วิวาห์นี้คือสองเรา

“ลุงเสียใจด้วยนะลูก”

“ขอบคุณที่มาร่วมงานศพของคุณพ่อนะคะ” เธอกล่าวขอบคุณแขกคนสุดท้ายที่กำลังเดินออกจากงานศพ บรรยากาศเป็นไปอย่างโศกเศร้า แน่นอนว่าพ่อของเธอนั้นท่านเป็นคนดีก่อนตายก็ทำแต่สิ่งดีๆทำให้มีคนระลึกถึงมากมาย

“พี่อ้อมครับเรียบร้อยแล้วเรากลับบ้านกันเถอะครับ”

“ต่อจากนี้เราก็เหลือกันแค่สองคนพี่น้องแล้วนะโอม”

“ผมทราบดีครับ ผมจะตั้งใจเรียนหลังจากเรียนจบผมจะมาช่วยพี่อ้อมดูแลบริษัทของเรานะครับ”

“ได้ยินโอมพูดอย่างนี้พี่ก็ค่อยมีกำลังใจหน่อย โอมต้องตั้งใจเรียนนะพี่เชื่อว่าคุณพ่อกำลังมองพวกเราอยู่”

“ครับ” สองพี่น้องโอบกอดกันด้วยน้ำตาแห่งความสูญเสีย

ความเป็นจริงชั่งโหดร้ายหลังจากบิดาของเธอเสียชีวิตลงท่านก็ได้ทิ้งมรดกก้อนโตไว้ให้ลูกสาวทั้งสองคน อ้อมในฐานะที่เป็นพี่เลยต้องเป็นคนจัดการเรื่องมรดกเองทั้งหมดเพราะน้องชายที่อายุห่างกันเกือบ 8 ปีมั่นใจในตัวพี่สาวว่าพี่จะสามารถจัดการทุกอย่างได้ดีกว่าตนแน่นอน หญิงสาวต้องกลายมาเป็นผู้สืบทอดกิจการส่งออกผ้าทอแทนผู้เป็นบิดา แม้เธอจะเคยทำงานเป็นผู้ช่วยของคนเป็นพ่อแต่ว่าพอต้องมาบริหารเองเธอก็เจอปัญหาเข้ามาในแต่ละวันให้ต้องแก้ไข ทั้งเรื่องงานทั้งเรื่องคน เธอจึงอยากจะตามหาผู้ช่วยที่มากประสบการณ์และมีความรู้มาช่วยแบ่งเบาภาระของเธอบ้าง หญิงสาวจึงเปิดรับสมัครผู้ช่วยที่มีคุณสมบัติดีเลิศพร้อมด้วยเงินเดือนที่สูงริบ มีผู้คนให้ความสนใจจำนวนมากหนึ่งในนั้นคือ คณิน หนุ่มหล่อโปรไฟล์ดี ที่นันท์นลินรู้สึกถูกชะตาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้อ่านประวัติส่วนตัวของชายหนุ่ม เมื่อถึงวันสัมภาษณ์ชายหนุ่มก็มาในเวลาพร้อมๆกับผู้สมัครคนอื่นๆ กรรมการถามคำถามมากมายกับผู้สมัครเหมือนกันทุกคนแต่ก็มีทั้งตอบได้บ้างไม่ได้บ้าง ยกเว้นคณินที่ไม่ว่าจะยิงคำถามไหนไปเขาก็ตอบได้หมดจนทุกคนอดแปลกใจไม่ได้

“เชิญครับเดี๋ยวทางเราจะส่งผลการสัมภาษณ์ให้คุณในภายหลังนะครับ”

“ครับ สวัสดีครับ” เมื่อก้าวเท้าออกมาจากห้องสัมภาษณ์คณินรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกและเขาก็มั่นใจว่าเขาจะได้รับเลือกให้มาทำงานที่บริษัทแห่งนี้แน่นอน คณินเมื่อกลับถึงห้องพักก็ล้มตัวลงนอนเพื่อที่จะพักสายตาและทบทวนอะไรบ้างอย่าง แต่เสียงเคาะประตูห้องที่กำลังดังอยู่ตอนนี้ทำให้เขาไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย

“กุญแจล่ะ”

“แหะๆ ครีมขอโทษค่ะครีมลืมเอาติดกระเป๋าไป พี่คณินรู้ไหมคะว่าวันนี้น่ะครีมเรียนหนักมากการบ้านก็เยอะมากเลยค่ะ” คติยาน้องสาวคนเดียวของคณินรีบเปลี่ยนเรื่องที่พูดคุยกับพี่ชายทันทีเพราะไม่อยากให้บ่นเธอเรื่องเดิมๆ

“มีงานเยอะก็รีบทำให้เสร็จซะสิ”

“ค่าๆ คุณพ่อ”

“เดี๋ยวเถอะ” ชายหนุ่มส่งสายตาดุๆกลับมาให้

“ว่าแต่วันนี้ที่พี่บอกว่าต้องไปสัมภาษณ์งานเป็นไงบ้างคะ”

“ก็ดี” เขาตอบกลับนิ่งๆ

“ก็ดีหมายความว่าเขารับพี่เข้าทำงานเลยใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามออกไปน้ำเสียงตื่นเต้น

“ยัง”

“อ้าว ทำไมละคะ” เธออดจะสงสัยไม่ได้เพราะพี่ชายเธออกจะเก่งขนาดนี้ความจริงดูแค่โปร์ไฟล์ก็น่าจะรับเข้าทำงานได้แล้วนี่ ทำไมถึงยังไม่ตกลงอีก

“ประกาศผลทีหลังน่ะแต่พี่มั่นใจว่าพี่ได้งานนี้แน่นอน ครีมอย่ากังวลไปเลย”

“เยี่ยมมากค่ะ ครีมรู้ว่าพี่คณินไม่เคยทำให้ครีมผิดหวังแม้แต่ครั้งเดียวเพราะว่าพี่ชายของครีมสุดยอดมากค่ะ” สาวสวยอดจะชื่นชมพี่ชายสุดที่รักไม่ได้

“แล้วนี่กินอะไรมาหรือยังล่ะเรา”

“เรียบร้อยแล้วค่ะวันนี้ยัยของขวัญพาครีมไปเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นอิ่มสุดๆไปเลยค่ะ”

“อย่าให้เขาเลี้ยงเราบ่อยนักสิครีม”

“ครีมสลับๆกันเลี้ยงกับเพื่อนค่ะพี่คณิน วันไหนมีงานเสริมครีมก็มีเงินเลี้ยงเพื่อนได้ถึงจะเล็กน้อยก็เถอะค่ะ”

“เอาเถอะไปทำงานเถอะพี่จะขอพักสายตาสักหน่อยอย่ากวนพี่อีกล่ะ”

“โอเคค่า” หญิงสาวเดินไปยังห้องนอนส่วนตัวของตนเพื่อพี่ชายได้พักผ่อนอย่างที่ใจเขาต้องการ คติยาถูกพี่ชายเลี้ยงมาตลอดจนบางครั้งเธอรู้สึกเหมือนว่าชายหนุ่มเป็นพ่อของเธอด้วยซ้ำ หลังจากที่พ่อแม่เสียชีวิตพี่ชายของเธอก็ต้องดิ้นรนหางานทำระหว่างเรียนเพื่อเก็บออมเงินเป็นค่าเล่าเรียนของน้องสาว แม้เธอจะดื้อไปบ้างทำให้พี่ชายปวดหัวแต่ก็ไม่เคยทำเรื่องเสียหายใดๆ เธอรักคณินมากหากวันใดชีวิตเธอต้องขาดพี่ชายไปเธอคงจะอยู่ไม่ได้แน่ๆ เช้าวันต่อมาคติยานั่งรถไฟฟ้าไปเรียนที่มหาวิทยาลัยตามปกติแต่ที่ไม่ปกติคือวันนี้เธอเจอคนพาลหาเรื่อง ระหว่างที่เธอกำลังเดินไปนั้นก็มีรถหรูคันหนึ่งขับเข้ามาใกล้แล้วก็เหยียบน้ำที่ค้างอยู่บนพื้นถนนจากฝนที่ตกเมื่อคืนจนกระเด็นเปียกเธอไปหมด

“ไอ้บ้านี่ขับรถภาษาอะไรเนี่ยไม่ดูเลยหรือไงว่าคนเขาเดินอยู่น่ะ ไม่รู้จักเกรงใจคนอื่นบ้างเลยถนนไม่ได้เป็นของส่วนตัวสักหน่อย” อาการเต้นเร่าๆด้วยความโกรธทำให้เจ้าของรถหรูรู้ตัวว่าทำผิดเขาจึงเปิดกระจกออกมาแล้วบอกกับเธอว่า

“ขอโทษทีนะมองไม่เห็น พอดีว่ารีบ” เขาพูดแค่นั้นแล้วก็ขับเข้าโรงจอดรถสำหรับนักศึกษาทันที หญิงสาวต้องเสียเวลาไปทำความสะอาดชุดที่ห้องน้ำก่อนจะเข้าชั้นเรียน ในวันนี้เธอเข้าชั้นเรียนวิชาเลือกของมหาวิทยาลัยทำให้อาจจะมีเด็กต่างคณะต่างสาขาเข้ามาเรียนร่วมด้วย