ตอนที่ 5

คำตอบของปวีร์ในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความชื่นชมแต่ไม่ได้ทำให้หลานชายรู้สึกดีสักเท่าไหร่ เขาเงียบไปกระทั่งคุณย่าของเขาพูดต่อไปว่า

“ช่วงนี้ย่าเห็นดวงเขาก็ดูเหนื่อย ๆ หน้าเซียว ๆ คงเป็นเพราะงานที่โรงพยาบาลหนักกระมัง”

“คงไม่ได้หนักหนาอะไรมากหรอกครับคุณย่า นางพยาบาลก็ต้องแบ่งหน้าที่กันทำอยู่แล้วแต่หมอนี่สิหนักกว่าเพราะคน ๆ เดียวแต่ต้องตรวจต้องดูแลคนไข้วันละเป็นร้อยเป็นพันคน”

“เอาเถอะๆ ก็ถือว่าต้องทำงานเพื่อสังคมกันทั้งนั้น ปรัชญ์อยากกินอะไรร้อน ๆ ไหม เดี๋ยวย่าไปทำให้”

“ไม่ล่ะครับ คุณย่าไม่ต้องลำบากทำให้หรอกครับ วันนี้ผมเหนื่อยมาก อยากอาบน้ำแล้วนอนเลยเพราะพรุ่งนี้ต้องรีบไปโรงพยาบาลเพราะมีประชุมตอนเช้า”

“หักโหมงานแบบนี้แล้วเมือ่ไหร่จะมีเหลนให้ย่าสักคนล่ะลูก ปรัชญ์ต้องมีเวลาให้เมียด้วยนะอย่างทำแต่งาน ครอบครัวจะสมบูรณ์พร้อมก็ต้องมีพ่อ แม่และลูก เชื่อย่าเถอะนะจ๊ะว่าถ้าเมื่อไหร่ที่ปรัชญ์มีโซ่ทองคล้องใจมันจะทำให้หนูสร้างเป้าหมายในชีวิตได้ชัดเจนขึ้น”

ปรัชญ์ได้แต่ยิ้ม เขามักได้ยินคำพูดนี้เสมอจากปวีร์ตั้งแต่แต่งงานกับดวงฤทัยซึ่งนี่ก็นับเวลาได้เกือบสามเดือนแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาทำหน้าที่ของนายแพทย์ส่วนภรรยาของเขาก็ทำงานเป็นพยาบาล ดูเหมือนว่าเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อมแล้วทั้งตำแหน่งหน้าที่การงาน เป็นที่น่าอิจฉาของใครหลาย ๆ คน



บทที่ 4

รักที่ไม่เคยรู้สึก

แต่สิ่งที่คนภายนอกไม่มีวันรู้เลยก็คือ ชีวิตคู่ของเขาและ ภรรยา ที่ถูกขอร้องให้แต่งงานด้วยนั้นปราศจากซึ่งความรักปรัชญ์ได้แต่ยิ้ม เขามักได้ยินคำพูดนี้เสมอจากปวีร์ตั้งแต่แต่งงานกับดวงฤทัยซึ่งนี่ก็นับเวลาได้เกือบสามเดือนแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาทำหน้าที่ของนายแพทย์ส่วนภรรยาของเขาก็ทำงานเป็นพยาบาล ดูเหมือนว่าเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อมแล้วทั้งตำแหน่งหน้าที่การงาน แต่สิ่งที่คนภายนอกไม่มีวันรู้เลยก็คือ ชีวิตคู่ของเขาและ ภรรยา ที่ถูกขอร้องให้แต่งงานด้วยนั้นปราศจากซึ่งความรัก นายแพทย์หนุ่มนั่งคุยกับคุณย่าอีกสักพักก่อนเขากลับไปที่ห้อง และเมื่อเข้าไปก็เห็นว่าแสงไฟยังสว่าง ปรัชญ์หยุดชะงักเมื่อเห็นดวงฤทัยนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เมื่อเห็นสามีเธอก็ลุกขึ้นและพูดว่า

“พี่ปรัชญ์เพิ่งกลับเหรอคะ”

“ทำไมยังไม่นอน รออะไรอยู่”

เขาถามเสียงห้วน ๆ ขณะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแล้วเดินไปหยุดที่เตียงกว้างก่อนทิ้งตัวลงนั่งพร้อมกันนั้นก็ถอนใจออกมาเสียงดังราวกับว่าอยากให้อีกฝ่ายได้ยิน หญิงสาวรู้ว่าบรรยากาศในห้องเริ่มอึดอัดดังเช่นทุกครั้งอึมครึมแต่เธอก็ยังทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป ร่างเล็กเข้าไปใกล้เขาและคุกเข่า

“ดวงถอดถุงเท้าให้นะคะ”

ดวงฤทัยก้มหน้าก้มตาถอดถุงเท้าให้นายแพทย์หนุ่มที่จ้องภาพนั้นก่อนแสร้งมองไปทางอื่นเหมือนเขาไม่อยากรับรู้ว่าหญิงสาวทำอะไรบ้าง เขาพยายามข่มอารมณ์ตัวเองหลายครั้งเมื่อกลับถึงบ้านแต่ดูเหมือนดวงฤทัยก็พยายามเข้าหาและทำดีกับเขาสารพัดหากแต่ปรัชญ์ก็ไม่เคยยอมรับและคิดเสมอว่าเขาอยู่กับเธอได้แค่ตัวแต่ไม่เคยมีจิตวิญญาณของความเป็นสามีแม้แต่น้อย ดวงฤทัยถอดถุงเท้าให้เขาเสร็จแล้วจึงเงยหน้าขึ้นและเอ่ยว่า

“พี่ปรัชญ์จะอาบน้ำเลยไหมคะ ดวงจะเปิดน้ำอุ่นไว้ให้นะคะ”

“ไม่ต้องเอาใจพี่ขนาดนี้หรอก”

เขาพูดเสียงหนัก ๆ เมื่อดวงฤทัยลุกขึ้นและกำลังจะเดินไปที่ห้องน้ำ หญิงสาวชะงักและตระหนกเมื่อจู่ ๆ นายแพทย์หนุ่มดึงมือเรียวบางไปกุมไว้และบีบจนแน่น

“เมื่อไหร่ดวงจะเข้าซะทีว่าพี่ไม่ได้มีความสุขเลยแม้แต่วินาทีเดียวที่ต้องอยู่อย่างนี้ ”

“พี่ปรัชญ์...ดวงเจ็บค่ะ” หญิงสาวนิ่วหน้าเพราะเขาจับข้อมือของเธอไว้แน่นและบีบอย่างรุนแรงจนเจ็บร้าวไปถึงต้นแขน ดวงฤทัยน้ำตาซึม