1

“นี่คือหนูเหมี่ยว ว่าที่เจ้าสาวของลูกยังไงล่ะจ๊ะ”

คำแนะนำของมารดาทำให้นิกรเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ มารดาของเขาชอบจับคู่ให้เขาแต่งงานกับลูกสาวเพื่อน แต่รอบนี้ดูจะจริงจังกว่ารอบไหนๆ

“สวัสดีค่ะ”

มัญชุดายกมือไหว้ชายหนุ่มที่ถูกแนะนำว่า... จะเป็นสามีของเธอในอนาคต แต่สีหน้าบอกบุญไม่รับของเขาทำให้เธอต้องไหว้ค้าง แทบทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ

“อย่างที่แม่บอกนิกไปน่ะ หนูเหมี่ยวเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่”

คุณสมบัติที่มารดาเคยพูดเอาไว้นั้น เขาฟังจนเมื่อยหูไปหมดแล้ว

นิกรกวาดสายตามองหญิงสาวใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพรา สวยน่ารักอยู่หรอก แต่เขาไม่นิยมโดนจับคลุมถุงชน สวยน่ารักใช่ว่าจะเข้ากันได้เสียเมื่อไหร่

“ผมยังไม่พร้อมนี่ครับคุณแม่”

นิกรปฏิเสธ แต่ก็ยังเกรงใจมารดานัก

“หมั้นกันไว้ก่อน ถือว่าแม่ขอ หนูเหมี่ยวน่าสงสาร แม่เขาเพิ่งเสียชีวิต”

ตอนที่มารดาของมัญชุดาเสียชีวิต คุณหญิงช่ออรุณชวนบุตรชายไปร่วมงานศพด้วย แต่เขาติดงานต้องไปต่างประเทศหลายวัน เลยไม่ได้ไปร่วมงาน

มัญชุดาเม้มปากโดยไม่ได้ตั้งใจ ครอบครัวของเธอเป็นหนี้ครอบครัวของคุณหญิงช่ออรุณอยู่มาก ท่านจึงขอให้เธอแต่งงานกับลูกชายของท่าน เพราะถูกตาต้องใจเธอเหลือเกิน อยากได้เธอมาเป็นสะใภ้

จริงๆ มารดาได้ขอร้องเอาไว้ก่อนสิ้นใจ เธอจึงต้องรับปากทั้งๆ ที่ไม่อยากทำเช่นนี้เลย ยิ่งมาเจอว่านิกรทำท่ารังเกียจเข้าอีก ยิ่งไม่อยากแต่งงานเข้าไปใหญ่

“เอาเป็นว่านิกทำความรู้จักกับน้องไปก่อนนะ... ดีไหม”

“คุณแม่ยัดเยียดให้ผมขนาดนี้แล้ว จะให้ผมปฏิเสธยังไงอีกครับ”

“คุณหญิงป้าคะ”

มัญชุดาเรียกคุณหญิงช่ออรุณอย่างอึดอัด แต่เหมือนท่านจะรู้ว่าเธอจะพูดอะไร เลยรีบตัดบทเสียก่อน

“ก่อนหมั้นกัน หนูเหมี่ยวทำความรู้จักกับพี่เขาไปก่อนนะลูก จะได้คุ้นเคยกัน”

“ทำความรู้จักของคุณแม่ ต้องให้ไปอยู่ด้วยกันก่อนแต่งไหมครับ” นิกรประชด

“ถ้าลูกต้องการอย่างนั้นก็ได้จ้ะ”

“แต่หนู...”

มัญชุดาน้ำท่วมปาก ถ้าคุณหญิงช่ออรุณไม่มีพระคุณช่วยเหลือครอบครัวของเธอมาก่อน รวมถึงเป็นเจ้าหนี้รายใหญ่แบบนี้ เธอคงจะปฏิเสธหัวชนฝา

นิกรกรอกตาไปมา เขาแค่ประชด แต่ไม่คิดว่ามารดาจะเอาจริง

“ผมชอบอยู่คอนโดนะครับคุณแม่ เธอจะอึดอัดเปล่าๆ”

“นิกบอกเองว่าอยากทำความรู้จัก”

“ผมพูดตอนไหนครับนี่”

“ไม่รู้ล่ะ หนูเหมี่ยวตกลงแล้ว”

“เหรอครับ”

เขากรอกตาไปมาอีกครั้ง มองหน้ามัญชุดาไม่กะพริบ ไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้เลย อยากจะมีผัวจนตัวสั่น ไม่รู้จักรักนวลสงวนตัวบ้างเลย ปากมี ตัวเองก็ปฏิเสธได้ ถ้าจะทำ

“แต่ผมเป็นผู้ชายนะครับคุณแม่”

“ลูกจะแต่งงานกับหนูเหมี่ยว เดี๋ยวนี้เขาไม่ถือเรื่องแบบนี้กันแล้ว”

มัญชุดาได้แต่อ้าปากค้างกับประโยคของคุณหญิงช่ออรุณ

“คุณแม่ไม่ถามหนูเหมี่ยวของคุณแม่ก่อนเหรอครับว่าถือหรือเปล่า”

นิกรไม่คิดว่ามารดาจะบ้าจี้ตามคำประชดของเขา

“หนูเหมี่ยวตามใจแม่ทุกอย่างจ้ะ”

เป็นอีกครั้งที่มัญชุดาปิดปากเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี อีกคนอยากยัดเยียดเธอให้ลูกชาย อีกคนอยากผลักไส แต่เอาเถอะ! ถ้าอยู่ไกลตาคุณหญิงช่ออรุณ เธออาจจะตกลงอะไรกับเขาได้บ้าง

“เกิดอะไรไม่ดีขึ้นมา อย่าว่าอะไรผมแล้วกันนะครับ”

“ยังไงลูกต้องแต่งงานกับหนูเหมี่ยวอยู่แล้วจ้ะ”

คำพูดของมารดาทำให้นิกรต้องพาผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มกลับมาอยู่ที่คอนโดด้วย เหอะ! เขาเป็นผู้ชายนะ จะให้อยู่กับผู้หญิงสองต่อสองนี่นะ

แล้วเขาก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนเสียด้วยสิ!

“ไม่คิดจะคัดค้านอะไรบ้างเลยเหรอ มีปากหรือเปล่า”

เขาแดกดันขณะพาเธอเดินขึ้นลิฟต์

“คุณแม่ของคุณมีบุญคุณกับครอบครัวของฉันมากค่ะ”

“ไม่คิดสักนิดเหรอว่าฉันไม่อยากแต่งงานกับเธอ”

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมารดาถึงได้เอ็นดูมัญชุดานักหนา

“เหมี่ยวรู้ค่ะ บางทีเราอาจจะหาทางออกได้”

“ทางออกอย่างนั้นเหรอ”

เขามองหน้าเธอ ลิฟต์คับแคบทำให้มองกันได้อย่างชัดเจน เผลอเลื่อนสายตามองรูปร่างของเธออย่างไม่ตั้งใจ

“เธอคิดว่ามันมีทางออกอะไรด้วยเหรอ”

เขาเดินเข้าหา ก่อนจะใช้มือดันผนังลิฟต์กักเธอเอาไว้ในอ้อมแขน ก้มมองใบหน้าผุดผ่องของเจ้าหล่อน