ep2

ทันทีที่ได้ยินคำสารภาพ หัวใจของคนเป็นพ่อหล่นวูบลงที่ปลายเท้า ร่างทั้งร่างชาดิก อากาศรอบตัวเย็นเยียบอย่างกะทันหัน สายตาของผ่องเบิกกว้างมองลูกสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าราวกับไม่เคยพบเห็นมาก่อน ผกามาศทรุดนั่งลงกับพื้นก้มกราบเท้าของพ่อที่นิ่งงันอยู่กับที่

“ผึ้งขอโทษ ขอโทษที่ทำให้พ่อเสียใจ”

ผกามาศสะอื้นใจราวขาดใจอีกครั้ง ไม่ว่าวันนี้หรือว่าวันไหน พ่อก็จะต้องรู้ในสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต เธอไม่ยอมเอาเด็กออก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ในเมื่อเขาต้องมาอยู่ในตัวเธอแล้ว อย่างไรเธอก็จะให้เขาเกิดมาและเลี้ยงเขาให้ดีที่สุด “กับใคร?”

เสียงถามนั้นแหบเครือ ไม่มีน้ำตาแม้สักหยด เพราะมันสะอื้นไห้อยู่ข้างในผกามาศส่ายหน้าแล้วก้มนิ่ง จะให้เธอบอกได้อย่างไรเล่า ในเมื่อเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า มันเกิดขึ้นได้อย่างไร

มือหยาบกร้านค่อยๆ เอื้อมมาลูบศีรษะของผู้เป็นลูก ความเสียใจนั้นมีอยู่มากมายเกินจะเอ่ยออกมาเป็นคำพูด หากแต่คนเป็นพ่อเลือกที่จะเก็บงำไว้ อย่างน้อยก็เพื่อให้ลูกสาวของเขาสบายใจ

“ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร เมื่อมันพลาดไปแล้วเราก็หาทางแก้ไขเอานะลูก” ผกามาศขยับเข้ามากอดขาคนเป็นพ่อไว้แน่นราวยึดไว้เป็นที่พึ่งแห่งสุดท้าย หากไม่มีพ่อ ไม่รู้ว่าชีวิตของเธอจะเป็นอย่างไร แต่เพราะเธอมีพ่อ เธอจึงซมซานกลับมาหา กลับมาใช้ชีวิตเหมือนที่เคยเป็นอยู่ แบกหน้าสู้กับคนทั้งหมู่บ้าน จะเป็นไรไปเล่า ก็ดีกว่าจะเอาเด็กออกไม่ใช่หรือ

******

“อะไรนะครับ”

เสียงของเหมวัตตะโกนลั่น ทั้งที่นั่งกันอยู่สองคนกับนายผ่อง เจ้าของไร่ที่อยู่ติดกัน ไร่มะขามหวานกับไร่ผักเมืองหนาวที่อยู่ร่วมกันโดยมีลำธารเล็ก ๆ แบ่งอาณาเขต เหมวัตนับถือนายผ่อง หรือลุงผ่องเหมือนญาติสนิท เพราะถ้าไม่ได้ลุงผ่องไร่และรีสอร์ตของเขาคงไม่เจริญเติบโตและทำกำไรนับล้านบาทต่อปีอย่างทุกวันนี้ แต่สิ่งที่ลุงผ่องมาเอ่ยปากขอร้องเขานั้น....ดูจะเป็นเรื่องอันเหลือเชื่ออยู่ไม่น้อย

“พ่อเหม อย่าตะโกนไปเลย คุยกับอยู่สองคนแค่นี้” นายผ่องพยายามโบกไม้โบกมือให้เหมวัตินั่งลง และฟังเขาพูดอีกครั้ง

“ไหนลุงผ่องช่วยพูดให้ผมฟังชัด ๆ อีกครั้งซิครับ เมื่อครู่ผมอาจจะเข้าใจผิด” เหมวัตหนุ่มลูกทุ่งที่ สาวๆคนเมืองหลายคนที่แวะมาพักที่รีสอร์ตของเขาต่างก็หมายตาจะเป็นเจ้าของเสียให้ได้ เพราะเหมวัตเป็นหนุ่มร่างสูงใหญ่บึกบึนอย่างนักเล่นกล้ามทั่วไป ผิวสีทองแดงของเขามีเสน่ห์ โดยเฉพาะเมื่อต้องถอดเสื้ออวดลอนกล้ามท้องที่หนั่นแน่นเป็นชั้นก่อนจะสอบลงรับกับสะโพกเพรียวแกร่งไปด้วยมัดกล้ามกับท่อนขาแข็งแรง ลำพังร่างกายของเขาคงไม่กระชากใจสาวแก่ แม่หม้ายนักหนา ถ้าไม่รวมกับใบหน้าที่หล่อคมเข้ม แววตาประดุจเหยี่ยวที่จ้องตะครุบเหยื่อเมื่อเผลอ ว่ากันว่า เหมวัตอกหักเมื่อครั้งที่เป็นหนุ่มวัยยี่สิบต้น ๆ นับแต่นั้น เขาไม่เคยเหลือบแลใครอีกเลย แม้จะมีสาวน้อย สาวใหญ่มาให้ท่าถึงถิ่นก็ตาม “ก็มันเรื่องอะไรเล่าครับ ที่จู่ๆ ลุงให้ผมไปเป็นลูกเขย”

“เถอะนะ พ่อเหม ช่วยลุงสักครั้งเถิด”

เหมวัต ยังไม่ยอมนั่งลง ได้แต่เดินไปเดินมาราวเสือติดจั่น ไม่ใช่ว่าเขาไม่ปลื้มกับใบหน้าสวยหวานสะอาดตาของ ผกามาศ ลูกสาวสุดหวงของลุงผ่อง ผู้มีบุญคุณ แต่การที่คนเราจะอยู่ด้วยกัน มันก็ต้องมีความรักมาก่อนไม่ใช่หรือ “รังเกียจนังผึ้ง มันหรือพ่อเหม” นายผ่องกล่าวเสียงเบา นึกเวทนาตัวเองที่ต้องวิ่งโร่มาหาผู้ชาย เพื่อขอร้องให้เขาไปเป็นพ่อของเด็กที่จะเกิดมา ก็ทำใจอยู่ว่า ผู้ชายคงตะขิดตะขวงใจ

“โธ่! ลุงผ่อง อย่าคิดว่าผมรังเกียจเลยนะครับ แต่ผมกับผึ้ง เราแทบไม่รู้จักกันเลย แล้วถ้าเผื่อผมแต่งงานกับเขาขึ้นมาจริง ๆ แฟนเขามาทวงคืน ผมจะทำยังไงครับ”

“จะทำยังไง เราก็อย่าไปยอมซิ ไอ้ผู้ชายพรรค์นั้น มันไม่กล้ามาเสนอหน้าหรอกเชื่อลุงเถอะ”