บทที่ 2 อีกคนรักแต่แรกพบ อีกคนเกลียดแต่แรกพบ

ดวงตาคมดุเองก็ไล่มองสาวน้อยตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้าที่รู้สึกดูถูกและเยาะเย้ยเหมือนเห็นเธอเป็นผู้หญิงหากิน ส่งผลให้สาวน้อยที่ได้สบตาด้วยเกิดความรู้สึกอับอายขึ้นมา จนหน้าหวานแก้มแดงก้มหน้าหลบสายตาคมด้วยความอาย

“มานี่สิจ๊ะหนูแพรลตา นี่ไงจ๊ะพี่เสือลูกชายเพียงคนเดียวของป้า ที่ป้าอยากจะให้หนูมาทำความคุ้นเคยรู้จักกับพี่เขา”

“สวัสดีค่ะพี่เสือ”

สาวน้อยยกมือไหว้ก้มศีรษะเล็กน้อยอย่างนอบน้อมพยายามจะไม่โกรธเคืองกับสายตาของชายหนุ่มที่ใช้มองเธอก่อนหน้านี้

“ผมขอตัวก่อนนะครับแม่ วันนี้ผมเหนื่อยผมอยากพักผ่อนแล้ว”

ชายหนุ่มไม่คิดจะสนใจกับการทักทายของสาวน้อยเลยสักนิด เขากับเลือกที่จะลุกขึ้นเดินหนีขึ้นห้องอย่างดื้อ ๆ ด้วยความไม่พอใจในตัวของสาวน้อย

ทำให้สาวน้อยที่เงยหน้าขึ้นจากการก้มไหว้รู้สึกตกใจมองเห็นเพียงหลังของชายหนุ่มที่พ้นสายตาของเธอไปด้วยความอับอายกับการไม่รับไหว้ของชายหนุ่ม

“หนูแพรลตาอย่าไปถือสาพี่เสือเลยนะ พี่เขาคงเหนื่อยจากงานในไร่จริง ๆ น่ะ” คุณอรชรกล่าวอย่างเก้อ ๆ ยิ้มแหย ๆ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณป้า หนูเข้าใจค่ะ พี่เสือคงทนทำงานอยู่กับแสงแดดทั้งวันคงเหนื่อยน่าดูเลยค่ะ”

สาวน้อยและหญิงวัยกลางคนนั่งคุยกันต่ออีกสักพัก ก่อนที่ต่างคนต่างจะแยกย้ายกลับขึ้นห้องนอนของตนเองด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน

สาวน้อยแพรลตามาอยู่ที่นี่ได้สองสามวันแล้ว แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะพยายามหลบหน้ากับเธอเหลือเกิน แม้แต่มารดาของชายหนุ่มยังนึกโมโห

“พ่อลูกชายตัวดีไม่ยอมกลับบ้านมาหลายวันแล้ว ฮึ นางชบาแกไปเรียกนายเสริฐมาหาฉันซิ ฉันมีเรื่องอยากจะถามมันเสียหน่อย ว่าเจ้านายของมันแอบไปมุดหัวอยู่ที่ไหน”

“ได้ค่ะคุณอรชร”

ชบารีบวิ่งออกไปจากในคฤหาสน์ลงไปที่บ้านพักคนงานชายของนายเสริฐ

“คุณป้ากำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ”

แพรลตาที่ในเช้านี้แต่งกายด้วยชุดเดรสสั้นถึงหัวเข่าด้านบนเป็นแขนตุ๊กตาผ้าลูกไม้สีหวานทรงผมของเธอมัดผูกโบว์สีชมพู ทำให้สาวน้อยวัยแรกแย้มเต็มไปด้วยความอ่อนหวาน

“ไม่มีอะไรหรอกจ้า ว่าแต่วันนี้หนูถือหมวกลงมาด้วยอย่าบอกป้านะว่าหนูจะเข้าไปเที่ยวชมในไร่”

“ใช่แล้วค่ะคุณป้า หนูอยู่บนหน้าระเบียงห้องมองไปรอบ ๆ ไร่ดูวิวทิวทัศน์สวยมากเลยค่ะ จนหนูอยากไปเห็นใกล้ ๆ สายตาจะได้ถ่ายรูปเก็บภาพมุมสวย ๆ ส่งไปให้คุณปู่ได้ดูด้วยค่ะ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะคุณป้า”

“เดี๋ยวก่อนหนูแพรลตา หนูจะเดินไปทั้งแบบนี้คงเหนื่อยแย่แน่ ๆ กว่าหนูจะไปได้ทั่วไร่ เอาแบบนี้ไหมเดี๋ยวป้าให้คนขับรถพาหนูไปเที่ยวให้ทั่วไร่ อีกอย่างอากาศก็ร้อนเดี๋ยวผิวของหนูจะไหม้ดำคล้ำเอาได้”

“ก็ได้ค่ะคุณป้าขอบคุณนะคะ”

“นั่นไงนายเสริฐมาพอดีเลย”

“สวัสดีครับนายหญิงใหญ่ เรียกผมมาแต่เช้าไม่ทราบว่าคุณอรชรให้ชบาไปตามผมมามีอะไรจะใช้ให้ผมทำเหรอครับ”

“นี่นายเสริฐ วันนี้นายคอยขับรถพาคุณหนูแพรลตาเที่ยวชมให้ทั่วไร่ของเราด้วยนะ หนูแพรลตาอยากไปมุมไหนของไร่ก่อน แกก็ขับรถพาหนูแพรลตาไปด้วยก็แล้วกัน ออ… เดี๋ยวก่อน ว่าแต่... เจ้านายของแกสองสามวันมานี้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน คงไม่ใช่ไปแอบหลับนอนที่กระท่อมท้ายไร่หรอกนะ”

“เออ… คือคุณอรชรครับ เจ้านายไปพักอยู่ที่กระท่อมท้ายไร่จริง ๆ นั่นแหละครับ แฮะ แฮะ”

“งั้นแกก็โทรไปบอกเจ้านายของแกด้วย ว่าฉันสั่งให้กลับมานอนที่บ้าน ถ้ายังนับถือฉันเป็นแม่อยู่ ไม่อย่างนั้นฉันนี่แหละจะเอาไฟไปเผากระท่อมท้ายไร่ของเจ้านายแกให้ไหม้เป็นจุนเลย”

คุณอรชรกล่าวอย่างโกรธเคืองและโมโหลูกชายตัวดีคนเดียวของเธอ เพราะเธออุตส่าห์ตั้งใจที่จะให้หนูแพรล¬ตาและพัสกรได้ทำความคุ้นเคยกันเสียก่อนค่อยแต่งงาน

“ครับคุณอรชร เดี๋ยวผมจะรีบโทรไปบอกให้เจ้านายเดี๋ยวนี้ล่ะครับ เชิญครับคุณหนูแพรลตา”

สาวน้อยแพรลตารีบเดินตามหลังของนายเสริฐที่มีรูปร่างสูงใหญ่ไม่แพ้เจ้านายหนุ่มของเขาเลย เพียงแต่นายเสริฐมีรูปร่างที่อวบนิด ๆ ไว้หน้าท้องหน่อย ๆ บวกกับผิวที่ค่อนข้างคล้ำมากกว่าเจ้านายก็เป็นเสน่ห์อีกแบบให้กับนายเสริฐ

เมื่อทั้งสองขึ้นบนรถออฟโรดมาจนถึงไร่ส้มแล้ว สาวน้อยแพรลตาถึงกับตาโตกับผลส้มที่สีเหลืองส้มทองจนเต็มต้นอย่างหนาแน่นจนต้องใช้ไม้ค้ำเต็มไปหมด

“พี่เสริฐช่วยเป็นตากล้องให้หนูแพรหน่อยได้ไหมคะ”

สรรพนามที่สาวน้อยเรียกทำให้นายเสริฐถึงกับยิ้มเขินอายออกมาอย่างเก้อ ๆ

“จะดีเหรอครับคุณหนู”

“ดีสิคะหนูไม่ถืออะไรหรอกค่ะ แต่ถ้าหากพี่เสริฐไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไรนะคะ” เธอกล่าวอย่างเกรงใจ

“ไม่เลยครับ ไม่เลย ผมเต็มใจที่จะเป็นตากล้องให้กับคุณหนูแพรครับ”

สาวน้อยรีบยื่นโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูที่ทันสมัยและเป็นแบรนด์ที่ออกใหม่ล่าสุดให้กับนายเสริฐ ก่อนที่เธอจะรีบเดินไปหาต้นส้มโพสท่าทางต่าง ๆ เก็บรูปเอาไว้

“พี่เสริฐคะไม่ทราบว่าหนูจะเก็บส้มพวกนี้กินได้หรือเปล่า”

“ได้สิครับคุณหนู คุณหนูอยากกินลูกไหนก็เด็ดกินได้เลยครับ พรุ่งนี้เช้าพวกคนงานก็คงจะมาไล่เก็บเพื่อส่งออกสู่ตลาดและส่งเข้าโรงงานแปรรูปที่คุณหนูเห็นอยู่ไกล ๆ นั่นแหละครับ”

“จริงเหรอคะ งั้นพรุ่งนี้หนูมาช่วยคนงานเก็บด้วยได้หรือเปล่าคะคงสนุกน่าดูเลย”