บทที่ 5

“เอ่อ ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับนาย ว่าแต่เธอสวยสง่าดีนะครับ ดูสิครับผู้ชายในงานมองตามตาไม่กระพริบกันเลยสักคน” กวีเอ่ยตอบไปตามความเป็นจริงพร้อมจ้องมองผู้เป็นนายที่จู่ๆ ก็สนใจผู้หญิงอีกคน ซึ่งมันคงไม่แปลกอะไรถ้าหากว่าเขาไม่เคยเห็นท่าทีแบบนี้ของภูวดลเจ้านายหนุ่มที่ทำงานด้วยมานานหลายปี เขาไม่เคยเห็นเจ้านายจ้องมองใครตากระพริบแบบนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เขาได้เห็นเป็นบุญตา!

“ถ้าอย่างงั้นไปทำให้ทราบสิ ฉันอยากรู้ว่าหล่อนเป็นใครถึงได้มาร่วมงานกับสองคนนั้น!” ภูวดลไม่ใส่ใจต่อประโยคยาวเหยียดของคนสนิท สิ่งที่เขาต้องการจะรู้ตอนนี้คือเธอเป็นใครถึงได้มากับไอ้เลวนั่นได้มากกว่า

“ได้ครับนาย” ภูวดลลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนสายตาดุดันจะหันกลับไปมองร่างระหงของหญิงสาวที่ทำให้เขาตาค้างได้ทันทีที่พบเห็นอีกครั้งหนึ่ง เธอสวยสง่ามากอย่างที่คนสนิทของเขาว่าจริงๆ นั่นแหละ มากจนเสียจนชายหนุ่มภายในงานต่างก็มองตามตาไม่กระพริบ แต่นอกเหนือจากความสวยแล้วเขากลับมีความสนใจว่าเธอเป็นใครมากกว่าถึงได้มางานร่วมกันกับไอ้ผู้ชายสารเลวคนนั้นได้ เฝ้ารอสักพักกวีที่หายไปก็กลับมาพร้อมข้อมูลเพียงสั้นๆ ที่เจ้านายอยากได้ ซึ่งเขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเจ้านายจะอยากรู้ไปทำไมในเมื่อมันไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับสิ่งที่พวกเขากำลังจะทำลงไปเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะอีกฝ่ายสั่งมาเขาจึงต้องทำตาม

“เธอชื่อขวัญชนกครับนาย เป็นน้องสาวของนายเปรม” คิ้วหนาขมวดเป็นปมเมื่อได้ทราบถึงความจริงบางอย่างที่น่าตกใจเข้าก่อนจะย้อนถามกวีเสียงแข็งด้วยท่าทีที่บ่งบอกให้รู้ถึงความไม่สบอารมณ์เพราะตลอดเวลาหลายปีที่เฝ้ารอวันนี้เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย ไม่เคยรู้เลยจริงๆ

“ทำไมฉันถึงไม่เคยรู้ว่าได้เลวนั่นมันมีน้องสาวมาก่อน...”

“ข้อมูลตรงนี้ยังไม่ชัวน์เท่าไหร่ แต่ผมได้ยินมันแนะนำเธอกับท่าน สว ว่าชื่อขวัญชนก เป็นน้องสาวของมันจริงๆ ครับนาย บางทีอาจจะเป็นน้องสาวคนละแม่ เพราะเท่าที่ผมได้ยินมาท่านวิศรุตเคยมีภรรยาอยู่แล้วคนหนึ่งครับ แต่เห็นว่าตอนนี้เพิ่งจะเสียชีวิตไปได้ไม่นาน” ภูวดลพยักหน้ารับกับข้อมูลที่ได้ยินเขาๆ เขาหันไปมองหญิงสาวคนนั้นอีกครั้งพร้อมกับความคิดบางอย่างที่ผุดขึ้นในหัวอย่างกระทันหัน บางอย่างที่น่าจะสมน้ำสมเนื้อกับสิ่งที่ไอ้เปรมได้เคยทำเอาไว้กับน้องสาวสุดที่รักของเขา

“ดี! สั่งคนของเราให้เตรียมทุกอย่างให้พร้อม ส่วนแก! ฉันมีการเปลี่ยนแผนนิดหน่อย ตามมา…” คราแรกเขากะจะลักพาตัวลดา ภรรยาของนายเปรมไปทรมานเพื่อบีบหัวใจมันเล่น แต่ครั้นพอได้เห็นสายตาเวลาที่มันมองหญิงสาวที่อ้างว่าเป็นน้องสาวเขาถึงได้เปลี่ยนใจที่จะลักพาตัวเธอแทน มันคงจะสนุกไม่น้อยที่ได้เห็นความทรมานของผู้ชายที่เป็นสาเหตุทำให้น้องสาวของเขาต้องฆ่าตัวตาย ในเมื่อมันทำให้น้องสาวของเขาต้องทุกข์ทรมาน เขาเองก็จะขอคืนความทุกข์สาหัสให้กับน้องสาวของมันเช่นกัน!

ขวัญชนกจำต้องรีบปลีกตัวออกมาเข้าห้องน้ำทันทีที่มีโอกาส หญิงสาวจ้องมองตัวเองที่แปลกไปจากทุกวันในกระจกเงาพร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อทุกสิ่งไม่เป็นไปตามที่คิดเอาไว้ตั้งแต่แรก นี่น่ะหรืองานเลี้ยงของพวกคนรวย ไม่เห็นจะต่างอะไรกับในละครที่เคยดูเลยสักนิด ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอตู้คนใส่หน้ากากเข้าหากันอยู่เต็มไปหมด อีกทั้งเธอเองก็ไม่ชอบสายตาของผู้ชายในงานที่มองมาสักเท่าไหร่เลยเลี่ยงพาตัวเองหลบออกมาตามลำพังทิ้งให้ลดาและเปรมอยู่พูดคุยเรื่องธุรกิจกับคนอื่นๆ ภายในงานกันต่อไป

“อุ้ย!! ขอโทษด้วยค่ะคือว่าฉันไม่ทันระวัง..” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วชนเข้ากับใครอีกคนโดยบังเอิญ นาทีแรกที่ได้เห็นดวงตาคู่ดุดันขวัญชนกก็นิ่งงันไปนานด้วยความตกใจปนสงสัย

ผู้ชายคนนี้…เพิ่งหลุดออกมาจากป่ารึไงกันนะ!!

หญิงสาวถามตัวเองภายในใจพร้อมจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของอีกฝ่ายอย่างจงใจ แต่ไม่นานสติที่มีก็หายวูบไปเมื่อเธอถูกใครบางคนโป๊ะอะไรบางอย่างเข้าที่จมูกจากด้านหลัง หญิงสาวดิ้นรนขัดขืนตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอดได้เพียงไม่นานเท่าไหร่ก็สลบเมือดไปในอ้อมกอดของภูวดลที่อ้าแขนรับเอาร่างแน่งน้อยไว้อย่างพอดิบพอดี

“เอ่อ…ให้ผมอุ้มเธอไปดีกว่าไหมครับนาย อีกไกลกว่าจะถึงรถ” กวีเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายเอาแต่จ้องมองคนในอ้อมแขนอยู่นานไม่ยอมขยับหรือทำอะไรเสียที หากปล่อยไว้แบบนี้อาจมีใครสักคนเดินผ่านมาเห็นเข้าก็เป็นได้ และหากเป็นแบบนั้นทุกๆ อย่างที่วางแผนมาก็อาจเสียหมด