3

น้ำขิงกัดไปคำเดียวก็เผ็ดจนหน้าร้อน รีบยกน้ำขึ้นดื่มแทบไม่ทัน

“นายนี่!” เธอกระซิบเสียงต่ำ มองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“เรียกฉันว่า ‘ที่รัก’ แล้วจะไม่แกล้งอีก” เขายิ้มพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

เธอถลึงตาใส่ แต่ภวัตก็เพียงยักไหล่แล้วยิ้มกว้าง

“อะ ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ค่อยแกล้งคืนนี้แล้วกัน” เขาทำสีหน้ายอมแพ้

“นี่นาย”

“คืนนี้เจอกัน”

“นาย อย่าพูดบ้าๆ นะ” ทั้งสองกระซิบคุยกันอย่างดุเดือด แต่พวกผู้ใหญ่มองว่าทั้งสองคุยกันกระหนุงกระหนิงเสียเหลือเกิน

ขั้นตอนต่อไปเป็นการถ่ายภาพร่วมกัน ภาพสุดท้ายของงานคือการถ่ายรูปหน้าบ้าน ภวัตโอบไหล่เจ้าสาวไว้แน่นตอนช่างภาพนับถอยหลัง

น้ำขิงจะเบี่ยงตัว เขากลับดึงให้แนบชิดขึ้น

“ขอรูปเดียวในชีวิต อย่าดิ้นนักสิ”

“เดี๋ยวจะได้รูปหน้าบึ้ง ๆ บวม ๆ น่าเกลียดของเธอ”

“นี่นาย”

“ทำไม” เขาเลิกคิ้วยียวน

เขายิ้มหวานก่อนจะหอมแก้มเธออีกฟอดใหญ่ ทำเอาเธอตาโต

“คนฉวยโอกาส” เขายกยิ้มมุมปากก่อนที่จะเดินถอยห่างอย่างกวนๆ ทำเอาเธอหน้าเหวอ แก้มแดงก่ำ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“วัต! นี่นาย! กลับมานี่ก่อน” เธอตะโกนไล่หลัง แล้วรีบเดินตามขึ้นบ้านไปอย่างหัวเสียปนเขินอาย

เรือนไทยไม้สักกลางสวนผลไม้ยามค่ำคืนดูเงียบสงบ แสงโคมไฟจากตะเกียงแขวนหน้าชานเรือนส่องให้เห็นเงาร่างของชายหญิงที่อยู่กันเพียงลำพังหลังจากญาติผู้ใหญ่อวยพรและออกไปจากห้องหอเรียบร้อยแล้ว

“โอ๊ย! หมั่นไส้คน” น้ำขิงร้องเบา ๆ มือข้างหนึ่งถือชายผ้าถุง อีกข้างยังแกะกำไลข้อเท้าอยู่

“หมั่นไส้สามีตัวเอง จะทำโทษยังไงดีนะ” เขาหันมายิ้มกวน

“นี่นาย นายไม่ใช่สามีหรืออะไรของฉันทั้งนั้น” ประโยคของเธอไม่ได้ทำให้เขาสนใจจะตอบโต้

“ฉันจองห้องน้ำก่อนนะ ใครถึงก่อนได้อาบน้ำก่อน!”

พูดจบภวัตก็วิ่งพรวดเข้าห้องนอนไป เปิดประตูห้องน้ำแล้วยิ้มเย้ยเธอจากขอบประตู

“นี่นาย! ไม่ยุติธรรมเลย” หญิงสาวกอดอก หน้างอ

“ชีวิตแต่งงานไม่มีความยุติธรรมหรอกขิง มีแต่ใครไวกว่าเท่านั้นแหละ”

“งั้นก็หวังว่าจะอาบเร็ว ๆ ฉันเหนียวตัวร้อนและอยากอาบน้ำเร็ว ๆ”

3

ภวัตหัวเราะในลำคอ สุดท้ายเธอก็ได้แต่ยืนรออย่างหงุดหงิดอยู่ในห้องนอน

ครู่ใหญ่ต่อมา ชายหนุ่มเดินออกมาด้วยกลิ่นสบู่หอมกรุ่นในชุดนอนลำลองสบาย ๆ เขาถือผ้าเช็ดผมเดินไปหย่อนตัวลงบนเตียงไม้ที่ปูฟูกสีหวานและมุ้งขาวไว้เรียบร้อย

“เสร็จแล้วล่ะ...เชิญครับ คุณเจ้าสาว” เขายิ้มอย่างเป็นงานเป็นการ

“รูดซิปให้ด้วยสิ”

“ขอร้องดีๆ สิ”

“นี่นาย”

“ขอร้องเขาทำเสียงแข็งกันแบบนี้เหรอ”

“ก็ได้ๆ ชุดแต่งงานบ้าๆ นี่ถอดยาก ช่วยถอดให้หน่อย”

“ขอเสียงหวานกว่านี้” เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ช่วยรูดซิปให้หน่อย ฉันร้อนเหนียวตัว อยากอาบน้ำ”

“พูดเพราะๆ แบบนี้ก็ช่วยรูดซิปให้ตั้งนานแล้ว” เขาเดินมารูดซิปให้เธอ ก่อนที่นิ้วแกร่งจะแตะแผ่นหลังเนียนจนเธอสะดุ้ง

“ทำอะไรของนาย” เธอหมุนกายมาหา รวบชุดเอาไว้แน่น ก่อนจะทำสีหน้าตื่นตระหนก

“ทำอะไรดีนะ เราแต่งงานเข้าห้องหอกันแล้ว” เขาเดินเข้าหา

น้ำขิงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นาน...เธอก็ออกมาด้วยชุดนอนผ้าฝ้ายเรียบ ๆ ทว่าเนื้อผ้าบางเบาพอจะทำให้ภวัตเผลอเหลือบมองอยู่หลายวินาที

“อย่ามอง!” เธอเอาผ้าขนหนูบังอกเอาไว้

“ฉันมองเฉย ๆ ยังไม่ได้แตะเลยนะ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์

“คืนนี้ฉันจะนอนฝั่งซ้าย นายไปนอนฝั่งโน่น” เธอบอกพลางเดินขึ้นเตียงแล้วจัดหมอนข้างเป็นแนวกำแพงกั้นกลางทันที

“เดี๋ยวก่อน ใครสั่งใครได้กันแน่” ภวัตแกล้งขมวดคิ้วแล้วพุ่งขึ้นเตียงบ้าง ทั้งสองแย่งหมอน แย่งผ้าห่ม และแม้แต่หมอนข้างก็แทบถูกฉีกออกจากกันเพราะไม่มีใครยอมใคร

“นี่มันเตียงของฉัน!” เธอเถียง

“นี่มันเตียงของเรา!” เขาตอบกลับทันควัน

“ฉันบอกแล้วว่าแต่งงานกันแค่ในนาม!”

“ใครรับปาก”

“นี่นาย” ก่อนที่เธอจะได้ตอบโต้อะไรอีก ภวัตก็โน้มตัวลงมาทาบทับ รวบเอวเธอไว้แน่น

“นาย...จะทำอะไร!” น้ำขิงดิ้นแต่แรงไม่พอจะผลักเขาออก

“จับเธอเข้าหอไง” เขายิ้มมุมปาก ลมหายใจร้อนเฉียดแก้มเธอ

“ปล่อย! ฉันจะร้องนะ”

“ร้องสิ คนจะได้รู้ว่าเราเข้าหอกันดุเดือดขนาดไหน”

เขากระซิบข้างหู ก่อนจะจูบลงที่ต้นคออย่างแผ่วเบา หญิงสาวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ความร้อนจากผิวสัมผัสแล่นวาบไปทั่วร่างในทันที

“วัต...” เสียงเธอสั่นระริก

“เธอบอกว่าจะแต่งงานกันแค่ในนาม” เขายกมือเกลี่ยผมเธอเบา ๆ

“แต่ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูน แต่งงานมีเมียแล้ว ก็อยากเอาเมีย”

“นี่นาย อื้อ...” เขาประกบจูบที่ริมฝีปากเธออีกครั้ง คราวนี้ไม่เร่งเร้า แต่แนบแน่นและยาวนาน ปิดเสียงประท้วงของเธอเสีย น้ำขิงกำหมอนข้างแน่น

ร่างบางสั่นน้อย ๆ เมื่อจูบของเขาลึกซึ้งเกินกว่าจะผลักไส

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่หมอนข้างถูกดันหลุดออกไปอยู่ปลายเตียง ก่อนที่สองร่างจะแนบแน่นเข้าหากันอย่างลึกซึ้ง

เสียงฟ้าร้องแว่วเบา ๆ จากนอกเรือน คืนนี้ฝนคงจะตกหนัก เหมือนรู้เห็นเป็นใจให้คู่บ่าวสาวทั้งสองได้เข้าห้องหอกันอย่างสมบูรณ์