01

@หอพักxxx

" ดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก ขาดเหลืออะไรโทรบอกพ่อกับแม่นะ"

เสียงติ๋มเอ่ยบอกลูกสาว ก่อนจะลูบหัวของไอติมอย่างนึกห่วง ตั้งแต่เล็กจนโตนี่เป็นครั้งแรกที่ไอติมต้องจากบ้านมาใช้ชีวิตคนเดียว ในเมืองศรีวิไล

"ติมคิดถึงแม่นะคะ มาหาติมบ่อย ๆนะ"

เสียงเด็กสาวสวมกอดคนเป็นแม่ด้วยความรู้สึกใจหาย เมื่อต้องมาใช้ชีวิตคนเดียวแบบนี้ แต่ชีวิตเธอก็มีทางเลือกไม่มาก ด้วยฐานะทางบ้านค่อนข้างปานกลาง มีเพียงธุรกิจขายของชำภายในหมู่บ้านก็เท่านั้น เธอต้องดิ้นรนเรียนหนังสือเพื่อที่จะได้มีโอกาสในการทำงานดี ๆ มากกว่าคนอื่น

"หอนี้ปลอดภัยแน่นะลูก"

เสียงณรงค์เอ่ยถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะลูบไหล่ลูกสาวเพียงคนเดียว ก่อนไอติมจะพยักหน้าเป็นคำตอบ

" นี่ก็จะค่ำแล้ว พ่อกับแม่รีบกลับเถอะนะคะ ขับรถตอนกลางคืนมันอัตราย"

"ติมอยู่ได้ใช่ไหมลูก....?"

"อยู่ได้ค่ะพ่อ"

ไอติมเอ่ยตอบพ่อแม่ ก่อนจะลากกระเป๋าของตัวเองเข้าไปในหอพักขนาดสามชั้น เธอเลือกที่จะอยู่ชั้นบนสุดของหอเพราะราคาค่อนข้างถูก ด้วยฐานะทางบ้านทำให้เธออยากจะช่วยพ่อกับแม่ประหยัด และตั้งใจเรียนให้จบ เพื่อที่พ่อแม่เธอจะได้สบาย

หลังจากพ่อแม่ของเธอกลับ ไอติมก็รีบเก็บของภายในห้องตัวทันที ก่อนจะนั่งมองภายในห้องขนาดเล็ก ที่ไม่มีแม้แต่โซนห้องครัว มีเพียงเตียงนอนขนาด 5ฟุต และเครื่องปรับอากาศ พร้อมกับตู้เสื้อผ้าขนาดไม่ใหญ่มาก

"อย่างน้อยก็มีตู้เย็นจิ๋ว อีกแค่ 4 ปีเท่านั้น อดทนนะตัวฉัน"

หญิงสาวเอ่ยขึ้นกับตัวเอง ก่อนจะรีบจัดระเบียบห้อง และเตรียมตัวที่จะไปปฐมนิเทศพรุ่งนี้ เนื่องจากเธอเป็นคนไม่มีเพื่อน จึงเลือกที่จะมาเรียนที่นี่เพียงคนเดียว และใช้ชีวิตเพียงคนเดียวเช่นกัน ถามว่าเธอหวาดกลัวไหม ก็กลัวแหละ แต่เธอมีความฝัน และมีความหวังของพ่อแม่ที่รออยู่ เพราะการที่จะสอบชิงทุนเข้ามหาวิทยาลัยนี้ได้ ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะฉะนั้นเธอจะทำมันให้ดีที่สุด

"ขอให้หลังจากนี้พบเจอแต่สิ่งที่ดีนะ ไอติม"

หญิงสาวเอ่ยขึ้นราวกับกำลังให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะเตรียมความพร้อมเพื่อ ไปเจอเพื่อน ๆ ในรั้วมหาวิทยาลัยครั้งแรกของเธอ

คร่อกกกกก!!!

" มาหิวอะไรตอนสองทุ่มเนี่ยติม"

ไอติมเอ่ยขึ้นกับตัวเอง ก่อนจะลูบท้องน้อยตัวเองเบา ๆ และเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือ พร้อมกับกระเป๋าตังค์ใบจิ๋วของตัวเอง เดินไปที่ชั้นล่างของพัก ทว่าในระหว่างกลับมีรถมอเตอร์ไซร์มุ่งหน้ามาที่เธอ พร้อมกับเอ่ยแซว

"ว่าไงจ้ะน้องสาว จะไปไหนเหรอ"

เสียงชายฉกรรจ์เอ่ยขึ้น พร้อมกับยื่นมือเข้ามาสัมผัสแผ่นหลังหญิงสาว ทำเอาไอติมสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งด้วยความเร็ว แต่ฝีเท้าหรือจะสู้เครื่องรถของเขาได้

O...O!!!!!

กรี๊ดดดดดดด !!!

ไอติมกรีดร้องด้วยความตกใจ เมื่อถูกผลักเข้าริมถนน ก่อนชายหนุ่มทั้งสามจะก้าวขาลงจากรถ พร้อมกับมุ่งตรงไปทำมิดีมิร้ายเด็กสาวตรงหน้า

" ติมขอร้อง อย่าทำอะไรติมเลยนะคะ"

ไอติมพยายามเอ่ยขอร้องชายหนุ่มตรงหน้าด้วยน้ำเสียงวิงวอน แต่มีเหรอสัตว์ร้ายในร่างมนุษย์ที่มีจิตใจโสมมจะยอมฟัง

กรี๊ดดดดดด !!

ไอติมกรีดร้องเสียงดังลั่น เมื่อถูกกระชากเรียวขาอย่างแรง ก่อนที่เสียงใครบางคนจะดังขึ้น

" ไอ้แป้ก ไอ้ปัก ไอ้ปิ้ว ถ้าพวกมึงไม่หยุด กูส่งคลิปนี้ให้ตำรวจแน่"

" โถ่ ! กูก็คิดว่าใคร ที่แท้ก็อีติ่ว ลูกป้าปลิวนี่เอง"

" แม่กูเพื่อนเล่นพ่อมึงรึไง ไสหัวออกไปไกล เมายาก็ไปตาย"

"เอ้าอีนี่วอนตีน คิดว่าเป็นเมียเฮียแฟรงค์ แล้วเปรี้ยวตีนใครก็ได้เหรอวะ"

" หรือมึงจะเอา เจอผัวกูได้นะ ถ้ามึงใจพออ่ะ ไอ้ปัก"

เสียงหญิงสาวตัวเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงท้าทาย ก่อนจะจ้องมองชายหนุ่มทั้งสามคน

" ปากดีนักนะมึง ตัวเท่าลูกหมา"

" แล้วไง สั่งเก็บพวกมึงได้แล้วกัน"

ไอติมจ้องมองคนตัวเล็กพูดจาห้าวหาญ ก่อนจะพยุงร่างเข้าหาพร้อมกับหลบด้านหลังของเธอ แม้หญิงสาวจะตัวเล็กมาก แต่คำพูดของเธอชั่งกล้าหาญกว่าตัวซะอีก

"รอก่อนเถอะมึง เลิกกะเฮียแฟรงค์เมื่อไหร่ มึงเจอพวกกูลงแขกแน่อีติ่ว"

"รอวันที่พ่อมึงตายก่อนแล้วกัน ไป! ไสหัวไป ก่อนที่กูจะโทรเรียกเฮียแฟรงค์มาส่งพวกมึงไปหายมบาล"

บรื้นนนนนน!!! เสียงท่อรถดังสนั่นไปทั่วทั้งซอย เหลือเพียงเสียงสะอื้นไห้ของ ไอติม ที่ดังอยู่ข้าง ๆ หูเธอ

"หุบปากสักที รำคาญ"

อึก!!

ไอติมพยายามกลั้นเสียงร่ำไห้ทันที ก่อนจะเอ่ยขอบคุณหญิงสาวตรงหน้า

" ขอบคุณเธอมาก ๆ เลยนะติ่ว"

" ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ"

น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้น พร้อมกับจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยความเหนื่อยหน่ายและเห็นใจ

"ติมขอโทษค่ะ"

" เพิ่งมาอยู่ใหม่เหรอ"

" ค่ะ ติมเพิ่งเข้ามาอยู่วันนี้วันแรก"

" ที่นี่ไม่ใช่ที่ ที่เธอจะมาเดินสบายใจเฉิบนะ กรุงเทพอันตรายกว่าที่เธอคิด ยิ่งเป็นซอยนี้แล้วด้วย ยิ่งหาความปลอดภัยไม่ได้เลย"

" ติมหิวค่ะ แค่จะออกมาหาอะไรกิน ไม่คิดว่าจะเจอคนไม่ดี"

ไอติมเอ่ยขึ้น พร้อมกับปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลอาบพวงแก้ม ก่อนจะสะอื้นไห้ด้วยความตกใจ

" ปะ ไปกินที่ห้องฉัน คืนนี้ฉันนัดเพื่อน ๆ มากินเลี้ยง ถือว่าเป็นการเลี้ยงปลอบใจเธอ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ติมเกรงใจ"

"จะเกรงใจทำไม หอนี้เป็นหอของฉัน"

"หอพี่ติ่วเหรอคะ"

"อืม ทำกับแฟนอะ ปล่อยเช่าถูก ๆ ให้เด็กต่างจังหวัดพอมีกำลังทรัพย์ที่จะอยู่ ไปกันเถอะ"

" ค่ะ"

ไอติมก้าวเดินตามหญิงสาวด้วยท่่าทีทุกลักทุเล เนื่องจากหัวเข่าของเธอได้รับบาดแผลจากการทุกผลักให้ช้มลง

"พี่ติ่วคะ ติมเจ็บขา"

ด้วยความเคยชิน เมื่อเจ็บปวดหรือเจอบาดแผลเธอมักจะเรียกหาคนเป็นแม่ แต่ครั้งนี้เด็กสาวไม่มีแม่อยู่ด้วยเหมือนทุกครั้ง จึงเอ่ยเรียกคนตรงหน้าแทน

" แล้วยังไง จะให้ฉันอุ้มเหรอ ฉันอุ้มไม่ไหวหรอกนะ"

"ไม่ใช่ค่ะ เดินช้า ๆ ก็พอ ติมเดินไม่ทัน"

" ไหนดูสิ แผลลึกแค่ไหน"

ติ่วก้มลงจ้องมองที่เรียวขาหญิงสาว ก่อนจะเห็นว่าบาดแผลนั้นลึกพอสมควร

" ติมไม่ทายานะคะ ติมไม่อยากทายา"

" เธอนี่เป็นคนยังไง เติมโตมาในครอบครัวแบบไหนถึงได้อ่อนแอ และน่ารังแกได้ขนาดนี้วะ ถ้าไม่ล้างแผล แผลของเธอก็จะติดเชื้อ ลามไปถึงอักเสบ เป็นบาดทะยัก แล้วหมอก็จะตัดขาของเธอทิ้งซะ ยัยเด็กโง่"

แม้หญิงสาวตรงหน้าจะเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีรำคาญเธอเสียเต็มประดา แต่ไอติมรับรู้ถึงความเป็นห่วงภายในใจของหญิงสาวที่แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด

"ติมขอบคุณพี่นะคะ"

" พี่ติ่ว เรียกฉันว่าพี่ติ่ว เพราะฉันแก่กว่าเธอสามปี! จำใส่สมองไว้ด้วย"

" ค่ะ ขอบคุณนะคะ"

"จะยืนพูดอีกนานไหม จะถึงสักทีไหมห้องเนี่ย"

ติ่วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนไอติมจะเร่งฝีเท้าเดินตามร่างหญิงสาวเข้าไปในหอพักที่เธออาศัยอยู่

" นั่งตรงนี้ก่อนแล้วกัน อีกสักเพื่อนฉันคงมา เดี๋ยวฉันไปหาอุปกรณ์ทำแผลให้"

" ไม่ล้างแอลกอฮอล์ได้ไหมคะ ติมไม่ชอบมันแสบ"

"ไม่ได้!"

เพียงแค่ได้ฟังน้ำเสียงเด็ดขาดของหญิงสาวตรงหน้าก็ทำเอาไอติมคว่ำริมฝีปากราวกับจะร่ำไห้ออกมาอีกครั้ง

"ถ้าไม่หยุดร้อง ฉันจะเอาแอลกอฮอล์ราดทั้งขวดเลย เงียบ!"

"อึก...คะ...ค่ะ"

ไอติมกลั้นหยาดน้ำตาไว้ทันที ก่อนจะจ้องมองตามร่างหญิงสาวด้วยสายตาละห้อย

?

พี่ติ่วอย่าดุน้องสิ น้องตกใจอยู่

ฝากเอ็นดูเจ้าเด็กไอติม ของวารินด้วยนะคะ ไรท์จะเลี้ยงน้องอย่างดี เพื่อให้พระเอกรังแกหนัก ๆ

จนแม่ ๆ อกแตกตายไปเลอ