วิวาห์ป่ารัก

รถตู้โดยสารประจำทางที่วิ่งต่างจังหวัดแทนรถบัสโดยสารคันใหญ่ แวะเข้าจอดริมทางส่งผู้โดยสารหญิงสองคนลงตรงป้ายทางเข้าอุทยานแห่งชาติแห่งหนึ่งในจังหวัดทางภาคเหนือของไทย ทันทีรถวิ่งจากไปทิ้งไว้เพียงควันท่อไอเสียที่ทำให้สองสาวถึงกับปิดจมูกแล้วไอค่อกแค่กเบาๆ ตามมาด้วยเสียงบ่น

“ฉันว่าเราขับรถมาน่าจะสะดวกมากกว่าแบ็คแพ็คมาแบบนี้นะแอนนี่”

“ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันมาน่ะซิ ขืนขับรถมาเขาก็ต้องจับได้”

“จะจับได้ยังไงวะ ก็ในเมื่อแกกับเขายังไม่เคยเจอกันเลย”

“แต่เขาเคยไปบ้านฉัน เขาเคยเห็นรถและฉันไม่อยากให้เขาสงสัย”

“คิดเยอะไปนะแกเนี่ย”

แอนนี่ สุวรรณทรัพย์ หรือวิ สาวลูกครึ่งไทย-อเมริกันของเศรษฐีที่ดินชานเมืองกรุงเทพฯ โบกมือให้เพื่อนสาวที่มีนามว่า กัลยา หรือก้อย ก่อนสะพายเป้ใบเขื่องขึ้นหลังเดินเข้าไปภายในเส้นทางเล็กของอุทยานฯ ที่มีร่มไม้ขึ้นครึ้มทั้งสองข้างทาง ทั้งคู่เดินทางมาจากกรุงเทพฯ โดยแอนนี่ชวนกัลยาให้มาเป็นเพื่อนเที่ยวอุทยานฯ แห่งหนึ่ง เพราะบังเอิญไปรู้ว่าแม่ของเธอได้ไปตกปากรับคำกับผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่เธอนับถือว่าจะให้ลูกชายของเขาแต่งงานกับเธอ

แล้วนี่มันสมัยไหนกันเล่า ที่จะให้มีการคลุมถุงชนแบบนี้ แต่เพราะแอนนี่นับถือผู้ใหญ่ท่านนั้นมาก จึงไม่อยากขัดใจ อีกทั้งเธอก็รักแม่มาก เพราะแม่เลี้ยงเธอมาคนเดียว เพราะพ่อ ซึ่งเป็นคนอเมริกันไม่ยอมย้ายกลับมาอยู่เมืองไทยกับแม่ ทำให้แม่หอบหิ้วเธอกลับเมืองไทย และเปลี่ยนมาใช้นามสกุลของแม่แทน แอนนี่เพิ่งผิดหวังกับความรัก เข็ด แต่ไม่ปิดกั้นตัวเอง จึงอยากจะรู้จักว่าที่เจ้าบ่าวของเธอก่อนที่จะตกปากรับคำ ทว่าเขากลับปฏิเสธเธออย่างสิ้นเชิง ดังนั้นเธอจึงแอบมาที่ที่เขาทำงานอยู่ โดยพ่วงเพื่อนสนิทมาด้วย เธออยากรู้ว่าเหตุใดเขาจึงปฏิเสธเธอ

“รออยู่ปากทาง ประเดี๋ยวก็คงมีรถผ่านมามั้งแก จะเดินให้มันเหนื่อยทำไม”

“เดินออกกำลังกาย เป็นไรไปเล่า เขาบอกไม่กี่กิโลก็ถึงแล้วนี่”

“ถ้ารถวิ่งก็คงไม่ไกล แต่นี่เดินนะแม่คุณ”

กัลยาเริ่มโอดครวญ แม้ว่าเท้าทั้งสองจะเดินเคียงคู่กันมาอย่างทะมัดทะแมง แต่คำบ่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็หลุดออกมาจากปากอย่างไม่ขาดระยะ ในสมัยเรียนมหาวิทยาลัยทั้งแอนนี่และกัลยา เคยออกค่ายอาสาพัฒนาชนบทอยู่บ่อย ๆ ทำให้พวกเธอคุ้นเคยกับการแบกเป้ท่องป่าและเดินอย่างทรหด ประกอบกับใจรักที่ชอบเดินทางท่องเที่ยวป่าอยู่บ่อย ๆ

“ทำยังกะไม่เคยเดิน ยังสาวยังแส้ บ่นเป็นคนแก่ไปได้” แอนนี่หันมาดุเพื่อนเบา ๆ แต่สีหน้าไม่จริงจังนักด้วยมีเจตนาจะแซวมากกว่า

“ย่ะ แม่คุณ ทำยังกะจะมารำลึกความหลังกับพี่ธียังงั้นล่ะ”

พี่ธี...คำนี้ทำให้เท้าทั้งคู่ของแอนนี่สะดุดลง เธอหันกลับมามองกัลยาเพื่อนสาว ที่ตอนนี้มีแววตาขอโทษอยู่กลายๆ ที่หลุดปากเอ่ยคำนี้ออกมา

“ฉันขอโทษ”

“ช่างมันเถอะ ป่านนี้พี่ธีเขาแต่งงานไปแล้วมั้ง ฉันก็ไม่ได้ข่าว แกจะเอาอะไรกับรักในวัยเรียนล่ะ”

“แกทำใจได้แล้วเหรอวะ ฉันมีคำถามเยอะเลยอยากจะถามว่ะ” กัลยารีบรุกทันที

แอนนี่เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้กับเพื่อนสนิท พยักหน้าให้ นั่นก็แสดงว่าหลายคำถามที่กัลยาอย่างรู้ เพื่อนสาวดาวมหาวิทยาลัยของเธอคนนี้จะตอบเธอ หลังจากที่เก็บงำเอาไว้หลายปีแล้ว

“อย่างที่รู้ละนะ ว่าแกเป็นดาวมหาวิทยาลัย แล้วพี่ธีเป็นประธานสโมสรที่หล่อมาก เหมาะสมกับแกสุด ๆ แล้วจู่ ๆ ทำไมแกกับพี่ธีเลิกกันวะ ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ ขนาดฉันเป็นเพื่อนสนิทฉันยังไม่รู้สาเหตุเลย มีแต่เสียงเล่าลือที่ฉันเองก็ไม่รู้ความจริง”

“แกก็เก่งนะ อยากรู้มาตั้งหลายปี แต่เพิ่งมาถาม” แอนนี่ย้อนตอนแล้วหัวเราะเบา ๆ

“แหม แกก็น่าจะรู้ ฉันสนิทกับแกก็จริง แต่ก็ไม่เคยก้าวก่ายเรื่องของแก นอกจากแกอยากจะบอกเอง เรื่องนี้ถึงอยากรู้แค่ไหน แต่แกไม่บอกฉันก็ไม่กล้าถาม”

“นั่นซิ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าทำไมแกไม่ถาม”

“เฮ่อ....ถ้าแกนั่งร้องไห้ฟูมฟาย ฉันอาจจะปลอบและถาม แต่นี่แกเฉยมาก ๆ เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วช่วงนั้น ต่างคนต่างทำโปรเจคใหญ่ ฉันเห็นแกยังไหว เลยไม่ได้เซ้าซี้ถาม แค่ห่วงอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น”

แอนนี่ยิ้มให้เพื่อนรัก เพราะกัลยาเป็นคนแบบนี้ เธอจึงสนิทสนมกับกัลยามากกว่าคนอื่น ๆ กัลยาไม่เรื่องมาก สงบปาก สงบคำ เรียนเก่งเพราะตั้งใจเรียน แต่ทุกครั้งที่มีปัญหากัลยาจะมานั่งข้าง ๆ โดยไม่ต้องพูดอะไร นั่งรอเป็นเพื่อนแล้วเวลาจะช่วยเยียวยาเอง