ep2

ยังไม่ทันที่สองสาวจะเล่าถึงเรื่องราวแต่หนหลัง รถกระบะสี่ประตูตรากรมอุทยานฯ ก็บีบแตรเรียกพร้อมจอดเลยไปด้านหน้าเล็กน้อย ชั่วครู่ใบหน้าหล่อเหลา คมคาย ผิวเข้มก็ชะโงกออกมาชวนสองสาวขึ้นรถไปด้วยกัน

“จะเข้าไปอุทยานฯใช่ไหมครับ ขึ้นมาเลยครับ”

รอยยิ้มเก๋ของชายหนุ่มส่งให้กับหญิงสาวอย่างใจดี กัลยารีบเหวี่ยงเป้ขึ้นท้ายรถ ทำท่าว่าจะปีนขึ้นท้ายกระบะ

“ด้านหน้าครับ มีที่นั่งคุณจะไปนั่งหลังกระบะทำไม” เสียงท้วง พร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่เจ้าตัวจะส่งสายตาไปมองหญิงสาวอีกคนที่โยนเป้ขึ้นกระบะเรียบร้อยแล้ว

“ขอบคุณค่ะ” สองสาวยกมือไหว้ขอบคุณทั้งคู่ ก่อนจะเปิดประตูด้านหลังขึ้นไปนั่ง

“ผมชื่อพลวัฒน์ครับ เรียกพลเฉย ๆ ก็ได้ แล้วลุงคนขับชื่อ ชีพ พวกผมเป็นเจ้าหน้าที่ที่นี่ เดาว่าคุณสองคนจะมาพักผ่อนที่นี่ใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ ฉันชื่อแอนนี่”

“ส่วนฉันชื่อก้อยค่ะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ แล้วจองบ้านพักเอาไว้หรือยังครับ บ้านพักของเราติดลำธาร บรรยากาศดีมาก นี่ถ้าเป็นวันหยุดคงเต็ม แต่วันนี้วันธรรมดา น่าจะมีว่างให้คุณพัก”

“ขอบคุณมากค่ะ ฉันยังไม่ได้จองเลยค่ะ ลืมไปเลยว่าต้องจองที่พัก” แอนนี่รับคำอ่อย ๆ ความจริงแล้วเธอไม่จองเพราะอยากนอนเต้นท์ต่างหาก แต่เมื่อเห็นว่ามีที่พักติดริมลำธารก็ชักจะอยากพักขึ้นมาทันที

“โอเคครับ เดี๋ยวผมจัดการให้” พลวัฒน์หันกลับมายิ้มให้อย่างใจดี ขณะที่ปลายสายตาตวัดมอง หญิงสาวสวมแว่นที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ

ไม่นานนัก รถกระบะสี่ประตูของกรมอุทยานฯ ก็จอดนิ่งที่โรงจอดรถ สองสองลงจากรถแล้วขนสัมภาระก้าวเดินตามชายหนุ่มไปยังอาคารสำนักงานและต้อนรับนักท่องเที่ยวอย่างขมีขมัน จนในที่สุดก็ได้กุญแจบ้านพักมา โดยพลวัฒน์เป็นคุณอำนวยความสะดวกให้กับสองสาว

“ร้านอาหารสวัสดิการมีนะครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปทำงานก่อน แล้วจะแวะไปคุยด้วยนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

แอนนี่เอื้อมมือไปรับกุญแจแล้วยิ้มให้ ก่อนจะพยักหน้าให้กับกัลยาเดินตามไป โดยลัดเลาะลำธารขึ้นไปเหนือน้ำเรื่อย ๆ จนถึงบ้านพักหลังเล็ก ๆ ที่จัดแต่งอย่างสวยงาม

“โห...สวยจังเลย ยังกับรีสอร์ตแน่ะ”

“นั่นซิ ค่าที่พักคงแพงมาก”

“ไม่น่าแพงหรอก...ถึงแพงก็คงราคาของกรมอุทยานน่ะ ขึ้นบ้านกันเถอะ ฉันง่วงจะแย่แล้ว” กัลยาเดินนำหน้าทันทีที่เห็นที่พักสวยเก๋ ริมลำธาร ซึ่งเลยลงไปจะเป็นน้ำตก ซึ่งเป็นชื่อเดียวกับอุทยานฯ

แอนนี่เก็บสัมภาระเข้าตู้เสื้อผ้าหลังเล็ก นั่งพักอยู่ปลายเตียงด้วยใบหน้านิ่ว คิ้วขมวด ทำให้เพื่อนสาวแปลกใจ

“กลุ้มใจอะไรอีกล่ะ”

“ก้อย..ที่บอร์ด ไม่มีชื่อเขา ไหนเขาบอกว่า เขาทำงานอยู่ที่นี่”

“อ้าว...งั้นเราก็มาเสียเที่ยวล่ะซิ”

“หรือบอร์ดมันจะเก่าไปแล้ว ไม่น่าใช่.....คุณพล ยังเห็นชื่อเขาว่าพลวัฒน์ แต่ชื่อเขาไม่มี”

“เขาชื่ออะไรล่ะ ว่าที่คู่หมั้นของแกคนนี้”

กัลยาเลยถามขึ้นเพราะเพื่อนสาวยังไม่เคยเอ่ยชื่อเขาให้ฟังสักครั้ง

“ชาร์ล เขาชื่อคุณชาร์ล”

“ชาญ.....ชาญชัยหรือชาญอะไรล่ะ”

แอนนี่ขมวดคิ้ว....นั่นซิ เธอรู้แต่ว่าเขาชื่อชาร์ล แต่ไม่รู้ว่าเขาชื่อจริงชื่ออะไร เธอเห็นเขาจากภาพถ่าย แต่ไม่เคยเจอตัวจริง ไม่เคยรู้ชื่อ รู้นามสกุล รู้แต่ว่า เขาจบมาจากเมืองนอก ปู่เขาเป็นอเมริกันเหมือนพ่อของเธอ และเขากล้าดียังไงที่ปฏิเสธเธอ ก่อนที่จะรู้จักกับตัวเธอ คุณเอมอร แม่ของเธออุตส่าห์ให้รูปถ่ายของเธอให้เขาดู แม่บอกว่าเขาเองก็ดูจะพอใจ แต่กลับปฏิเสธที่จะแต่งงานกับเธอ เขาบอกว่าเขาอยากรู้จักคนที่เขาแต่งงานด้วยก่อนจะตกลงแต่งงาน .... ก็นี่ไงล่ะ เธอพาตัวเองมาให้เขารู้จักแล้ว

“เอาเถอะ เดี๋ยวเราค่อย ๆ ตะล่อมถามคุณพลก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันเพลียละ ขอนอนพักก่อนได้ไหม อากาศกำลังสบายเลย”

“โอเค ถ้ายังงั้นแกนอนก่อนนะก้อย ฉันว่าจะไปเดินเล่นแถวน้ำตกเสียหน่อย แกลุกขึ้นมาปิดห้องก่อน เดี๋ยวถ้าฉันกลับมาจะเคาะเรียก”

******