2

“ตาใหญ่ ทำไมทำรุนแรงกับลูกขนาดนี้” ย่ากุหลาบต่อว่าลูกชายในทันที

“คุณแม่ดูสิครับมันทำอะไรลงไป งามหน้าไหมล่ะ นี่แฟนน้องสาวนะครับ กล้าแย่งได้ยังไง” พิสิษฐ์ต่อว่าลูกสาวคนโต ในขณะที่พัชรินทร์กุมแก้มเอาไว้แน่นด้วยความแค้น

ธัชดนัยเองก็ได้แต่อึ้งที่เขามาร่วมหลับนอนกับพัชรินทร์พี่สาวของคนรักแบบนี้

“เมื่อคืนเธอทำอะไรลงไป” เขาเอ่ยถามอย่างคาดโทษ

หญิงสาวลุกขึ้นยืนตรงปลายเตียง ดึงเสื้อคลุมมาสวมอย่างสง่างาม ก่อนจะหันมายิ้มหวาน

“ฉันไม่ได้ทำ คุณเป็นคนทำต่างหากล่ะคะ ฉันเสียหานะ” พัชรินทร์ตอบอย่างยียวนกวนประสาท

“มาถึงขนาดนี้แล้ว คุณต้องรับผิดชอบหลานสาวของฉัน” คุณย่ากุหลาบพูดขึ้น

“หนูไม่ยอมนะคะคุณย่า คุณธัชเป็นคนรักของหนู พี่แพรจะแย่งแฟนหนู หนูไม่ยอม” พัชราภาโวยวาย ก่อนจะร้องไห้ออกมา

“ไม่ยอมก็กระโดดหน้าต่างลงไปสิ จะได้ไม่ต้องทรมานใจ” พัชรินทร์ชี้ไปที่หน้าต่าง

“หยุดนะยายแพร นั่นน้องแกนะ ทำไมแกถึงได้เลวร้ายแบบนี้”

“หนูเหรอคะเลวร้าย แล้วทีแม่มันแย่งพ่อไปจากแม่ ตอนที่แม่กำลังจะตาย ก็ไม่มีเวลามาดูใจเพราะอยู่กับมัน มันทำให้พี่ธามต้องตาย มันสารเลวสำส่อน คบผู้ชายไม่เลือก คุณพ่อก็ยังจะเข้าข้างมันเหรอคะ”

“เถียงคำไม่ตกฟาก ฉันเป็นพ่อแกนะ” พิสิษฐ์ทำท่าจะเข้าไปตบพัชรินทร์อีกรอบ แต่หญิงสาวหลบทัน ทำให้พิสิษฐ์ล้มหัวคะมำไปข้างหน้า

2

“ไอ้ลูกสารเลว นี่แกกล้าหลบฉันเหรอ”

“จะยืนโง่ ๆ ให้พ่อตบหรือไง หนูไม่เอาหรอก หนูเจ็บ คุณย่าคะคุณพ่อจะตบหนูอีกแล้วค่ะ” เห็นอีกฝ่ายลุกขึ้นมาจะตบอีกรอบ ก็รีบวิ่งไปหลบหลังคุณย่ากุหลาบในทันที เพราะรู้ดีว่าคุณย่ารักและเอ็นดูเธอที่สุด และท่านก็ปกป้องเธอได้

“พอแล้วตาใหญ่ เรื่องที่ต้องทำในเวลานี้คือการที่คุณธัชต้องรับผิดชอบยายแพร ไม่ใช่เรื่องที่จะมาตบตีกันในตอนนี้ คุณว่ายังไงคุณธัช เป็นลูกผู้ชายพอไหม กล้าทำแล้วกล้ารับผิดชอบไหม” คุณย่ากุหลาบพูดเสียงเฉียบขาด ในขณะที่สองแม่ลูกมองพัชรินทร์เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

“ผมกล้าทำกล้ารับครับ ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว ผมก็จะรับผิดชอบพัชรินทร์โดยการแต่งงานจดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมายกับเธอครับ”

พัชราภาได้ยินดังนั้นก็กรีดร้องแล้วเป็นลมไป ในขณะที่พัชรินทร์ยิ้มเยาะออกมาอย่างสะใจที่เอาคืนสองแม่ลูกได้

เธอยอมรับการแต่งงานครั้งนี้ แต่ไม่คิดจะเอาธัชดนัยเป็นสามีจริงๆ เธอจะแต่งงานให้น้องสาวอกแตกตายก็แค่นั้นเอง

บรรยากาศของคฤหาสน์หลังใหญ่ไม่ได้เงียบสงบอย่างที่ควรจะเป็นในเช้าอันอบอุ่นเช่นนี้ เพราะเสียงหัวเราะเยาะของหญิงแสนร้ายกาจสองคนที่ยืนดักอยู่ตรงโถงกลางบ้าน แทรกเข้ามาก่อนเสียงนกในสวนเสียอีก

หญิงสาวก้าวลงมาจากห้องของตัวเองอย่างสง่างาม ผิวพรรณสดใสของเธอไม่ได้ลดทอนลงแม้แต่น้อย แม้จะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นเธอก็พร้อมรับ

"ตื่นแต่เช้าเลยนะยะ หรือว่านอนไม่หลับเพราะกำลังฝันหวานว่าจะได้เป็นเมียของนักธุรกิจที่แสนร่ำรวยอย่างคุณธัช” เสียงประชดประชันของพัชราภาดังขึ้นก่อน ตามมาด้วยรอยยิ้มเหยียดของมัณฑนา

"อย่าคิดว่าแค่ได้ตัวผู้ชายไปแล้วเขาจะรักเธอจริง เขารักพัชราภา หัวใจเขาไม่เคยอยู่กับเธอ จำไว้ซะ!" มัณฑนาเสริมเสียงกร้าว มองลูกเลี้ยงด้วยสายตารังเกียจ

พัชรินทร์หยุดยืนอยู่ที่ขั้นบันได เธอปรายตามองสองแม่ลูกอย่างเย็นชา ก่อนจะยิ้มบาง ๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน

"แล้วไงล่ะ หัวใจเขาอยู่กับใครก็เรื่องของเขา...แต่ทะเบียนสมรสน่ะ จะจดกับฉัน คนที่เขาจะแต่งงานด้วยก็เป็นฉัน ไม่ใช่เธอเสียหน่อย" พัชรินทร์ตอกกลับอย่างยียวนกวนประสาท

ดวงตาของพัชราภาสั่นระริกด้วยความแค้นเคือง ริมฝีปากเม้มแน่น มัณฑนาเองก็หน้าชาไปวูบหนึ่ง

พัชรินทร์ก้าวเข้าไปใกล้อีกนิด กระซิบเย้ยหยัน

"รู้สึกยังไงบ้าง เวลาถูกแย่งของรักน่ะ เจ็บดีใช่ไหม ในเมื่อแต่ก่อนตอนแม่ของเธอแย่งของคนอื่น ก็ไม่เคยสำนึกอะไรเลย งั้นเวรกรรมคงต้องมาตกอยู่ที่เธอล่ะนะ"

"แกมันผู้หญิงต่ำทราม! แย่งแฟนน้องตัวเอง ไม่ละอายใจบ้างเหรอ!" มัณฑนาตะคอก

หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ อย่างเยือกเย็น

"ต่ำทรามแต่ได้ขึ้นทะเบียนเป็นเมียเขานะคะ มีเงินใช้ มีชื่อในสมุดทะเบียนบ้าน มีสามีหล่อ ๆ เดินข้าง ๆ ฟังดูแล้วก็น่าอิจฉาดีเนอะ เขาไม่รักฉัน ฉันก็ไม่แคร์หรอกค่ะ ฉันเองก็ไม่ได้รักเขาเหมือนกัน แค่อยากให้คนบางคนเจ็บใจเล่น อยากได้เขาจนตัวสั่น แต่ไม่ได้ ถึงใจเขาจะอยู่กับเธอ แอบลักลอบไปทำอะไรกัน ก็เป็นได้แค่เมียน้อย"

"แกมันปีศาจ! พี่ธัชรักฉัน! เขาไม่มีวันรักแก เดี๋ยวเขาก็ต้องหย่ากับแก แล้วมาแต่งงานกับฉัน" พัชราภากรีดร้อง น้ำตาคลอ

พัชรินทร์ยักไหล่ ลอยหน้าลอยตาพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

“รอไปก่อนนะ ฉันเบื่อเมื่อไหร่จะโละให้เธอก็แล้วกัน แต่อาจจะนานหน่อย เพราะเขาหล่อรวย

แถมชาติตระกูล การศึกษาโคตรดี หมาแมวแบบเธอก็คงยืนรอจนลิ้นห้อยก็ไม่ได้แอ้มเขาหรอก”