7. ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้

“ศักดิ์มันกินไม่ได้นิคะแม่ เงินเท่านั้นที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่ได้ แล้วมะลิก็ไม่ได้แคร์กับสายตาของคนอื่นว่าจะมองมะลิยังไงด้วย เพราะพวกเขาไม่ได้ให้ข้าวเรากินสักหน่อย ชีวิตคนเราในเมื่อมันลำบากจนทนไม่ไหวแล้ว มันก็ต้องเลือกทางที่ดีที่สุดให้ตัวเองค่ะแม่ ถึงแม้ว่าเส้นทางมันจะเป็นทางเดินที่มีหนามก็ตาม...มะลิก็จะเดินค่ะ...ถ้าปลายทางมันสวยงาม” มะลิพูดออกไปแบบปลงกับชีวิตแล้ว และเธอก็ไม่สนไม่แคร์อะไรแล้ว เธอคิดอย่างเดียวว่าจะทำยังไงให้ได้เงินไปรักษาพ่อ แล้วดูแลครอบครัวให้อยู่ดีมีสุขน่ะ

“แต่ปลายทางมันก็ไม่ได้สวยงามเสมอไปนะมะลิ ดูอย่างจินมันสิ มันทำงานนี้มาตั้งห้าหกปีแล้ว ป้าก็ไม่เคยเห็นมันจะโชคดีได้ผัวฝรั่งรวยๆแบบคนอื่นเขาเลย คิดใหม่เถอะมะลิ เชื่อป้านะ” แดงพูดบอกไปแล้วมองหลานสาวแบบจริงจัง

“เปลี่ยนใจเถอะลูก แม่ขอร้องนะ เราค่อยมาหาทางอื่นกัน” ละไมบอกไปแบบขอร้องเช่นกัน

มารีลินก็มองแม่กับป้าแบบหนักใจเลย เพราะเธอก็เข้าใจว่าทั้งสองเป็นห่วงเธอ แต่ตอนนี้เธอต้องเลือกทางที่ดีกว่าแล้ว ดังนั้นเธอจะไม่เปลี่ยนใจ

“มะลิไม่เปลี่ยนใจแล้วค่ะ แม่กับป้าเข้าใจมะลิเถอะนะคะ มะลิไปทำแค่เดือนสองเดือนให้ได้เงินก็กลับมาแล้วค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงมะลินะคะ พรุ่งนี้มะลิจะไปบอกป้าช้อยให้ติดต่อพี่อ้อยให้ค่ะ...” มารีลินบอกไปแบบมาดมั่น จนละไมและแดงมองหน้ากันอย่างเหนื่อยใจที่ไม่สามารถห้ามได้

“ไม่ต้องไปหานังอ้อยมันหรอก นังนี่มันร้ายจะตายไป ถ้าเราจะทำงานนี้จริงๆป้าจะบอกจินมันให้ อย่างน้อยไปอยู่กับจินป้ากับแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง...จินมันดูแลเราได้ดีกว่านังอ้อยมันแน่นอน” แดงพูดเสนอไป เพราะถ้าหลานสาวจไป ไปอยู่กับลูกสาวเธอจะดีกว่า

“ค่ะป้าแดง....” มารีลินก็พยักหน้าเข้าใจ เพราะอย่างน้อยก็ทำให้แม่และป้าไม่เป็นห่วง เธอก็ยอมทั้งนั้น

สามวันต่อมา....กรุงเทพมหานคร

“ไงยะยัยตัวแสบ...คิดจะมาก็มาเลยนะ ไม่คิดจะให้ฉันตั้งตัวเลย..” จินที่มารับน้องสาวที่สนามบินก็ทักทายแบบบ่นๆไป

“ขอโทษค่ะพี่จิน มะลิรีบใช้เงินนิคะก็เลยรีบมา...พรึบ...คิดถึงพี่จินนะคะ...ป้าแดงฝากมากอดด้วยค่ะ หึๆ” มารีลินตอบไปก็เดินเข้าไปกอดพี่สาวอย่างคิดถึง เพราะเธอก็ติดต่อกับพี่สาวตลอด

“อืม...พี่ก็คิดถึงเหมือนกัน...แล้วนี่หอบอะไรมาเยอะแยะเนี่ย บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องเอาเสื้อผ้ามาเยอะน่ะ ให้มาใช้ของพี่เอา” จินตอบไปก็มองกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของน้องสาว

“เสื้อผ้าไม่เยอะค่ะ แต่ของกินที่แม่กับป้าแดงฝากมาให้พี่จินนี่สิคะเยอะมากเลย เดี๋ยวพี่จินไปเปิดดูก็จะรู้เองแหละค่ะ มีแต่ของชอบพี่จินทั้งนั้นเลย” มารีลินบอกไป

“จริงเหรอ งั้นเราไปกันเถอะ พี่คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่จะแย่แล้วเนี่ย พูดถึงแล้วก็อยากกินเลย ป่ะ รีบกลับกันเถอะ พี่เตรียมห้องไว้ให้เราแล้ว...” จินได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้ายิ้มชอบใจเลย จากนั้นก็ชวนน้องสาวให้ออกไปด้วยกัน

จากนั้นจินก็พาน้องสาวนั่งรถแท็กซี่มาที่คอนโดของเธอที่อยู่แถวย่านข้าวสาร แหล่งท่องเที่ยวกลางคืนยอดฮิตในกรุงเทพ ที่รวมความบันเทิงต่างๆมากมายในย่านนี้

“ดีนะที่คนเช่าห้องนี้พึ่งย้ายออกไป พี่ก็เลยเช่าห้องนี้ให้เราอยู่ระหว่างที่มาทำงานที่นี่น่ะ นี่ห้องของเรา ส่วนนี่ห้องของพี่...” จินบอกไปเพราะเธอเช่าห้องตรงข้ามกับห้องของตัวเองเอาไว้ให้น้องสาว

“มะลิคิดว่าจะอยู่ห้องเดียวกับพี่จินซะอีกค่ะ ค่าเช่าแพงไหมคะเนี่ย คอนโดหรูซะด้วย” มารีลินได้ยินแบบนั้นก็เอ่ยถามทันที

“พี่ก็อยากให้เรามาอยู่กับพี่นั่นแหละ แต่พี่ก็มีผู้ชายมาหาที่นี่ตลอดถ้าเราอยู่ด้วยมันก็คงไม่สะดวกเท่าไหร่ เขาก็เลยเช่าห้องนี้ให้เราอยู่ก่อนนะ ไม่ต้องกลัว ผู้ชายของพี่เขาจ่ายค่าเช่าห้องนี้ให้สามเดือนแล้วล่ะ เราจ่ายแค่ค่าน้ำค่าไฟเท่านั้น” จินบอกไปพ่อทูนหัวของเธอจ่ายให้แล้ว เพื่อความสะดวกของเขาที่จะมาเจอเธอที่นี่

“โห...ผู้ชายของพี่จินนี่ใจปล้ำจังเลยนะคะ เขายอมเช่าห้องนี้ให้ตั้งสามเดือนเลยเหรอคะ...มะลิเกรงใจจังเลยค่ะ” มารีลินบอกไป

“ไม่ต้องไปเกรงใจหรอก เขารวยมาก แค่นี้ขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงหรอก เราเข้าไปดูห้องกันเถอะ พี่เอาเสื้อผ้าแล้วก็ของใช้บางส่วนไว้ให้แล้ว ป่ะ เข้าไปดูในห้องกันเถอะ” จินบอกไปก็เปิดห้องให้น้องสาวเข้าไป

มารีลินก็เข้าห้องพักไปแล้วมองรอบๆอย่างชอบใจ เพราะมีห้องนอนส่วนตัวห้องนั่งเล่นแล้วก็ห้องครัวให้ ถือว่าห้องใหญ่แล้วก็สะดวกสบายสำหรับเธอมากๆ เธอก็เอ่ยขอบคุณพี่สาวอย่างซาบซึ้งเลยที่หาที่อยู่ดีๆแบบนี้ให้เธอ

จากนั้นมารีลินก็เอาของออกจากกระเป๋าแล้วเอาเสื้อผ้าที่เตรียมมาใส่ตู้ แล้วก็ขนอาหารไว้ที่ห้องห้องแล้วเอาใส่ตู้เย็นไว้ แล้วสองสาวก็ทานอาหารที่แม่ๆทำมาฝากอย่างเอร็ดอร่อยเลย มารีลินก็ล้างจานแล้วมานั่งกับพี่สาวที่โซฟาในห้องนั่งเล่น

“พี่จิน มะลิจะได้เริ่มงานวันไหนเหรอคะ...” มารีลินเอ่ยถามพี่สาวไป

“ก่อนที่เราจะเริ่มงานน่ะพี่ถามก่อนว่าเรารู้ไหมว่างานที่จะมาทำน่ะ มันต้องทำอะไรบ้าง” จินถามน้องสาวไป

“ครีมบอกว่านั่งดื่มแล้วก็ดูแลลูกค้า...อาจจะโดนลวนลวนบ้างแต่มะลิคิดว่ามะลิไหวค่ะ...แต่ถ้าจะให้ออกไปนอนกับแขก มะลิยังไม่พร้อมค่ะพี่จิน...” มารีลินบอกพี่สาวไปตามตรง เพราะก่อนมาครีมก็บอกเธอก่อนแล้วว่างานมันจะเป็นแบบไหน ซึ่งเธอโอเคกับการนั่งดื่มกับลูกค้า

“อืม...เราบอกพี่ตรงๆแบบนี้ก็ดี เพราะพี่ก็ไม่คิดที่จะให้แกออกไปกับแขกเหมือนกันมะลิ ยังไงแกก็เป็นน้องสาวของพี่ พี่ก็ไม่อยากให้แกทำงานแบบนั้นเลย ถึงมันจะได้เงินเร็วแต่มันก็แลกมากับอะไรหลายอย่าง เด็กใสซื่ออย่างแกไม่น่ารับไหว” จินพูดออกไปแล้วมองน้องสาวที่อ่อนโยนของตัวเอง

“งั้นมะลิจะได้ทำแค่นั่งดื่มกับแขกใช่ไหมคะพี่จิน” มารีลินถามอย่างอยากรู้

“อืม..ถ้าเป็นคนอื่นคงจะไม่ได้แค่นั่งดื่มกับแขกหรอก อาจจะได้ไปเต้นหรือออกแขก แต่เราเป็นน้องสาวของพี่ คุณมาตินเขาก็เลยยอมให้ อีกอย่างเขาก็ไม่ค่อยบังคับเด็กในคลับด้วย เดี๋ยวเราลองเทรนงานกับพี่ก่อนสักอาทิตย์หนึ่งแล้วค่อยไปเริ่มงาน เพราะงานนี้เน้นดื่ม เพราะฉะนั้นเราตั้งคอแข็งหน่อย เราถึงจะเอาตัวรอดได้ เราดื่มได้ไหม” จินถามน้องสาวไป

“ก็พอดื่มได้ค่ะ แต่ไม่แข็งเท่าไหร่ค่ะพี่จิน...” มารีลินตอบไป

“ไม่เป็นไร พอดื่มได้ก็ดีแล้ว ดื่มบ่อยๆอีกหน่อยก็คอแข็งเองแหละ งั้นพี่จะสอนเราให้รับมือกับพวกแขกละกัน เพราะงานนี้เราต้องเจอคนร้อยแปดนิสัยเลยล่ะ พี่เองก็อยู่กับเราไม่ได้ตลอด เพราะฉะนั้นเราต้องรู้จะเอาตัวรอดเอาไว้ แล้วเรื่องเอาใจแขกต้องทำให้ได้ด้วย เพราะนั่นหมายถึงเงินที่เราจะได้รับ เราได้เงินเร็วเยอะเท่าไหร่ก็เลิกทำงานนี้ได้เร็วเท่านั้น...” จินบอกไปเพราะอยากให้น้องสาวเป็นงานและรู้จักป้องกันตัวจากแขกได้ เธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

“เข้าใจแล้วค่ะพี่จิน...มะลิจะตั้งใจทำให้ดีที่สุดค่ะ ถ้าได้สักสามแสนมะลิก็พอแล้วล่ะค่ะ” มารีลินพยักหน้าแล้วบอกไปแบบมาดมั่น

“หึ...ให้มันจริงเถอะ หลายๆคนมาทำงานนี้แรกๆก็บอกแบบนี้แหละ แต่พอเห็นว่ามันได้เงินง่ายเขาก็ทำกันต่อเยอะแยะ เราน่ะอย่าพึ่งพูดเลยว่าเลิกทำน่ะ บางทีงานนี้อาจจะทำให้เราสร้างเนื้อสร้างตัวได้ก็ได้นะ ใครจะไปรู้ล่ะ ดูอย่างพี่สิ ยังทำมาจนถึงทุกวันนี้เลย...” จินพูดไป

“แล้วทำไมพี่จินถึงอยากทำล่ะคะ ทั้งที่พี่ก็ตั้งตัวได้แล้ว...” มะลิเอ่ยถามไป