ตอนที่ 2

ดวงฤทัยเปิดประตูเข้าไปและเห็นร่างสูงใหญ่ในชุดกาวน์นั่งที่โต๊ะทำงาน กำลังก้มหน้าเขียนเอกสารก่อนที่เขาจะเลยขึ้นมองและเห็นรอยยิ้มของหญิงสาวขณะค่อย ๆ วางกล่องข้าวลงบนโต๊ะ

“พี่ปรัชญ์คะ ดวงเอาข้าวมาให้ค่ะ คิดว่าพี่ปรัชญ์คงยังไม่ได้กินข้าว”

“ขอบใจ...แต่พี่ยังไม่หิว” ชายหนุ่มตอบสั้นๆ และน้ำเสียงนั้นก็ฟังดูห่างเหินอย่างน่าใจหาย ซึ่งมันเป็นปกติเสียแล้วสำหรับดวงฤทัยที่เธอต้องทำใจทุกครั้งเวลาอยู่ต่อหน้า นายแพทย์ปรัชญ์ คุณหมอหนุ่มวัยยังไม่ถึงสามสิบแต่เป็นศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาลชื่อดัง เขาเป็นคุณหมอหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างบึกบึนและสูงเกือบหนึ่งแปดสิบเซนติเมตร ยิ่งกว่านั้นเขาคือหลานชายคนเดียวของ ปวีร์ มหาเศรษฐีนีเจ้าของกิจการมากมายหรือที่ดวงฤทัยเรียกว่า คุณย่า ผู้มีพระคุณที่รับเธอมาชุบเลี้ยงและส่งเสียให้เรียนจนจบพยาบาลก่อนให้เธอแต่งงานกับปรัชญ์ซึ่งเป็นหลานชายแท้ๆ หลังจากเขาเรียนจบและกลับมาจากต่างประเทศได้เกือบหนึ่งปี ดวงฤทัยไม่ได้ขัดความประสงค์ของผู้มีพระคุณที่จะให้เธอแต่งงานกับหลานชายคนเดียว ปวีร์ให้เหตุผลว่าดวงฤทัยเป็นเด็กที่นางชุบเลี้ยงและรู้อุปนิสัยทั้งอยากให้อยู่คอยดูแลนางในวัยไม้ใกล้ฝั่ง หากแต่ปรัชญ์กลับไม่คิดเช่นนั้น เขาต่อต้านในครั้งแรกที่รู้ว่าต้องแต่งงานกับเด็กในบ้านที่เห็นกันมาแต่เด็ก แต่ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถปฏิเสธความต้องการของคุณย่าได้ ปรัชญ์ เป็นหลานชายซึ่งเติบใหญ่มาจากการเลี้ยงดูฟูมฟักของผู้เป็นย่าเพราะพ่อแม่ของเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุกระทั่งเรียนจบเป็นหมอสมความตั้งใจ ถึงแม้จะมีฐานะร่ำรวยเข้าขั้นมหาเศรษฐีแต่ปวีร์ก็สั่นสอนหลานชายเสมอว่าควรทำงานเพื่อประโยชน์ของคนส่วนรวมด้วยการเป็นหมอใน โรงพยาบาลของรัฐทั้งที่จริง ๆ แล้วปรัชญ์สามารถเปิดคลินิกเองได้อย่างสบาย

และปรัชญ์ก็ต้องทำตามความต้องการของปวีร์ทุกอย่างเพราะในชีวิตของเขามีคุณย่าที่คอยโอบอุ้มเพียงคนเดียว เขาเชื่อฟังและยอมทำตามไม่เว้นแม้แต่การมีครอบครัวซึ่งนายแพทย์หนุ่มจำต้องยอมรับกับการมีเมียเป็นเด็กในบ้าน แต่แม้ว่าเรื่องทั้งหมดจะอยู่ภายใต้อาณัติของคุณย่าหากดวงฤทัยก็รู้ดีว่าปรัชญ์ไม่เคยพอใจและไม่มีความสุขในชีวิตแต่งงานแม้แต่น้อย ซึ่งไม่ต่างจากเธอที่ต้องอยู่ในสภาวะหวานอมขมกลืน ปรัชญ์ยอมรับการแต่งงานต่อหน้าคุณย่าของเขาแต่ไม่เคยยอมรับเจ้าสาวที่เขาคงไม่เคยมองเห็นคุณค่าและคงไม่ได้เต็มใจจะเรียกดวงฤทัยว่า ภรรยา เพราะนับแต่แต่งงานและจดทะเบียนสมรสเขาก็แทบไม่เข้าใกล้เธอเลย



บทที่ 2

คนไข้คนใหม่

ในขณะที่พยาบาลสาวพยายามทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุด งานบ้านงานเรือนไม่ให้ขาดตกบกพร่องแม้ว่าจะต้องเข้าเวร ดูแลผู้ป่วยและต้องคอยดูแลปวีร์ แต่งานที่เธอไม่เคยทำให้ปรัชญ์เลยนับแต่งเป็น เมีย เขาคืองานบนเตียง เขาไม่แตะต้องตัวเธอนับแต่แต่งงานกันมา ดวงฤทัยรู้สึกเคว้งคว้างและถูกบั่นทอนกำลังใจด้วยสายตาและคำพูดที่ไม่เคยใยดีของนายแพทย์หนุ่ม เขาทำราวกับว่าเธอไม่เคยสำคัญและทำให้ดวงฤทัยรู้สึกตัวเองว่าเธอเป็นแค่เมียในนาม คงทำได้แค่กอดใบทะเบียนสมรสแต่ไม่มีวันได้กอดนายแพทย์ปรัชญ์ ผู้ชายที่เธอเห็นเขามาแต่เล็กและแอบรักเขามานาน และเมื่อได้ยินเขากล่าวเช่นนั้นหญิงสาก็ยังยิ้มและพูดว่า

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าพี่ปรัชญ์ยังไม่หิวก็วางไว้ก่อน เผื่อว่าจะหิวนะคะ”

“นี่เธอว่างมากหรือยังไงดวง ถึงได้เที่ยวไปโน่นมานี่ งานของตัวเองทำไมไม่ไปทำซะ งานดูแลผู้ป่วยของโรงพยาบาลก็มีตั้งมากมาย สำหรับพี่ดูแลตัวเองได้ไม่จำเป็นต้องมาคอยเอาใจกันแบบนี้หรอกนะ”

“ดวงเสร็จจากงานที่ตึกแล้วค่ะ เป็นห่วงกลัวว่าพี่ปรัชญ์จะหิว”

“ไม่ต้องมาห่วงพี่หรอก คนที่เธอต้องเป็นห่วงและเอาใจให้มากคือคุณย่า ทำดีกับท่านให้มาก ๆ ซี ไม่แน่หรอกนะท่านอาจจะทำพินัยกรรมยกทรัพย์สมบัติทุกอย่างที่มีให้เธอทั้งหมดก็ได้!”