ตอนที่ 5

“มองตาละห้อยเลยนะ เนี่ยไม่ใช่แค่หมามองเครื่องบินหรือหมาเห็นปลากระป๋องนะโว้ย! แต่เอ็งอะเหมือนหมาที่มองปลากระป๋องอยู่บนเครื่องบินเลยว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“หลบไปเลย เอ็งก็ไม่ต่างกันหรอก” ปราณรต์ปัดใบหน้ายียวนหัวเราะร่าของแทนคุณให้พ้นไปจากเลนส์กล้องของเขา เพราะแม้แต่ภาพเบื้องหลังของเธอ เขาก็อยากจะบันทึกไว้ให้ครบ ทุกความประทับใจของเขาที่มีต่อเธอคนนี้ แม้ว่ามันจะรางเลือน แต่เขาก็มีความสุขที่ได้ทำ

“ไม่ต่างกันยังไงวะ ไหนพูดมาดิ๊” คิ้วเข้มของแทนคุณขมวดเข้าหากัน สังหรณ์ใจว่าความลับคงจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป

“ไอ้แทน ข้าเพื่อนเอ็งนะโว้ย! เอ็งคิดว่าข้าไม่รู้รึไงว่าเอ็งน่ะชอบแม่ม่าย หึหึ...ม่ายเรือพ่วงสองลำซะด้วย”

“ไอ้ปราณรต์ ไอ้เพื่อนบ้า เดี๋ยวเถอะ รอบหน้าข้าจะไม่ให้เอ็งถ่าย”

“ไอ้แทน”

ปราณรต์หุบยิ้มเยาะเย้ยในทันทีที่สายตารู้ทันปนรอยยิ้มเป็นต่อของแทนคุณตอบกลับมา จึงตอบโต้ได้เพียงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน และยืนมองแทนคุณเดินล้อเลียนจากไป

หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าสะสวยในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนที่กำลังนั่งดูตาชั่งพร้อมจดบันทึกน้ำหนักของทุเรียนซึ่งคนงานกำลังทยอยลำเลียงออกมาจากสวนอยู่นั้น คือเป้าหมายที่ผู้มาใหม่ต้องการมาพบ

‘รัชนี’ ผู้จัดการบัญชีสาวโสดวัย 35 ปีได้หยุดยืนดูขั้นตอนการทำงานในสวนพร้อมกับลอบสำรวจน้องสาวของตนเองไปด้วย ในเดือนนี้ซึ่งกำลังอยู่ในหน้าเก็บเกี่ยวผลทุเรียน มังคุดและเงาะ ที่จะให้ผลผลิตออกมาพร้อมๆ กัน ซึ่งจะส่งผลในด้านกลไกราคา เพราะยิ่งผลผลิตออกมามากเท่าไร ราคาก็จะยิ่งลดต่ำลงเท่านั้น ดังนั้นหากผลไม้ของสวนใดออกก่อนหรือออกล่าช้า สวนนั้นย่อมได้เปรียบในด้านราคาขายที่อาจเพิ่มมากขึ้น ชนิดที่ว่าเก็บก่อนย่อมขายได้ราคาก่อน และก็เป็นเหตุผลที่น้องสาวของเธอต้องมาคุมคนงานเองในวันนี้

รัชนีมองน้องสาวพร้อมกับมองเด็กชายตัวน้อยวัยประมาณห้าขวบที่วิ่งเล่นอยู่ไม่ไกลจากผู้เป็นแม่อย่าง ‘รัญชนา’ น้องสาวคนเล็กของเธอคงจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ หากไม่คิดชิงสุกก่อนห่ามและต้องกลายมาเป็นคุณแม่ยังสาว ที่วันๆ ต้องเอาแต่หมกตัวอยู่ในสวน เพราะความรู้สึกผิดที่ว่าตนเองทำให้ครอบครัวต้องอับอายขายหน้า...ตั้งท้องทั้งที่ยังเรียนไม่จบ ทั้งแฟนหนุ่มของรัญชนานั้นก็ไม่ได้มีฐานะพอที่จะช่วยกู้หน้าตาให้ครอบครัวเธอได้ เพราะเขาเองก็เป็นเพียงนักศึกษาที่ต้องทำงานไปเรียนไป

เมื่อรัญชนาเลือกที่จะดรอปเรียนและกลับมาคลอดลูกที่เมืองจันท์ เขาจึงเป็นเพียงคนแปลกหน้าสำหรับครอบครัวเธอ เพราะแม่เธอรับไม่ได้ที่จะต้องยอมรับคนซึ่งทำลายอนาคตของลูกสาวตนเองเข้ามาอยู่ร่วมชายคาบ้าน และที่แม่เธอเกลียดที่สุดเลยก็คือผู้ชายที่มักมาก

“รัญ”

รัญชนาละสายตาจากบัญชีจดบันทึกน้ำหนักทุเรียน หันหน้ามาตามเสียงเรียกคุ้นเคยนั้น รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเธอ ก่อนจะเรียกลูกชายให้เข้ามาหา พร้อมชี้ชวนให้ดูผู้ที่มาใหม่

“ป้านีคร้าบ!”

“คร้าบลูก โห! ไม่เจอกันแป๊บเดียวน้องลมของป้าโตเป็นหนุ่มแล้ว” รัชนีโอบกอดหลานชายคนเดียว หอมแก้มซ้ายขวาด้วยความรัก ก่อนจะพยักหน้ารับไหว้จากน้องสาว

“จริงครับป้า แม่บอกว่าลมโตเป็นหนุ่มแล้ว แม่อุ้มไม่ไหว” เด็กชายตัวน้อยจีบปากจีบคอพูดตามประสาเด็กพูดเก่ง ที่มักมีน้ำลายสออยู่ริมฝีปากตลอดเวลา

“เหรอลูก ไหนป้าลองอุ้มซิ จะอุ้มไหวมั้ย อึ๊บ!” รัชนีอุ้มหลานชาย ก่อนจะทำสีหน้าเหยเกว่าหนักจริง ทำให้เด็กชายหัวเราะขบขันกับใบหน้าของผู้เป็นป้า

“พี่นีมีอะไรหรือเปล่าคะ มาหาถึงในสวนเลย” รัญชนาถามเมื่อปล่อยให้รัชนีหยอกล้อกับหลานชายจนชุ่มปอด ก่อนผู้เป็นป้าจะปล่อยให้น้องลมลงไปวิ่งเล่นนับลูกทุเรียนต่อ

“แหม...ไม่มีธุระพี่มาไม่ได้เหรอ พี่ก็อยากเห็นสวนเห็นไร่บ้างสิ อยู่กรุงเทพฯ มีแต่ตึก จะหาต้นไม้สักต้น โน่น สวนลุมฯ มาบ้านทั้งทีพี่ก็อยากหายใจเอาโอโซนเข้าปอดให้เต็มที่ เวลากลับไปสู้กับควันพิษมันจะได้ดันๆ กันไว้ไง” รัชนีจีบปากจีบคอพูดด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้ ก่อนจะทำท่าสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เรียกเสียงหัวเราะอย่างขบขันพลางส่ายใบหน้าไปมาจากคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“เชื่อจ้า ว่าแต่รอบนี้จะเอาทุเรียนกี่ลูกล่ะ มังคุดกับเงาะอย่างละกี่เข่ง คุณน้องจะได้จัดเตรียมใส่รถคุณพี่ให้พอดิบพอดีไม่ขาดตกสักลูก” รัญชนาเอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวานแบบประชด แต่พี่น้องก็รู้กันดีว่านั่นคือการแสดงความรักของพวกเธอ

“รักที่สุดเลยคนรู้ทัน”

“รักที่สุดเลยคนขี้งกเหมือนกันค่ะ”

“ใครกันยะขี้งก”

“ก็คนนี้ไง” รัญชนาพูด ก่อนจะโผเข้าไปกอดพี่สาวแล้วซบหน้าลงกับอกเมื่อทางนั้นอ้าแขนออกจนสุด

“คิดถึงพี่นีที่สุด!” เสียงหวานนั้นสั่นไหวคล้ายกลั้วสะอื้น

“แล้วใครใช้ให้เก็บตัวอยู่แต่ในสวนล่ะจ๊ะ โลกภายนอกเขาไปไหนๆ กันแล้ว คุณน้องก็ยังนั่งจดน้ำหนักทุเรียนอยู่เลย”

“ก็ใครใช้ให้ทุเรียนแพงล่ะคะ และใครใช้ให้พี่นีอยากเป็นสาวโสดวัยแซ่บอยู่กรุงเทพฯ กันล่ะ ไม่กลับมาดูแลแม่ดูแลน้อง”

“จ้า...ยอมแพ้ นี่เพราะต้องมาขอทุเรียนเขากินหรอกนะก็เลยต้องยอม ถ้าได้ซื้อละไม่ยอมแน่ ปะ ไปในสวนกัน พี่อยากเห็นความสำเร็จของรัญ”