7 เหยื่อสวาท

“อย่าค่ะ!..พี่พีท เดี๋ยวน้ำน่านโกรธปันปัน” เสียงบอกกล่าวของปันปันดังขึ้นกว่าทุกครั้ง มันไม่ใช่เสียงกระซิบ เธอหวังจะให้ชายหนุ่มได้ยิน แต่ไม่เลย เขาไม่ยอมรับรู้ใดๆ ทั้งสิ้น ยังคงดูดกลืนสร้างความซ่านสยิวให้กับเธออย่างต่อเนื่อง นิ้วมือของเขาก็เช่นกัน สะกิดรัวไม่หยุดตรงจุดอ่อนไหวของสตรี

“อือ...อาาห์ อร๊าก!.พี่ หยุด..” ปากบางขยับคราง มือเล็กที่ผลักไสถูกรวบไว้ด้วยมือใหญ่ที่เริ่มรำคาญ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าขึ้นสูงมาจูบปากอิ่มของปันปัน แทรกซอนลิ้นใหญ่หาความหวานละมุนในโพรงปากของเธอทันที กระดกลิ้นรัวเร็วกับลิ้นนุ่ม ควานไปทั่วช่องปาก ทำให้เธออ่อนแรงไร้การต่อต้านด้วยจูบและความกระสันจากนิ้วมือที่บดบี้ตรงเม็ดเกสร

“เป็นของพี่นะปันปัน” เขาพูดเบาๆ เมื่อถอนจุมพิตเร่าร้อนออกห่าง กล่าวจบก็แนบริมฝีปากบดเคล้าปากบวมเจ่อนั่นอีกครั้ง รสชาติความหวาน ความหอม ความละมุนจากช่องปากและผิวกายของเธอ เป็นอะไรที่เย้ายวนอารมณ์ของเขาได้ดีเหลือเกิน พีทไม่ผิดหวังเลยที่ได้สัมผัสรสชาตินั้นๆ เขาก็รู้นี่ว่าเธอไม่ใช่น้ำน่าน แล้วทำไมยัง... หรือจะจงใจกันแน่ หญิงสาวคิดไปทั่ว

มือแกร่งที่รวบข้อมือเล็กไว้ปล่อยออก ก่อนจะเลื่อนต่ำมายังขอบกางเกงชั้นในตัวเล็กที่ปกปิดความอวบอูมเอาไว้ ถูกร่นลงไปกองยังปลายเท้า ก่อนจะถูกเขี่ยออกไปด้วยปลายเท้าของชายหนุ่ม ฝ่ามือใหญ่ทำงานทันที วางแนบลงบนเนินเนื้อสาวไร้สิ่งกีดกั้น ส่งปลายนิ้วเข้าไปในความอุ่นร้อนกระชับแน่น

“อุ้ย!!...พี่พีท อือยย!.ยะ.อย่าค่ะ” ปันปันตกใจเมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างชำแรกเข้าไปในร่างกายของตัวเอง ตรงจุดหวงแหนของสตรี สะโพกงามงอนขยับหนีโดยอัตโนมัติที่ถูกรุกราน ไม่ได้ผล ปลายนิ้วที่แทรกลึกเข้าไปในร่างของเธอนั้นไม่หลุดออกไปดั่งใจคาดคิด มันกลับขยับเขยื้อนอย่างเป็นจังหวะ เข้าและออกด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอ

“อ๊า...อ่าาาห์ พี่พีทเอาออกไป” เธอร้องครางออกมา หลังจากปากได้รับอิสระจากปากหนาที่ลงไปชิมรสหวานของปทุมถัน

“พี่พีทจะทำแบบนี้จริง ๆ หรือคะ” หญิงสาวพยายามร้องบอกอีกครั้ง นิ้วมือเล็กๆ หยิกไปที่ท่อนแขนกำยำ ตามร่างกายของเขาแทนการทุบตี ปลายเล็บข่วนไปบนผิวเนื้อจนเป็นทางยาว เพราะหวังว่าความเจ็บปวดที่เขาได้รับ อาจจะทำให้เขาหยุดการกระทำครั้งนี้ได้ เหมือนพีทจะรู้สึกถึงความเจ็บปวด เขาสะดุ้งและโยกแขนหนี นิ้วมือเล็กที่หยิกบนแขน สร้างความเจ็บปวดที่ได้รับน้อยกว่าความต้องการทางเพศในตอนนี้ เขาไม่สนอะไรแล้วขอเพียงได้สอดกายแกร่งอันปวดร้าวที่ขยายใหญ่เข้าไปเท่านั้น

พีทใช้มือดึงขอบกางเกงของเขาลงไปสุดทาง แล้วจึงดึงขอบกางเกงในลงไปกองอยู่ตรงหัวเข่า โดยใช้ลำตัวกดทับร่างนุ่มนิ่มเอาไว้ไม่ให้หนีหาย เธออาศัยจังหวะที่เขากำลังง่วนอยู่กับการปลดกางเกง ทั้งผลัก ใช้ขาอีกข้างที่ได้รับอิสระเหวี่ยงไปกระทบกับสีข้างของเขา ไม่พอ ยังพูดให้เขาหยุดการกระทำก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

“ถ้าพี่ไม่หยุด ปันปันจะร้องนะ..” เธอบอกเขาอีกครั้ง หลังจากที่ชายหนุ่มนั่งคร่อมร่างสาว ปันปันตกใจสุดขีดเมื่อเห็นความยิ่งใหญ่ผงาดเต็มสองตาผ่านแสงไฟสลัวจากด้านนอก หญิงสาวขยับตัวหนีทว่ากลับถูกมือใหญ่จับสะโพกของเธอเอาไว้แน่น

“ปันปัน พี่รักปันปันนะ” พีทรีบบอกรักปันปัน คำพูดของเขาจึงเข้าไปในหูของหญิงสาว ที่ในจิตใต้สำนึกของพีทไม่มีเหลืออีกแล้ว เธอปล่อยให้เขาทำจนมาถึงสุดท้าย หญิงสาวจึงรวบรวมความกล้าร้องตะโกนออกมา

“ทำอย่าทำปันปัน..น้ำน่านช่วยปันปันด้วย” ปันปันร้องออกมาเสียงดัง หลังจากที่ลำขาสาวถูกแยกออก เธอพยายามหุบมันและใช้ปลายเท้าถีบหน้าท้องแข็งแรง แต่ก็เปล่าประโยชน์ ขาทั้งสองข้างของเธอถูกแยกออกกว้าง ก่อนที่เขาจะสอดแทรกเรือนกายใหญ่โตเข้าไปในกลีบดอกไม้

“ม...ไม่ กรี๊ดดด!!..โอ๊ย!!..เจ็บ อื้อ!! ช่วยปันปันด้วยน้ำน่าน”

เสียงกรีดร้องแสดงความเจ็บปวดของปันปันดังออกมาดังลั่น พร้อมกับฝ่ามือเล็กที่บีบลำแขนของเขาแน่น ปลายเล็บที่ค่อนข้างยาวจิกบนผิวเนื้อจนเขาทั้งเจ็บทั้งแสบ ความคับแน่นที่เขาได้รับนั้นมากมายจนสติเริ่มกลับมาอยู่กับตัว ราวกับว่าโดนน้ำเย็นสาด

“ปันปัน...” สติของคนในห้องน้ำกลับคืนมาในบัดดล หลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือของเพื่อนสาว พีทได้รับความแสบร้อนจากคมเล็บที่จิกลงบนผิวเนื้อ ภาพใบหน้าของปันปันเด่นชัดเต็มสองตา อาการหื่นกระหายของเขากลับคืนมาทันทีเมื่อรู้สึกเจ็บปวดที่กลางหลัง

โป๊ะ....โป๊ะ...โป๊ะ เสียงฟาดอย่างแรงด้วยไม้ถูกพื้นลงไปกลางหลังของชายหนุ่ม จนทำให้เขาหยุดการกระทำนั้น น้ำน่านช่วยเพื่อนเสร็จก็รีบไปเปิดไฟ ปันปันรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเธอไว้

“ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยว” ปันปันพูดทั้งน้ำตา รับรู้ถึงการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตสาว มองใบหน้าของเพื่อนสนิทด้วยความเจ็บปวดหัวใจ

“ปันปัน/น้ำน่าน พี่ขอโทษพี่เมามากไปหน่อย” พีทรีบแก้ตัวโดยการอ้างว่าเขาเมา

“ออกไปจากห้องของเราเดี๋ยวนี้ และไม่ต้องมาเจอกันอีก เราขาดกัน” น้ำน่านที่เด็ดขาดพูดขึ้น จนชายหนุ่มต้องขยับกางเกงของตัวเองเพื่อดึงสายเข็มขัดให้แน่น หยิบเสื้อตัวเก่าแล้วเดินจากไป น้ำน่านมองด้วยสายตาอาฆาต ผู้ชายคนนี้มีดีแค่รูปร่างหน้าตาเท่านั้นแต่นิสัยใจคอช่างโหดร้ายนัก นี่คิดจะข่มขืนเพื่อนเธอเลยหรือไง

“ปันปัน เป็นยังไงบ้าง พอดีน้ำน่าน ไปอ้วกในห้องน้ำแล้วก็เผลอหลับไป”

“เกือบไปแล้วน้ำน่าน พี่พีทกำลังสอดเข้าไปแต่ปันปันเจ็บมากก็เลยร้อง ปันปันคิดว่าน้ำน่านจะไม่ออกมาช่วยปันปันแล้ว ฮื่อๆ”

“ไม่เป็นไรนะ ปันปันเราไปแจ้งความเอาเรื่องไอ้พีทมั้ย” สรรพนามที่เปลี่ยนไปของน้ำน่านเพราะโกรธจัดที่ทำกับเพื่อนของเธอได้ลงคอ เธอโอบกอดเพื่อปลอบประโลมเพื่อนสาว ก่อนหน้านี้เธอเองก็เกือบเอาตัวไม่รอด ดีว่าหนีไปเข้าห้องน้ำได้เสียก่อน

“อย่าเลยน้ำน่าน เป็นเรื่องเป็นราวเปล่า ๆ พ่อของปันปันรู้ต้องเอาเรื่องปันปันแน่เลย”