ตอนที่ 4 ไม่สบาย

ตอนที่ 4 ไม่สบาย

ผ่านไปนานหลายชั่วโมง

กว่าที่บทสวาทจะจบลงก็ทำเอาหญิงสาวหมดสติไปอีกจนได้ กิตติรักษ์นอนตะแคงจับจ้องใบหน้าสวยของหญิงสาวด้วยแววตาเรียบนิ่ง เสียงสะอื้นไห้นั้นมันยังก้องอยู่ในหัวใจของชายหนุ่มไม่หายไปไหน เห็นหญิงสาวเป็นแบบนี้หัวใจของเขาก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน ในบางครั้งการที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้เจ็บเขาก็ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้

“ทำไมเธอถึงไม่รักพี่บ้างครับน้องฟ้า สำหรับเรานอกจากเรื่องเงินไม่มีอย่างอื่นเลยเหรอ?”กิตติรักษ์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา จู่ๆ ก็มีเสียงฟ้าร้องขึ้นมาทำให้ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกทันที เสียงฝนตกทำให้หญิงสาวขยับกายเข้าหาความอบอุ่นจากคนตัวสูง การกระทำของปลายฟ้าทำเอากิตติรักษ์นิ่งชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆ ยกแขนขึ้นมาโอบกอดร่างเล็กเอาไว้ สุดท้ายเขาก็เลือกทำตามหัวใจของตนเองอยู่ดี เขารักเธอ รักมากจนรู้สึกเสียใจมากที่ได้ยินความจริงทุกอย่าง

ย้อนกลับไปวันแต่งงาน

“จำได้ใช่ไหมว่าฉันสั่งไว้ว่าอะไร?”

“ถ้าคุณแม่จะมาพูดเรื่องนี้ ฟ้าขอเถอะนะคะ ฟ้าไม่อยากฟัง”

“แต่แกต้องฟัง ถ้าแกมีลูกกับตารักคุณนายอิงอรจะให้เงินรับขวัญลูกของแกตั้งสิบล้าน ไหนก็ลงทุนเข้าหาจนได้แต่งงานกับตารักแล้วก็อย่าโง่นักเลย เข้าใจไหมที่พูด!”

“คุณแม่ฟ้าเหนื่อยแล้วนะคะ แค่แต่งงานกับผู้ชายที่ฟ้าไม่ได้รักก็มากพอแล้ว ทำไมต้องให้ฟ้าทำถึงขนาดนี้ เงินมันสำคัญมากสำหรับคุณแม่เลยงั้นเหรอคะ?”

“อย่ามาพูดมาก แกควรตอบแทนบุญคุณของฉันนะ ที่ฉันเลี้ยงแกมาจนโตมาเถียงฉันแบบวันนี้ควรสำนึกเอาไว้ด้วย ไม่รู้ล่ะยังไงแกก็ต้องท้องกับตารักให้เร็วที่สุด ต่อให้แกไม่ได้รักผู้ชายคนนั้นฉันก็ไม่สน!”

ร่างบางอรชรขยับกายไปมาเมื่อความฝันในอดีตตามมาหลอกหลอนหญิงสาวอีกครั้ง ภาพของปลายฟ้าในวัยสิบขวบถูกขังอยู่ในตู้มืดๆ ไม่ว่าเด็กหญิงจะร้องไห้ขอร้องให้แม่เลี้ยงเปิดประตูให้ หญิงวัยกลางคนก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยเธอออกมาสักที

“คุณแม่ฮึกฮื่อ น้องฟ้าขอโทษน้องฟ้ากลัวแล้ว น้องฟ้าจะไม่ดื้ออีกแล้ว อย่าขังน้องฟ้า น้องฟ้ากลัวฮื่อ~”ในวัยเด็กเวลาที่เด็กหญิงทำอะไรไม่ถูกใจนางพรทิพย์ หญิงวัยกลางคนก็มักจะจับปลายฟ้าขังไว้ที่ตู้ไม้อันเก่าที่อยู่ในห้องเก็บของ เป็นแบบนี้แทบทุกครั้ง กว่าที่นางพรทิพย์จะปล่อยเธอออกก็ปาไปข้ามวันข้ามคืน

“ฮึกฮือ คุณแม่น้องฟ้าขอร้องอย่าทำแบบนี้กับน้องฟ้า น้องฟ้ากลัวแล้วฮือ~”เสียงแผ่วเบาที่ดังออกมาจากริมฝีปากของคนตัวเล็ก ทำให้กิตติรักษ์ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที เขาพยายามจับใจความคำพูดของหญิงสาว แต่ด้วยเสียงที่แผ่วเบา ทันทำให้ชายหนุ่มไม่เข้าใจเลยสักนิด

“ปลายฟ้า”กิตติรักษ์เรียกชื่ออีกฝ่ายก่อนจะสะดุ้งตกใจเล็กน้อยที่เขารับรู้ถึงความร้อนระอุของหญิงสาวข้างกาย

“ทำไมตัวร้อนจี๋เลย ปลายฟ้า ฟ้า น้องฟ้าครับตื่นก่อน มากินยาก่อนตัวร้อนจี๋แบบนี้ไม่สบายแน่ๆ”คนตัวสูงรีบลุกขึ้นไปหยิบยาพาราที่เขามักจะกินทุกครั้งเวลามีเรื่องเครียดๆ เข้ามาในสมองของชายหนุ่ม ก่อนจะเดินตรงมาหาหญิงสาวที่นอนไร้สติอยู่บนเตียงกว้างด้วยแววตาของความเป็นห่วง

กิตติรักษ์พยุงร่างเล็กขึ้นมาก่อนจะหยิบยาในมือใส่ปากของหญิงสาวตามด้วยน้ำอย่างช้าๆ ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะพยายามเบี่ยงหน้าหนีก็ตาม แต่อีกฝ่ายก็บังคับให้กินยาไปจนได้

สายตาคมเข้มของชายหนุ่มยังคงจับจ้องมองใบหน้าซีดเซียวของปลายฟ้านิ่ง เขารู้สึกผิดไม่น้อยที่มีส่วนทำให้คนตัวเล็กไม่สบายแบบนี้ แต่ทว่าพอนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านั้นใบหน้าหล่อเหลาก็บึ้งตึงออกมาทันที

“ทำไมต้องเหยียบย่ำหัวใจพี่ขนาดนี้ด้วยปลายฟ้า?”ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยความเสียใจก่อนจะขยับกายลุกขึ้นจากร่างเล็กทันที ก่อนที่ที่ชายหนุ่มจะเดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่อที่จะทำความสะอาดร่างกาย

ร่างกำยำยืนอยู่ใต้ฝักบัวปล่อยให้สายน้ำไหลชโลมกายอยู่นาน ในหัวสมองของกิตติรักษ์ในตอนนี้เอาแต่คิดถึงเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น เขาไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับปลายฟ้ามันจะจบลงที่ไหนกัน เขารู้เพียงว่าในตอนนี้หัวใจของเขามันมีแต่ความเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว

ตุบ! กำปั้นของกิตติรักษ์ต่อยเข้ากำแพงห้องน้ำด้วยสีหน้าของความเจ็บปวด คำพูดที่หญิงสาวไม่ได้รักเขานั้นมันยังวนเวียนอยู่ในหัวสมองของชายหนุ่มไม่น้อย

“ถึงแม้ว่าไม่รักพี่ แต่สำหรับพี่ฟ้าก็ไม่มีสิทธิ์ไปจากพี่จำเอาไว้ปลายฟ้า!”

เช้าของวันใหม่

ร่างบางอรชรอ้อนแอ้นของหญิงสาวเจ้าของใบหน้าซีดเซียวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวัน ปลายฟ้ากวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องและก็เป็นดั่งเช่นเคยที่ไม่เห็นร่างสูงของใครอีกคนอยู่ในห้อง หญิงสาวค่อยๆ พยุงร่างกายลุกขึ้นก่อนจะยกมือขึ้นมาบีบขมับของตัวเอง

ความเหนื่อยล้ากับความเครียดทำให้ร่างกายของเธออ่อนแออย่างเห็นได้ชัด ปลายฟ้าค่อยๆ ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำเพียงไม่นานหญิงสาวก็ลงมาจากห้องนอนก่อนจะยิ้มทักทายแม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดบ้านอยู่

วันนี้ที่บ้านหลังใหญ่นี้เงียบกว่าทุกวันพอป้าน้อยแม่บ้านเห็นท่าทางของหญิงสาวก็เอ่ยบอกว่าวันนี้คุณนายอิงอรออกไปข้างบ้าน ส่วนกิตติรักษ์ก็ออกไปทำงานแล้ว นอกจากหญิงสาวและแม่บ้านก็ไม่มีใครอยู่อีก ไม่รู้ทำไมพอได้ยินอย่างนี้หญิงสาวก็รู้สึกเหงาหัวใจอย่างบอกไม่ถูกเอาเสียเลย เธออยากกลับไปทำงานจัง อยากไปทำสิ่งที่เธอรักไม่ใช่อยู่แบบนั้งกินนอนกินแบบนี้

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จปลายฟ้าก็ออกมาเดินเล่นชมสวนดอกไม้ชมบริเวณบ้านของชายหนุ่ม เธอยอมรับว่าที่นี่หน้าอยู่ไม่น้อย บรรยากาศก็สดชื่น มองไปทางไหนก็มีแต่ความอุดมสมบูรณ์ไปหมด แต่ทว่าความสวยงามพวกนี้มันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกผิดในใจของหญิงสาวหายไปเลยสักนิด ที่เธออยู่ในตอนนี้มันอึดอัดทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี

ยิ่งความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับกิตติรักษ์แย่ลงแบบนี้ด้วย เธอก็ยิ่งทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ

“ไม่สบายออกมาเดินเล่นทำไม?”เสียงเข้มของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวสะดุ้งตกใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายมาแบบเงียบๆ ท่าทางของคนตัวเล็กทำเอาชายหนุ่มจับจ้องมองนิ่ง เขารู้สึกไม่ชอบเลยจริงๆ ที่ปลายฟ้าทำท่าหวาดกลัวเขาแบบนี้นี่ผัวนะใช่คนอื่นที่ไหนกัน

“ที่ถามทำไมไม่ตอบ ไม่สบายอยู่แท้ๆ ยังจะออกมาตากลมอีก”

“เอ่อ ฟ้าดีขึ้นแล้วค่ะพี่รักขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ”เธอเอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงพยายามปกติที่สุด

“หึ! ที่เป็นห่วงเพราะยังใช้งานไม่คุ้มก็แค่นั้น อย่ารีบตายไปล่ะนี่มันแค่เริ่มต้น!”

สิ้นคำพูดของชายหนุ่ม หญิงสาวก็เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นทันที ใช่เธอเจ็บ เจ็บกับคำพูดของชายหนุ่มแต่นั้นมันก็สมควรแล้วสินะที่เธอจะต้องเจอแบบนี้ ในเมื่อในตอนนี้หนีไปไหนไม่ได้ ออกไปจากชีวิตของผู้ชายคนนี้ไม่ได้เธอก็คงต้องก้มหน้าชดใช้สิ่งที่ก่อสินะถึงทุกอย่างจะจบ

“พี่ยังพูดคำเดิมรึเปล่าคะ?”คำพูดของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

“หมายถึงเรื่องอะไร?”ปลายฟ้าสูดลมหายใจเข้าปอดเรียกความมั่นใจของตัวเองอีกครั้ง ในเมื่อมาขนาดนี้แล้วเธอก็คงไม่มีทางเลือกอื่นอีก

“ถ้าฟ้านอนกับพี่ชดใช้ค่าสินสอดพี่ยังจะให้ค่าตัวฟ้าอย่างที่พูดไหมคะ?”พูดออกไปหัวใจของหญิงสาวก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาพอสมควร กิตติรักษ์มองนัยน์ตาสวยของหญิงสาวตรงหน้าก่อนเงียบไปชั่วครู่

ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่จู่ๆ หญิงสาวก็มาถามแบบนี้ จะว่าไปมันก็คงไม่แปลกเพราะผู้หญิงที่เห็นแก่เงินอย่างปลายฟ้าก็คงไม่คิดอะไรมากสินะที่พูดแบบนี้ออกมา

“หึ แน่นอนแต่ค่าสินสอดห้าล้าน ยังไม่รวมหนี้สินก่อนหน้าที่แม่ของเธอหยิบยืมไปนะปลายฟ้า รวมๆ แล้วก็สิบกว่าล้าน เธอคงต้องนอนกับฉันยี่สิบกว่าครั้งเลยนะถึงจะหมดหนี้”