Chapter 3 ของมันเคย ๆ (1)
“เฮ้ย มึง นั่นน้องดอกโสนนี่หว่า”
ชายหนุ่มสองคนกระแทกศอกใส่กัน ระหว่างนำผ้ามาซักในวันหยุด และเห็นเฟรชชี่สาวที่ลือกันว่าเป็นตัวเก็งดาวคณะบริหารธุรกิจกำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ตรงเครื่องซักผ้าฝาหน้าในร้านสะดวกซัก
เสื้อยืดลำลองกับกางเกงขาสั้นที่เธอสวม สิริมนต์ไม่ได้คิดว่ามันสวยหรือล่อตาล่อใจ ทว่ารูปร่างที่มีส่วนโค้งเว้าเต่งตึง เส้นผมถูกมัดรวบไว้ทางด้านหลังง่าย ๆ ใบหน้าอ่อนใสไร้เครื่องสำอางที่มีเครื่องหน้าอ่อนหวานเป็นธรรมชาติ กลับดึงดูดใจบรรดาหนุ่มมหาวิทยาลัยที่มาซักผ้าในวันหยุดโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว
“แม่งตู*กลมฉิบหาย”
“เออ... เห็นแล้วมันเขี้ยวว่ะ”
“ถ้าได้สักทีนะมึง...”
“ทำไม ถ้าน้องมันให้*** รุ่นพี่จะตั้งใจเรียนว่างั้น?”
“จะตั้งใจ***นี่แหละ!”
“ฮ่า ๆ ไอ้เหี้ย”
เสียงกระซิบหืดหาดของสองหนุ่มที่กำลังยืนตอแข็งตั้ง ถึงกับเงียบลงทันที เพราะเงาสูงใหญ่ที่ทาบมาจากทางด้านหลัง ความรู้สึกเสียววาบที่หลังคอทำให้พวกเขาค่อย ๆ หันกลับไปมอง ก่อนที่ทั้งสองคนจะสะดุ้งสุดตัว เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อกล้ามกางเกงยีนกำลังยืนหน้าตึงมองพวกเขาอยู่
“หลบ พวกมึงนี่เกะกะฉิบหาย”
สิ้นเสียงสั่ง สองหนุ่มก็รีบยกมือขึ้นไหว้ขอโทษรุ่นพี่คณะเดียวกันที่ไม่มีใครในคณะไม่รู้จัก! นอกคณะเองก็เถอะ เกือบทุกคนรู้จักรุ่นพี่คณะวิศวกรรมศาสตร์ปีสุดท้ายคนนี้ทั้งนั้น
เป็นชื่อเสียงในทางที่ไม่รู้จะเรียกว่าดีหรือร้าย
แต่เอาเถอะ ยังไงก็คนดังแล้วกัน!
ยกมือไหว้แล้วก็รีบเผ่นแผล็วออกจากร้านไปซักผ้าร้านอื่นด้วยสีหน้าราวกับเห็นผี! และไม่กล้าหันกลับไปมองอีก เพราะกลัวว่าจะเห็นผีเข้าจริง ๆ
‘เวทย์’ หันมองตามรุ่นน้องสองคนนั้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะหันไปมองสิริมนต์ที่กำลังดึงเสื้อเวิร์กช้อปของเขาออกมาจากเครื่องอบผ้า แต่ดูเหมือนตอนที่อบแห้งมันจะหมุนจนเป็นเกลียวติดกับเสื้อของเธอและอาจจะเกี่ยวกับรอยหยักด้านในของเครื่องอบผ้าจนดึงออกยาก เธอเลยออกแรงดึงหน้าดำหน้าแดง
“ไม่ระวังตัวเลย”
ชายหนุ่มบ่นพึมพำ ก่อนจะเดินตรงไปหา จังหวะเดียวกัน เธอร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เพราะดึงผ้าออกมาได้พอดี และกำลังจะล้มก้นกระแทกพื้น!
“ว้าย”
หมับ!
หญิงสาวกะพริบตาปริบ ๆ เมื่อรับรู้ถึงแรงดึงจากคอเสื้อทางด้านหลัง จนก้นเธอลอยจากพื้นนิดหนึ่ง ก่อนที่สิริมนต์จะเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นชายหนุ่มหล่อเหลาแต่ตาดุอย่างกับเสือกำลังก้มมองเธออยู่
เสือ...
เสืองั้นเหรอ?
หรือว่า! เขาคือผู้ชายคนเมื่อคืน!!
