราย จึงบอกให้เพื่อนสาวกลับบ้านไปก่อน

“อันดาไหวเหรอ ตัวเล็กนิดเดียวจะแบกร่างตึกขององศาไปได้ยังไงคนเดียว”

“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพวกเราช่วยพาไปส่งองศาก่อน” ปันปันและน้ำน่านรีบบอกอันดา

“เอาอย่างนั้นก็ได้ พรุ่งนี้เจอกันที่มหาลัยนะ”

“จ้ะ เจอกันที่มหาลัย” อันดาเดินออกไปจากผับของโรงแรมทันทีที่พูดจบ

“ไม่เมา ไม่เมานิดเดียวสิไม่ว่า”

ปันปันพูดกับคนที่หลับสนิทบนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปยังกลุ่มบริกรกลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ขอแรงให้ประคองร่างขององศาไปส่งที่ห้องพักของโรงแรม ชายบริกรทั้งสองคนนั้นให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

“เข้าไปในห้องเลยค่ะ” ปันปันรีบบอกเมื่อเปิดห้องนอนแล้วเห็นเตียงนอนในห้องขององศา

ปันปันเอ่ยบอกบริกรทั้งสอง ที่แบกองศามาส่งที่ห้องพักสุดหรู ชายหนุ่มทั้งสองจึงพยุงร่างของคนที่หมดสติไปยังห้องนอนที่แยกออกเป็นสัดส่วน ตามคำบอกของปันปันและน้ำน่าน

ไม่นานนักโทรศัพท์ที่เครื่องของน้ำน่านก็ดังเป็นโทรศัพท์ของแม่เธอที่โทรเข้ามา

“แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ โทรมาดึก ๆ”

“ก็แม่มาหาน้ำน่านที่หอ หนูไปไหนกัน”

“อ๋อ หนูกับปันปันเราไม่ได้อยู่หอนั้นแล้วค่ะแม่”

“หนูอยู่ไหนลูกให้แม่ไปรับไหม” แม่ของน้ำน่านรีบถามขึ้น

“ค่ะ หนูอยู่โรงแรมรัชเทวี เดี๋ยวหนูส่งโลเกชั่นไปให้แม่ทางไลน์นะคะ” พูดจบน้ำน่านก็วางสายแม่แล้วรีบส่งโลเกชั่นไปในแอพ