4

เธอมองเขานั่งกินนอนกินขนมหน้าทีวีแล้วโยนซองขนมทิ้งเกลื่อน จานใส่สเต็กปลาของเธอถูกกินจนเกลี้ยง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร

“กินสเต็กปลาแซลมอลของเธอไง อร่อยดีนะ” เขาตอบหน้าตาย

“ไหนคุณบอกว่าไม่กินปลา”

“ไม่กินตอนนั้นเพราะไม่หิว แต่หลังจากนั้นฉันหิวมาก ให้ฉันหิ้วท้องรอเธอไปซื้อเนื้อ กว่าจะกลับมา กว่าจะทำให้ฉันกิน ฉันไม่หิวตายหรือไง เลยต้องหาอะไรประทังความหิวไปก่อน”

“คุณแกล้งฉัน!”

มัญชุดาแทบเต้น พยายามนับหนึ่งถึงสิบถึงร้อยถึงพัน แต่ตอนนี้เธอโมโหเขาจับใจ การเป็นลูกหนี้ต้องโดนกดขี่ข่มเหงขนาดนี้เลยหรือไง

ยุบหนอ... พองหนอ... ข่มใจเอาไว้เหมี่ยว เธอข่มใจไม่ให้โกรธ เพราะรู้ว่าเขาแกล้ง ยิ่งถ้าเธอแสดงความโกรธเขาจะยิ่งพึงพอใจที่แกล้งเธอได้สำเร็จ

“เปล่าเสียหน่อย นั่นมันเงินของฉัน ฉันเป็นคนซื้อ”

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”

“นั่นจะไปไหน”

เขาเรียกเอาไว้ ก่อนที่เธอจะเดินหนีเข้าห้องครัวไป แม้จะรู้... แต่คนอยากแกล้ง ยังอยากแกล้งให้เธอทนไม่ไหว ยอมเอ่ยปากกับมารดาของเขาเพื่อขอยกเลิกการแต่งงาน และยืนหยัดที่จะทำงานใช้หนี้อย่างมีศักดิ์ศรี ไม่ใช่เอาตัวเข้าแลกแบบนี้ เขาพูดไม่ได้ ก็ต้องยืมปากเธอพูด

“ไปทำสเต็กเนื้อโคขุนค่ะ”

“ฉันไม่อยากกินแล้ว ฉันอิ่มตื้อไปหมดแล้วล่ะ เธอมาเก็บตรงนี้ก่อนสิ”

เขาชี้สภาพรอบโซฟาที่รกไปด้วยเศษถุงพลาสติกและขยะ เธอถอนใจเฮือกใหญ่ โดนเขาแกล้งทุกวันใช่จะชิน แต่เหนื่อยกายเหนื่อยใจเสียมากกว่า แค่เธอไม่แสดงออกเท่านั้นเอง

“คุณทิ้งก็เก็บเองสิ”

“แล้วแต่เธอ”

เขาแบมือออกข้างตัวคล้ายไม่แคร์ เธอรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงได้ไม่สน เพราะที่ที่เขาทำขยะเอาไว้มันเป็นที่ซุกหัวนอนของเธอ

“ฝากไว้ก่อน”

ปากขมุบขมิบว่าเขาอย่างหมายมาด ถึงตาเธอเมื่อไหร่คอยดูจะเอาคืนให้สุดๆ ไปเลย

“ด่าอะไรฉันอยู่ อาฆาตฉันเหรอ” เขาเข้ามากระซิบที่ริมหู

“ว๊าย!” เธอถึงกับผงะหงายหลัง จู่ๆ เขาเข้ามาชิดใกล้

“ขวัญอ่อนจริงนะ”

เข้ามากระซิบไม่ว่า แถมยังมาแอบหอมแก้มเธออีก

“นี่คุณ!”

“อะไร”

เธอลูบแก้มตัวเองหน้าแดงจัด

“ลามก! ชอบลวนลามผู้หญิง”

“บอกแล้วไง ถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่ามาโวยวายแล้วกัน เธออยากจะอยู่ที่นี่เอง ฉันเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ตุ๊ด ไม่ใช่เกย์ และไม่นิยมไม้ป่าเดียวกันด้วย แต่ฉันนิยมผู้หญิง”

มัญชุดาเก็บปากเก็บคำเอาไว้ บางทีถ้าเธอกับเขาเข้ากันไม่ได้จริงๆ คุณหญิงช่ออรุณอาจจะเปลี่ยนใจก็เป็นได้ เธอคิดหวังเช่นนั้น

เธอต้องระวังตัวแจ ไม่โดนเขาหอมแก้มก็จับก้น จับนม ผู้ชาย บ้าบอลามกที่สุด

คุณหญิงช่ออรุณอาจจะพูดเกินจริงไปนิดที่บอกว่าลูกชายของท่านเป็นคนดีเหลือเกิน แต่ที่เธอเจอคือ... ลามกชีกอเหลือเกินต่างหากล่ะ

“ผสมน้ำให้ฉันอาบด้วย เหนียวตัวอยากอาบน้ำ”

เธอคิดว่าเขาจะออกไปทำงานทำการบ้าง แต่เขายังปักหลักคอยหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอไม่หยุดหย่อน

“สะดุ้งทำไม ทำยังกับไม่เคยถูกผู้ชายแตะ ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนจะมาอยู่กับผู้ชายง่ายๆ ไม่ต้องแสดงท่าทีไร้เดียงสาขนาดนั้นก็ได้”

มัญชุดาปิดปากเงียบ พูดไปเขาจะหาว่าเธอแก้ตัวอีก เกิดมาเธอไม่เคยมีแฟน ไม่เคยให้ผู้ชายแตะเนื้อต้องตัว พอมาอยู่กับเขาเลยกลัวเขาขึ้นสมอง

บางทีคิดนะว่า ถ้าเธอจะหนีหนี้ไปก็คงดี แต่พอนึกถึงคำสั่งเสียของมารดาก่อนตาย เธอรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะแต่งงาน เลยต้องพับเก็บความคิดนี้ไปเสีย

คุณหญิงช่ออรุณดีกับเธอและครอบครัวมาก ตอนมารดาป่วยหนักก็ได้ท่านคอยช่วยเหลือ เลยตัดสินใจที่จะหนีหนี้ไปไม่ได้ แต่นิกรก็สุดจะทนจริงๆ

ใครบอกกันล่ะว่าไม่เคยคิดจะไปหางานทำใช้หนี้ เธอไปสมัครงานตั้งหลายที่ ไม่มีที่ไหนรับเข้าทำงานเลย เกรดเฉลี่ยของเธอไม่ได้ดีเด่อะไร เกียรตินิยมก็ไม่มี มหาวิทยาลัยที่เรียนก็ไม่ได้ดังระดับประเทศ งานหายากเต็มทน เธอท้อกับการหางานทำมากๆ

“ใจลอยไปไหน น้ำล้นอ่างแล้วเห็นไหม”

เสียงของเขาทำให้เธอสะดุ้ง จริงๆ แล้วเธอสะดุ้งทุกครั้งที่เห็นเขานั่นแหละ ระวังตัวแจแค่ไหน เขาก็เข้ามาประชิดตัวได้เสมอ

ตอนกลางคืนเธอแอบมองประตูห้องเขาตลอด แทบไม่อยากหลับเพราะกลัวเขาจะออกมาทำมิดีมิร้าย แต่เขาก็ไม่ได้ทำ นั่นทำให้เธอเบาใจไปนิด