chapter 2 แรกเจอ คู่ กัด

“ ผมไม่ชอบคนขัดใจ ไปนั่งตรงโน้นถ้าจะรอ ผมมีงานด่วนต้องเซ็น”

น้ำเสียงเข้ม ทำให้จามิกาหงอ ระยะเวลาหลายปีที่คบกับชายหนุ่มผู้นี้มาทำให้รู้ดีว่าไม่ควรขัดใจ อาจโดนเขี่ยทิ้งง่ายๆ เพราะสมญานามความเจ้าชู้และใช้ผู้หญิงเปลืองของชายหนุ่มตรงหน้า

“ โอเค งั้นจี้รอกานต์นะคะ”

ธมกานต์พยักหน้าด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนจะใช้สมาธิไปกับงานตรงหน้า

ตรีรินทร์ขึ้นลิฟท์ของโรงแรม ห้าดาวชื่อดัง Eifelstar Hotelไม่อยากเชื่อว่าตนเองจะต้องมาทำงานให้กับผู้ชายที่เกือบคร่าชีวิตเพื่อนสาวคนสนิทไปชั่วชีวิต ไม่อยากเชื่อว่าต้องมาทำงานแรกให้กับผู้ชายที่เธอเกลียดมาตลอดสองสามปีที่ผ่านมา ระยะเวลาสองปีที่ผ่านมาเธอได้อ่านข่าวหนังสือพิมพ์ถึงข่าวคราวของชายหนุ่มที่มีทั้งด้านดีและไม่ดี

ด้านไม่ดีก็เรื่องใช้ผู้หญิงเปลือง เปลี่ยนตุ๊กตาหน้ารถแทบทุกสองสามเดือน รายล่าสุดเป็นนางแบบเซ็กซี่ชื่อดัง จริงๆเธอไม่ใคร่จะติดตามข่าวสารพวกสังคมไฮโซ แต่บรรดาเพื่อนๆ ในกลุ่ม ที่กรี๊ดกร๊าดไปกับข่าวสารของชายหนุ่มเนื้อหอม

ตรีรินทร์บอกกับตัวเองว่า ‘เราต้องรีบทำงานให้เสร็จเร็วที่สุดเพื่อที่จะได้เจอหน้าชายหนุ่มน้อยที่สุด งานก็คืองาน ไม่อยากเชื่อเลยคนไม่ดีแบบนี้จะเป็นลูกชายของคุณหญิงมณีจันทร์’

“ขอโทษนะคะ ดิฉันมาจากบริษัท P.D Builders คุณพงษ์ให้ดิฉันมาพบกับคุณธมกานต์ค่ะ ท่านโทรมานัดไว้แล้ว” ตรีรินทร์พูดกับหญิงสาวหน้าห้อง เอ็มดี

“อ๋อ ค่ะ นั่งรอสักครูนะคะ ท่านยังมีแขกอยู่ในห้องค่ะ”

ตรีรินทร์ เข้าไปนั่งรอที่เก้าอี้รับแขกที่จัดไว้ที่มุมห้อง ตรีรินทร์หยิบนิตยสารบนโต๊ะมาพลิกอ่าน จนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงก็ชักจะหงุดหงิด

“บ้าจริง จะให้รออีกนานไหมเนี่ย”

“คุณคะ อีกนานไหมคะ ฉันมารอชั่วโมงกว่าแล้วนะคะเนี่ย” ตรีรินทร์เอ่ยถามหญิงสาวที่คาดว่าจะเป็นเลขาของชายหนุ่ม

“แขกของท่านยังไม่ออกมาเลยคะ ฉันเกรงว่าคุณต้องรออีกสักครู่ ถ้าแขกท่านออกมาดิฉันจะแจ้งให้ทราบนะคะ”

“ดิฉันจะลองโทรไปถามท่านให้นะคะ” เลขาสาวตอบ

“บอสคะ บริษัท พีดี ส่งคนมาพบค่ะ อ๋อมารออยู่สักครู่แล้วค่ะ ให้รออีกสักครู่เหรอคะโอเคค่ะ เดี๋ยวจอยจะบอกให้เธอททราบค่ะ”

ธมกานต์ยิ้ม “คนโปรดของคุณแม่แกล้งให้รอสักหน่อย ดูสิจะออกฤทธิ์ยังไง หรือจะเรียบเหมือนผ้าพับไว้”

สองชั่วโมงผ่านไปอย่างเชื่องช้า ตรีรินทร์ทนไม่ไหว เป็นไงเป็นกันวันนี้ เธอต้องทำให้เค้ารู้บ้างว่าจะทำอย่างนี้กับคนอื่นไม่ได้

จามิกานั่งรอจนเผลอหลับไป พอตื่นขึ้นมาก็ยังเห็นชายหนุ่มเซ็นเอกสาร ชักเบื่อก็เลยเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับบีบนวดที่ไหล่และต้นคอ พร้อมกับจูบไซ้ต้นคอใบหูอย่างออดอ้อน

“กานต์ขา จี้มารอนานจนหลับไปแล้วนะคะ ไม่สงสารจี้หรือไงใจคอจะให้รอไปจนถึงไหนคะนี่”

ธมกานต์ชักสยิวไปกับสัมผัสหญิงสาว ก็หันมาตอบสนองอย่างคนคุ้นเคย จนไม่ได้ยินเสียงเคาะประตู

“ว้าย!! เข้ามาได้ไงเนี่ย” จามิกาหวีดร้องเมื่อเห็นหญิงสาวแปลกหน้าพรวดเข้ามา

ธมกานต์ยิ้ม เป็นไปตามที่คาดไว้ว่า แม่ตัวดีของคุณแม่ต้องทำแบบนี้ดูสิเจ้าหล่อนจะว่ายังไง

“อ๋อ ที่ปล่อยให้ฉันรอตั้งหลายชั่วโมงก็เพราะอย่างนี้นี่เอง” ตรีรินทร์มองธมกานต์ด้วยแววตาดูแคลน

ธมกานต์รู้สึกขุ่นใจเมื่อเห็นแววตาแบบนี้จากหญิงสาวตรงหน้า ยอมรับกับตนเองว่าหญิงสาวตรงหน้านี่เป็นคนสวยอย่างหาคนจับตัวยากผมยาวสยาย ขนตางอน จมูกโด่ง ริมฝีปากอิ่มเป็นสีชมพูอ่อน เสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงเข้ารูปสีดำ ทำให้ร่างสูงระหงดูสง่างาม

“ไม่เคยเรียนมารยาทมาหรือไง เข้าห้องคนอื่นต้องเคาะประตูเสียก่อน แล้วคุณเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่” น้ำเสียงดังตวาดแบบเอาเรื่อง

“เรียนค่ะ แล้วคุณล่ะเรียนมาหรือเปล่าหรือไปเรียนเมืองนอกจนลืมเรียนมารยาทของคนไทย ฉันเคาะอยู่ตั้งหลายนาที ถ้าคุณไม่มัวยุ่งกับเออ แฟนของคุณ คุณคงได้ยินหรอก ฉันมาจากพีดีบิวเดอร์ส คุณพงษ์ให้ฉันมาคุยกับคุณเรื่องบ้านแต่ฉันว่าวันนี้คุณไม่ว่างจะคุยแล้วมั้ง ทีหลังถ้ารู้ว่าตัวเองไม่ว่างก็ไม่ควรจะนัดให้คนอื่นมานั่งรอให้เสียเวลา คนอื่นเค้าก็มีงานทำนะคุณ ไม่ได้ว่างมากเหมือนพวกคุณถ้าอยากทำอย่างอื่น ก็ควรจะโทรไปยกเลิกนัด คนอื่นเค้าจะได้ไม่ต้องเสียเวลา” ตรีรินทร์พูดด้วยความโกรธจนไม่เว้นระยะหายใจ

“ฉันลาล่ะค่ะ” ตรีรินทร์กล่าวลาพร้อมหันหลังกลับ

“เดี๋ยวอย่าพึ่งไป คุณอยู่ตรงนี้ก่อน”

“จี้คุณกลับไปก่อน ผมมีงานต้องทำต่อ คงไปกินข้าวกับคุณไม่ได้แล้ว เอาไว้คืนนี้ผมไปหา”

“โถ กานต์ จี้มารออยู่ก่อนตั้งนาน”

“ผมไม่ชอบคนขัดใจ จำไม่ได้หรือไง”น้ำเสียงเข้มทำให้จามิกาต้องถอนใจอย่างยอมแพ้

“โอเคค่ะ งั้นจี้ไปนอนรอที่คอนโดนะคะ”จามิกาเข้าไปจูบลาที่ข้างแก้ม ก่อนตวัดตาจิกที่หญิงสาวสวยตรงหน้าอย่างเคืองแค้น ก่อนจะเดินกระแทกไหล่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตรีรินทร์เซเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังจะกลับออกไปเช่นกัน

“เดี๋ยวก่อนคุณตรีรินทร์ ผมยังไม่อนุญาตให้คุณกลับ แล้วตกลงคุณจะยอมแพ้แค่นี้เหรออย่างว่าล่ะนะเด็กใหม่พึ่งจบ ความอดทนก็ไม่มี คงคิดล่ะสิว่าทุกอย่างต้องได้มาง่ายๆ” น้ำเสียงเยาะเย้ยทำให้ตรีรินทร์เลือดขึ้นหน้า

“ใครว่าฉันยอมแพ้ ฉันก็เห็นอยู่ว่าคุณไม่ว่างฉันก็จะกลับไปก่อน อ้อ คุณธมกานต์ ทีหลังถ้าคุณไม่ว่างจะพบใคร แล้วจะทำอะไร อะไรกับแฟน ใครเค้าก็ไม่ว่าหรอกนะคุณแต่ควรแจ้งออกไปว่าวันนี้คุณไม่ว่าง เพราะติดแฟนอยู่จะได้ไม่เสียเวลาคนอื่น ตั้งครึ่งค่อนวัน ”

“รอแค่นี้ทำบ่นแล้วจะไปทำอะไรเนี่ย ” น้ำเสียงชายหนุ่มเย้ยหยัน

“รอแค่นี้บ้านคุณสิ ฉันมารอคุณ ตั้งสามชั่วโมงสิบนาที สิบสองวินาที”

“แล้วตกลงคุณจะกลับมือเปล่าหรือไง..งานแรกไม่ใช่เหรอ คิดดีๆนะคุณอาจมีผลกับการรับเป็นพนักงานประจำนะคุณ ผมบอกไว้ก่อนอีกอย่าง แม่ผมเค้าอยากให้คุณเป็นคนทำด้วยสิงานนี้”

ตรีรินทร์ใคร่ครวญอย่างรอบคอบก่อนจะสูดลมหายใจ

‘จริงของเค้าถ้าไปมือเปล่า มีหวังคุณพงษ์อาละวาดแน่ๆ มาตั้งนานไม่ได้อะไรติดมือไปสักอย่าง’ ตรีรินทร์คิดในใจ

‘คงต้องยอมอีตานี่ไปก่อนไม่งั้นมีหวังโดนไล่ออกแน่ๆ’

“ว่าไง จะทำงานหรือจะกลับ เอาให้แน่ ผมไม่ชอบเล่นขายของนะคุณ” ธมกานต์พูดเสียงเข้มก่อนจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า

“ทำก็ได้ ถ้าคุณว่างแล้ว”

“เชิญนั่งก่อนสิครับ”

ตรีรินทร์นั่งลงพร้อมหยิบอุปกรณ์ออกมาจากกระเป๋าทั้งเครื่องอัดเทปสมุดโน๊ต ระหว่างที่หญิงสาวหยิบอุปกรณ์ ธมกานต์ลอบมองหญิงสาวอย่างสนใจ