บทที่ 4 รับไม่ได้

ภายในห้องทำงานของพัสกรทันทีที่ประตูปิดลง สาวน้อยกลับถูกฉุดกระชากเข้ามาโอบกอดไว้ในวงแขนแกร่งของพัสกรด้วยแรงกอดรัดแน่น ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดปนวาบหวามร้อนวูบไปทั่วร่างบางเลือดในกายสูบฉีดไปทั่ว ส่งผลให้ใบหน้าของเธอถึงกับร้อนผ่าวทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ หัวใจของเธอเต้นรัวแรงไม่แตกต่างกับพัสกรเลย

สาวน้อยรีบเงยหน้าขึ้นตั้งใจจะต่อว่าชายหนุ่มที่กล้าทำอุดอาจกับเธอขนาดนี้ แต่แล้วเหมือนความคิดของเธอจะผิดไป เพราะนั่นคือการให้โอกาสให้กับพัสกรได้ฉวยโอกาสก้มจูบลงมาบดขยิ้ริมฝีปากบางจิ้มลิ้มของสาวน้อยบดอย่างไร้ความปราณีเป็นเวลาเนิ่นนาน

จนสาวน้อยรู้สึกว่าตนเองกำลังจะขาดอากาศหายใจเริ่มประท้วง พัสกรจึงรีบปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระทำให้ร่างบางถึงกับร่วงทรุดลงนั่งพับเพียบกับพื้นรีบหายใจเข้าปอดอย่างต้องการอากาศหายใจ ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนด้วยอาการเนื้อตัวสั่นเทา

“นี่สำหรับการลงโทษที่เธอบังอาจมาเด็ดส้มในไร่ของฉันกินโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน จริง ๆ แล้วฉันควร จะทำโทษเธอให้มากกว่านี้ จูบหนึ่งครั้งก็เท่ากับผลส้มแค่ผลเดียว แต่ที่ฉันเห็นในมือของเธอยังมีอีกตั้งสองลูก เธอว่าฉันควรทำโทษเพิ่มอย่างไรดีล่ะ”

เสียงเข้มเหี้ยมเกรียมกล่าวอย่างผู้ชนะพร้อมสายตาเจ้าเล่ห์มองสำรวจสาวน้อยตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างประเมิน ราวกับว่าจะมองให้ทะลุไปถึงเนื้อในที่ถูกเสื้อผ้าชุดสวยปิดบังเอาไว้

“งั้นคุณก็เอาส้มของคุณคืนกลับไปเถอะค่ะ สองลูกนี้ฉันไม่กินแล้วก็ได้”

ใบหน้าสวยหวานกล่าวทั้งน้ำตาที่เอ่อคลอจวนเจียนไหล ทั้งสองมือของเธอยื่นผลส้มที่กำอยู่ในมือไปตรงหน้าของพัสกรด้วยความเสียดาย แต่ชายหนุ่มนอกจากไม่แยแสแล้ว ยังปัดผลส้มจนตกกลิ้งลงบนพื้นอย่างไม่สนใจ

สาวน้อยเมื่อเห็นดังนั้นความน้อยใจและเสียใจทำให้เธอค่อย ๆ หลั่งน้ำตาออกมาพร้อมร่างกายที่กำลังสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว กับสีหน้าที่ทำราวกับว่าโกรธเกลียดเธอมาเป็นร้อยชาติพันชาติ

“เธอคิดว่าผลส้มสองลูกนี้คืนให้กับฉันแล้วจะจบงั้นเหรอ แล้วลูกที่เธอกินไปล่ะเธอจะเอาคืนให้ฉันยังไง”

“สำหรับลูกที่ฉันกินไปคุณบอกฉันเองนี่คะ ว่าหนึ่งจูบกับหนึ่งผลส้มก็ถือว่าฉันได้ชดใช้ให้คุณไปแล้ว ส่วนส้มสองลูกนี้ฉันก็อุตส่าห์ยอมคืนให้กับคุณ แต่คุณปัดทิ้งเอง ถ้าคุณไม่เต็มใจกับการมาของฉันในครั้งนี้ ทำไมคุณถึงไม่กล่าวปฏิเสธพูดคุยกับคุณแม่ของคุณล่ะคะ ฉันเองก็จะได้กลับไปบอกให้กับคุณปู่ว่าเราสองคนคงไปด้วยกันไม่ได้ ออ… ฉันลืมไป หรือคุณต้องการเงินกันแน่ หากคุณต้องการเงินฉันยินดีชดใช้ให้คุณนะคะ”

คำพูดของสาวน้อยที่ต้องการชดใช้ด้วยเงิน ทำให้พัสกรรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกตบอย่างแรง

“นี่เธอ เห็นตัวเล็กแบบนี้ปากกล้านักนะ รวยนักใช่มั้ย เธอถึงอยากจ่ายเงินชดใช้ให้ฉันมาก งั้นก็จ่ายมาซะสิลูกละยี่สิบล้านเธอจ่ายได้หรือเปล่า”

ชายหนุ่มเริ่มโมโหอีกครั้งกล่าวออกไปอย่างท้าทายยียวน พร้อมก้าวเดินเข้าไปยืนแนบชิดร่างบางเพื่อข่มเธอ จนสาวน้อยต้องแอ่นตัวออกห่าง

“จะบ้าหรือไงคุณ ไม่เคยเห็นส้มที่ไหนราคาจะแพงขนาดนี้ คุณอยากกลั่นแกล้งฉันใช่ไหม คนนิสัยไม่ดีถึงว่าล่ะไม่มีปัญญาหาเมียเองได้ ต้องเป็นลูกแหง่ให้แม่หาให้เอง ฉันน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วว่าคุณต้องเป็นคนนิสัยไม่ดีแน่ ๆ ถึงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากจะมาเป็นเมียของคุณ คุณถึงได้อยู่จนเริ่มแก่ขนาดนี้”

คำพูดของสาวน้อยทำให้ชายหนุ่มถึงกับโกรธเคืองเลือดขึ้นหน้ากำหมัดแน่นความอดทนสิ้นสุดลงทันที เพราะคำว่าแก่ที่เธอเอ่ย ไม่เคยมีใครว่าเขาแก่มาก่อน สาว ๆ ทุกคนล้วนหลงใหลกล่าวชมเขาหล่อดูดีกันแทบทั้งนั้น

พัสกรก้าวย่างเดินไล่ต้อนสาวน้อยอย่างคุกคามราวกับราชสีห์ที่กำลังไล่ต้อนหนูตัวน้อย ๆ ให้จนมุม เพราะตอนนี้เธอได้ปลุกจอมมารร้ายที่ฝังอยู่ส่วนลึกภายใต้จิตสำนึกของพัสกรให้ตื่นขึ้นมาแล้ว

“อย่าเข้ามานะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องคุณป้า”

แพรลตาถึงกับร่นก้าวถอยหลังหนีแทบไม่ทันด้วยความกลัว

“เธอกล้าว่าฉันแก่ใช่ไหม เธอกล้าว่าฉันไม่มีปัญญาหาเมียเอง ได้ งั้นฉันนี่แหละจะเอาเธอเป็นเมีย ฉันก็อยากจะรู้ว่าถ้าเธอได้ผู้ชายที่เธอกำลังต่อว่าแก่และต้องมาเป็นเมียของไอ้ผู้ชายที่เธอกำลังกล่าวหาว่าไม่มีปัญญาหาเมียเองได้จะเป็นยังไง”

“อย่านะ คุณคงไม่คิดที่จะทำมิดีมิร้ายกับฉันใช่มั้ย”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างใบหน้าซีดเผือกตัวสั่นจนแทบสิ้นเรี่ยวแรง เพียงแค่นึกถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตนเองนับจากนี้ เพราะดูจากท่าทางของชายหนุ่มแล้ว ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะโกรธเคืองเธอมาก จนแทบอยากจะฆ่าเธอยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำ

สาวน้อยได้แต่สำนึกผิดในใจ ว่าตนเองไม่น่าจะไปกล่าวแหย่เขาให้โกรธขึ้นมาเลย

“เธออย่าร้องห้ามฉันไปเลยแม่คนปากดี ทำไมล่ะมานึกกลัวฉันตอนนี้จะไม่สายไปหน่อยเหรอ”

คำพูดยิ้มเยาะของชายหนุ่มยังไม่ทันขาดคำดีด้วยซ้ำ ร่างเล็กรีบวิ่งอ้อมตัวเขาฝ่าออกไปตรงที่ประตู แต่ในระหว่างที่กำลังจะผ่านตัวของชายหนุ่มไปนั้นวงแขนแกร่งดึงร่างบางกระชากเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง ก่อนที่จะผลักเธอลงบนโซฟาตัวยาว ชายหนุ่มรีบขึ้นคร่อมทับร่างบางไว้ จับล็อคมือทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะของเธออย่างรวดเร็ว

“อย่านะ... ฉันกลัวแล้ว ฉันขอโทษ ต่อไปฉันจะไม่ปากดีกับคุณอีก อีกอย่างถ้าคุณยอมปล่อยฉันไปฉันจะรีบเก็บข้าวของออกไปจากไร่ของคุณทันที จะไม่กลับมาที่นี่อีก”

น้ำเสียงสั่นเทาของสาวน้อยที่กล่าวปนกับเสียงสะอื้นพยายามกล่าวอ้อนวอนผมเผ้ายุ่งเหยิง เธอกล่าวด้วยความหวังว่าคำขอโทษและการจะไปจากที่นี่ของเธอจะสามารถทำให้ความโกรธของชายหนุ่มลดลงได้