ตอนที่ 1

หญิงชายวัย 40 เศษคู่หนึ่ง ชะเง้อมองเข้าไปในทางออกผู้โดยสาร พวกเขากำลังรอคอยคนสำคัญที่จะเดินทางมาในไฟท์บินเที่ยวนี้

"คุณคะ...ทำไมจนป่านนี้ลูกยังไม่ออกมาอีกล่ะ"

"นั่นสิ...เครื่องบินลงตั้งนานแล้วนี่ ทำไมยายหนูถึงยังไม่ออกมานะ...มีอะไรหรือเปล่าเนี่ย"

พรเทพถอนใจ ลูกสาวคนเดียวไปเรียนต่อที่เมืองนอกตั้งแต่อายุ 15 และวันนี้เธอจะกลับมา เขากับอุษาผู้เป็นภรรยา...มายืนรอรับเป็นชั่วโมงแล้ว ไม่นาน...ทั้งคู่ก็เห็นหญิงสาวแต่งตัวเชย ๆ ใส่หมวกปีกกว้าง เดินลากกระเป๋าออกมาจากด้านใน

"คุณคะ...นั่นใช่ยายขิมลูกเราไหมคะ"

พรเทพมองแล้วมองอีก

"ไม่น่าใช่มั๊ง ยายขิมไม่น่าเชยขนาดนี้นะ"

"แต่ฉันคลับคล้ายคลับคลาว่าใช่ลูกเรานะคะ"

"ถ้าอยากรู้ก็ไม่ยาก"

พรเทพกระซิบบอกภรรยา เขายกมือโบกเรียกหญิงสาว

"ขิม...ขิมลูกพ่อ"

หญิงสาวเงยหน้าหันมามอง เธอโบกมือตอบพรเทพ

"คุณพ่อขา"

พรเทพสะดุ้ง ยกมือลงแทบไม่ทัน

"เฮ๊ย!...ลูกเราจริงด้วยว่ะ"

"ฉันก็บอกแล้ว...ว่าลูกเรา"

หญิงสาวลากกระเป๋าเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว เธอไหว้พ่อแม่และกอดพวกเขา อุษาน้ำตาไหล กอดลูกสาวไว้แน่น พรเทพก็ลูบหัวเธอ

"ขิม...ลูกแม่ หนูเป็นสาวขนาดนี้เลยเหรอลูก"

ขิมหรือลักษิกา ยิ้มให้แม่

"ขิมอายุ 22 แล้วนะคะคุณแม่"

"แล้ว...หน้าของลูกล่ะ"

ลักษิกาก้มหน้า ถอดหมวกให้พ่อแม่ดู ใบหน้าซีกซ้ายของเธอเป็นแผลเป็น ตั้งแต่ขมับลงมาถึงคาง หากใช้ผมปิด ก็พอจะปิดได้บ้าง

อุษายิ้มให้กำลังใจ

"ไม่เป็นไรนะลูก เดี๋ยวนี้หมอเก่งจะตาย แผลแค่นี้...เลเซอร์ทิ้งได้จ้ะลูก"

"ช่างเถอะค่ะคุณแม่ ถ้ารักษาได้...หมอที่โน่นคงรักษาหายแล้วค่ะ เอาผมปิดไว้ก็ไม่เห็นหรอก"

พรเทพสงสารลูก เขาไม่อยากพูดให้เธอเสียกำลังใจ

"ไป...เรากลับบ้านกันเถอะ"

พรเทพช่วยลากกระเป๋า อุษากับลักษิกาโอบเอวกัน เดินมาขึ้นรถที่จอดรออยู่เพื่อกลับบ้าน

พรเทพขับรถเลี้ยวเข้ามาในบ้าน ลักษิกามองบ้านที่ไม่ได้กลับมาหลายปีอย่างคิดถึง

"บ้านเราไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะ"

"เปลี่ยนสิลูก...พ่อรู้ว่าขิมจะกลับมา พ่อทาสีใหม่ ตกแต่งห้องของลูกใหม่เลยนะ"

"จริงเหรอคะคุณพ่อ ขอบคุณค่ะ"

เธอกราบที่ไหล่พ่ออย่างน่ารัก

"เพื่อลูกขิมของพ่อ...พ่อทำได้ทุกอย่างเลยลูก หนูดูนะ...ถ้าไม่ชอบตรงไหน พ่อจะเปลี่ยนให้ใหม่"

"ชิมยังไงก็ได้ค่ะ"

พรเทพจอดรถ และโอบไหล่ลูกเมียเข้าบ้าน

"อุ๊ย!...กลับมากันแล้วหรือจ๊ะ"

เสียงหวานแบบดัดจริตดังจากห้องนั่งเล่น หญิงวัยใกล้ 50 กับหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับลักษิกา โผล่หน้ามายิ้มหวานและเดินออกมาทักทายพวกเขา

"มาทำไม...?"

พรเทพถามเสียงห้วน

"ทำไมถามพี่อย่างนี้ล่ะ พี่กับลูกก็มารอรับหนูขิมเหมือนกันนะ ว่าไงจ๊ะ...จะไม่ทักป้ากับพี่โรสสักคำหรือจ๊ะ หรือว่าไปเมืองนอกแล้ว ลืมมารยาทที่ดีไปแล้วจ๊ะ"

ลักษิกายิ้มมุมปาก

"Hi...ป้า fineนะ ดูแก่ไปเยอะนี่ โรสก็เหมือนกัน...หาผัวได้เหรอยังล่ะ"

"ยายขิม"

พรเทพกับอุษาปรามเธอเสียงเบา