Chapter 4 ยัยเมรี

ป่านฝันเดินหน้าตึงออกมาถึงหน้าโรงแรม อาการมึนๆ ด้วยน้ำเมาทำให้เธอเสียการทรงตัว ไม่ได้เชิดคอตั้งเหมือนอย่างที่ควรจะเป็น หญิงสาวเดินเซเล็กน้อย ตอนแรกที่เดินออกมาก็ไม่ได้มีอาการเมามากมายขนาดนี้ ค็อกเทลสีสดใสที่เธอดื่มเข้าไปหลายแก้ว ส่งพิษร้ายไม่ต่างจากยาพิษสักนิด

เวลานี้มันเริ่มประท้วงปั่นป่วนมวนในกาย เหมือนสองกองทัพที่กำลังรบพุ่งกันอย่างดุเดือดอยู่ในช่องท้องของเธอ เหมือนว่ากองกำลังอีกฝ่ายกำลังเพลี่ยงพล้ำถอยร่นออกมาหน้าประตูเมือง และในที่สุดกองกำลังไม่ทราบฝ่ายก็ไม่อาจต้านทานความรู้สึกแบบนั้นต่อไปได้

“โอ๊กกก!!!”

ป่านฝันพุ่งทะยานไปยังกระถางต้นไม้ข้างหน้า มันเป็นเป้าหมายเดียวของเธอ หญิงสาวโก่งคออาเจียนอย่างหนัก ภาพของผู้หญิงหยิ่งผยองกลืนหายไปกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ ถ้ามีเพื่อนคนไหนมาเห็นเธอในสภาพนี้คงหัวเราะเยาะเธอจนแทบฟันหลุดแน่ และคงเอาไปพูดต่ออย่างสนุกปาก

ดาวมหาวิทยาลัยที่แสนเย่อหยิ่ง อวดดี ดีกรีเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ที่วางตัวดีมาตลอด ตอนนี้กลับมากอดกระถางต้นไม้ข้างลานจอดรถ เมามายไร้สติโก่งคออาเจียนได้น่าสมเพช

ทวิชเดินดื่มน้ำอัดลมฮัมเพลงมาอย่างอารมณ์ดี พลันสายตาคมก็สะดุดกับนางไม้ร่างหนึ่งที่พันร่างกอดรัดอยู่กับกระถางต้นไม้ ช่วงขายาวที่กำลังก้าวเดินชะงักค้าง หันทิศทางขยับก้าวเข้าไปหา

“คุณ... เป็นอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มสะกิดถามมองคนตรงหน้าอย่างสงสัย ในมืออีกข้างยังถือถุงขนมขบเคี้ยวหลายอย่างจากร้านสะดวกซื้อหน้าโรงแรม

“โอ๊ก! อ้วก!!”

เหมือนว่าหญิงสาวตรงหน้าจะไม่ได้ยินสิ่งที่เขาถาม เพราะเธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตาอาเจียนอย่างหนัก ไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบข้างใดๆ และเมื่อเขาเรียกอีกครั้ง เธอก็ค่อยๆ หมุนตัวกลับมาหา

เธอเปลี่ยนเป้าหมายจากกระถางต้นไม้มาเป็นที่ขาของเขา หญิงสาวกอดขาของเขา เขย่าและเพ้อรำพันไปอีกเรื่อง ไม่ได้เกี่ยวกับคำถามที่เขาถามมาสักนิด

“คราย! ทำมาย... ทำมาย... คุณช่วยบอกฉันหน่อยสิ ว่าแค่ฉันไม่มีแฟน มันเป็นเรื่องที่ผิดมากเลยหรือยังไง ฉันแค่ขึ้นคาน ไม่ได้ไปทำร้ายใครสัก

หน่อย แต่ ทำ... มาย...”

ป่านฝันถามเสียงอ้อแอ้ ปล่อยมือออกจากขาของเขาและนั่งราบลงบนพื้นถนน คร่ำครวญรำพึงรำพันถึงความโชคไม่ดีของตัวเองอย่างหมดอาลัยตายอยาก

ทวิชมองสภาพสาวงามแต่ไม่เข้าท่า เข้าใจว่าคงจะเป็นเพราะฤทธิ์น้ำเมา เธอถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้ ก่อนหน้าไม่กี่ชั่วโมงเธอยังปากเก่งอวดดีอยู่เลย

ป่านฝันโก่งคออาเจียนอีกรอบ และตำแหน่งพุ่งตรงก็เฉียดฉิวรองเท้าของเขา ทวิชขยับออกห่างโดยเร็ว ไม่อย่างนั้นคงเหมาะเหม็ง เมื่อปล่อยของเก่าออกจากสุด เธอก็ไม่ได้สนใจสิ่งสกปรกที่ตัวเองเพิ่งทำออกมา หมุนตัวไปกอดกระถางต้นไม้พร่ำเพ้อร้องไห้อีกครั้ง

ทวิชส่ายหน้าอย่างเอือมระอา แต่ก็ไม่สามารถทนเห็นสภาพแบบนี้แล้วไม่ช่วยเหลือได้ “คุณ... คุณลุกขึ้นก่อน” เขาขยับตัวเข้าหาและพยุงร่างคนเมาให้ลุกขึ้นยืน หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขา รับรู้ถึงสัมผัส

ทันทีที่ป่านฝันเห็นใบหน้าของเขาชัดเจนเธอก็โวยวายขึ้นมาอีกรอบ “ไอ้บ้า! นายจะตามจองล้างจองผลาญฉันไปถึงไหน ชีวิตฉันซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้ก็เพราะนาย!”

“เห็นทีว่าคนที่ซวยคงเป็นผมมากกว่ามั้ง” ทวิชตอบกลับหน้าตาย ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา แต่เขาก็ยังเรียกสติหญิงสาวซ้ำอีกรอบ

“คุณ! ลุกขึ้นมาก่อน”

ชายหนุ่มออกแรงพยุง ทว่าหญิงสาวกลับทิ้งตัวหนักไม่ยอมลุกขึ้นตามแรงฉุดดึงของเขา แต่เธอกลับส่งมือไปเขย่าขาของเขาพร้อมยิงคำถามออกไปเป็นชุด

“ฉันดูแย่มากเลยใช่มั้ย คุณว่าฉันสวยหรือเปล่า ตอบฉันมาสิ ตอบมา... ว่าฉันสวยหรือไม่สวย”

ฤทธิ์น้ำเมาที่มีอยู่ในกายทำให้เธอยังเพ้อไม่หยุด ตอนนี้หญิงสาวไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แม้แต่ความสวยที่คนอย่างเธอต้องนึกถึงลำดับแรก

แต่ชายหนุ่มยืนนิ่ง มองคนสวยอย่างระอาปนสมเพช เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาขัดจังหวะพร่ำคร่ำครวญของเธอ ปล่อยให้หญิงสาวพร่ำเพ้อพรรณนาได้ตามความพอใจ นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงเย่อหยิ่งขาวีน คนที่เขาเจอมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า จะมีสภาพดูไม่จืดอย่างนี้

‘มันน่าถ่ายคลิปเอาไว้ให้ดูตอนสร่างเมาจริงจริ๊ง! แม่คุณเอ๊ย!’

“ตอบมาสิคุณ! หรือว่าฉันแย่ จนคุณพูดไม่ออก”

คนเมาจำหน้าชายหนุ่มได้บ้างไม่ได้บ้าง เธอยังจ้องหน้าถามต่อไม่เลิก มือก็จับขาเขาเขย่าไม่หยุด ปากยังพูดพร่ำไปเรื่อย เพื่อคาดคั้นเอาคำตอบที่เธอต้องการ คนที่ยืนนิ่งอยู่นานจำเป็นต้องตอบส่งๆ ไป เพื่อตัดรำคาญ เขาเชื่อว่าคงไม่จบง่ายแน่ ถ้าขืนเขายังไม่ตอบเธอ

“สวย คุณสวยมาก คราวนี้คุณจะลุกขึ้นได้หรือยัง” เขาประชดตอบกลับไป แต่อีกคนตรงหน้ากลับไม่ได้ใส่ใจการประชดประชันของชายหนุ่มสักนิด

หญิงสาวยิ้มร่า รีบดันตัวเองลุกขึ้นยืนโดยที่ชายหนุ่มไม่จำเป็นต้องประคอง แต่ที่มากมายกว่านั้นก็คือสาวเจ้าดันยกแขนโอบรอบคอชายหนุ่ม ลมหายใจผสานกลิ่นแอลกอฮอล์รินรดใบหน้าคม ริมฝีปากอิ่มคลอเคลียไรเคราสาก เผยอปากอิ่มเล็กน้อยจะพูด

“อื๊ย!” ทวิชร้องอย่างตกใจรีบแกะมือของเธอออก แต่มือปลาหมึกของเธอยังเกี่ยวพันต้นคอเขาไว้ได้อยู่ดี ไม่เพียงแค่นั้นเธอยังถามต่อในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้

“แล้วทำไมฉันถึงยังไม่มีแฟน”

“อ้าว!” ชายหนุ่มเผลอหลุดปากออกมาเบาๆ แต่หญิงสาวคงไม่ได้ยิน ใจเขาอยากบอกจริงๆ ว่าเพราะอะไรเธอถึงไม่มีแฟน เพราะแค่เขาได้รู้จักเธอไม่กี่ชั่วโมงเขายังเหนื่อยใจกับพฤติกรรมของเธอมากขนาดนี้

เมื่อเห็นชายหนุ่มยังยืนอึ้งไม่ตอบกลับ หญิงสาวก็พูดต่อ

“คุณรู้อะไรมั้ย ฉันเป็นถึงดาวมหาลัย เรียนก็ดีมีกรีถึงเกียรตินิยม การงานก็ดี แต่ทำไมละ คุณช่วยบอกฉันที”

ป่านฝันยังพล่ามต่อไม่หยุด ตัวเอียงโงนเงนไปมา จะล้มไม่ล้มแหล่หลังจากที่ชายหนุ่มแกะมือเธอออกจากเขาและปล่อยให้เธอยืนเอง

เขาได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอา ยกแขนประคองตัวหญิงสาวไว้ไม่ให้ล้มลง

‘เอากะเค้าสิ ตัวเองไม่มีแฟน ยังมีหน้ามาถามคนอื่นอีกว่าทำไม ถ้าบอกตรงๆ จะโดนกรี๊ดใส่หน้าแก้วหูเริงระบำหรือเปล่าก็ไม่รู้’

“ผมว่าคุณกลับบ้านก่อนดีกว่า คุณมากับใคร เพื่อนคุณละ แล้วบ้านคุณอยู่ไหน ให้ผมไปส่งมั้ย”

ชายหนุ่มตัดบทรัวคำถามเป็นชุด พยายามพยุงร่างที่แทบไร้สติเอาไว้ อย่างน้อยก็น่าสมเพชน้อยกว่านั่งที่พื้น แต่ดูเหมือนว่าคนเมาตรงหน้ายังไม่ได้สติ ยังทำปากดี อวดเก่งไม่เลิก

ป่านฝันผลักร่างหนาออกห่าง หลังจากที่เธอไม่ได้คำตอบที่ตัวเองต้องการ “ฉันกลับเองได้ ไม่มีปัญหา แค่นี้เอง เอิ๊ก!”

แต่พอชายหนุ่มปล่อยมือ เจ้าของร่างอวดเก่งก็เซทำท่าจะล้ม ทวิชจำต้องคว้าตัวเธอไว้เหมือนเดิม ก่อนจะส่ายหน้าอีกครั้ง

‘หึ! ผู้หญิงเมา จะสวยหยาดฟ้ามาดินจากไหน ก็ทำตัวได้น่าเกลียดได้ทุกคนสิน่า น่าสมเพชสิ้นดี’

“บอกมา! บ้านคุณอยู่ไหน ผมจะไปส่ง” เขาหันมาถามเธออีกครั้ง ยืดคอมองหารถของเธอไปด้วย

“แล้วนี่รถคุณจอดอยู่ที่ไหน” หันมาอีกทีผู้หญิงข้างๆ เหมือนจะแบตเตอรี่หมดกะทันหัน คนเก่งที่บอกจะกลับบ้านเองเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ตอนนี้ตาปรือแทบเปิดไม่ขึ้น เขาต้องรีบเขย่าร่างปลุกแม่สาวที่เมาขึ้นมา

“คุณ! คุณ! บอกผมก่อน อย่าเพิ่งหลับ”

ป่านฝันไม่ตอบคำถาม แต่ใช้มือชี้ไปยังรถของเธอที่จอดอยู่ไกลมากแทนคำตอบ รถคันที่ชายหนุ่มจำได้ดี เขาพยุงหญิงสาวเดินไปยังรถคันที่เธอชี้บอก

“ขอกุญแจด้วย” ชายหนุ่มรีบแบมือขอกุญแจทันที เพราะกลัวว่าเธอจะหลับไปก่อน

ป่านฝันหรี่ตามองเขานิดนึง ก่อนที่เธอยกกระเป๋าขึ้นมา แล้วเทของในกระเป๋าทั้งหมดลงพื้น โดยไม่ได้สนใจเครื่องสำอางราคาแพง และของใช้ส่วนตัวในกระเป๋าที่กระจายเกลื่อนพื้น เธอทรุดร่างลงนั่งกวาดมือบนพื้นสะเปะสะปะ เลือกหาสิ่งที่เขาต้องการแล้วยื่นให้

“อะไรของคุณอีกเนี่ย! ของกระจายหมดแล้ว รั่วได้ใจจริงๆ”

ทวิชรับกุญแจส่ายหน้าระอากับความรั่วของเธอ พยายามหยิบของกระจัดกระจายใส่กลับเข้าไปในกระเป๋าก่อนที่มันจะเปรอะเปื้อนกับอาเจียนของเธอ แต่เขาก็ไม่ลืมหยิบบัตรประชาชนของเธอที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาดูที่อยู่ เพื่อที่จะพาเธอไปส่งถึงบ้าน ถ้าจะให้ถามทางกับเธอในสภาพนี้คงไม่รอดแน่

ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ แม่สาวขี้เมา ตื่นขึ้นมาจะจำเรื่องราวได้หรือเปล่า ถ้าแม่คุณคนสวยหยาดเยิ้มคนนี้ ตื่นขึ้นมารู้ทีหลังว่าตอนเมาเธอทำอะไรลงไปบ้าง เธอจะทำหน้ายังไงกันนะ

เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ไม่มีผิด ถ้ารอถามทางคงจะไม่รอดแน่ เพราะตอนนี้นางเมรีขี้เมานอนหมดสภาพคอพับหลับสนิทอยู่ด้านข้างของคนขับ ยังดีที่รถหรูของเธอมีจีพีเอส ไม่อย่างนั้นคนที่ไม่ได้อยู่เมืองไทยมานานอย่างเขาคงพาเธอกลับบ้านไม่ถูกแน่ ไม่อยากนึกเลยว่าถ้าไม่ใช่เขา แต่เป็นผู้ชายคนอื่นที่คิดมิดีมิร้าย เธอจะมีสภาพอย่างไรกัน

ชายหนุ่มเดินลงจากรถเพื่อกดออดเรียกคนในบ้าน ไม่นานก็มีแม่บ้านวิ่งออกมากับสตรีสูงวัยอีกคนหนึ่ง ถ้าเดาไม่ผิดคงจะเป็นแม่ของเธอ ทั้งที่ดึกมากแล้ว พวกเขาคงกำลังรอเธออยู่เป็นแน่

“สวัสดีครับ ผมทวิช กุลบริฉัตร ผมพาคุณป่านฝันมาส่งครับ”

ชายหนุ่มแนะนำตัวอย่างสุภาพกับผู้สูงวัย เห็นแววตาตื่นตระหนกของพวกเธอเขาก็พอเดาออก จึงถือวิสาสะเรียกชื่อหญิงสาวจากนามบัตรที่อยู่ในมือของตนเอง

สตรีสูงวัยชะงักเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีเวลาใส่ใจอะไรมากนัก

“สวัสดีค่ะ ทำไมยายป่านมีสภาพเป็นแบบนี้ละพ่อหนุ่ม”

สตรีสูงวัยที่วิ่งตามออกมาถามขึ้นอย่างร้อนใจ ชายหนุ่มเดาได้ในทันทีว่าคงจะเป็นแม่ของหญิงสาว เพราะสรรพนามที่ใช้เรียกชื่อทำให้เขารู้จักชื่อเล่นของเธอ

“คุณป่านฝันไปปาร์ตี้กับเพื่อนและดื่มนิดหน่อยครับ ผมกลัวว่าขับรถกลับเองจะเป็นอันตรายก็เลยขับรถมาส่งให้ แล้วที่หลับ ผมคิดว่าเธอน่าจะเหนื่อยจากงานมากกว่า”

เมื่อเห็นแววตาของคนเป็นแม่ ชายหนุ่มก็นึกสงสารและมีน้ำใจแก้ตัวแทนเธอ ไม่อยากให้นางพลอยไม่สบายใจไปด้วย ถ้ารู้ว่าลูกสาวดื่มเมามายจนขาดสติแบบนี้

‘นี่เขาจะห่วงผู้หญิงปากร้ายอย่างเธอทำไมกันนะ’

“ขอบใจมากนะพ่อทวิช”

“ช่วยเปิดประตูให้ผมได้หรือเปล่าครับ ผมจะได้ขับรถคุณป่านฝันเข้าไปเก็บในบ้านให้”

“ขอโทษที ฉันลืมไปเลย มัวแต่ยืนคุยกันอยู่นาน บัวช่วยเปิดประตูให้หน่อยจ้ะ”

หลังจากที่แม่บ้านเปิดประตูให้ และเขาขับรถมาจอดในบ้านเรียบร้อย คุณเดือนประดับก็เดินมาเปิดประตูอีกด้าน นางปลุกเรียกลูกสาวที่ยังนอนหลับเหมือนเดิม

“ป่าน ป่าน ”

“แม่ขา ป่านเหนื่อยมากเลยค่ะ วันนี้งานยุ่งมากเลย คุณแม่มีอะไรเราค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะคะ” ป่านฝันยกคอขึ้นมาบอกมารดา แล้วก็เอนศีรษะลงหลับต่อทันที เพราะเมาไม่ได้สติและคิดว่าตัวเองนอนอยู่บนที่นอน เพราะปกติเวลานี้ของทุกวันเธอจะหลับไปแล้ว

คุณเดือนประดับยังคงเรียกชื่อลูกสาวไม่หยุด “ป่าน! ป่าน! นี่มันในรถ ป่านต้องขึ้นไปนอนข้างบน”

แต่ถึงแม้ว่ามารดาของเธอจะพยายามแค่ไหนก็ไม่เป็นผล เธอยังนอนนิ่งในรถไม่ไหวติง

คุณเดือนประดับส่ายหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน ระอากับความนอนขี้เซาของลูกสาว และบ่นเบาๆ “ป่านนะป่าน นอนหลับทีไรเป็นอย่างนี้ทุกทีเลย ขบวนการปลุกยากนอนขี้เซาไม่มีใครเกินเลยจริงๆ”

นางหันกลับมาหาชายหนุ่มอีกครั้ง และเอ่ยขอร้องเขา

“คุณทวิช ป้ารบกวนช่วยพายัยป่านขึ้นไปห้องนอนหน่อยได้หรือเปล่า”

“ครับ ขออนุญาตนะครับ” เขาขออนุญาตก่อนที่จะอุ้มป่านฝันไปส่งที่ห้องนอน หลังจากนั้นเขาก็ขอตัวกลับทันทีเพราะว่าเวลาตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว