วุ่นคดีร้ายพ่ายคดีรัก

ในค่ำคืนอันมืดมิดปวริศาพบว่าตนเองกำลังยืนอยู่เพียงลำพังในสถานที่ไม่คุ้นตา และไม่เข้าใจว่าตนเองมาอยู่ในป่าแห่งนี้ได้อย่างไร

“ที่นี่คือที่ไหนแล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

ไม่ว่าเธอจะมองไปทางไหนก็มีแต่ความมืดมิด ไม่มีแสงสว่างอื่นใดนอกจากแสงจันทร์และแสงดาว ไม่มีบ้านเรือน มีแต่เสียงหรีดหริ่งเรไรที่พากันส่งเสียงร้องระงม ปวริศาเริ่มก้าวเดินไปอย่างไม่รู้ทิศทาง เดินเรื่อยมาจนเห็นลำธารน้ำใสที่เวิ้งว้างกว้างใหญ่ แต่แล้วจู่ๆ ก็ปรากฏร่างของหญิงสาวคนหนึ่งเดินขึ้นมาจากน้ำ และมุ่งตรงมาหาปวริศาด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นซีดเผือด ผมของเธอยาวเกือบถึงเอวและมีดวงตาที่แข็งกร้าว

เธอจ้องมองมาที่ปวริศา สายตานั้นทำให้ปวริศาเกิดความกลัว สุดท้ายจึงตัดสินใจวิ่งหนีไป แต่ไม่ว่าจะหนีไปในทิศทางใด หญิงสาวคนดังกล่าวก็จะมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอทุกครั้งราวกับหายตัวได้ ปวริศาตัดสินใจหันหลังแล้วก็วิ่งออกไปด้วยความเร็วอย่างสุดชีวิต โดยไม่สนใจว่าจะถูกกิ่งไม้ใบหญ้าขีดข่วนตามเนื้อตัวมากน้อยเพียงใด และก็มิได้หันไปให้ความสนใจกับบาดแผลหรือรอยขีดข่วนเหล่านั้น ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งตรงไปข้างหน้าโดยเร็วที่สุด

ในวินาทีนั้นเธอบอกกับตัวเองว่าจะต้องเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ไปให้ได้ แต่โชคก็ไม่เข้าข้างเธอเพราะในขณะที่กำลังวิ่งหนีอยู่นั้น เธอได้สะดุดรากของต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง และล้มลงไปตรงหน้างูเหลือมขนาดยักษ์ เพราะมัวแต่ตกตะลึงทำให้เธอไม่ได้ขยับเขยื่อนตัวไปไหน สุดท้ายก็ต้องกรีดร้องออกมาด้วยความกลัวสุดขีด เมื่อตนเองถูกงูเหลือมยักษ์ตัวนั้นรัดแน่นจนหายใจไม่ออก

“กรี๊ดดดดด!!!”

ปวริศากรีดร้องพร้อมกับพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด แต่กลับถูกพันธนาการอย่างแน่นหนาจนไม่สามารถหลุดรอดไปได้ ก่อนจะตกใจตื่นเพราะได้ยินเสียงศิรินภาเดินมาเคาะประตูห้องนอนติดต่อกันหลายครั้ง พร้อมกับตะโกนปลุกเพื่อนสาวที่ยังคงนอนหลับอย่างมีความสุขภายใต้ผ้าห่มสีหวาน ที่ดูอย่างไรก็ขัดกับบุคลิกภายนอกของผู้เป็นเจ้าของ

“ป่านยังไม่ตื่นอีกเหรอ...ตื่นได้แล้วนะ...เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก”

“นี่เราฝันไปหรือ”

โดยปกติปวริศาจะไม่ใช่คนที่ชอบนอนตื่นสาย แต่เนื่องจากเมื่อคืนฝนตกหนักทั้งคืนทำให้อากาศเย็นสบาย จนเป็นเหตุให้หญิงสาวตื่นสายกว่าทุกวัน เธอรีบลุกขึ้นมาจัดการธุระส่วนตัวด้วยความเร่งรีบก่อนจะวิ่งลงมาด้านล่าง เพื่อเตรียมตัวไปทำงานในเช้าวันจันทร์ ซึ่งเป็นวันเริ่มต้นสัปดาห์ของการทำงานที่แสนจะวุ่นวาย

“ทำไมวันนี้ถึงตื่นสายได้ละป่าน” ศิรินภาเพื่อนสาวคนสนิทเอ่ยถาม

“ก็อากาศมันน่านอนแถมยังฝันบ้าบออะไรก็ไม่รู้”

“ฝันว่าอะไรหรือป่าน”

ปวริศาถ่ายทอดความฝันของตนเองให้เพื่อนสาวฟังอย่างไม่ปิดบัง

“ฝันเห็นผีแล้วก็ฝันว่าโดนงูรัด ฝันเห็นงูโบราณว่าจะเจอเนื้อคู่นะป่าน ไม่แน่นะวันนี้ป่านอาจจะได้เจอเนื้อคู่ของป่านก็ได้”

“เหลวไหลน่ะศิ...ป่านไปทำงานดีกว่า”

“ไม่ทานอาหารเช้าก่อนหรือ”

“สายแล้วเดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน”

ปวริศานักข่าวสาวมั่นมาดเซอร์ตอบ พร้อมกับมองจานอาหารเช้าบนโต๊ะด้วยความเสียดาย ก่อนจะตัดใจแต่ยังไม่วายแอบหยิบไส้กรอกใส่ปาก

“ป่านไปทำงานก่อนนะ”

หญิงสาวตะโกนบอกศิรินภาเพื่อนสาวคนสนิทที่เติบโตมาพร้อมกัน ก่อนจะสะพายกระเป๋าที่ใส่สัมภาระของตนเองเดินออกจากบ้านไปด้วยความรีบร้อน กิจวัตรประจำวันอย่างหนึ่งที่ปวริศาจะต้องทำก่อนไปทำงานก็คือการใส่บาตร ไม่เว้นแม้แต่ในวันที่เร่งรีบอย่างเช้าวันนี้ แม้เธอจะไปทำงานสายกว่าทุกวัน แต่เธอก็ไม่พลาดโอกาสที่จะแวะไปใส่บาตรที่ตลาดอย่างที่เคยปฏิบัติทุกเช้าอยู่เป็นประจำอย่างสม่ำเสมอ

หลังจากใส่บาตรและซื้ออาหารเช้าไปฝากแหล่งข่าวคนสำคัญเสร็จเรียบร้อย เธอก็รีบเดินไปยังป้ายรถเมล์ด้วยความกระฉับกระเฉง ในระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้นได้มีรถยนต์คันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วสูงโดยไม่คิดที่จะชะลอความเร็ว แม้จะเห็นน้ำที่ขังอยู่บนถนนอันเนื่องมาจากฝนที่ตกลงมาอย่างหนักในค่ำคืนที่ผ่านมา และด้วยความเร็วของรถทำให้น้ำที่ขังอยู่บนถนนนั้นสาดกระเซ็นมาโดนปวริศา แม้ว่าเธอพยายามที่จะหลบแล้วแต่ก็ยังโดนเข้าอย่างจัง แถมเจ้าของรถยังไม่คิดที่จะลงมาดูหรือเอ่ยปากขอโทษแต่อย่างใด

“เฮ้ย! ขับรถประสาอะไรทำไมไม่รู้จักระมัดระวัง” หญิงสาวตะโกนออกไปด้วยความหงุดหงิด

และด้วยสัญชาตญาณของนักข่าว ทำให้เธอจดจำป้ายทะเบียนของรถคันดังกล่าวไว้ ก่อนจะก้มลงมองเสื้อผ้าของตนเองและก็พบว่าเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เธอสวมใส่กับยีนส์เข้ารูปตัวเก่งนั้น บัดนี้มีคราบน้ำสกปรกเป็นของแถมมาด้วย หญิงสาวนึกด่าเจ้าของรถคันนั้นอยู่ในใจ และอยากจะย้อนกลับไปเปลี่ยนชุดใหม่ แต่เมื่อดูเวลาแล้วก็ต้องตัดใจรีบเดินทางเข้าออฟฟิศทั้งเสื้อผ้าที่เปื้อนโคลน