6

ตุบ!

"ไอ้ชั่ว!" อลินตะโกนใส่หน้าร่างสูงด้วยน้ำเสียงแตกแหบหลังจากถูกอุ้มมาบนห้องอีกครั้ง ร่างสูงกดอลินนอนลงกับเตียงแล้วบีบมือทั้งสองข้างของคนตัวเล็กแน่นไม่ให้ขัดขืน

"ชั่ว?" จิรันต์ทำหน้างง คนตัวเล็กพยายามดิ้นไปมาแต่ร่างกายมันทนความเจ็บปวดไม่ได้มากทำให้อลินต้องค่อยๆ นิ่งไปแล้วเลือกใช้วาจาปะทะกับจิรันต์แทน

"ใช่! ไอ้ชั่ว! ไอ้โรคจิต พวกมึง พวกมึงทุกคน!"

"อยากพูดอะไรก็พูดไป....กูไม่เข้าใจความหมายของคำๆ นั้น" จิรันต์หัวเราะแล้วก้มหน้ามาใกล้ก่อนจะพูดเบาๆ

"ไง....อยู่ใกล้กูขนาดนี้ไม่รู้สึกอะไรหรือไง" อลินเม้มปากแน่นแล้วหันหน้าหนี

เพราะรู้สึกน่ะซิ

รู้สึกถึงความต้องการที่ไม่ได้เกิดจากตัวเขาแต่เกิดจากเรื่องบ้าๆ ที่จิรันต์ทำ...

นิ้วเรียวค่อยๆ ลูบไปที่เบาหน้าเรียวและแก้มที่ยังมีคาบเลือดของเขาเปลอะอยู่

"พี่ไม่คิดเลยว่าจะได้เล่นกับอลินที่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้...." อลินขมวดคิ้วแน่น

"ยิ่งอลินไม่ถูกควบคุมแต่เป็นฝ่ายเข้าหาพี่เองพี่ยิ่งตื่นเต้น"

"มึงทำของใส่กู!"

"จุๆ" จิรันต์ส่ายหน้าไปมา นิ้วเรียวแตะที่ริมฝีปากบาง

"พูดดีๆ ซิ...ไหนเรียกคุณชายหน่อยครับ"

"กูไม่...อึก.....จะ...จะทำอะไร..." อลินถามเสียงสั่นเมื่อจิรันต์ซุกไซร้ซอกคอของตน

"ก็ทำให้อลินเชื่องไง.....เวลาอยู่กับพี่อลินต้องการไม่ใช่หรอ.....ก็คาถามันเป็นอย่างนั้นนี่นา" อลินส่ายหน้าพยายามหักห้ามใจแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าร่างกายของเขามันพร้อมที่จะโดนอีกคนกอดรัด

"ไม่....ไม่ใช่แบบนั้น..."

"แค่เรียกว่าคุณชาย...ไม่ซิ...เรียกว่านายท่าน...แล้วพี่จะทำอย่างอ่อนโยน" อลินส่ายหน้าไม่ยอม จิรันต์ชักสรหน้าไม่พอใจแต่เมื่อก้มมามองกลางกายของอลินที่พองนูนก็รู้สึกเอ็นดูขึ้นมา

"ร่างกายเรามันต้องการพี่นี่นา.....ถ้าเราทำเหมือนรังเกียจพี่ขนาดนั้น พี่จะออกไปก็ได้" พอจิรันต์ลุกเดินออกไปอลินกูใจวูบดิ่งลง คนตัวเล็กรีบเอ่ยรั้งเขาไว้โดยไม่ยับยั้งสติ

"ไม่นะ! อย่าไป!" จิรันต์ชะงัก ใจเต้นตึกตักระรัวเพราะความดีใจ ร่างสูงหันมามองแล้วยิ้มกว้าง

"อลินก็รักพี่ใช่ไหม" อลินส่ายหน้าแล้วขยับถอยหลัง

"ไม่....เพราะมึงทำอะไรกับกูนั่นแหละ! ฮึก.....มึงทำอะไร...ทำไมกู....รู้สึก..ขาดมึงไม่ได้..." อลินรู้สึกโมโหที่ตัวเองไร้ทางสู้และยังถูกควบคุมจากอะไรที่มองไม่เห็นอีก จิรันต์รีบวิ่งมากอดคนตัวเล็กไว้แล้วปลอบเบาๆ

"อย่าร้อง โอ๋ๆ" อลินชะงัก เงยหน้ามองร่างสูงที่กอดและปลอบเขาไว้

"ฮึก....มึง....มึงเป็นอะไรกันแน่" จิรันต์เลิกคิ้ว อลินขยับตัวออกอีกครั้ง

"กูจำได้ว่ามึงข่มขืนกู ฮึก...เมื่อวานมึงทำแบบนั้นกับกูได้ยังไง....กูไปทำอะไรให้มึง ทำไมมึงต้องทำแบบนี้กับกู....แล้วทำไม ฮึกตอนนี้ถึงทำดีกับกู มาปลอบกูทำไม!?" ร่างสูงมองคนตัวเล็กที่ถามเขาด้วยน้ำตาด้วยสายตาใสซื่อและตอบออกไป

"เพราะพี่รักอลิน...พี่จะเล่นกับอลินเท่าไหร่ยังไงก็ได้.....พี่รักอลิน อลินต้องเป็นของพี่" จิรันต์ไม่พูดเปล่า เขาเดินไปหยิบหนังสือเล่มโปรดแล้วกางหน้าที่เขาชอบอ่านต่อหน้าคนเขียน

"ดูนี่.....ตอนนี้อลินเขียนเองไม่ใช่หรอ.....ต่อให้พระเอกใจร้ายแค่ไหน มองนายเอกเป็นแค่ของเล่น...นายเอกก็ยังรักพระเอกไม่เปลี่ยนไป....ไม่ใช่หรออลิน" จิรันต์ถามแล้วยิ้มกว้างอย่างกับเด็กที่ใสซื่อ อลินรู้สึกสบสนงงงวยไปหมด

คนๆ นี้

เป็นบ้า

"แก.....แกคิดว่าฉันจะรักพระเอกเลวๆ อย่างนั้นเหมือนในนิยายงั้นหรอ!" คำพูดของอลินทำให้จิรันต์ชะงัก แววตาใสซื่อนั้นหม่นหมองลงทันตา ตุลย์ที่ยืนอยู่เบิกตากว้างแล้วรีบวิ่งมาหานายท่าน

"นายครับ ผมว่า..."

"ไม่รักหรอ" ตุลย์ยังพูดไม่จบ จิรันต์ก็พูดขึ้นมา ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ แล้วถามซ้ำไปซ้ำมา

"จะไม่รักหรอ....ทำไมถึงไม่รัก....ในนิยายอลินยังตกหลุมรักพระเอกตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ทำไมถึงไม่รักพี่....เสน่ห์ก็ไม่ได้ผล....เกลียดพี่จนปัดคาถาหลุดเลยหรอ....ทั้งที่พระเอกในนิยายกับพี่ก็เหมือนกันแท้ๆ...ทำไมไม่รักล่ะ" สิ้นคำนั้นร่างสูงก็เงยหน้ามองคนตัวเล็กด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป อลินจ้องมองตาคู่คมที่เขาไม่เคยเห็น....แววตาที่ทรมารจนทนไม่ไหวอยากจะระบายออกมาด้วยความรุนแรงแบบนั้น

ไม่นะ

อลินจะไม่ยอมโดนทำร้ายเหมือนเมื่อคืนอีกแล้ว....

"มึงไม่รักกูเลยรึไงห้ะ!!!" จิรันต์ตะหวาดลั่นแล้วโยนผ้าห่มโยนหมอนใส่อลินเหมือนคนขาดสติ ร่างสูงกำลังจะยื่นมือมาบีบคอเรียวแต่อลินตั้งสติได้แล้วพูดคำโกหกออกไปเพื่อให้ตัวเองรอด

"ไม่ใช่! ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่แบบนั้น!" อลินหลับตาปี๋แล้วพูดออกมา มือหนาชะงักแล้วลดลงข้างลำตัว

"ไม่ใช่?" อลินพยักหน้า

"ไม่ใช่ไม่รัก.......ไม่ใช่แบบนั้น...เพราะงั้น...ยะ อย่าทำกู....."

"ไม่ใช่ไม่รัก?" ร่างสูงทำหน้างงแล้วเดินมาหาตุลย์ที่ยืนอยู่

"หมายความว่ายังไงตุลย์?" ร่างสูงกลืนน้ำลายแล้วเหลือบมองอลินที่ยกมือไหว้เหมือนให้ตุลย์ช่วยทำอะไรสักอย่าง ตุลย์หลับตาเล็กน้อยและคิดว่าถ้าหากตอบว่าอลินไม่รักจิรันต์ อลินก็คงกลายเป็นศพเพราะจิรันต์ยั้งสติไม่อยู่

แต่ถ้าหากตอบว่าอลินรักจิรันต์

ใช่ตุลย์รู้ว่าผลจะเป็นยังไง...

"หมายความว่า อลินรักคุณท่านครับ"

"ฟู่ววว....." อลินถอนหายใจ คิดว่าถ้าจิรันต์ได้รับคำตอบนั้นคงทำให้จิรันต์อารมณ์ดีและไม่ทำร้ายตนเองแน่

แต่อลินคิดผิด...

"จริงหรอ!" จิรันต์ยิ้มกว้างแล้วรีบวิ่งมาหาคนตัวเล็กก่อนจะผลักให้ล้มลงนอนกับเตียงโดยที่อลินไม่ตั้งตัว

"จะทำอะไรน่ะ!"

"รักพี่ใช่ไหม!?"

"ระ...รักซิ...รักมาก..เพราะงั้นปล่อยนะ..." จิรันต์ยิ้มกว้าง

"รักมากด้วยหรอ!" อลินกลืนน้ำลายหันมองตุลย์แต่อีกฝ่ายกลับหันหลังให้

"ระ...รักมาก...เพราะงั้น...ปล่อย..."

"งั้นเราก็มาเล่นกันให้สนุกกันนะ!" รอยยิ้มกว้างมันแปรเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มโรคจิตทีละน้อย อลินขนลุกวาบ

"นะ...นี่....ไม่...ไม่ใช่นะ..."

"พี่จะตอบแทนที่เรารักพี่โดยการเล่นกับเราให้สนุกไปเลย ใครๆ ก็ชอบเล่นกับพี่ทั้งนั้น....ดีใจจังที่อลินก็อยากเล่นกับพี่เหมือนคนอื่นๆ..." อลินส่ายหน้าไปมา

แบบนี้มันไม่ใช่...

"ไม่ต้องห่วง....หลุมศพของอลินพี่จะเขียนป้ายชื่อให้ตัวใหญ่ๆ เลยนะ....ดีกว่าคนอื่นที่พี่เอามันไปเผาหรือฝังทั้งเป็นตั้งเยอะ....อลินจะได้ไม่ตายอย่างทรมารนะครับ" อลินเบิกตากว้างแล้วส่ายหน้าไปมาด้วยความกลัว

"ไม่! ไม่นะ! ไม่!!" จิรันต์แสยะยิ้มก่อนจะต่อยเข้าที่ท้องเพื่อให้อลินสงบ และได้ผล คนตัวเล็กนอนคดด้วยความจุกก่อนจะถูกจิรันต์จับถอดเสื้อและจับล่ามโซ่ไว้ที่แขนทั้งสองข้าง อลินกัดปากแน่นแล้วทำใจ....

ถ้าโชคชะตาของเขามันต้องเป็นอย่างนี้

ก็ขอให้มันตายไปโดยเร็วที่สุด ดีเหมือนกัน...จะได้ไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวต่อไป

"ไม่สนแล้ว....ฮึก....อยากจะทรมารอยากจะฆ่ากันก็ช่างมึงซิ.....จะกรีดเนื้อจีทุบตีกูก็ไม่สนแล้ว.....ไม่สนใจแล้ว...." อลินพูดออกมาแผ่วเบาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตา ไม่รู้จะหนีไปทำไม หนีไปได้ตอนนี้วันหน้าก็ต้องถูกทำร้าย ไอ้มนต์บ้าๆ นั่นก็ทำให้เขาไปจากจิรันต์ไม่ได้อยู่ดี สู้ตายไปตอนนี้ดีกว่า....

อลินคิดอย่างนั้นจริงๆ แต่ทว่า....

แทนที่ร่างสูงจะทำร้ายทรมาณอลินเหมือนคืนนั้นกลับกลายเป็นจิรันต์ที่ทำทุกอย่างด้วยความอ่อนโยน...และรอยยิ้มที่มีความสุขสลับกับรอยยิ้มแสยะของเขานั้นมันเป็นภาพติดตาของอลิน....

ภาพของร่างสูงเมื่อหลายปีก่อนที่กอดหนังสือเรื่องหนึ่งของเขาด้วยแววตาเศร้าโศก

ภาพของชายเมื่อคืนที่หน้าหวาดกลัวและขยะแขยง

แววตาของจิรันต์ตอนที่ถูกเขาด่าช่างหม่นหมอง

ทั้งที่แสยะยิ้มเหมือนจะฆ่าเขาให้ตายแต่กลับอ่อนโยนจนอลินใจเต้นรัว

คนๆ นี้.....เป็นตัวอะไรกันแน่...แปลกจริงๆ....

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...