ตอนที่ 8

สองแม่ลูกกดวางสายพร้อมกัน ลักษิกาก้มหน้าทำงานต่อ เธอคิดจะทำงานจนถึง 5 โมงเย็นเลย

ลักษิกาเลิกงานตามเวลา เธอสะพายกระเป๋าเดินออกมาขึ้นรถที่มีคนขับพร้อม เธอยังไม่ชินกับเส้นทางในกรุงเทพ พรเทพจึงหาคนขับรถมาคอยขับรถรับ-ส่งให้

"คุณหนูจะไปไหนไหมครับ"

"ไม่ล่ะ...กลับบ้านเลยจ้ะ"

"ครับคุณหนู"

คนขับรถวัย 40 ขับรถออกจากบริษัท ขับไปไม่นาน...ก็รู้สึกว่ารถที่ขับตามหลังมาดูแปลก ๆ และโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว รถคันนั้นก็ขับมาชนท้ายอย่างแรง ลักษิกาหัวคะมำ เธอรีบจับเบาะนั่งข้างหน้าไว้

รถคันนั้นยังขับมาชนอีก เหมือนต้องการจะทำให้รถเธอเกิดอุบัติเหตุให้ได้ ลักษิกาอกสั่นขวัญหาย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วคนขับก็ประคองรถไม่อยู่ รถเธอพุ่งชนเสาไฟฟ้าข้างทาง เสียงโครมดังสนั่นถนน....

รถที่ลักษิกานั่งมา ชนกับเสาไฟฟ้าจนหน้ารถยับเยิน ก่อนที่รถจะชนเสาไฟฟ้า...ลักษิดาเลื่อนตัวนั่งหลบลงตรงที่พักเท้า โชคดีที่รถไม่คว่ำ ทำให้เธอไม่เป็นอะไร

เธอชะโงกมองคนขับ ก็เห็นฟุบเงียบกับพวงมาลัย เธอเปิดล็อคประตู และลองเปิดประตูดู...ประตูก็เปิดออก ลักษิกามองซ้ายมองขวา แล้วคลานออกจากรถ ชาย 3 คนเดินมาหาเธอ ชายคนหนึ่งจับแขนเธอไว้แน่น

"ตายยากตายเย็นจริงนะคุณหนู"

"พวกแกเป็นใคร...ต้องการอะไร"

"ไม่ต้องถาม...ตามมานี่เลย"

ชายคนนั้นดึงแขนเธอให้เดินไปยังรถที่จอดรออยู่ไม่ไกล

"ฉันไม่ไป...ปล่อยนะ"

ลักษิกาดิ้นรนขัดขืนเต็มที่ เธอไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใครและต้องการอะไร แต่ที่แน่ ๆ มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่

"ช่วยด้วย...ช่วยด้วยค่ะ พวกมันจะฆ่าฉัน ช่วยด้วยยยย..."

ลักษิการ้องขอความช่วยเหลือจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมา

"เฮ้ย!...อย่าเสือกนะเว้ย"

หนึ่งในชายพวกนั้นชี้หน้าใส่คนที่ทำท่าจะเข้ามาช่วย ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนดูอยู่นานแล้ว เขาใส่ชุดพนักงานส่งของ และเพิ่งจะส่งของให้ลูกค้าเสร็จ

เขาเห็นท่าทีและการแต่งกายของลักษิกา ก็คิดว่าเธอน่าจะกำลังถูกลักพาตัว เขาเอามือถือขึ้นมากดโทรแจ้งความ และถ่ายคลิปเอาไว้ พวกมันหันมาเห็น ก็เดินมาเอาเรื่องเขา

"ไอ้หนุ่ม...มึงถ่ายอะไร เอามือถือมาเดี๋ยวนี้นะ"

"ได้ไงพี่...เครื่องนึงหลายตังค์นะ ให้พี่แล้วผมจะเอาอะไรใช้ล่ะ"

"ไม่ต้องพูดมาก...เอามานี่"

ชายคนนั้นเข้ามากระชากมือถือจากชายหนุ่ม แต่เขาไวกว่า เอามือถือยัดใส่กางเกง แล้วถีบชายคนนั้นจนกระเด็น ชายอีกคนเข้ามาช่วยเพื่อน เขาเตะอัดลำตัวชายหนุ่ม ถึงจะจุก... แต่ก็สู้ไม่ถอย คนที่ถูกถีบลุกขึ้นมา ชักมีดออกมาจะแทงเขา

ชายหนุ่มคว้าหมวกกันน็อคมาเป็นอาวุธ เขาฟาดหมวกกันน็อคในมือใส่หน้าคนที่มาช่วย และฟาดใส่มือคนที่ถือมีด ลักษิกาเห็นคนที่จับเธอมัวแต่มองพรรคพวก ก็กัดแขนเขาที่ล็อคคอเธออยูุ่

"โอ๊ยยย..."

ชายคนนั้นร้องลั่นถนน ลักษิกาถือโอกาสวิ่งหนี ชายคนนั้นก็วิ่งตามมา เธอร้องให้คนช่วย แต่ไม่มีใครกล้าช่วยสักคน

ชายหนุ่มซัดคนร้ายสองคนจนหมอบ เขาเอาหมวกกันน็อคมาใส่หัว ขึ้นขี่มอเตอร์ไซค์คู่ชีพ ไล่ตามลักษิกาและคนร้ายไป เขาขับมอเตอร์ไซค์ชนคนร้ายล้มลง ลักษิกาหันมามอง

"ขึ้นรถ...เร็ว"

ลักษิกาไม่มีเวลาให้คิด เธอวิ่งมาขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ เขาบิดเครื่องพาเธอหนีไปจากตรงนั้น ลักษิกาหันไปมองรถเก๋งคันงามที่ยังอัดอยู่กับเสาไฟฟ้า และได้ยินเสียงไซเรนรถตำรวจดังอยู่ไกล ๆ

ขายหนุ่มพาเธอออกมาจนแน่ใจว่าปลอดภัยแล้ว ก็หาที่จอดรถให้เธอลง แต่ลักษิกาไม่ยอมลง

"ปลอดภัยแล้ว...คุณก็หาทางกลับบ้านเองนะ"

"เอ่อ...คุณไปส่งฉันที่บ้านทีสิ ฉันไม่กล้าไปคนเดียวอีกแล้วอ่ะ"

"นี่คุณ...แค่นั่งแท็กซี่กลับ มันไม่ได้ยากอะไรเลยนะ"

ลักษิกาหน้าเศร้า พยายามพูดวิงวอนเขา

"ฉันขอร้องล่ะคะ ฉันจ่ายค่าน้ำมัน ค่าเสียเวลา ค่าอะไร ๆ ให้คุณก็ได้ ฉันกลัวพวกมันจะตามมาอีก"

"คงไม่แล้วม๊าง...ผมแจ้งความให้แล้วนะ เมื่อกี้คุณก็ได้ยินเสียงรถหวอไม่ใช่เหรอ ป่านนี้พวกมันคงโดนจับไปแล้วล่ะ คุณนั่งรถกลับเองเถอะ ผมเหนื่อย...วิ่งรถมาทั้งวัน จะกลับบ้านอาบน้ำพักผ่อนแล้ว"

"ถ้าคุณไม่ไปส่ง...ฉันก็ไม่ลง"

ลักษิกาทำหน้าดื้อดึง

"อ้าว...เจ๊ อย่าเล่นแบบนี้สิ ที่ช่วยเนี่ย...เพราะทนเห็นผู้หญิงถูกรังแกไม่ได้หรอกนะ และตอนนี้คุณก็ปลอดภัยแล้วด้วย กรุณาลงจากรถผมเถอะ... ผมไหว้ล่ะ"

ชายหนุ่มยกมือไหว้เธอจริง ๆ เขาดึงแขนเธอให้ลงมาจากรถ แต่หญิงสาวขืนตัวไว้ไม่ยอมลงท่าเดียว