ตอนที่ ๕ ห่างออกไปเรื่อยๆ

ร้างลาวิวาห์ร้าย

ตอนที่ 5

ห่างออกไปเรื่อยๆ

"ถ้าดาวคิดว่าแบบนั้นดี เหนือก็ตามใจดาว แล้วเราล่ะยัยเตอร์ เอายังไง" ทิศเหนืออาจจะลืมไปว่าเขาไม่ใช่ชายโสดอีกแล้ว เขาแต่งงานมีภรรยาแล้ว และที่สำคัญแม้พลอยปภัสสรจะรักเขา แต่เธอไม่ได้เป็นคนเอ่ยปากขอเขาแต่งงงาน หรือขอให้เขามาใช้ชีวิคู่ด้วยเสียหน่อย ทิศเหนือเองต่างหากที่เป็นคนเอ่ยปากทุกอย่าง วันนั้นเขาไม่ได้ไม่มีทางเลือกอื่น แต่เขายืนยันที่จะเลือกเธอ แต่มาวันนี้คนรักเก่าของเขากลับมา เขากลับลืมพลอยปภัสสรไปในทันที

"ก็ดีเหมือนกันค่ะ ใครเขาจะไปอยากกินฝีมือแม่บ้านกระจอกๆ ดีไม่ดีอาจจวางยาเบื่อให้เรากินก็ได้ เตอร์ว่าเราไปกินข้าวที่ร้านอาหารในโรงแรมหรูๆ มีเชฟห้าดาวทำให้กินดีกว่าค่ะ สะอาด ถูกหลักอนามัย ที่สำคัญปลอดภัยแน่นอน"

"พลอยไปด้วยกันไหม?" หากอีสเตอร์ไม่จีบปากจีบคอกระแนะกระแหนพลอยปภัสสร ทิศเหนือเองก็แทบจะลืมว่ายังมีหญิงสาวยืนอยู่ตรงนี้ เขาหันไปสบตาเธอก่อนจะเอ่ยปากชวนอย่างเสียไม่ได้

"ไม่ล่ะค่ะ ขอบคุณที่อุตส่าห์นึกถึงนะคะ ในเมื่อตกลงกันได้แล้ว พลอยขอตัวก่อนนะ" พลอยปภัสสรจงใจเดินแทรกกลางระหว่างทิศเหนือและดาวประกาย เพื่อบอกให้ดาวประกายรู้ว่าเธอยังอยู่ตรงนี้ในสถานะภรรยาของทิศเหนือ ยังมีตัวตนอยู่ไม่ได้หายไปไหน แต่แรงกระแทกเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำให้ดาวประกายตัวเสีย โชคดีที่อีสเตอร์รับร่างของเธอได้ทัน

"สำออย" พลอยปภัสสร สบทเบาๆก่อนจะรีบย่ำเท้าหนีทั้งสามคนที่น่ารังเกียจในสายตาเธอตอนนี้

"พี่เหนือ พี่ได้ยินไหมเมื่อกี้พี่พลอยว่าพี่ดาวสำออย" อีสเตอร์รีบฟ้องชายหนุ่มทันที หวังให้พี่ชายของตัวเองจัดการกับภรรยา อย่างน้อยก็เพื่อประกายดาว

"พอแล้วน่ายัยเตอร์ เราหูแว่วไปเองหรือเปล่า พี่ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย" ทิศเหนือปราม ความจริงเขาได้ยินคำสบทของพลอยปภัสสรเต็มสองหู แต่เลือกที่จะเมินเฉย สายตาคมมองตามแผ่นหลังบางที่เดินห่างออกไปทุกที

'ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเขากำลังจะเสียเธอไปนะ' พลอยปภัสสรเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมาก และห่างเหินเชาไปทุกวัน

"แต่เตอร์ได้ยินจริงๆนะ พี่ดาวก็ได้ยินใช่ไหม?" เมื่อบอกแล้วพี่ชายไม่เชื่อเธอจึงหันมาหาประกายดาว แต่หญิงสาวกลับทำเพียงยิ้มตอบเท่านั้น ทำไมเธอจะไม่ได้ยินคำพูดของพลอยปภัสสร แต่ตอนนี้เธอต้องรับบทผู้หญิงที่น่าสงสารและแสนดีต่อหน้าของทิศเหนือ อะไรที่มันจะทำให้แผนการเธอเสีย เธอจะไม่มีทางทำมันเด็ดขาด อย่างเช่นตอนนี้ หากเธอยืนยันกับอีสเตอร์ว่าเธอเองก็ได้ยินที่พลอยปภัสสรพูด เขาต้องคิดว่าเธอช่างฟ้อง แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงยิ้มตอบอย่างเสียไม่ได้ ทั้งที่ในใจแทบกรีดร้องจนไม่สามารถควบคุมได้แล้ว

'อีพลอย แกกล้าดียังไงมาว่าฉัน ฝากไว้ก่อนเถอะ!!!'

พลอยปภัสสรยืนมองทั้งสามคนต่างพากันขึ้นรถ ก่อนจะขับออกจากบริเวณบ้าน ด้วยหัวใจที่บาดเจ็บ ทิศเหนือไม่เคยดูแลเธอดีขนาดนี้ ไม่ว่าเธอจะอยากได้อะไร หรือต้องการอะไร แม้เขาจะหามาให้แต่ก็ทุกอย่างก็ต้องรอ รอเขาพร้อม รอเขามีเวลา รอเขาโอกาส ทุกอย่างที่ให้เธอต้องรอ เขาให้เหตุผลว่าการรอทำให้สิ่งที่เขาให้มีค่า หากรอให้เขาพาไปกินข้าว กับข้าวมื้อนั้นก็จะอร่อยเป็นพิเศษ หากอยากได้ของบางอย่าง ก็ต้องรอเพื่อที่จะให้เธอรักษาของ ถึงเธอจะไม่เขาใจในตรรกะของเขา แต่การรอสำหรับเธอไม่ได้เป็นปัญหาเลยสักนิด เพียงแค่ทิศเหนือเอ่ยปากเธอก็พร้อมจะยินยอมและทำตามอย่างไร้เงื่อนไข แต่วันนี้เธอเห็นถึงความแตกต่างแล้ว เธอไม่ได้สำคัญมากพอสำหรับทิศเหนือ หรืออาจจะไม่มีความสำคัญเลยสักนิด พลอยปภัสสรเดินเข้ามามองกระเป๋าแบรนด์เนมที่ชายหนุ่มซื้อให้มันมีถึงสามใบในเวลาสามปี ซึ่งกระเป๋าเหล่านี้เธอไม่ได้เรียกร้อง แต่เขาให้เหตุผลว่าเธอควรจะมีไว้บ้าง อย่างน้อยก็ไม่ให้เขาเสียหน้า พลอยปภัสสรยิ้มเยาะกับตัวเองอย่างน่าเวทนา กระเป๋าพวกนี้ราคาไม่ได้เศษเสี้ยวของกระเป๋าที่ที่เธอมีสักใบ แต่เพราะเห็นว่าเขาตั้งใจซื้อให้มีคุณค่าทางจิตใจ เธอจึงดูแลและรักษาอย่างดี คิดเพียงว่าหากมีโอกาสได้ไปไหนกับเขาเธอจะได้หยิบออกมาใช้บ้าง แต่จนตอนนี้กระเป๋าทุกใบที่ทิศเหนือซื้อให้ยังคงตั้งอยู่ในตู้โชว์อย่างสงบนิ่ง ราวกับเป็นเพียงของตกแต่งบ้านเท่านั้น นอกจากกินข้าวตามโอกาสพิเศษเธอแทบไม่เคยได้ออกไปแสดงตัวว่าเป็นภรรยาเขาเลย

"มีอะไรหรือเปล่าแพรพลอย ถึงกระหน่ำโทรหาฉันขนาดนี้" พลอยปภัสสรกดรับสายเมือเห็นโทรศัพท์มือถือสั่นไม่หยุดสักที คิดว่าเพื่อนของเธอคงมีธุระสำคัญ

"ฉันว่าฉันเห็นสามีแกมากับผู้หญิงคนอื่น" แพรพลอยกรอกเสียงตามสายด้วยความวิตกกังวล

"อืม"

"แค่อืมเนี่ยนะ"

"อืม ฉันรู้แล้ว เหนือพาน้องสาวกับคุณประกายดาวไปทานข้าว"

"ประกายดาว? ประกายดาวนี่ใคร ทำไมฉันถึงคุ้นชื่อนี้จัง จะว่าไปฉันก็คุ้นหน้าผู้หญิงที่มากับสามีแกเหมือนกันนะ"

"ประกายดาวที่เป็นดาวโรงเรียนไง แฟนเก่าเหนือ"

"แฟนเก่าทิศเหนือ แล้วแกยอมปล่อยให้เหนือมากับแฟนเก่าเนี่ยนะ แกโอเคไหมพลอย อยู่ไหนเดี๋ยวฉันไปหา" น้ำเสียงเรียบนิ่งของพลอยปภัสสรทำให้แพรพลอยอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้

"โอเคสิ แกก็รู้ว่าฉันกับเหนือเราหย่ากันแล้ว เดี๋ยวอีกไม่กี่วันฉันก็จะไปทำงานที่ฝรั่งเศสแล้ว" พลอยปภัสสรรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจทำให้แพรพลอยเป็นห่วง แต่เพราะว่าคบกันมานาน แพรพลอยเลยรู้ว่าคำว่าไม่เป็นไร คำว่าโอเคของพลอยปภัสสรไม่เคยมีอยู่จริง บางทีตอนนี้พลอยปภัสสรอาจจะกำลังนั่งร้องไห้อยู่ก็ได้

"เรื่องหย่าฉันรู้ แต่เหนือเขารู้กับแกไหมยัยพลอย แกเป็นคนบอกเองนี่นาว่าเขาเซ็นเอกสารให้แกโดยที่ไม่อ่านสักตัวอักษร"

"อืม นั่นแหละดีแล้ว ยิ่งเขาไม่รู้มันยิ่งดีกับฉัน"

"ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอยัยพลอย แกกับเหนือแต่งงงานกันมาตั้งสามปีเลยนะ แค่ยัยตะกอนดิน ไม่สิยัยอุกกาบาตนั่นเข้ามาแกก็ยอมแพ้แล้วเหรอ"

"เขาชื่อประกายดาว"

"ถ้ามีนิสัยชอบยุ่งกับผัวชาวบ้านควรชื่ออุกกาบาตนั่นแหละถูกแล้ว แกคิดดีแล้วจริงๆเหรอพลอย แกรักทิศเหนือมากไม่ใช่หรือไง"

"คิดดีแล้ว ตลอดสามปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยใจร้ายกับเหนือเลยสักครั้ง ครั้งนี้คงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ฉันขอใจดีกับตัวเองบ้าง"

"มันก็จริงอย่างที่แกพูด แกควรใจดีกับตัวเองบ้าง ที่ผ่านมาแกก็ใจร้ายกับตัวเองมาไม่น้อย แกเก่งแล้วนะพลอยที่พยามยามมาจนถึงทุกวันนี้ ที่ฉันถามไม่ได้หมายความว่าฉันจะห้ามแกนะ แต่ฉันอยากให้แกคิดให้ดี ฉันไม่อยากเห็นแกเสียใจอีกต่อไปแล้ว" แพรพลอยพูดด้วยความเป็นห่วง พลอยปภัสสรไม่ใช่คนชอบเล่าเรื่องราวของตัวเองนักหากไม่สนิทใจจริงๆ

"ขอบใจนะแพร"

"ไม่ต้องมาขอบจงขอบใจ ไม่ซึ้ง วันนี้ออกมาปาร์ตี้ฉลองอิสระล่วงหน้ากับฉันไหม แกก็จะไปอยู่เมืองนอกแล้วฉันต้องเหงาแน่เลย"

"แต่..."

"ทิศเหนือไม่อยู่บ้านนี่นา เขาออกมาหาความสุขแกก็ควรออกมาบ้างนะพลอย อย่าให้แม่ต้องสอน"

จริตการจีบปากจีบคอของแพรพลอยที่ลอกมาตามสายทำให้พลอยปภัสสรพอนึกท่าทางของเพื่อนสาวตอนนี้ออก เลยอดยิ้มไม่ได้

"โอเค เดี๋ยวอาบน้ำแต่งตัวออกไปเลย ส่งโลเคชั่นไว้ก็พอ"

"ดีมากเพื่อนรัก แต่ไม่ต้องสวยมากนะ ฉันอยากสละโสดบ้างแล้ว คิคิ" แพรพลอยพูดทิ้งท้ายก่อนตัดสายทิ้ง

พลอยปภัสสรรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น หญิงสาวลุกขึ้นยืนก่อนพาตัวเองไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อนบอกไม่ให้เธอสวย งั้นเธอขอเซ็กซี่แล้วกัน